In The Court Of The Crimson King

Το ξεκίνημα και η δημιουργία των King Crimson

Ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον δίσκο αυτό που πιστεύω πως πρέπει να βρίσκεται εδώ.

Το ξεκίνημα και η δημιουργία των King Crimson

Οι King Crimson είναι το πνευματικό τέκνο ενός από τους πιο προικισμένους αλλά και παραγνωρισμένους μουσικούς του 20ού αιώνα, του κιθαρίστα Robert Fripp. Είναι από τους ελάχιστους που υπηρετούν αδιάκοπα και πιστά τη μουσική τέχνη, ταγμένος ολοκληρωτικά στο διαρκή πειραματισμό και πάντα πιστός στις αρχικές του γραμμές αλλά και στο περιθώριο. Ποτέ δεν επιδίωξε να αποκτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο και να "πουλήσει" τον εαυτό του όχι μόνο ως σταρ και ειδώλου της νεολαίας, αλλά ούτε καν ως γκουρού της κιθάρας ή ως πρωτοποριακού καλλιτέχνη, κάτι που κάλλιστα θα μπορούσε να κάνει. Ο Fripp γεννήθηκε στις 16 Μαΐου του 1946 και ξεκίνησε να παίζει κιθάρα σε ηλικία έντεκα ετών, έχοντας μάλιστα αποφασίσει από την αρχή ότι θα ακολουθήσει το δρόμο του επαγγελματία μουσικού. Έτσι άρχισε στα μέσα της δεκαετίας του '60 να παίζει σε διάφορα συγκροτήματα που παρείχαν τις υπηρεσίες τους σε Αμερικανούς τραγουδιστές που έρχονταν στην Αγγλία για περιοδείες. Την άνοιξη του 1967 σχηματίζει το συγκρότημα Brain με τους αδελφούς Mike και Pete Giles, το οποίο σύντομα μετονομάζεται σε Giles, Giles & Fripp. Το σχήμα αυτό έβγαλε ένα δίσκο με τον αποκαλυπτικό και πλήρως περιγραφικό τίτλο "The Cheerful Insanity of Giles, Giles & Fripp". Πράγματι, το χιούμορ και η ιδιαίτερη μουσική αισθητική της "Φαιδρής Παραφροσύνης" ήταν αναμενόμενο να μην εκτιμηθούν από το αγγλικό κοινό και ο δίσκος πούλησε μόνο 600 κομμάτια, οδηγώντας το συγκρότημα σε ανασχηματισμό και αλλαγή πλεύσης. Ο Pete Giles αποχώρησε και στο σχήμα προστέθηκαν ο Greg Lake και ο πολυπράγμων μουσικός και εξαίρετος συνθέτης Ian McDonald, ενώ την ομάδα βοηθούσε και ο στιχουργός Peter Sinfield που στις συναυλίες τους εκτελούσε χρέη υπεύθυνου φωτισμού.

Η σύνθεση του συγκροτήματος οριστικοποιήθηκε στις 13 Ιανουαρίου του 1969 και σύντομα βαπτίστηκε King Crimson από τους στίχους που έγραψε ο Sinfield για ένα από τα πρώτα τους τραγούδια, το επικό "The Court Of The Crimson King" του McDonald. Η χημεία μεταξύ των τεσσάρων μουσικών ήταν τέλεια και όλοι τους ένιωθαν ότι υπήρχε κάτι μαγικό στην ατμόσφαιρα. Τα ίδια συναισθήματα πλημμύρισαν και όσους είχαν την τύχη να τους ακούσουν στις πρώτες τους συναυλίες που έδωσαν τους επόμενους μήνες. Η αρχή έγινε στις 9 Απριλίου στο κέντρο Speakeasy του Λονδίνου και από εκεί και πέρα τα πάντα έμοιαζαν πλέον πολύ εύκολα. Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές και όλοι οι συνάδελφοί τους που τους άκουγαν παραδέχονταν ότι είχαν να κάνουν με το καλύτερο ζωντανό συγκρότημα. Σε μια από τις πρώτες συναυλίες τους ήταν παρών και ο Jimi Hendrix, που κάποιος τον άκουσε να φωνάζει ότι δεν έχει ακούσει πιο φοβερό συγκρότημα στη ζωή του. Τον Ιούλιο κατάφεραν να κλέψουν την παράσταση από τους Rolling Stones στην ιστορική πλέον δωρεάν συναυλία στο Hyde Park του Λονδίνου, ενώ τον Αύγουστο συνέβη το ίδιο και με τους Who κατά την διάρκεια του φεστιβάλ στο Plumpton. Οι Stones και οι Who βρίσκονταν στο απόγειο της καριέρας τους και οι σκηνικές τους παρουσίες μαγνήτιζαν τα πλήθη. Συνεπώς τα κατορθώματα των King Crimson φαντάζουν με άθλους, ειδικά αν συνυπολογίσει κανείς και το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα που βασίζεται αποκλειστικά στην μουσική και όχι στις κινήσεις επί της σκηνής ή στο παρουσιαστικό των μελών του.

Εκτός από το δέσιμο, τη μουσικότητα, το πάθος και την αφοσίωση των μελών του συγκροτήματος σε αυτό που έκαναν, το μυστικό ίσως κρύβεται και στις επιρροές τους, αλλά και στους στόχους που είχαν θέσει ευθύς εξαρχής. Όλοι τους ήταν εξαίρετοι μουσικοί με ακούσματα από τους Beatles και τον Hendrix έως τον Bartok και τον Bill Evans. Όπως μάλιστα είχε πει και ο ίδιος ο Fripp, "αυτό που προσπαθούσαμε να κάνουμε ήταν να πάρουμε την ενέργεια του Hendrix και να προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα ακουγόταν αν έπαιζε το "The Rite of Spring" (Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης) του Stravinsky". Οι στόχοι ήταν υψηλοί, αλλά όλα έδειχναν ότι ήταν εφικτοί. Το μόνο που έλειπε ήταν η κυκλοφορία ενός δίσκου για να τους καθιερώσει στο πλατύ κοινό και να υποστηρίξει τη δουλειά που έκαναν στις συναυλίες.