Ένα αντίο στον Lou Reed - Velvet Underground

Velvet Underground. Μοναδική μπάντα από όλες τις απόψεις. Τους λατρεύεις, σου είναι αδιάφοροι, υποκλίνεσαι στη μουσική τους ιδιοφυία, τους θεωρείς ατάλαντους. Σε όποια κατηγορία και να ανήκεις από αυτές, παραδέχεσαι τουλάχιστον, ότι κατέχουν μία μοναδική θέση στην ιστορία της μουσικής. Ήταν παντελώς άγνωστοι όσο υπήρχαν σαν μπάντα και γνώρισαν τη δόξα -λειτουργώντας επίσης και σαν βασική επιρροή για εκατοντάδες μπάντες- αφού διέλυσαν. Για πολλούς, οι Velvets  λειτούργησαν σαν τη μεγαλύτερη επιρροή για το Punk Rock, παρ’ όλο που από τα τέσσερα studio albums που έκαναν, τα δύο δεν έχουν καμία σχέση με το Punk Rock και τα άλλα δύο, περιέχουν απλά “Punk στιγμές”. Μουσικά, πάντως, δεν ήταν περισσότερο Punk από όσο ήταν οι …Beatles!!!

Κάποιοι άλλοι τους είπαν "εναλλακτικούς" με τον Lou Reed να δέχεται τις μεγαλύτερες επιρροές. Λίγο η ανατολή, λίγο το Γερμανικό καμπαρέ, λίγο το garage-Rock, και στην κορυφή όλων αυτών, η ποίηση και το τραγούδισμα a la Dylan τους δίνουν αυτό που ονομάζεται "VU-style Rock" και που δεν είναι soft, δεν είναι hard, δεν είναι folk, και δεν είναι ούτε acid, αλλά είναι special και αφού είναι special, για να τους απολαύσεις, θα πρέπει να προετοιμαστείς για κάτι special.

Εάν όμως δεν έχεις ακούσει ξανά τους Velvets και σκέφτεσαι ότι δεν θα ήταν άσχημα να έχεις τέλος πάντων κι εσύ ένα τους τουλάχιστον album, θα πρέπει να λάβεις υπόψη σου την παρακάτω οδηγία και να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.  

Οι Velvets έγραφαν αργά, βαρετά και μονότονα τραγούδια. Όταν επινοούσαν ένα riff κόλλαγαν σ’ αυτό και το επαναλάμβαναν με τις ώρες. Τα κομμάτια τους –με εξαίρεση δύο το πολύ τρία- δεν ροκάρουν ποτέ και η φωνή του τραγουδιστή τους, είναι άτονη, άχρωμη και ψυχρή χωρίς συναίσθημα. Μιμούνται το στυλ του Bob Dylan και ο Lou Reed είναι ο καλύτερος μιμητής του Dylan που έχει υπάρξει ποτέ. Δεν αποτελεί έκπληξη που έγραψε τόσα Ντυλανικά κομμάτια με το "Sweet Jane" να στέκεται στην κορυφή όλων σαν το καλύτερο σ’ αυτή την κατηγορία.

Οι Velvets έχουν την ιδιότητα να μπαίνουν μέσα στο πετσί σου και αυτός ο μοναδικός, ο καταπληκτικός και ο πολυτάλαντος Lou, να μην σε αφήνει σε ησυχία. Με το που τελειώνει το ένα κομμάτι να μην προλαβαίνεις να πάρεις ανάσα και να σου πετάει ένα άλλο ρομποτικό από αυτά τα βαρετά και τα μονότονα και με το που τελειώνει κι αυτό, να σου πετάει έτσι στο ξαφνικό μια μπαλάντα που να σου ‘ρχεται να βάλεις τα κλάματα. Βρε Lou αγόρι μου… Μεγαλώνουμε και οι αντοχές μας μειώνονται... πιο μαλακά σε παρακαλώ.

Λοιπόν… Θα πρέπει να λάβεις υπόψη σου, ότι οι Velvets είναι μία σπουδαία μπάντα, επειδή έκαναν πράγματα που κανένας άλλος δεν έκανε, ούτε και ονειρεύτηκε να κάνει πριν απ’ αυτούς, επειδή αυτά ήταν απλά ή επειδή ήταν πολύπλοκα. Πέραν όλων αυτών, ο Lou Reed είχε και μία καθ’ όλα αξιολογότατη solo καριέρα.

Lineup
Lou -Lewis Allan- Reed (Μάρτιος 1942-Οκτώβριος 2013, Κιθάρα, Φωνή) 
John –Davies- Cale, (Μάρτιος 1942, Μπάσο, Βιόλα, Φωνή)
Sterling –Holmes- Morrison, Jr. (Αύγουστος 1942-Αύγουστος 1995, Κιθάρα, Μπάσο, Φωνή)
Maureen –Ann- Tucker (Αύγουστος 1944, Τύμπανα) 
Nico (Christa Päffgen, Οκτώβριος 1938-Ιούλιος 1988, Φωνή) Η Christa, που δεν ήταν ποτέ επίσημο μέλος της μπάντας, οφείλει το ψευδώνυμο Nico, στη σχέση της με τον Έλληνα σκηνοθέτη Νίκο Παπατάκη.

* 1968: - Cale, + Doug –Douglas- Yule (Φεβρουάριος 1947, Μπάσο, Πλήκτρα, Φωνή)

Δισκογραφία

1967: The Velvet Underground & Nico
1967: White Light/White Heat
1969: The Velvet Underground
1969: Live 1969
1970: Loaded
1985: VU

Σημ: Από τα albums των Velvets αλλά και του Lou, παρουσιάζω μόνο τα κατά τη γνώμη μου καλύτερα.  

The Velvet Underground & Nico (1967)

Tracks: 1) Sunday Morning, 2) I'm Waiting For The Man, 3) Femme Fatale, 4) Venus In Furs, 5) Run Run Run, 6) All Tomorrow's Parties, 7) Heroin, 8) There She Goes Again, 9) I'll Be Your Mirror, 10) The Black Angel's Death Song, 11) European Son,
Bonus: 12) All Tomorrow's Parties.

Ο επιτυχημένος γάμος του Γερμανικού καμπαρέ με την ψυχρή φωνή του Lou Reed το κάνει να ακούγεται περισσότερο Γερμανικό ακόμα και από τη Nico. Εάν οι μελωδίες του ήταν πιο “σφιχτές”, θα ήταν ένα αριστούργημα, αν και δεν απέχει πολύ από το να είναι κάτι τέτοιο. Κορυφαίο το “Sunday Morning”. H μπανάνα του Andy Warhol είναι ένα από τα πιο διάσημα εξώφυλλα στην ιστορία της Rock μουσικής.

The Velvet Underground (1969)

Tracks: 1) Candy Says, 2) What Goes On, 3) Some Kinda Love, 4) Pale Blue Eyes, 5) Jesus, 6) Beginning To See The Light, 7) I'm Set Free, 8) That's The Story Of My Life, 9) The Murder Mystery, 10) After Hours.

Υπέροχο album. Ανοίγει και κλείνει υποδειγματικά με τα "Candy Says" και "After Hours" αντίστοιχα, και είναι απορίας άξιον το γιατί δεν πούλησαν αυτά τα εντυπωσιακά 45 λεπτά της διάρκειάς του. Ευτυχώς όμως, ο χρόνος διόρθωσε αυτή την αδικία.

Lou Reed (1942-2013)

Ο παράξενος τύπος της δεκαετίας του ‘70, που όμως, δεν είχε τίποτα παράξενο επάνω του. Ουσιαστικά, ο Lou ήταν απλά ένας τραγουδοποιός, λίγο πιο φιλόδοξoς και σίγουρα λίγο πιο τολμηρός από ότι οι περισσότεροι. "Η φιλοσοφία του δρόμου" του, που ήταν πολύ πιο καλαίσθητη και εκλεπτυσμένη από ότι, ας πούμε του Bruce Springsteen (παρ’ όλο που η σύγκριση είναι μάλλον ατυχής, αλλά την κάνω επειδή ο Lou δεν εξέλαβε ποτέ τον εαυτό του σαν "ήρωα της εργατικής τάξης"), τον εγκαθιστά ανάμεσα στους αγαπημένους μου τραγουδοποιούς, μετά τον Bob Dylan, και τον Neil Young. Οι στίχοι του τον οδήγησαν να φλερτάρει προς όλες τις κατευθύνσεις, και αυτό σε συνάρτηση με την μυστηριώδη του προσωπικότητα, κάνει εξαιρετικά δύσκολο το να εξαχθούν συμπεράσματα για τον άνθρωπο Lou Reed που μπορούσε να είναι θανατηφόρα σοβαρός αλλά και παιχνιδιάρης ταυτόχρονα. Η διάσημη σκληρή και ποτέ συναισθηματική φωνή του είναι ο λόγος που έκανε τον κόσμο να λέει ότι αν υπάρχει έστω και ένας Rock star που δεν χαμογελά ποτέ του, αυτός θα πρέπει να είναι ο Lou και κάποιοι μπορεί να νευρίαζαν με αυτό, αλλά γιατί θα πρέπει να απαιτούμε από τον καλλιτέχνη να απλώνει την ψυχή του προς τα εκατομμύρια του κοινού του; Αυτό είναι δικό του θέμα να αποφασίσει αν θα το κάνει ή όχι. Δεν μας αρκεί που ούτως ή άλλως την κατέθετε στους στίχους των τραγουδιών του;   

Από την άλλη πλευρά, ο Lou Reed ήταν ένας πάρα πολύ καλός τραγουδοποιός, ίσως όχι στην ίδια κατηγορία όπως ο Bob Dylan (τον οποίο συχνά προσπάθησε να μιμηθεί), αλλά σε μια δική του κλάση. Τα πρώτα solo albums του, είναι γεμάτα από αξέχαστες μελωδίες. Δυστυχώς, το υλικό του άρχισε να μειώνεται σοβαρά σε ποιότητα αργότερα, αλλά δεν πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό. Δώσε μου ένα όνομα από τους τραγουδοποιούς της γενιάς του που να μην είχε πρόβλημα στη δεκαετία του 80. Η καινούργια τεχνολογία με τα σύνθια και τα drum machines που σ’ αυτή τη δεκαετία εδραιώθηκε, τους λούφαξε όλους. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ήταν αξιόλογη η μέχρι τότε αλλά και η μετέπειτα πορεία τους και παρουσία τους. Έτσι ακριβώς και με τον Lou που μπορεί υποσυνείδητα να τον εκλαμβάνουμε σαν μέλος των Velvets, αλλά και η solo καριέρα του υπήρξε σημαντικότατη.

Θα μπορούσαμε να πούμε -όπως λέμε ή έχουμε πει για άλλους- ας δούμε πώς θα κλείσει αυτή η επιτυχημένη καριέρα, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να περιμένουμε για να το δούμε. Η καριέρα έκλεισε και ο Lou μας λείπει ήδη.

Δισκογραφία

1972: Lou Reed
1972: Transformer
1973: Berlin
1974: Rock'n'Roll Animal
1974: Sally Can't Dance
1975: Metal Machine Music
1976: Coney Island Baby
1978: Street Hassle
1979: The Bells
1980: Growing Up In Public
1982: The Blue Mask
1990: Songs For Drella
1992: Magic And Loss
1998: Perfect Night Live In London
2000: Ecstasy

Lou Reed (1972)

Tracks: 1) I Can't Stand It, 2) Going Down, 3) Walk And Talk It, 4) Lisa Says, 5) Berlin, 6) I Love You, 7) Wild Child, 8) Love Makes You Feel, 9) Ride Into The Sun, 10) Ocean.

Εντυπωσιακό και αριστουργηματικό το πρώτο solo album του Lou που θα μπορούσε να είναι "το μεγάλο χαμένο album των Velvets", αφού παραπάνω από τα μισά του τραγούδια έρχονται από το παρελθόν. Κορυφαίο κομμάτι το "Berlin"

Transformer (1972)

Tracks: 1) Vicious, 2) Andy's Chest, 3) Perfect Day, 4) Hangin' Round, 5) Walk On The Wild Side, 6) Make Up, 7) Satellite Of Love, 8) Wagon Whee, 9) New York Telephone Conversation, 10) I'm So Free, 11) Goodnight Ladies.

O Lou, με συμπαραγωγούς τους David Bowie & Mick Ronson κάνει ένα από τα πιο σπουδαία albums στην ιστορία της Rock που δεν πρέπει να λείπει από καμία δισκοθήκη. Και μπορεί το  "Vicious" να διεκδικεί ή να δρέπει τις δάφνες του καλύτερου τραγουδιού, αλλά ποιος μπορεί να αγνοήσει το  "Walk On The Wild Side", το "Perfect Day" ή το "Goodnight Ladies"? Το δικό μου ωστόσο αγαπημένο, δεν είναι κανένα από αυτά. Το δικό μου είναι το "Satellite Of Love". 

Rock 'n' Roll Animal (1974)

Tracks: 1) Intro, 2) Sweet Jane, 3) Heroin, 4) White Light/White Heat, 5) Lady Day, 6) Rock'n'Roll.

Είναι live και είναι το καλύτερο (σε πωλήσεις) album του Lou, που δεν έλεγε ποτέ "thank you" στο κοινό του.

Βιβλιογραφία

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Ακουστικά Βοηθήματα

1: Velvet Underground (Complete Discography)

2: Lou Reed (Complete Discography)

Πρόταση

1: The Velvet Underground & Nico (Velvets, 1967)
2: Transformer (Reed, 1972)

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…