Ο Χρήστος Δάντης αυτοπαρουσιάζεται

Γεννήθηκα στην Καισαριανή στις 26 Σεπτεμβρίου του 1966.

Αν και η οικογένειά μου τα' βγαζε πέρα δύσκολα, μια εποχή που λίγες ήταν οι φαμίλιες εκείνες που διαβίωναν παρά επιβίωναν, τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν και τόσο άσχημα.

Το αληθινό μου όνομα είναι Χρήστος Βλαχάκης.

Από τη μητέρα μου, από προηγούμενο γάμο της, έχω τρία αδέλφια, ένα από τα οποία, ο Σάββας ο Αξιώτης, γνωστός στον καλλιτεχνικό χώρο, ήταν εκείνος που με '' έμπασε '' , έστω και σαν απλό θεατή στο χώρο των θεαμάτων.

Ίσως να ήταν σύμπτωση, ίσως σημάδι για το τι θα επακολουθήσει, αλλά σε μια θεατρική δουλειά '' Τα μπαλέτα της φυλακής '' , θαύμασα περισσότερο απ' όλα τ' άλλα αποσπάσματα, την '' Θεία κωμωδία '' του Δάντη.

Φυσικά δεν ήταν και η μοναδική φορά που πήγα στο συγκεκριμένο θέατρο, αφού ο Δάντης με είχε συνεπάρει. Πού να' ξερα ........

Πού να ΄ξερα ότι μετά από χρόνια θα συναντούσα το όνομα αυτό μπροστά μου, κάτω από διαφορετικές συνθήκες και για διαφορετικούς λόγους.

Όμως ο '' νονός '' μου τελικά έμελλε να είναι ο Γιώργος Χατζηνάσιος.

Σε μια από τις οντισιόν μου τον συνάντησα και όταν του συστήθηκα με το πραγματικό μου όνομα, με κοίταξε με έκπληξη και μου είπε : - Πού πας με τέτοιο όνομα;

Τότε σκέφτηκε να με βαπτίσει με το όνομα που με κατέτρεχε ..... αν και ακόμα από την εποχή του σχολείου, το Δάντης υπήρχε σαν μοναδικό όνομα προσφώνησης των συμμαθητών μου. Άκουγα σ' αυτό και το χαιρόμουνα μέσα μου. Ήταν κάτι ξεχωριστό. Μετά από χρόνια θα γινόταν η '' ταυτότητά '' μου.

Πριν καν πάω σχολείο, σιγοτραγουδούσα κομμάτια της εποχής όπου βρισκόμουνα και όπου καθόμουνα.

Διάφορα από Ελληνικά, ξένα, οτιδήποτε άκουγα στο ραδιόφωνο.

Όλοι έμεναν έκπληκτοι .... πως ένα παιδάκι πέντε χρονών θυμάται τόσα λόγια από τόσα πολλά τραγούδια;

Όλοι στο τέλος, όμως, έφταναν στο ίδιο συμπέρασμα : '' Αν αυτός δεν ασχοληθεί, όταν μεγαλώσει, επαγγελματικά με το χώρο της μουσικής, τότε ποιός θα ασχοληθεί;

Και δεν έπεσαν έξω!

Πήγα δημοτικό, φυσικά, στη γειτονιά μου στην Καισαριανή.

Ήμουν άτακτος, ανήσυχος καλύτερα, από τότε και δεν ήμουν και ο πιο επιμελής των γραμμάτων.

Πάντως εγώ έκανα το σόου, στα διαλείμματα, στην τάξη όταν αργούσε η δασκάλα.

Το αγαπημένο μου κομμάτι : '' Θα πάω στη ζούγκλα με τον Ταρζάν, τον παιδικό μου φίλο ''.

Όλοι κάπως αρχίζουν .... εγώ άρχισα με τον Ταρζάν, ο Δάντης στη ζούγκλα με τους παιδικούς μου ήρωες.

Τέλειωσα το δημοτικό κάποια στιγμή και παρ' ότι δεν είχα άσχημους βαθμούς, κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι δε θα γίνω επιστήμονας.

Γράφτηκα στο γυμνάσιο της περιοχής μου και ήδη η μουσική ήταν μέσα στο αίμα μου.

Εποχή των ποιοτικών τραγουδιών .....  εντελώς διαφορετικοί οι ήχοι από σήμερα.

Deep Purple, Led Zeppelin, Genesis, Σπυριδούλα .... ονόματα που όσα χρόνια και να περάσουν, δε θα ξεχαστούν.

Σήμερα η Techno είναι στις δόξες της, όχι όμως για πολύ, γιατί αν είναι δυνατόν αυτός ο θόρυβος να κρατήσει για πολλά χρόνια!!

Μεγάλη μου αγάπη τότε και πάντα ο Μπράουν.

Ο αδεφός μου, μου έπαιρνε πού και πού δωράκια.Ήμασταν αγαπημένοι, μου έφερνε βιβλία συνήθως, κυρίως πεζογραφήματα, αλλά βαριόμουν να τα διαβάσω μέχρι το τέλος.

Μου άρεσε η ποίηση!

Στα 15 μου, η μητέρα μου εκπλήρωσε το όνειρό μου, μου χάρισε μια κιθάρα, το καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μου κάνει. Γίναμε αχώριστοι, καρδιακοί φίλοι, μαζί της κοιμόμουν, μαζί της ξύπναγα, γύρναγα από το σχολείο και πήγαινα κατευθείαν σ' αυτήν.

Δυστυχώς δεν την έχω πλέον. Την έδωσα στα 19 μου, γιατί πίστεψα ότι ποτέ δε θα μάθαινα να τη χειρίζομαι όπως έπρεπε ..... κιθάρα έπιασα στα χέρια μου τους τελευταίους μήνες και ελπίζω να επανορθώσω. Τουλάχιστον να βελτιώσω αυτά που είχα μάθει τότε.

Μαζί με άλλα φιλαράκια, λοιπόν, φτιάξαμε ένα γκρουπάκι και μόλις σχολάγαμε, συναντιόμαστε και πηγαίναμε πότε στο σπίτι του ενός και πότε του άλλου και παίζαμε.

Hard Rock, art Rock, Smoke on the water, Voices crying through the night.

Πηγαίναμε Πλάκα και Εξάρχεια, στέκια τότε της γενιάς μου ήταν το Tifany' s και το Skylab, ο Άρης. Ο Απόλλωνας και οι Καρυάτιδες για τα κιρίζια.

Παράξενες αντιλήψεις, καθώς όμως μεγαλώνω, όλο και γίνομαι και πιο σίγουρος ότι δεν ήταν λάθος.

Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι όσα πιστεύαμε και πρεσβεύαμε δεν έβρισκαν έδαφος να καρποφορήσουν.

Υπήρχαν τα όνειρα, η μαγεία των στιγμών και καμμία αίσθηση πραγματικότητας.

Πολλές φορές μαζευόμαστε είκοσι - τριάντα άτομα, γνωστοί, και περπατάγαμε τραγουδώντας, φωνάζοντας διάφορα συνθήματα, χωρίς όμως φασαρίες, εντελώς ειρηνικά. Εκεί που κάναμε μια πορεία, για να χρησιμοποιήσω λεξικολογικούς ορισμούς της σημερινής εποχής, έμπαιναν σφήνα πέντε - δέκα αληταράδες, σπάγανε βιτρίνες, να τα Μ.Α.Τ. , επεισόδια, ξύλο χωρίς λόγο.

Και όλα αυτά για μερικούς ανεγκέφαλους, μήπως όμως έτσι δε γίνεται και τώρα;

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ..... καμμιά φορά ξύλο και στην Πλάκα, Φρίκοι με Πανκ, σκίνια λιγοστά, στη δική τους φάση.

Από συναυλίες, μια από τις πρώτες που πήγα, αυτή του Ρόρι Γκάλαχερ στη Ριζούπολη. Έκσταση, natural high, χωρίς ντόπες και τέτοια.

Τελειώνω το γυμνάσιο, αφού περνάω έξοχα στην πενθήμερη εκδρομή στη Ρόδο και τα προβλήματα επιβίωσης γίνονται πλέον ορατά.

Μου άρεσε η Νομική, ποιος είχε όμως διάθεση για διάβασμα;

Πήγα με τη μητέρα μου στην Αμερική, στη Νέα Υόρκη, με σκοπό να εγκατασταθούμε εκεί, αλλά δε μείναμε και πολύ, μόλις ένα μήνα, γιατί δεν μπόρεσα να μπω στη λογική τους, να σκεφτώ όπως αυτοί. Η μητέρα που μου είχε μεγάλη αδυναμία, κατάλαβε την απόγνωσή μου, με άκουσε και φύγαμε.

Συνέχιζα να παίζω στο γκρουπάκι, κάναμε εμφανίσεις στην Πλάκα, πού να ζήσεις όμως με τρία κατοστάρικα τη βραδιά και αν το μαγαζί είχε κόσμο .......

Τα ονόματα άλλαζαν, τα άτομα έμεναν τα ίδια, μέτραγε να είχαμε δουλειά.

Υπήρχε όμως και μια απίστευτη έμπνευση στην ονομασία των γκρουπ μας.

Cleveland, Νάρκισσος, Lipstik, Κλάξον! Πως σας φαίνονται;

Ήρθε όμως κάποτε και η πρώτη σοβαρή δουλειά, στο " Ροδόλφο " μαζί με τον Μανώλη Λιδάκη, τη Ζωή Λάσκαρη και τον Γιάννη Μπέζο.

Ήταν μια προσπάθεια να δημιουργήσουμε κάτι σαν ένα μιούζικ χολ.

Έβλεπα τη Λάσκαρη που μας φώτιζε όλους με το ταλέντο της και έπαιρνα κουράγιο.

Φυσιογνωμία!

Δυστυχώς, παρά τις προσπάθειές μας, το ωραίο κλίμα, το καλοφτιαγμένο πρόγραμμα, αποτύχαμε.

Μάλλον ο κόσμος δεν ήταν έτοιμος για ένα τέτοιο είδος διασκέδασης ...... τέλος πάντων, το βασικό είναι ότι μετά από είκοσι μέρες το μαγαζί κλείνει και έτσι μένω και πάλι χωρίς δουλειά.

Στο δρόμο ξανά ..... και αυτή τη φορά επιτέλους τυχερός!

Taboo! Χατζηνάσιος - Τσανακλίδου - Γαλάνη !!!

Συνάδελφοι για να παρακολουθείς τα πάντα πάνω τους, ένα άψογο σχολείο, που εκτός της μαθητείας προσέφερε γνωριμίες, κάποια καλά λεφτά και την απαρχή μιας καριέρας πολλά υποσχόμενης.

Μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους .....

Καταλυτική υπήρξε η γνωριμία μου με τον Γιάννη Καράλη. Γνωριστήκαμε μέσω του Μάνου Νεόφυτου, που μου είχε βάλει την ιδέα να κάνω διαφημιστικά σποτάκια για την τηλεόραση και γρήγορα κατάλαβα ότι βρισκόμασταν στο ίδιο μήκος κύματος.

Την ίδια περίοδο συναντώ και την Πωλίνα.

Με την απίστευτη αυτή φίλη κάνω την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά. Πίστεψε σε μένα, '' επένδυσε '' φιλικά και μου πρόσφερε την εμπειρία της.

Δεν ξεχνιούνται αυτά.

Είναι τόσο μακρινά, αλλά και τόσο κοντινά μου, που λες και συνέβησαν χθες ....

Δούλεψα στα μεγαλύτερα μαγαζιά της Αθήνας, ήταν σημαντικές εμπειρίες, κυρίως για τη συνεργασία μου με τις μεγάλες φωνές της πίστας, που είχα την τύχη να μοιραστώ χειμώνες και καλοκαίρια.

Ο καθένας απ' αυτούς μου έδωσε στοιχεία τα οποία προσπάθησα με τον καλύτερο τρόπο να αφομοιώσω, αλλά και να βελτιώσω.

Ήμουνα γενικά, τυχερός με τους συναδέλφους μου .... κανένα πρόβλημα ποτέ.

Κέφι, μιλάμε για μεγάλες πλάκες, αλληλοκατανόηση και κλίμα παρεϊτσας. Τι να πρωτοθυμηθώ;

Το Τούνελ , το Ροδόλφο και το ABC.

Τονίζω αυτή την περίοδο, γιατί ήταν ένα πείραμα, που ευτυχώς είχε επιτυχία και δεν επέφερε καμμιά '' τραυματική '' εμπειρία. Ένα μαγαζί που σίγουρα δεν ταιριάζει στο δικό μου τραγουδιστικό στιλ και ύφος. Διαφορετικό ύφος, κόσμος και λογική. Λειτουργούσε με βάση τα μπουζούκια και ελάχιστα με τραγούδια που είχα αρχίσει να ερμηνεύω.

Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο όταν δέχτηκα, με τον Στάθη Αγγελόπουλο και τα Κακά Κορίτσια, να συμμετάσχω σε ένα τέτοιο σχήμα και πρόγραμμα. Όμως η εμπειρία που αποκόμισα ήταν μοναδική και καταλυτική.

Έκανα κατάδυση σ' έναν άλλο κόσμο, που αν και με ξάφνιασε, από την αρχή κι όλας με συνεπήρε και προσπάθησα να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου. Μπήκα στην ατμόσφαιρα του κέντρου και αποδείχτηκα ο καλύτερος μαθητής, χωρίς να μ' ενδιαφέρει που κάποιοι ξαφνιάστηκαν με τη μεταστροφή μου.

Εκεί μπήκε ένα ακόμα λιθαράκι στο οικοδόμημα που χτίζω προσεκτικά και με συνέπεια.

Από τα μεγαλύτερα βήματά μου στα νυχτερινά μαγαζιά, αξίζει να αναφερθώ και στο Διογένη. Άλλη μια τυχερή συνεργασία με τον Γιάννη Πάριο και την Κωνσταντίνα.

Ναι! πρέπει να το παραδεχτώ, ήμουνα από τους ευνοούμενους σ' αυτήν τη σκληρή δουλειά ...

Πολλοί ασχολούνται με το look μου. Πάνω - κάτω λένε ότι κάτι θέλω να παραστήσω με το σκουλαρίκι, με τις μπότες, γενικά με την εμφάνισή μου, τους λέω πως πέφτουν πολύ έξω, άλλωστε το σκουλαρίκι το έβαλα όταν ήμουν δεκαέξι ετών και τα μαλλιά μου τα είχα μακριά από πιτσιρικάς. Τα μαλλιά μου, το εξεζητημένο look μου, αν και ήταν παράξενο για την εποχή, δεν '' ταυτιζόταν '' με τις μουσικές μου επιλογές. Δεν το έπαιζα, ποτέ δεν το έκανα, δεν ντρεπόμουνα για την εμφάνισή μου και δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να ακολουθώ τα ρεύματα της εποχής μου και όσα αυτό σήμαινε ... πάντα ήμουν απλός, δεν είμαι σαν κι αυτούς που ξαφνικά βρίσκονται με χρήματα που ούτε καν είχαν ονειρευτεί και αλλάζουν τρόπους, περιβολή, παρέες και στέκια ....

Τον Μαϊο του 1991 παντρεύτηκα με την Λίτσα Γιαγκούση.

Γνωριζόμασταν αρκετά χρόνια, γύρω στα πέντε, το σκεφτήκαμε, το συζητήσαμε και καταλήξαμε στο γάμο. Δεν ήταν μια απόφαση στιγμής. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν ξέρω ποιός χαρακτηρισμός κολλάει καλύτερα, ο έγγαμος βίος κράτησε μόνο οκτώ μήνες ..... διάφορα προβλήματα. Χωρίσαμε πολιτισμένα, χωρίς φωνές, υστερίες και έκτροπα και παραμένουμε δύο καλοί φίλοι, που μοιραστήκαμε από κοινού ένα σύντομο χρονικό διάστημα της ζωής μας.

Δεν είμαι κατά του γάμου, αλλά δε νομίζω ότι θα επιχειρήσω ξανά κάτι παρόμοιο.

Αυτή τη στιγμή είμαι ερωτευμένος, πιστεύω ότι ο έρωτας είναι ευτυχία, άρα είμαι μια χαρά.

Ζω για τώρα και όχι για αύριο.

Το τραγούδι που έκανε πάταγο για αρκετούς μήνες είναι σίγουρα το '' Κάποιος σ' αγαπάει '' ... καλό τραγούδι, αλλά και ολόκληρος ο δίσκος είναι αληθινά άριστος. Είχα σιγουρευτεί από τις πρώτες μέρες ότι όλα θα πάνε καλά, πήγαινα σε διάφορα μπαράκια και έβλεπα τι γινόταν όταν έμπαινε το κομμάτι .