Όταν οι «μεγάλοι» δεν είναι φάλτσα νότα σε μια παιδική χαρά

Γράφει ο Παναγιώτης Κοτσώνης (travelogue)
45 άρθρα στο MusicHeaven

Σήμερα, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να εισπράξω μια ηλιόλουστη αποζημίωση, εφόσον για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα πέρασε τόση συννεφιά, είτε από τον ουρανό, είτε από τη σκέψη, είτε από το σώμα μου.

Έχω διαπιστώσει πως όταν ο καιρός είναι θλιμμένος, τότε οι άνθρωποι σιωπούν. Ίσως επειδή εκείνη τη στιγμή η φύση μιλάει ή κλαίει γοερά. Αντίθετα, όταν ο καιρός ξεπερνάει τα ζόρια του, τότε μιλούν οι άνθρωποι πολλαπλασιάζοντας τους ήχους τους κι η φύση αρέσκεται απλώς να χαμογελά.

Για έναν άνθρωπο της πόλης με ελλιπή θαλάσσια προσβασιμότητα και χωρίς ναύλα να εκδράμει, υπάρχει πάντα η επιλογή του περιπάτου, προκειμένου να συλλέξει το χαμόγελο της φύσης, λίγο γαλάζιο χρώμα και χρυσαφένιο φως. Άλλωστε, το αληθινό χρυσάφι δεν βρίσκεται σε τράπεζες, θυρίδες ή σκουρόχρωμα σαρακοφαγωμένα σεντούκια & μάλλον, είναι άυλο.

Ένας περίπατος λοιπόν, μπορεί να αποτελείται από διάφορα συστατικά. Για σήμερα, τα βασικά ήταν η μουσική (όπως σε κάθε περίσταση), ένας χάρτης (χωρίς σημείο «Χ» που να οδηγεί σε κάποιο θησαυρό) και κάμποσα φυλλάδια παραμάσχαλα προς διανομή (με τιμές ΣΟΚ ! ! !).

Η πρώτη & καθοριστική στάση στον περίπατο έγινε στη συμβολή των οδών Αγ. Νεκταρίου & Δομοκού στο Νέο Ηράκλειο, σε μια μικρή πλατεία με λίγα δέντρα & τρία ή τέσσερα παγκάκια, δύο εκ των οποίων είχαν πρόσοψη σε μία μικρή παιδική χαρά. Αν κάποιο από τα πιτσιρίκια που βρίσκονταν εκεί, είδε ότι έβγαλα τα ακουστικά από τα αυτιά μου, σίγουρα θα ένιωθε μια μικρή ηθική δικαίωση και ένα αίσθημα προσωπικής νίκης. Ο ήχος του παιχνιδιού & των φωνών τους, νίκησε κατά κράτος την επιθυμία μου για αφοσίωση στη μουσική που άκουγα.

Σε αυτή τη μικρή δεκάλεπτη ανάπαυλα παρέα με λίγο δροσερό νερό & ένα  στριφτό τσιγάρο, άλλοτε χάζεψα τον αυθορμητισμό των παιδιών ως νοσταλγός των δικών μου παιδικών χρόνων, κι άλλοτε συλλογίστηκα ως ένας κυνικός «μεγάλος», παρατηρώντας τεχνικές λεπτομέρειες, όπως το μηχανισμό των παιχνιδιών και πόσο έχουν αλλάξει ή το ειδικό δάπεδο που δεν προκαλεί χτυπήματα στα παιδιά.

Σηκώθηκα κι έφυγα για να συνεχίσω την περιπατική αποστολή μου, κι η εικόνα της παιδικής χαράς ήταν μοιραίο να προκαλέσει ένα εγκεφαλικό ταξίδι. Λέμε ότι συνήθως η μουσική μας ταξιδεύει. Αυτή τη φορά όμως, κόντρα στο σύνηθες, ταξίδεψαν προς εμένα οι θαμώνες μιας παιδικής χαράς από την Πάτρα, που δεν είναι άλλοι από τους Playground Noise, οι οποίοι σίγουρα κάνουν θόρυβο, αλλά χωρίς δόση φασαρίας.

Η μουσική από την πρώτη, ολοκληρωμένη και ομώνυμη δισκογραφική προσπάθειά τους ήταν σαν καμωμένη να ντύσει το σημερινό πρωινό μου περίπατο. Garage ήχοι, ψήγματα από Radiohead, Pixies, Interpol, ακόμη και υποψίες Clash, όλα βολεμένα στη σωστή δοσολογία και επικαλυμμένα εντέχνως από ένα δικό τους προσωπικό ύφος. Διερευνώντας την ιστοσελίδα της Inner Ear, (δισκογραφική εταιρεία, εδρεύουσα στην Πάτρα, όπου τα τελευταία χρόνια κάνει εξαιρετική δουλειά αναδεικνύοντας διάφορα σχήματα και καλλιτέχνες της εγχώριας ανεξάρτητης μουσικής σκηνής), έμαθα ότι οι Playground Noise σχηματίστηκαν το 2006, κυκλοφόρησαν ένα 7ίντσο βινύλιο και μόλις το Φεβρουάριο του 2010 ηχογράφησαν ολόκληρο δίσκο με τη σύνθεση της μπάντας να αποτελείται από τους Βασίλη Σμπίλια στη φωνή και την κιθάρα, τον Θοδωρή Παπαδόπουλο στην κιθάρα, τον Τίμωνα Καρδαμά στο μπάσο, τον Νίκο Τεντόπουλο στα πλήκτρα & τον Αντρέα Λαμπρόπουλο στα τύμπανα. Κι όπως θα διαπιστώσετε μάλλον έχουν βρει τον τρόπο να επηρρεάζουν φτιάχνοντας στιγμές και εικόνες.

Το σημερινό ηλιόλουστο πρωινό κατέκτησε μία ιδιαίτερη θέση στη σκέψη μου, καθώς ένιωθα ότι υπάρχει τριγύρω σε μεγάλη ένταση η λαχτάρα, η χαρά, η προσμονή, η ιλιγγιώδης αγωνία, το αίσθημα της φυγής. Τα παιδιά στην παιδική χαρά της πλατείας εξερευνούσαν έναν καινούριο αχανή για το μέγεθός τους κόσμο, ατενίζοντας από το ύψωμα της τσουλήθρας ή πετώντας αιωρούμενα σε μια κούνια ή ακόμη σκαλίζοντας στη βάση της μάντρας τα χορτάρια και ανακαλύπτωντας κάθε ζωντανό οργανισμό που πιθανότατα επιβιώνει στο χώμα ως μικρογραφία του δικού μας περιβάλλοντος. Από την άλλη, εγώ εξερευνούσα μία γειτονιά που μόνο περιφερειακά είχα σεργιανίσει και κατά κύριο λόγο οδικώς. Τελικά, όμως, η διείσδυση στα άδυτά της, μ’ έφερε σε επαφή με τη γιαγιά στην οδο Μπιζανίου που στηριζόμενη στη μαγκούρα της με το γεμάτο εικόνες ογδοντάχρονο βλέμμα της απόρησε που μοίραζα φυλλάδια και επισήμανε πως «εδώ κι εξήντα χρόνια τα ίδια μας κάνουν αυτοί». Είδα, στην οδό Ελευθερίας, ένα πολύχρωμο μικρό σπίτι με μυρωδιές από το χθες και δύο στρουμπουλές κότες να λιάζονται. Είχα την ευκαιρεία να ευχαριστήσω μία γυναίκα στην οδό Αριστοφάνους που γέμισε το μικρό μου μπουκάλι νερό, μιας και δεν είχα χρήματα να αγοράσω (υποτίμησα τον ήλιο, δεν σκέφτηκα ότι θα με διψάσει τόσο). Στη οδό Έλλης, ένιωσα να με εκτιμάω, βοηθώντας έναν παππού να ανεβάσει στα τρία σκαλοπάτια, μέχρι την αυλόπορτά του, το καρότσι με τα ψώνια του κι επιτέλους κάπου κρυμμένη, σχεδόν απομονωμένη και μοναχική, όπως αρμόζει σε λαϊκούς μάρτυρες, ανακάλυψα την πλατεία Σωτήρη Πέτρουλα.

Όσο προχωρούσε η ώρα, αυτές οι στιγμές διαδέχονταν ή μία την άλλη και παράλληλα μετασχηματίζονταν όχι μόνο στις εικόνες που καταγράφω εδώ, αλλά έβρισκαν σύνδεσμο και με το στίχο που ζωντανεύει από τον ήχο των Playground Noise. Η αλήθεια ως αποτέλεσμα της αγάπης στο ρυθμικό "April 24", η μοναξιά εκτονωμένη με την παρέα ενός τελευταίου τσιγάρου "Last cigarette", η ανάγκη να βυθιστούμε εντός μας για να αναθεωρήσουμε χαμένα όνειρα και στιγμές απομόνωσης στο "The divers" και το "Isolation", ο έρωτας εκφρασμένος ως αγχώδης αγώνας δρόμου στο "Whisper in my head", τα όνειρα μιας νέας γενιάς που παγωμένα από το χιονιά της κοινωνίας αδυνατούν να βρουν την καύσιμη ύλη για να τη μετατρέψουν σε κινητική ενέργεια στο "Covered with snow", η σκέψη για τον ψυχοσυναισθηματικά αδύναμο στο "Heart’s circus", η στιγμή της γέννησης έστω κι αν το τέλος έρθει σύντομα στο "Night – blooming Cereus", η ανάγκη για την εύρεση ενός μυστικού τρόπου επαφής που θα μειώσει την απόσταση με την ανώτερη δύναμη κι ενέργεια, ίσως και με την πηγή της ζωής μας στο "Distance".

Μη φανταστείτε ότι ο ήχος των Playground Noise, είναι εκείνος μίας τυπικής μπάντας που παίζει χαρωπή κιθαριστική ποπ – ροκ. Ωστόσο, δεν είναι επιτηδευμένα βαρύγδουποι και θλιμμένοι. Απλώς ξέρουν να χαίρονται μόνο όταν υπάρχει λόγος. Κι αν σε κάποιους φαίνεται παράξενο πως μία τόσο φωτεινή μέρα μπορεί να ταιριάξει σε μία μπάντα με νοήματα ουσιαστικά και αρκετά προβληματισμένα στο λόγο και τη μελωδία, έχω να ρωτήσω το εξής: Αν ο προβληματισμός σας διογκωνόταν τόσο, ώστε γεννούσε μέσα σας την τάση να αποδράσετε, θα διαλέγατε μία βροχερή νύχτα ή μία ανυποψίαστη για τους υπόλοιπους ηλιόλουστη ημέρα;

Αν και η συγκεκριμένη μέρα θα μπορούσε να είναι για μένα μία μέρα απόδρασης, ωστόσο αρκέστηκα σε μια μικρή κοπάνα κάνοντας μία διαδρομή για έναν, αφού μόνος κινούμαι πάντα καλύτερα.

Today the sun shines on me

I’m happy to be alive…

Καλή ακρόαση

Λεπτομέρειες, παραλειπόμενα & μικρές αποκαλύψεις:

- Εκτός από το βασικό 5μελές σχήμα, στους Playground Noise συμβάλλει διακριτικά αλλά ουσιαστικά η "Drunk Choir of Strings & Horns", αποτελούμενη από τους: Κωνσταντίνο Παυλόπουλο στην τρομπέτα, Σοφία Ιωαννίδη στο τσέλο και Ειρήνη Βαλαωρίτου στο βιολί.

- Φωτογραφίες: Εξώφυλλο cd από το σαρωτή μου και λοιπές από διάφορες ιστοσελίδες.

- Στη συγκεκριμένη πλατεία (Αγ. Νεκταρίου & Δομοκού, Νέο Ηράκλειο) το καλοκαίρι του 2005 έκλεισα ένα σύντομο ραντεβού με κάποια που μου διαφεύγει το όνομά της, με σκοπό να τη γοητεύσω, αποσπώντας της ένα κόμικ που δεν επέστρεψα ποτέ. Και δεν ντρέπομαι γι’ αυτό. Άλλωστε, το κόμικ έχει πέσει σε καλά χέρια.

- Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Χαρά που με ανέχτηκε στη συναυλία του Bob Dylan στις 29 Μαΐου 2010, παρά τη γκρίνια μου για την αλλεργική ρινίτιδα που με ταλαιπωρούσε και για το γεγονός ότι την ψιλοέστησα. Αλλά πάνω από όλα επειδή είναι η ίδια «Παιδική Χαρά» και μου σύστησε μουσικά τους Playground Noise.

Tracklist:

01. April 24

02. Last cigarette

03. The divers

04. Today

05. Distance

06. Night – Blooming Cereus

07. Hearts’ Circus

08. Covered with snow

09. Whisper in my head

10. Isolation