Οι Αμερικάνοι: Quicksilver Messenger Service

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

Δημιουργήθηκαν στα 1965 στο San Francisco αλλά δυστυχώς έγιναν γνωστοί περισσότερο για το "περίεργο" όνομά τους, παρά για τη μουσική τους. Δεν έγραψαν ιστορία όπως οι Byrds, οι Jefferson Airplane ή οι Grateful Dead, αλλά ήταν παρόντες με τους δίσκους και τα live τους, έχοντας τη μοίρα που έχει μία μέτρια μπάντα. Το γεγονός όμως είναι, ότι οι QMS δεν ήταν μέτρια μπάντα. Είχαν στις τάξεις τους πολύ ταλαντούχους κιθαρίστες που μπορούσαν να παίζουν διαφορετικά στυλ μουσικής και να κινούνται με πολύ άνεση από το "acid" στο Blues-Rock και στη Jazz. Ένας από τους κεντρικούς άξονες της μπάντας, ήταν ο κιθαρίστας τραγουδοποιός Dino Valenti που είχε πάρα πολύ δημιουργικές ιδέες. Άλλος ένας σπουδαίος κιθαρίστας, ήταν ο John Cipollina, αλλά εκτός του Dino και του Cipollina, οι QMS είχαν την τιμή να έχουν επίσημο μέλος στα πλήκτρα της μπάντας, τον περίφημο Nicky Hopkins και αυτή την τιμή δεν είχαν ποτέ ούτε οι Kinks, ούτε οι Rolling Stones, όπως δεν την είχε και καμία άλλη μπάντα με τις οποίες ο Nicky έπαιζε κατά καιρούς και δείτε μερικά μόνο ονόματα: Who, Beatles, John Lennon, Jeff Beck, Neil Young, Jefferson Airplane, Mark Almond Band, Steve Miller Band.

Με λίγα λόγια, οι QMS ήταν ταλαντούχοι αλλά έφτασαν αργά. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album στα 1968, όταν οι Dead και οι Airplane ήταν ήδη καθιερωμένοι και όσο καλό και αν ήταν αυτό το album, δεν φάνηκε ικανό να τους χαρίσει μία ξεχωριστή θέση στη μουσική σκηνή. Στα 1969 έκαναν το Happy Trails το οποίο στηριγμένο στην παράδοση του acid jam που είχε ήδη αρχίσει να γίνεται παρελθόν, έκανε κακή εντύπωση, και αφού η μπάντα δεν λεγόταν Grateful Dead, το Happy Trails, εξανέμισε τις ελπίδες για να τους βάλει δυναμικά στο παιχνίδι.

Είναι ειρωνικό, αλλά η καλύτερη περίοδος της μπάντας ήταν η περίοδος Hopkins/Valenti που ήρθε όμως ταυτόχρονα με νέες μπάντες στο χώρο όπως οι Led Zeppelin και οι Black Sabbath και μαζί μ’ αυτά τα νέα ονόματα, το arena-Rock και το glam-Rock, άρχισαν να σκάνε "μύτη". Ποιος λοιπόν χρειαζόταν μία acid jam μπάντα με όλα αυτά τριγύρω; Είπαμε: Δεν τους έλεγαν Grateful Dead. Μη έχοντας λοιπόν σπουδαίο όνομα στα 60’s, είχαν ελάχιστες ελπίδες για να κάνουν το όνομά τους σπουδαίο στα 70’s. Παρ’ όλα αυτά, το προσπάθησαν με τον Valenti που έβαλε όλα του τα δυνατά για να φέρει τη μπάντα πιο κοντά στον κόσμο και πιο μέσα στα πράγματα, οδηγώντας την σε μία Pop κατεύθυνση, αλλά το μόνο που κατάφερε, ήταν να χάσουν και αυτούς τους λίγους θαυμαστές που είχαν. 

Τώρα εσείς που διαβάζετε όλα αυτά, αν έχετε την τύχη να ακούσετε το  'Edward The Mad Shirt Grinder' του Hopkins, το 'What About Me' του Valenti και το σολάρισμα του Duncan στο 'Play My Guitar', θα αντιληφθείτε ότι τα παιδιά αυτά, έκαναν όντως αξιόλογα πράγματα και άξιζαν μία πολύ καλύτερη θέση στα μουσικά πράγματα. Εάν νοιώσετε στ’ αλήθεια κάτι τέτοιο, απλά διαδώστε το…

Lineup:

* John Cipollina: (1943, Κιθάρα, Φωνή)
* Gary Duncan: (1946, Κιθάρα, Φωνή)
* David Freiberg: (1938, Μπάσο, Φωνή)
* Greg Elmore: (1946, Τύμπανα)
* Jim Murray: (Φυσαρμόνικα, Φωνή)


Ανακατατάξεις:

1966: - Murray
1969: - Duncan, + Nicky (Nicholas Christian) Hopkins (1944-1994, Πλήκτρα)
1970: + Duncan, + Dino Valenti (1943, Κιθάρα, Φωνή)
1971: - Cipollina, - Freiberg, - Hopkins + Mark Ryan (Μπάσο), + Mark Naftalin (Πλήκτρα), - Naftalin, + Chuck Steaks (Πλήκτρα)



Δισκογραφία (Λίστα):

1968: Quicksilver Messenger Service
1969: Happy Trails
1969: Shady Grove
1970: What About Me
1971: Quicksilver



Albums

Quicksilver Messenger Service (1968)


Tracks: 1) Pride Of Man, 2) Light Your Windows, 3) Dino's Song, 4) Gold And Silver, 5) It's Been Too Long, 6) The Fool.

Το debut album των QMS, που δεν βρήκε μία ελεύθερη θέση σε ένα ράφι δισκοπωλείου για να στηθεί. Οι Byrds, οι Dead και οι Airplane κυριαρχούν στον ίδιο χώρο. Πού να στηθεί αυτό;

Υπάρχουν βέβαια κάποια "πρώτα" κομμάτια εδώ. Το καλύτερο είναι το 'Pride Of Man' που ανοίγει. Μοιάζει πολύ με Airplane και είναι διασκευή από Gospel. Το εύρημα της μπάντας, είναι οι δύο "επιθετικές" κιθάρες και το πάρα πολύ καλό τραγούδισμα του Duncan. Τα επόμενα τρία είναι και αυτά πολύ καλά. Ο Duncan και ο Cipollina εξακολουθούν να "επιτίθενται" και το κάνουν στο τραγούδι του Valenti 'Dino's Song' (O Valenti είναι προς το παρόν απλός συνεργάτης) και στο 'It's Been Too Long' που είναι και τα δύο απολύτως γοητευτικά. Το 'Light Your Windows' κάνει επίσης καλή εντύπωση λόγω της "ατημέλητης" μελωδίας του. Και είναι "ατημέλητη" όχι επαγγελματικά, αλλά στο στυλ που είχαν τότε όλοι οι αυτοδίδακτοι βιρτουόζοι κιθαρίστες που δεν τους ένοιαζε να βγουν σώνει και καλά με "λουστραρισμένο" ήχο. Μην ξεχνάτε ότι βρισκόμαστε στο San Francisco του 1968 και όχι στο σήμερα. Μερικές σημερινές μπάντες, θα έδιναν τα πάντα να κάνουν μία τέτοια 'αντι-παραγωγή', για να δώσουν στον ήχο τους τη φρεσκάδα και την ειλικρίνεια των QMS.

Εάν το album ήταν EP με αυτά μόνο τα τέσσερα τραγούδια, θα ήταν σούπερ. Δυστυχώς, τα χάλασαν όλα με τα επόμενα δύο. Το επτάλεπτο 'Gold And Silver' και το δωδεκάλεπτο 'The Fool'. Στο πρώτο τζαμάρουν και δεν ξέρουν πού ή πώς να σταματήσουν και στο δεύτερο καταφέρνουν να σώσουν λίγα πράγματα κάπου στη μέση που τζαμάρουν και παίζουν κάτι που θυμίζει το "Bolero" του Ravel.

Σχόλιο: Οι hippie κιθάρες του San Francisco εθίζουν, ηχώντας σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια.

Happy Trails (1969)

Tracks: 1) Who Do You Love (part 1), 2) When You Love, 3) Where You Love, 4) How You Love, 5) Which Do You Love, 6) Who Do You Love, 7) Mona, 8) Maiden Of The Cancer, 9) Moon Cavalry, 10) Happy Trails.

Πρόκειται για ένα από τα πλέον αμφισβητούμενα albums.  Οι QMS αποφασίζουν να κάνουν 'free' hippie music και το αποτέλεσμα είναι το Happy Trails που τελικά, προκαλεί την κοινή λογική.

Τα πρώτα έξη κομμάτια είναι ….ένα!!! Είναι το 'Who Do You Love' με όλα του τα "παρελκόμενα" (When, Where, How & Which). Ο Αμερικάνος δημοσιογράφος Greil Marcus δήλωσε ότι το 'Who Do You Love' είναι η πεμπτουσία του Rock. Εγώ φίλε Marcus διαφωνώ. Βρισκόμαστε στα 1969 με τον Hendrix και τους Who να "ταρακουνάνε" τον κόσμο με τη μουσική τους, τους Led Zeppelin να έχουν κάνει το καταπληκτικό τους ντεμπούτο και τους Beatles να ροκάρουν σκληρά με το 'Helter Skelter'. Πώς τα συγκρίνεις τώρα όλα αυτά, με τα συνεσταλμένα σολαρίσματα του  Cipollina που δεν πάνε πουθενά; Όχι ότι φταίει ο Cipollina. Τι να φταίει το παιδί; Απλά ο ...Μάρκος είναι στενόμυαλος και σωβινιστής.

Το 'Who Do You Love' ξεκινάει με εντυπωσιακά τύμπανα, συνεχίζει με ένα μακροσκελές σολάρισμα κιθάρας ('When You Love'), μετά ακολουθούν οι φωνές του κόσμου ('Where You Love'), μετά άλλο ένα σολάρισμα ('How You Love'), μετά σολάρει το μπάσο ('Which Do You Love') και κλείνει πάλι με το αρχικό ('Who Do You Love') και ο Marcus θέλει να μας πει ότι όλο αυτό είναι εντυπωσιακό. Γιατί ρε φίλε είναι εντυπωσιακό; Είναι εντυπωσιακό με όλα αυτά τα When, Where, How & Which? Γιατί δεν το συνέχισαν και με το 'Why You Love' ας πούμε? Γιατί μας αφήνουν –λέμε τώρα- αναπάντητο το ερώτημα; Και γιατί δεν μας το αναπτύσσουν περισσότερο εξερευνώντας τα Whenever, Wherever, However & Whichever?

Πέρα από την πλάκα και για να σοβαρευτούμε, οι Cipollina & Duncan ήταν όντως εξαιρετικοί κιθαρίστες, αλλά το δισκάκι αυτό είναι καλό μόνο για background. Βάλτο σε χαμηλή ένταση και μην του δίνεις σημασία. Κάτσε να παίξεις ένα game στο computer, δες τα mail σου, γράψε το επόμενο άρθρο σου για το MusicHeaven, κάνε τέλος πάντων ένα σωρό άλλα πράγματα έχοντας όλα αυτά τα Who, When, Where, How & Which για υπόκρουση. Το πρόβλημα είναι ότι οι QMS δεν είναι οι Cream και αυτό το αντιλαμβάνεσαι και λες "ας γυρίσω πλευρά να συνεχίσω με τα επόμενα για να δω λίγο φως…" και σηκώνεσαι από την πολυθρόνα σου, γυρίζεις το βινύλλιο από την άλλη και τα πράγματα είναι ίδια και χειρότερα. Λες και δεν άλλαξε το κομμάτι και αναρωτιέσαι: "Μήπως δεν άλλαξα την πλευρά του δίσκου; Είμαι σίγουρος ότι το έκανα, αλλά δεν ξέρεις καμιά φορά…" Μιλάμε για τέτοια πράγματα. Να σε κάνουν να αμφιβάλλεις εάν πράγματι σηκώθηκες για να αλλάξεις την πλευρά και να έχεις και την άλλη από μέσα να σου φωνάζει: "Βρε αγάπη μου δεν βαρέθηκες να ακούς εδώ και μια ώρα όλο το ίδιο κομμάτι;".

Σχόλιο: Ο Μάρκος μπορεί να λέει τα διάφορά του, αλλά το συγκεκριμένο album, θα αξίζει πολλά λεφτά μόνο μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια που θα το βρουν στις ανασκαφές οι αρχαιολόγοι και θα το εκθέσουν στο Μουσικό Μουσείο του San Francisco σαν το χειρότερο hippie style music album.

Shady Grove (1969)

Tracks: 1) Shady Grove, 2) Flute Song, 3) 3 Or 4 Feet From Home, 4) Too Far, 5) Holy Moly, 6) Joseph's Coat, 7) Flashing Lonesome, 8) Words Can't Say, 9) Edward (The Mad Shirt Grinder).

Στα 1969, οι Band και οι Grateful Dead κάνουν θαυμάσια πράγματα με το roots Rock και οι QMS αποφασίζουν να αφοσιωθούν στα πλήκτρα του Nicky Hopkins -που "αναβαθμίζεται" σε επίσημο μέλος- για να δουν "άσπρη μέρα".

Ας δούμε όμως πρώτα το περίφημο 'Edward (The Mad Shirt Grinder)' που κλείνει αυτό το album. Εννιά λεπτά instrumental jam, δεν είναι το καλύτερο του δίσκου, αλλά είναι ότι πιο ολοκληρωμένο, συναισθηματικό και τεχνικά άψογο έχει ηχογραφηθεί σε ολόκληρη τη Rock σκηνή της California των 60’s. Βασικά είναι "Jazz", αλλά είναι Jazz με ένταση. Tα δυναμικά πλήκτρα του Hopkins και οι "ευκίνητες" κιθάρες του Cipollina συνδιαλέγονται με τέτοιο τρόπο, που αναγκάζουν τους απανταχού art-Rock lovers να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους και την άποψή τους για τους QMS. Το κομμάτι πιστώνεται στον Hopkins και είναι ο Hopkins που κάνει τη διαφορά. Ο Βρετανός session, που "He’s an alien in L.A.", έχει σημαντική συμμετοχή και στα υπόλοιπα κομμάτια και μάλλον είναι αυτός που δούλεψε πιο πολύ από όλους.

Τα περισσότερα είναι R'n'B που χρειάζονται λίγο χρόνο για να αναπτυχθούν, ή και που δεν αναπτύσσονται καθόλου. Το 'Too Far' του Freiberg, μοιάζει σαν τα πρώιμα κομμάτια των Mott The Hoople, με τη διαφορά ότι ο Ian Hunter δεν μοιάζει ούτε στο μικρό δαχτυλάκι του Hopkins. Το 'Holy Moly' είναι ακόμα καλύτερο καθώς ο Nicky το εξελίσσει και το οδηγεί στα χνάρια των καλύτερων Βρετανικών groups του Blues-Rock, a la Ten Years After.

Άλλο καλό κομμάτι, είναι το ομότιτλο που ξεκινάει με τα μαγευτικά πλήκτρα του Nicky, εξελίσσεται a la Diddley και η φωνή θυμίζει Eric Burdon, το '3 Or 4 Feet From Home' του Cipollina και το μεσαιωνικό 'Joseph's Coat'. Με λίγα λόγια, η δημιουργικότητα είναι εδώ σε αφθονία. Υπάρχουν φυσικά και τα αδύνατα σημεία στο album. Είναι το 'Flute Song' που υποφέρει από το χρονικό του μήκος και δεν έχει καθόλου φλάουτο, το 'Flashing Lonesome' που είναι χαοτικό και καταστροφικό και το 'Words Can't Say' που είναι ρουτινιάρικο country. Τα δεχόμαστε όμως, για χάρη όλων των προηγουμένων διαμαντιών. 

Σχόλιο: Όταν "αναβαθμίζεις" έναν "session" σε "επίσημο μέλος", τα αποτελέσματα είναι εκπληκτικά. Το album μπορεί να μας αρέσει, ή  και να μη μας αρέσει, αλλά πρέπει να παραδεχτούμε, ότι οι μπάντες του San Francisco, σπάνια ήταν επινοητικές. Όσον αφορά λοιπόν  στους QMS, χωρίς τον Nicky δεν θα είχαν κάνει τέτοιο γιγαντιαίο βήμα από το Happy Trails στο Shady Grove και είναι κρίμα που το album δεν κέρδισε μεγαλύτερη αναγνώριση, γιατί πρόκειται για ένα "χαμένο διαμάντι" και εκτός αυτού, αποδεικνύει ότι ο Nicky ήταν πολλά περισσότερα πράγματα από ένας καλός session πιανίστας.

What About Me (1970)

Tracks: 1) What About Me, 2) Local Color, 3) Baby Baby, 4) Won't Kill Me, 5) Long Haired Lady, 6) Subway, 7) Spindrifter, 8) Good Old Rock And Roll, 9) All In My Mind, 10) Call On Me.

Οι QMS οδηγούνται εδώ από τον Valenti που κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο "Jesse Oris Farlow" και εξερευνά το R'n'B, το Latin και το art-Rock, χωρίς να ξεχνάει φυσικά και τη Μαμά-Ψυχεδέλεια. Δεν κάνουν κάτι που να τους τοποθετεί στην κορυφή όλων αυτών των ειδών της μουσικής, αλλά δεν κάνουν και κάτι που να ακούγεται άσχημο. Αντίθετα, οι Valenti & Co αποζημιώνουν στα μέγιστα τον ακροατή τους. Όσο όμως ο ρόλος του Valenti μεγαλώνει, τόσο ο ρόλος του Hopkins συρρικνώνεται. Ήδη, σε μερικά κομμάτια έχει αντικατασταθεί από τον Mark Naftalin για του οποίου το ταλέντο δεν θα παίρναμε και όρκο. Ο Nicky έχει εδώ το instrumental 'Spindrifter', που είναι και το καλύτερο του δίσκου. Είναι Jazz, είναι κλασικό, είναι R'n'B και είναι όλα αυτά μαζί.

Ο Cipollina και ο Freiberg έχουν και αυτοί δύο καλά τραγούδια εδώ, από ένα ο καθένας. Ο Cipollina έχει το 'Local Color' που είναι Blues slide guitar jam, και ο Freiberg το 'Won't Kill Me' που είναι country-Blues.

Ο Valenti τώρα, έχει το ομότιτλο που έγινε αρκετά μεγάλη επιτυχία και είναι μία απομίμηση Santana στο στυλ του 'Oye Como Va' με Ντυλανικά στιχάκια, έχει το 'Long Haired Lady' -να σημειώσουμε εδώ, ότι το ομότιτλο τραγούδι του McCartney που κυκλοφόρησε έξη μήνες αργότερα με το Ram, δεν έχει καμία σχέση- έχει το 'Subway' που είναι hard Rock και είναι κι αυτό καλό, το 'All In My Mind' που είναι μία όμορφη hippy ballad και το 'Call On Me' που είναι το μοναδικό που υστερεί.  

Σχόλιο: Jazz & Latin-folk από τα σπουδαία αυτά παιδιά της Δυτικής Ακτής. Το θέμα είναι όμως, ότι το What About Me έπρεπε να είναι ένα album που να δείχνει ότι έχουν κερδίσει το χαμένο έδαφος και ότι μπορούν να μπουν δυνατά, να σταθούν και να συνεχίσουν να υπάρχουν στη δεκαετία του 70.

Quicksilver (1971)

Tracks: 1) Hope, 2) I Found Love, 3) Song For Frisco, 4) Play My Guitar, 5) Rebel, 6) Fire Brothers, 7) Out Of My Mind, 8) Don't Cry My Lady Love, 9) The Truth.

Εδώ έχουμε σημαντικές αλλαγές. Οι Cipollina, Freiberg & Hopkins εγκαταλείπουν τη μπάντα αμέσως μετά το What About Me και δεν ξέρω γιατί. Μπορεί να κοίταξαν το ημερολόγιο, να είδαν ότι βρίσκονταν στη δεκαετία του 70 και να είπαν: "Τι διάολο προσπαθούμε να κάνουμε εμείς με το acid Rock στην εποχή των Led Zeppelin?", ή μπορεί να μη γούσταραν να τραγουδάει ο Valenti σε όλα τα τραγούδια και την κάνανε. Όποιος και να είναι ο λόγος, το θέμα είναι ότι ο Valenti και ο Duncan βρήκαν το κουράγιο να συνεχίσουν και να κάνουν ένα απολαυστικό album.

Εστιασμένος στην ψυχεδέλεια και στο folk Rock με μερικές ενέσεις από heavy Blues-Rock εδώ κι εκεί, ο Valenti γράφει έξη τραγούδια ο Duncan δύο, διασκευάζουν ένα παλιό folk τραγούδι και βγαίνουν στην αγορά με το Quicksilver που είναι ένας τυπικός δίσκος του Haight-Ashbury, χωρίς αναίτια και περιττά τζαμαρίσματα, χωρίς "mantra" προσέγγιση και χωρίς το μήνυμα "πρώτα το trip και μετά η μουσική".

Το 'Play My Guitar' δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα Blues-Rock με απλά ακόρντα, αλλά ο κιθαριστικός διάλογος Duncan vs. Valenti, πρέπει να περάσει από τα αυτιά σας οπωσδήποτε. Δεν έχετε ακούσει ξανά τέτοιο πράγμα και νομίζω ότι εάν ο Kaukonen είχε έναν Dunkan δίπλα του, οι  Airplane, θα ήταν αχτύπητοι. Το 'Hope' πάει προς την τελευταία περίοδο των Byrds με στιχάκια που φιλοδοξούν να κλέψουν τη δόξα του …Προφήτη Ιεζεκιήλ και το  'I Found Love' είναι ένα Pop "αριστούργημα".

Άλλο καλό είναι το ασυνήθιστο 'Rebel' και το θαυμάσιο 'Don't Cry My Lady Love', στο οποίο κυριαρχούν δύο πιάνα που παίζουν ταυτόχρονα δύο διαφορετικές μελωδίες και το μυαλό σου πάει στον Hopkins, αλλά δεν παίζει αυτός. Στο ένα πιάνο παίζει ο Naftalin και στο άλλο ο Steaks.

Υπάρχει επίσης το πολύ καλό 'Fire Brothers' που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι εάν μία μπάντα μπορεί να γράφει τόσο όμορφα τραγούδια, αξίζει σίγουρα την προσοχή μας.

Και δεν ξέρω τι άλλο να γράψω… και το 'Song For Frisco' είναι καλό και το 'Truth' είναι καλό, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι ο Valenti κατέστρεψε τις δυνατότητες της μπάντας οδηγώντας την μακριά από την πραγματικότητα του Happy Trails και την έβαλε μέσα στα σκουπίδια της Pop, ακριβώς όπως έκανε και ο Phil Collins με τους Genesis. Σύμφωνα με αυτούς, το Quicksilver είναι μεν αριστούργημα, αλλά Pop αριστούργημα.

Σχόλιο: Τελικά ο Valenti ήξερε να γράφει ωραία τραγούδια.

Οι Quicksilver Messenger Service διαλύθηκαν στα 1972 αφού προηγουμένως έκαναν το Comin’ Thru. Στα 1973 κυκλοφόρησαν το Anthology και έκαναν ένα reunion με επόμενο album το Solid Silver στα 1975. Υπάρχουν περισσότερα albums στην αγορά. Στη λίστα όμως της Δισκογραφίας τους, συμπεριλαμβάνω μόνο αυτά με τα οποία ασχολήθηκα.



Πρόταση:

1: Shady Grove (1969)
2: What About Me (1970)
3: Quicksilver (1971)



Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)



Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Quicksilver Messenger Service
2: Happy Trails
3: Shady Grove
4: What About Me
5: Quicksilver



*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…