Ξεχασμένες Μπάντες: Family

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

Οι Family που προήλθαν από τα εναπομείναντα μέλη των Farinas και που αργότερα ονομάστηκαν Roaring Sixties, είναι άλλη μία ξεχασμένη μπάντα που μας έρχεται από τα τέλη των 60’s-αρχές των 70’s και που πολλές φορές αναφέρεται σαν 'minor progressive band', προς χάρη των 'classic progressive bands'. Αυτό δεν είναι ακριβώς έτσι, γιατί οι Family δύσκολα ηχούν σαν 'progressive'. Οι επιρροές τους βρίσκονται στην κλασική μουσική και το υλικό τους κινείται στην folk/Jazz περιοχή, σε ένα στυλ δηλαδή περίπου σαν τους Traffic, με τη διαφορά ότι οι Family έδιναν μία λύση στα θέματά τους σε αντίθεση με τις χαοτικές δημιουργίες των Winwood & Co. Στα δικά μου αυτιά πάντως, ηχούν περισσότερο σαν Gabriel/Genesis παρά σαν Traffic.

Η ικανότητά τους στο να γράφουν τραγούδια ήταν "κάπως" περιορισμένη και κανείς από τα μέλη δεν ήταν μουσική ιδιοφυία. Ήταν όμως όλοι τους σωστοί επαγγελματίες και πολύ καλοί οργανοπαίχτες με τη φωνή του Roger "Chappo" Chapman να είναι κάτι ανάμεσα σε Dylan και Bolan με χροιά Peter Gabriel. Κανένα πρόβλημα με αυτό. Απλά σου το αναφέρω για να μην πάει το μυαλό σου ούτε στον Jon Anderson αλλά ούτε και στον Robert Plant.

Οι άνθρωποι με τα ταμπελάκια βρήκαν για άλλη μια φορά το μπελά τους με τους Family που δεν είχαν ακριβώς ένα στυλ. Με έναν ήχο που κυριαρχούσαν οι μοναδικές κιθάρες του Charlie Whitney και τα βιολιά των 'multi-instrumentalists' Rich Grech, John Weider & John Wetton που πέρασαν από τη μπάντα, ηχούσαν περισσότερο folk, με απαλούς χρωματισμούς από Jazz, acid & ψυχεδέλεια και θα είναι πιο σωστό να πω ότι οι Family ήταν οι ίδιοι ένα στυλ και οι δίσκοι τους, θα είναι πάντοτε μία πάρα πολύ καλή επιλογή  όσες φορές θα νοιώθεις την επιθυμία να ακούσεις κάτι διαφορετικό και "προχωρημένο". Οι Family υπήρξαν άλλωστε σπουδαία και βασική επιρροή για τον Ian Anderson, ο οποίος έχει αναφέρει πολλές φορές το πόσο άδικο είναι να αγνοείται μία τέτοια μπάντα.

Βασικά, είναι κρίμα που οι Family δεν κατάφεραν ποτέ να κάνουν το "μπαμ" στις ΗΠΑ και στη Βρετανία είχαν λίγους αλλά πιστούς θαυμαστές, γιατί μπορώ να αναφέρω αρκετές μπάντες που δεν άξιζαν τη δημοτικότητα και τη φήμη που απέκτησαν, αλλά δεν θα το κάνω, γιατί είναι σίγουρο ότι θα ξεσηκώσω "θύελλες" σχολίων. Ελπίζω απλά, η ιστορία να διορθώσει κάποτε αυτή τη μεγάλη αδικία.

Line-up (1966)

* Richard John (Charlie) Whitney (Ιούνιος 1944, Κιθάρα)
* Roger (Maxwell) "Chappo" Chapman (Απρίλιος 1942, Φωνή)
* Ric (Richard Roman Grechko) Grech (Νοέμβριος 1946-Μάρτιος 1990, Μπάσο, Βιολί)
* Jim (Alec Woodburn) King (Μάιος 1942, Σαξόφωνο)
* Rob Townsend (Ιούλιος 1947, Τύμπανα)

* 1969: - Grech + John Weider (Απρίλιος 1947)
* 1970: - King + Poli (John Michael) Palmer (Μάιος 1943)
* 1971: - Weider + John (Kenneth) Wetton (Ιούνιος 1949)
* 1973: - Palmer, - Wetton,  + Tony Ashton (Μάρτιος 1946-Μάιος 2001), + Jim (James) Cregan (Μάρτιος 1946)

Δισκογραφία (Λίστα)

1968: Music In A Doll's House
1969: Family Entertainment
1970: A Song For Me
1970: Anyway
1971: Fearless
1972: Bandstand
1973: It's Only A Movie

Albums

Music In A Doll's House (Το Επαναστατικό & Το Καλύτερο, 1968)

* Tracks: 1) The Chase, 2) Mellowing Grey, 3) Never Like This, 4) Me My Friend, 5) Variation On A Theme Of Hey Mr Policeman, 6) Winter, 7) Old Songs New Songs, 8) Variation On A Theme Of The Breeze, 9) Hey Mr Policeman, 10) See Through Windows, 11) Variation On A Theme Of Me My Friend, 12) Peace Of Mind, 13) Voyage, 14) The Breeze, 15) 3 x Time.

Αριστουργηματικό ντεμπούτο! Αριστουργηματικό με τα highlights να είναι αρκετά για να τοποθετήσουν τη μπάντα στο ανώτερο επίπεδο της Βρετανικής μουσικής σκηνής. Όσο περίεργο όμως και αν φαίνεται, αυτό δεν συνέβη και το μόνο που κέρδισαν, είναι μερικά καλά σχόλια από τον μουσικό τύπο. Κρίμα ε; Κρίμα γιατί όλα τα πράγματα είναι στη θέση τους και βρίσκονται εκεί που πρέπει να βρίσκονται και μάλιστα στη σωστή τους δόση.

Το Music In A Doll's House είναι concept με την έννοια ότι το ένα τραγούδι "πέφτει" μέσα στο άλλο χωρίς κενά και αυτό θα μπορούσε ίσως να μπερδεύει τον ακροατή αλλά δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, γιατί το κάθε τραγούδι έχει τη δική του ταυτότητα, κανένα δεν ξεπερνάει τα τέσσερα λεπτά, κανένα μουσικό θέμα δεν επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά και δείχνουν τόσο άνετοι σα να παίζουν στο σπίτι τους. Τρυφερές μπαλάντες, δυνατά και άγρια Rock, folk μελωδίες, Blues τζαμαρίσματα, κιθάρες όλων των ειδών, πλήκτρα, σαξόφωνα, φυσαρμόνικες, βιολιά, σιτάρ και πολύ καλή αίσθηση της χρήσης των δυνατοτήτων του studio. Όλα αυτά σε σωστή χρήση με σωστές δόσεις εκεί που χρειάζεται και όταν χρειάζεται. Τα μισά τουλάχιστον τραγούδια του album είναι σούπερ και είναι τόσο σούπερ που δεν ξέρω πραγματικά από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Αν αναγκαστικά πρέπει να ξεχωρίσω ένα, αυτό είναι το 'Old Songs New Songs' που ξεκινάει σαν art-Rock συνεχίζει σε Blues, ύστερα έρχεται ένα ουράνιο ρεφρέν και στη συνέχεια εξελίσσεται σε ένα τζαμάρισμα με σαξόφωνα, κιθάρες και φυσαρμόνικες.

Βέβαια, οι Whitney/Chapman δεν ήταν Lennon/McCartney και το album έχει και τα αδύνατα σημεία του όπως το 'Winter' και το 'See Through Windows', αλλά δεν πειράζει καθόλου. Πληροφοριακά, σου λέω ότι όταν οι Beatles έκαναν το White Album ήθελαν να το ονομάσουν Doll's House, αλλά δεν το έκαναν, επειδή οι Family κυκλοφόρησαν το δικό τους λίγο νωρίτερα.

* Σχόλιο: Ένας από τους καλύτερους art-Rock δίσκους του 1968.

* Να το πάρω; Να το πάρεις γιατί σου είναι απαραίτητο.  

Family Entertainment (Το Πεμπτουσιακό, 1969)

* Tracks: 1) The Weaver's Answer, 2) Observation From A Hill, 3) Hung Up Down, 4) Summer '67, 5) How-Hi-The-Li, 6) Second Generation Woman, 7) From Past Archives, 8) Dim Processions, 9) Face In The Cloud, 10) Emotions.

Ίσως δεν ήταν "σοφή" η απόφαση να βάλουν το 'Weaver's Answer' στην αρχή του album, γιατί είναι τόσο καλό, που όλα τα υπόλοιπα δείχνουν δίπλα του πολύ "χλωμά". Η φωνή του Chappo, αλλά και τα όργανα των Grech, King & Whitney δένουν καταπληκτικά και το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Αφού λοιπόν ακούσεις καμιά τριανταριά φορές το 'Weaver's Answer' είναι καιρός να περάσεις και στα υπόλοιπα τα οποία είναι όλα καλοδεχούμενα στο αυτί σου και μην απορείς γι αυτό. Οι Family είναι μία ψυχεδελική μπάντα, αλλά είναι και folk και Jazz και Blues και τα μουσικά στοιχεία είναι και εδώ πάρα πολλά μόνο που δεν χρεώνονται όλα στους Whitney/Chapman.

Τα κομμάτια του Grech είναι τα πιο αδύνατα του δίσκου. Το 'Second Generation Woman' για παράδειγμα, δείχνει να μην ταιριάζει με το υπόλοιπο υλικό όπως και το 'Face In The Cloud' που είναι όμορφο και ατμοσφαιρικό, αλλά φαίνεται σα να το έβαλαν μόνο και μόνο για να έχουν ένα κομμάτι με σιτάρ.

Τα κομμάτια που έχει ο Whitney μόνος του, είναι καλύτερα από του Grech, μόνο που το 'Processions' θυμίζει Donovan ή CSN και το 'How Hi The Li', σε πάει σε μερικά σημεία στις μουσικές ασκήσεις που έκαναν οι Jethro Tull στο Chateau D'Isaster. 

Τα καλύτερα από όλα είναι πάντως των Whitney/Chapman. Το 'Observations From A Hill' είναι τεμπέλικο και μελαγχολικό, το 'Hung Up Down' χαρακτηρίζεται από τους λαρυγγισμούς του Chappo, το 'From Past Archives' είναι μία υπέροχη ακουστική εμπειρία, το 'Dim' ροκάρει και το 'Emotions' κλείνει το album υπέροχα.

Παρ’ όλο που το 'Weaver's Answer' έγινε το σήμα κατατεθέν των Family, το album δεν πήγε καλά σε πωλήσεις και είναι κρίμα.

* Σχόλιο: Μαγικό acid που διαχέεται προς όλες τις κατευθύνσεις.

* Να το πάρω; Ο κόσμος δεν το πήρε γιατί δεν ξέρει. Εσύ να το πάρεις και να δώσεις στον Weaver την απάντηση που ψάχνει.

A Song For Me (1970)

* Tracks: 1) Drowned In Wine, 2) Some Poor Soul, 3) Love Is A Sleeper, 4) Stop For The Traffic - Through The Heart Of Me, 5) Wheels, 6) Song For Sinking Lovers, 7) Hey - Let It Rock, 8) The Cat And The Rat, 9) 93's Ok J, 10) A Song For Me, Bonus Tracks: 11) No Mule's Fool, 12) Good Friend Of Mine.

Το A Song For Me τους βρίσκει χωρίς τον Rick Grech που τους άφησε για να πάει στους Blind Faith και χωρίς τον King. Η μπάντα λοιπόν χάνει ένα πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο του ήχου της. Το κενό βέβαια συμπληρώθηκε από τους John Weider & Poli Palmer, αλλά όπως και να το κάνεις, ο ήχος δεν ήταν ο ίδιος. Το A Song For Me δεν είναι άσχημο -γιατί εδώ που τα λέμε οι Family δεν έκαναν άσχημο album- αλλά μοιάζει σα να είναι "φρεναρισμένο". Τα κομμάτια εξακολουθούν να έχουν ενδιαφέρον, είναι εξερευνητικά, αλλά μοιάζουν σαν κάτι να τα "κρατάει". Είναι περισσότερο ρεαλιστικά και δεν αγγίζουν τα όρια της φαντασίας και του μεταφυσικού. Είναι δε, μοιρασμένα σε soft και hard.

Το "απελπισμένο" 'Drowned In Wine' ανοίγει το album και ο Chappo κάνει ένα καταπληκτικό τραγούδισμα. Το 'Wheels' είναι επίσης πάρα πολύ καλό και εδώ θα ακούσεις ένα καταπληκτικό σολάρισμα από ακουστική κιθάρα που είμαι σίγουρος ότι δεν έχεις ακούσει ξανά κάτι τέτοιο. Το 'The Cat And The Rat' είναι ένα καλό boogie, αλλά αυτό που μου κόλλησε με τη μία είναι το 'Love Is A Sleeper'. Καταπληκτικό κομμάτι. Είναι Hard Rock με ίχνη ψυχεδέλειας και σε βεβαιώνω ότι κάθε φορά που θα το ακούς, θα ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Τα 'Some Poor Soul', 'Mellowing Gray' & 'Song For Sinking Lovers' έρχονται κάπως δεύτερα. Εντάξει… κοίτα… οι Family είναι οι Family και είναι λογικό να μην είναι και αυτό το album αριστούργημα. Τρία αριστουργήματα στη σειρά; Πιθανότατα οι ιδέες να άρχισαν να στερεύουν. Πώς να εξηγήσω το instrumental '93's Ok J' που δεν ξέρω τι ρόλο παίζει εδώ μέσα; Γιατί το βάλανε; Το ομότιτλο που κλείνει γιατί διαρκεί εννέα λεπτά; Είναι όμορφο και μαγευτικό με πολύ όμορφη ατμόσφαιρα αλλά εννέα λεπτά; Μήπως οι ιδέες άρχισαν να μας τελειώνουν;

* Σχόλιο: Δεν είναι άσχημο, αλλά απέχει από τα προηγούμενα.

* Να το πάρω; Μη βιάζεσαι. Κάτσε να δούμε και τα υπόλοιπα.

Anyway (1970)

* Tracks: 1) Good News - Bad News, 2) Willow Tree, 3) Holding The Compass, 4) Strange Band, 5) Part Of The Load, 6) Anyway, 7) Normans, 8) Lives And Ladies, Bonus Tracks: 9) Today, 10) Song For Lots, 11) Today (edit).

Το Anyway είναι χωρισμένο σε live και σε studio part.

Live Part: To 'Good News Bad News' που ανήκει στα κλασικά τους, είναι πάρα πολύ καλό. Το 'Strange Band' που φέρει επίσης την υπογραφή της μπάντας είναι κι αυτό πολύ καλό. Νομίζω δε, ότι αυτός που ανεβάζει το κομμάτι είναι ο John Weider με το βιολί του. Τα άλλα δύο live κομμάτια είναι απαλότερα. Το 'Holding The Compass' ροκάρει με ακουστικές κιθάρες και ίσως εκεί να κρύβεται η γοητεία του, ενώ το 'Willow Tree' που είναι μία Jazz μπαλάντα, μας φέρνει μπροστά τον Poli Palmer με το πιάνο του. Με λίγα λόγια, είναι καλή η live πλευρά και αξίζει την προσοχή σου.

Studio Part: Το 'Part Of The Load' είναι αριστουργηματικό, ενώ το ομότιτλο είναι λίγο βαρετό. Είναι σα να κάνουν πλάκα μεταξύ τους. Ευτυχώς, έρχεται το 'Normans' και μας εκσφενδονίζει στα ύψη, ενώ το "Lives And Ladies" κάνει ένα πραγματικά όμορφο κλείσιμο.

Είπα ότι το 'Part Of The Load' είναι αριστουργηματικό, αλλά δεν είχα ακούσει ακόμα το 'Today' που βρίσκεται στα bonus tracks. Άψογο κομμάτι. Είναι ένα αριστούργημα από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα.

* Σχόλιο: Δεν έτυχε καλής αποδοχής από τους κριτικούς, απέχει από τα αριστουργηματικά τους, κατέχει χαμηλή θέση στη δισκογραφική τους λίστα, αλλά κομμάτια όπως τα 'Part Of The Load', 'Good News Bad News' & "Today" δεν ξαναγράφονται.

* Να το πάρω; Αν ζηλεύεις που το έχω, έχεις ήδη αργήσει.

Fearless (1971)

* Tracks: 1) Between Blue And Me, 2) Sat D-Y Barfly, 3) Larf And Sing, 4) Spanish Tide, 5) Save Some For Thee, 6) Take Your Partners, 7) Children, 8) Crinkley Grin, 9) Blind, 10) Burning Bridges, Bonus Tracks: 11) In My Own Time, 12) Seasons.

Ε λοιπόν τα πράγματα με τους Family αρχίζουν να σοβαρεύουν …επικίνδυνα. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο John Weider φεύγει και στη θέση του έρχεται o John Wetton που αργότερα έγινε ο frontman των τεράστιων King Crimson. Υπάρχει η άποψη ότι το Fearless είναι το απόλυτό τους peak, αλλά ακόμα και αν δεν είναι, είναι ένας πολύ "δυνατός" δίσκος.

Από τα δέκα τραγούδια που περιέχει, τουλάχιστον τα οχτώ είναι απολύτως  αποδεκτά ακόμα και από τον πιο απαιτητικό ακροατή και ας μην είναι κανένα σαν το 'Today' ή σαν το 'Part Of The Load'.

Για παράδειγμα, στα 'Between Blue And Me' & 'Save Some For Thee' το δίδυμο Chapman/Wetton δίνει στην κυριολεξία "τα ρέστα του". Το 'Blind' είναι τραγούδι διαμαρτυρίας και το 'Children' μια πανέμορφη ακουστική μπαλάντα που δείχνει επηρεασμένο από τους Genesis ενώ για το 'Burning Bridges' θα έπαιρνες όρκο ότι ακούς τους Genesis. Οι κιθάρες του είναι μελαγχολικές a la Steve Hackett και ο Chapman τραγουδάει a la Peter Gabriel.

Το 'Sat D-Y Barfly' θα κόλλαγε άνετα στους Faces του Rod Stewart και θεματικά αλλά και μουσικά. Ο Chapman μας διηγείται για το πώς πήγε να πιει gin με τη Louise και στο τέλος κατέληξε να πίνει κόκκινο κρασί. Ευτυχώς που προς το τέλος ο Poli Palmer ανεβάζει το κομμάτι με τα σύνθια του, το σώζει και το φέρνει στην ατμόσφαιρα των Family.
 

Ο John Wetton κάνει ένα πολύ καλό τραγούδισμα στο 'Larf And Sing' και για τα υπόλοιπα τρία δεν πετάω και το …καπέλο μου. Το 'Take Your Partners' είναι ένα μεγάλο και βαρετό τζαμάρισμα, το 'Spanish Tide' είναι minor song και το 'Crinkley Grin' είναι instrumental.

Στα bonus tracks θα βρούμε το επιτυχημένο τους single 'In My Own Time' και το 'Seasons' που ήταν η δεύτερή του πλευρά. Τυπικά Family κομμάτια, πλην όμως, ενδιαφέροντα. Το 'Seasons' δείχνει τις επιρροές τους από τον Vivaldi ή τέλος πάντων κάτι ανάλογο.

* Σχόλιο: Τραγούδια folk, με progressive ενορχήστρωση. Μία μπάντα που "τρελαίνεται" μπροστά στα μάτια σου (ή τα αυτιά σου αν θες).

* Να το πάρω; Ναι βρε…  

Bandstand (1972)

* Tracks: 1) Burlesque, 2) Bolero Babe, 3) Coronation, 4) Dark Eyes, 5) Broken Nose, 6) My Friend The Sun, 7) Glove, 8) Ready To Go, 9) Top Of The Hill, Bonus Tracks: 10) The Rockin Rs.

Αυτό είναι το μοναδικό album που πήγε κάπως καλά στην Αμερική η οποία  πάντοτε τους αρνήθηκε την επιτυχία. Μπορείς άλλωστε να διακρίνεις τα πρώτα δείγματα του "αμερικανισμού" της μπάντας που τους οδήγησε στο επόμενο και αν είχε τουλάχιστον μεγαλύτερη επιτυχία, θα το καταλάβαινα.

Ανοίγουν με το 'Burlesque' που το έκαναν και single και είναι το μοναδικό που ξεχωρίζει. Σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια, δεν βρίσκεις καμιά καινούργια ιδέα. Εξακολουθούν φυσικά να είναι οι Family με όλα τα "γνωστά" μουσικά τους στοιχεία που δεν τα εγκαταλείπουν και τα "σπέρνουν" από δω κι από κει, εξακολουθούν να ηχούν έτσι όπως τους ξέρουμε και μπράβο τους που παρ’ όλη την επί σειρά ετών εμπορική τους αποτυχία εξακολουθούν να το κάνουν.

Το 'Bolero Babe' θα ταίριαζε στον Elton John, το 'Coronation' στους Genesis και το 'Broken Nose' σώζεται πάλι χάρη στον Poli Palmer. Το 'My Friend The Sun' είναι μία φιλική μπαλάντα περίπου σε στυλ Harrison και το 'Glove' ροκάρει. Το 'Ready To Go' έχει ίσως το καλύτερο τραγούδισμα από όλα και το 'Top Of The Hill' είναι μία σύνθεση των …πάντων. Αν είχαν δηλαδή κι άλλα όργανα θα τα έβαζαν κι αυτά μέσα.

* Σχόλιο: Σε γενικές γραμμές, είναι καλό album, αξίζει μερικές ακροάσεις παραπάνω, αλλά έχει μία εμπορική χροιά και αυτό είναι κάτι που δεν έκαναν μέχρι τώρα.

* Να το πάρω; Ναι, αλλά μόνο αν τα κομμάτια έχουν κάτι να σου πουν.

It's Only A Movie (1973)

* Tracks: 1) It's Only A Movie, 2) Leroy Buffet, 3) Buffet Tea For Two, 4) Boom Bang, 5) Boots 'n' Roots, 6) Banger, 7) Sweet Desiree, 8) Suspicion, 9) Check Out, Bonus Tracks: 10) Stop This Car, 11) Drink To You.

Εδώ έχουν δύο νέα μέλη. Είναι οι Ashton & Cregan. Είναι το τελευταίο τους album και μάλλον τους …μάτιασα. Τους μάτιασα γιατί έγραψα ότι εξακολουθούν να έχουν τον ήχο που ξέρουμε, αλλά εδώ δυστυχώς τον εγκατέλειψαν και στράφηκαν προς το country-western. Προκειμένου να ακούσεις αυτό το album, πρέπει να είσαι σε μία "δεν βαριέσαι" διάθεση. Εντάξει… είναι μερικά κομμάτια που έχουν κάτι να πουν.

Το ομότιτλο που ανοίγει, σου "χαλάει" την country ατμόσφαιρα, αλλά το  'Leroy' που ακολουθεί δεν έχει να πει τίποτα. Είναι ένα "καουμπόικο" και τέτοια μπορείς να ακούσεις χιλιάδες. Όμως το 'Boots 'n' Roots' έχει να πει κάτι και ας είναι κι αυτό "καουμπόικο". Δύσκολα όμως θα βρω τουλάχιστον άλλο ένα εξ ίσου καλό σαν κι αυτό και ας μην είναι απαραίτητα άσχημα. Το μοναδικό που ροκάρει είναι το 'Checkout' που κλείνει και που επιτέλους ο  Whitney παίζει λίγο ηλεκτρική κιθάρα, έχει μία ταχύτητα και αν μη τι άλλο, χτυπάς έστω τα πόδια σου στο ρυθμό του. Σε οποιοδήποτε άλλο κομμάτι, κυριαρχεί μία ατονία και είναι επόμενο να μη σε ξεσηκώνει κανένα. Ούτε το 'Buffet Tea For Two', αλλά ούτε και το 'Boom Bang' που τα ακούς και σου έρχεται η διάθεση να πας για ύπνο.

Στα bonus tracks δεν αλλάζει τίποτα. Εξακολουθείς να θες να πας για ύπνο, αλλά ανοίγεις το ένα μάτι όταν ακούς το 'Drink To You' γιατί ξαφνικά νομίζεις ότι ακούς Faces και αναρωτιέσαι αν άλλαξες δίσκο.

* Σχόλιο: Στο "Κύκνειο Άσμα" τους μεταμφιέστηκαν σε καουμπόηδες, αλλά οι Αμερικάνοι δεν το κατάπιαν ούτε αυτό.  

* Να το πάρω; Αφού δεν το πήραν ούτε οι Αμερικάνοι, εσύ τι θες; Το μπελά σου γυρεύεις;

Πρόταση:

1: Music In A Doll's House (1968)
2: Family Entertainment (1969)

Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Family (Complete Discography)

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…