Καθένας έχει ένα δικό του χάρτη

Ο Γιάννης Σπύρου είναι ένας νέος καλλιτέχνης, ο οποίος φέτος κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, με τίτλο Καθένας έχει ένα δικό του χάρτη, μια ευχάριστη δροσερή μουσική πρόταση με Pop προσανατολισμούς ενταγμένους σε ένα Ambient περιβάλλον.

Ακούγοντας τον δίσκο ένα πράγμα που πρόσεξα ιδιαίτερα ήταν ο ήχος του. Οι περισσότερες μελωδίες είναι όμορφες απλές και “κολλητικές” αλλά το φόντο στο οποίο τοποθετούνται είναι το πιο αξιοπρόσεκτο. Ο Σπύρου γράφει, τραγουδά, ενορχηστρώνει και παίζει σχεδόν όλα τα όργανα της ηχογράφησης, δημιουργώντας ένα στιβαρό ηχητικό τοίχο. Αυτός ακριβώς ο τοίχος ήχου που δημιουργείται είναι και το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του άλμπουμ, καθώς φέρει πολλά Ambient στοιχεία τα οποία εξελίσσονται και διατρέχουν κάθε δευτερόλεπτο το δίσκο. Παράλληλα, το κάθε κομμάτι εξελίσσεται αρμονικά και από μόνο του. Για παράδειγμα, στο “Χόρεψε” από μια απλή ακουστική κιθάρα και μελωδία οδηγούμαστε διαδοχικά σε ένα ξεσηκωτικό synth ξέσπασμα. Το “Άνοιξη” πάλι, το οποίο ανοίγει το άλμπουμ, πρόκειται για ένα αρκετά ενδιαφέρον ηχητικό κολάζ που προϊδεάζει με τον καλύτερο τρόπο τον ακροατή για τη συνέχεια, η οποία αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο, στα πιο άρτια μουσικά κομμάτια του δίσκου, τα “Ταξίδια” και “Τρελός”. Τέλος το “Τσίρκο” αποτελεί μια οργισμένη κατάθεση του ερμηνευτή για τις συνθήκες τις κοινωνίας, η οποία ενσωματώνεται σε μια σκοτεινή underground μελωδία και ενορχήστρωση.

Η ερμηνεία του Σπύρου είναι ικανοποιητική και πιστεύω ότι ταιριάζει πλήρως με το όλο ύφος του δίσκου: απλή, σκοτεινή, χωρατίς ιδιαίτερες εξάρσεις και σε ορισμένες στιγμές υπνωτική. Όσον αφορά τους στίχους, πολύ συχνά παρηρείται έλλειψη ομοιοκαταληξίας καθώς οι στίχοι έχουν ορισμένες φορές “πεζολογικό” χαρακτήρα, αλλά αυτό καλύπτεται πλήρως κατά τη μελοποίηση τους. Δεν ξεχώρισα τους στίχους κάποιου τραγουδιού σε ιδιαίτερο βαθμό, αλλά είναι γεγονός πως όλοι εκφράζουν τις σκέψεις του ερμηνευτή και σίγουρα δεν έχουν τον “πιασάρικο”, αλλά συχνά ανόητο, χαρακτήρα που διέπει στίχους άλλων καλλιτεχνών.

Ωστόσο παρατηρούνται και διάφορα μειονεκτήματα. Πιστεύω πως το κύριο λάθος του Σπύρου είναι να τοποθετήσει τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια του δίσκου στην αρχή και να αφήσει τα πιο αδιάφορα στο τέλος πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Το γεγονός αυτό, κουράζει τον ακροατή και ενώ ο ίδιος έχει αποκτήσει κάποιο ενδιαφέρον για το ό,τι ακούει, το ενδιαφέρον αυτό σύντομα χάνεται και αντικαθίσταται σε ορισμένα σημεία από πλήξη. Επίσης ένα άλλο “κατά” που διέκρινα αφορά την ενορχήστρωση. Όπως ανέφερα παραπάνω, ο τρόπος που εξελίσσονται αρκετά τραγούδια του άλμπουμ είναι αξιοπρόσεκτος, αλλά συχνά παρατηρείται η τάση της συνεχούς υπερφόρτωσης του κάθε τραγουδιού με όλο και περισσότερα στοιχεία, όπως – σε ένα σημείο - την αντιστροφή της φωνής του Σπύρου, στοιχείο βέβαιο αρκετά... ψυχεδελικό, αλλά που επιβαρύνει το όλο αποτέλεσμα σε αρνητικό βαθμό.

Ολοκληρώνοντας, το “Καθένας έχει ένα δικό του χάρτη” είναι μια αρκούντως ενδιαφέρουσα και ειλικρινέστατη δισκογραφική δουλειά που φέρει την υπογραφή ενός καλλιτέχνη που διαθέτει αρκετή δημιουργικότητα και έμπνευση, ώστε να δημιουργήσει κάτι ακόμα καλύτερο στο μέλλον. Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε πιο ψαγμένους ακροατές που ψάχνουν και ερευνούν το μουσικό περίγυρο, αλλά όχι σε αυτούς που επιζητούν δυνατές συγκινήσεις και ένταση.

Τα τραγούδια του δίσκου: (1) Άνοιξη, (2) Ταξίδια, (3) Τρελός, (4) Χόρεψε, (5) Δεν είναι δύσκολο, (6) Τσίρκο, (7) Αγάπη, (8) Όλα αλλάξανε, (9) Εσένα, (10) Χωρίς εσένα

Οι συντελεστές:

Γιάννης Σπύρου: ενορχήστρωση, φωνητικά, κιθάρα, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα

Νίκος Σπύρου: ηχοληψία, τύμπανα

Μιχάλης Τσελέπης: ηλεκτρική κιθάρα

Δημήτρης Πιτιχούτης: φωνητικά

Παραγωγός: Εταιρία γενικών εκδόσεων Α.Ε