Ο Στέφανος Κορκολής μιλά για τη ζωή του

Την συνέντευξη αυτή παραχώρησε ο Στέφανος Κορκολής πριν αρκετά χρόνια, στον δημοσιογράφο Δημήτρη Αποστόλου.

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που αγαπούσε τη μουσική, τις τέχνες, με ένα πιάνο στο σπίτι.

Ακούγαμε συνεχώς μουσική!

Πολύ Χατζιδάκι, πολύ Ραχμάνινοφ... πολύ Τσαϊκόφσκι, Μπετόβεν.

Αυτά ήταν τα ...εισαγωγικά μου στη μουσική.

Εγώ με καμία διάθεση, όπως κάνουν όλα τα παιδάκια, να πάω να πατήσω τα πλήκτρα, έστω και σαν παιχνίδι, αλλά τραγούδαγα.

Ώσπου κάποια στιγμή με πήγε ο πατέρας μου σε ένα θερινό σινεμά της γειτονιάς να δούμε τις Ομπρέλες του Χερβούργου, ένα υπέροχο μιούζικαλ (ήμουνα μόλις 5 χρονών) και όταν γυρίσαμε σπίτι, με ρώτησε η μητέρα μου, αν μου άρεσε το έργο, τι κατάλαβα... και εγώ, πολύ φυσικά, κάθισα στο πιάνο και έπαιξα τη μουσική της ταινίας!

Όχι με το ένα δάχτυλο, αλλά κανονικά, σαν να το έκανα χρόνια.

Επήλθε, όπως καταλαβαίνεις, σοκ... Η ώρα της αλήθειας είχε φτάσει για τον ανυποψίαστο Στέφανο.

Την άλλη μέρα το πρωί τρέχοντας με πήγανε στη Μαρίκα Παπαϊωάννου, σολίστ του πιάνου, η οποία μόλις το επανέλαβα μπροστά της έπαθε κι αυτή το δικό της σοκ. Έτσι άρχισε να με παρακολουθεί και να με μυεί σε ένα νέο υπέροχο κόσμο.

Εγώ τώρα είχα πολύ γερό αυτί και ό, τι άκουγα το έπαιζα και αυτοσχεδίαζα δικές μου συνθέσεις που έμοιαζαν με τα ακούσματά μου, αλλά πάντα με έναν προσωπικό χαρακτήρα.

Κάποια στιγμή ρωτήσανε την καθηγήτριά μου στο πιάνο, αν πρέπει να πάω στο Ωδείο, αλλά διαφώνησε η Παπαϊωάννου, γιατί σκέφτηκε ότι αν εγκλωβιζόμουνα στα στεγανά ( όλα εκείνα τα περίεργα του χώρου ), θα τα παράταγα, γιατί ήμουν ανήσυχη φύση και θρασύτατο παιδάκι... και τότε συνεχίσαμε μαζί, μαθαίνοντας με τις νότες ανάποδα. Μου έλεγε, δηλαδή, αυτό που παίζεις γράφεται έτσι. Είχα πολύ γρήγορη εξέλιξη.

Άρχισα να κάνω συναυλίες, να δίνω ρεσιτάλ, πιτσιρικάς τώρα 6 – 7, ως αυτοδίδακτος πάντα.

Μη φανταστείς ένα παιδί φαινόμενο, όπως το λέγανε κάποιοι. Ήμουν απόλυτα φυσιολογικός, όπως άλλωστε και οι γονείς μου. Έπαιζα μπάλα στις αλάνες, έκανα ό, τι ακριβώς κάνει ένα παιδί της ηλικίας μου. Αλλά και οι γονείς μου μού φερόντουσαν φυσιολογικά για να μη "σαλτάρω ".

ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΤΑΞΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ

Στα 11 μου, όταν είχε φτάσει το πλήρωμα του χρόνου, έδωσα κατατακτήριες στο Ωδείο, τυπικές βέβαια... μετά τις εξετάσεις, οι κριτές δεν ήξεραν, μάλιστα, σε ποια τάξη να με βάλουν!

Δυόμισι χρόνια μετά παίρνω ένα βραβείο πιάνου σε ένα διεθνή διαγωνισμό. Συνεχίζω τα ρεσιτάλ και φεύγω στο Παρίσι με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, για να συνεχίσω τις σπουδές μου σε άλλο επίπεδο.

Ό, τι δεν μπορούσε, λοιπόν, να μου προσφέρει η Ελλάδα, μου το παρέχει η Γαλλία, που είχε όνειρα για το ταλαντούχο Ελληνόπουλο.

Τότε ξεκίνησε και η περιπέτεια του Παρισιού, που κράτησε έντεκα χρόνια από τα 17 μου.

Κατά τη διάρκεια της πτήσης ένοιωθα τρομερά αρνητικός για τη νέα τροπή της ζωής μου. Όμως η συνέχεια ήταν υπέροχη. Με τους Γάλλους τα πήγα περίφημα, Στο σύνολό τους είναι αντιπαθείς, αλλά μεμονωμένα είναι καταπληκτικά παιδιά. Ίσως να ήταν και ο χώρος που κινήθηκα.

Αλλά οι Γάλλοι καλλιτέχνες είναι "αστέρια ", δε σου βγάζουν το μάτι, εδώ στο βγάζουν. Και ό, τι κάνουν στην Ελλάδα, το κάνουν πισώπλατα. Τέλος πάντων.

Στο Παρίσι πάω για να δώσω ρεσιτάλ με τη γαλλική κυβέρνηση να με προστατεύει, αφού σε μια προηγούμενή μου συναυλία με είχε ακούσει ο Λανγκ και με είχε βοηθήσει να πάρω κρατική υποτροφία. Ήταν, δε, οι Γάλλοι τόσο σοβινιστές, που όταν ήμουν στα πάνω της καριέρας μου, με ονόμαζαν ο Γάλλος πιανίστας Κορκολής, εθνικότητας Ελληνικής... κάτι που δε με έκανε έξαλλο, αφού εκείνοι με σπούδαζαν, με τα λεφτά τους ζούσα πλουσιοπάροχα σε ένα υπερπολυτελές διαμέρισμα, με τα στερεοφωνικά μου, το μεγάλο πιάνο μου. Μπήκα σε μεγάλα σαλόνια, με διάφορες κυρίες, προστάτιδες των τεχνών.

Κάνω σεμινάρια με δασκάλους φοβερούς πιανίστες, όπως ο Χόροβιτς!

Παρακολουθώ διεύθυνση ορχήστρας, ενορχήστρωση, κ.τ.λ κ.τ.λ και έχω ξεκινήσει μια καριέρα πολύ σημαντική σαν σολίστ και σαν συνθέτης, γράφω πράγματα που έχουν να κάνουν με θέατρο στη Γαλλία, κινηματογραφικά έργα, μουσική για σύγχρονο χορό.

Χωρίς να ξεφύγω, όμως, ποτέ από την ηλικία μου, από τον εφηβισμό μου, που τον είχα πολύ έντονο.

ΡΟΚ ΟΠΕΡΑ

Ένας ροκάς ήμουν, που με ενδιέφεραν όμως και αυτά.

Κάποια στιγμή κουράστηκα από την υπόθεση κλασική μουσική και όχι τόσο από τη φύση της μουσικής, αλλά με την επικοινωνία μου με τους ανθρώπους μέσω της μουσικής.

Έτσι εκεί που είναι όλα ρόδινα και ωραία και έχω βρει και ένα τρομερό γραφείο για να με μανατζάρει, μια ωραία πρωία αποφασίζω να τα βροντήξω όλα....

Ξαφνικά έρχεται η "φώτιση ". Ο Στέφανος, που παίζει με τις ώρες, με τις δεκάδες πρόβες και τις εκατοντάδες ώρες μελέτης, ανακαλύπτει ότι η μουσική και η ζωή κυρίως, δεν υπάρχει μόνο δίπλα στους σοφούς δασκάλους του.

Εκεί κάπου αρχίζω να τσατίζομαι. Έξω βράζει ο τόπος. Νέα ρεύματα, αρνήσεις, ανησυχίες, γινόντουσαν πράγματα.

Υπάρχει το CAFÉ THEATRE με τον Πατρίκ Ντεβέρ και την παρέα του Ζεράρ Ντεπαρντιέ. "Εκείνοι δημιουργούν.... Εγώ τι κάνω;’’ , σκεπτόμουνα.

Βλέπω γύρω μου τα ροκ γκρουπάκια που παίζουν στους δρόμους, τα φοβερά Γαλλάκια που δεν τολμούν να με πλησιάσουν, γιατί βρίσκομαι σε μια γυάλα. Πανικός. Και αρχίζω να αντιδρώ. Αρχίζω να " πλακώνομαι "στο ξύλο με τον εαυτό μου.

Εκείνοι με ετοιμάζανε για μεγάλο πιανίστα, εγώ όμως είχα άλλα σχέδια για τον εαυτό μου. Μόλις παίρνω τη μεγάλη απόφαση, να απομακρυνθώ από τα αρχικά μου σχέδια, μου κλείνουν ορμητικά όλες τις πόρτες ( αφού το καλό παιδί της γαλλικής κοινωνίας έγινε το μαύρο πρόβατο ) και φτου από την αρχή, ψάχνοντας να βρω το δρόμο μου με άλλα πράγματα. Είχα βαρεθεί να παίζω πιάνο και να είμαι το χαϊδεμένο παιδάκι της υψηλής κοινωνίας του Παρισιού, δε μου πήγαινε. Ήθελα περιπέτεια, ήθελα να ζήσω.

ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ

Έβλεπα να περνά ο καιρός και να μη κάνω τίποτε το ουσιαστικό.

Κάπου στα 20 – 22 μου όλα αυτά.

Μια μοναδική περίοδος που μου άφησε τρομερές εμπειρίες. Σε μια χώρα μάλιστα ξένη, που πρέπει να πατάς στα πόδια σου και να στηρίζεσαι στις δυνάμεις σου.

Τότε κόβονται τα πάντα, επιδόματα, νοίκια, φιλίες, προστασίες, υποσχέσεις και τα εγκαταλείπω όλα δια παντός.

Μετακομίζω σε μια από τις πιο "σκοτεινές "γειτονιές του Παρισιού, στο Μπαρμπές, όπου νόμιζες πως είσαι στη Ζιμπάμπουε.

Μια γειτονιά με πυροβολισμούς, μαχαιρώματα, δυο – τρις φόνοι κάθε μέρα κάτω από το παράθυρό μου..... μπλέκομαι σε παραγωγές δίσκων, σαν παραγωγός και ενορχηστρωτής και κάνω επιτυχίες με αυτή την ιδιότητά μου. Αρχίζω να κάνω τους πρώτους μου δίσκους στη Γαλλία, σαν συνθέτης και έρχονται και οι πρώτοι χρυσοί δίσκοι.

Δεν μου έμελλε να στεριώσω ούτε και σ’ αυτή την πραγματικότητα.

Κάποιοι προσωπικοί και οικογενειακοί λόγοι αρχίζουν να με "ψιλοφέρνουν "στην Ελλάδα. Στην περίοδο αυτή του πήγαινε – έλα, προσπαθώντας να μπω στο κύκλωμα κάνω και κάποιες δουλειές εδώ σαν ενορχηστρωτής αρχικά και στη συνέχεια σαν συνθέτης, με τη Δήμητρα Γαλάνη και τη Μαρία Δημητριάδη.

Μετά έρχεται και η πρώτη μου προσωπική δουλειά με τίτλο "Που λες και είσαι νύχτα ", αλλά μένω ακόμα στο Παρίσι.

Κάποια στιγμή καταλαβαίνω ότι θέλω να μείνω στην Ελλάδα, ότι μου αρέσει σαν τόπος διαμονής. Η χώρα, που για αρκετά χρόνια τη ζούσα σαν τουρίστας, με γοητεύει αφάνταστα, όλο εκείνο το περίεργο που συμβαίνει στη χώρα μας, το λίγο απ’ όλα.

Όλο αυτό το χάος με μαγεύει και με προκαλεί.

Κατάσταση που δεν ταίριαζε, βέβαια, με τη μέχρι τότε επαγγελματική μου εμπειρία, αλλά με γοήτευε.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Και εγκαθίσταμαι στην Ελλάδα για μόνιμα.

Στην αρχή, όταν πηγαινοερχόμουν, βρήκα μόνο κλειστές πόρτες. Έβρισκαν τη μουσική μου παράξενη, διαφορετική, δύσκολη, ωραία μεν, αλλά χωρίς καμία τύχη.

Έτσι ξεκίνησα φτιάχνοντας διαφημιστικά και τζιγκλάκια για τους νεοσύστατους τότε ραδιοφωνικούς σταθμούς.

Όταν, όμως, μετά από λίγο καιρό είχα αποκτήσει τις γνωριμίες μου ( εξαιτίας των δίσκων με τη Δημητριάδη και τη Γαλάνη ) και ήμουν ένας εργάτης των εταιρειών, είχα μια δυνατότητα πρόσβασης μεγαλύτερη.

Όταν έκανα την ενορχήστρωση του Ανδρέα Μικρούτσικου στο "Χαμένο νησί ", έγινε ξαφνικά μια επανάσταση στο χώρο, όσον αφορά το άκουσμα, αναγκάζοντας τις εταιρείες να ανοίξουν τα μάτια τους και να σκεφτούν μήπως..... τραγουδάω κιόλας! Και όλα αυτά μέσα από πολλή δουλειά και με συνεχείς εξετάσεις, γιατί τίποτε δεν κάνεις χωρίς να περάσεις χιλιάδες εξετάσεις.

Τότε ήρθαν και οι πρώτες προτάσεις, αλλά δεν ήθελα ακόμα να ασχοληθώ. Μόλις πριν δυο χρόνια αποφάσισα να κάνω τραγούδια που να τα λέω μόνος μου συνειδητά, όχι φοβισμένα.....

ΤΙ ΜΟΥΣΙΚΗ ΓΡΑΦΩ

Πάνω απ’ όλα συνθέτης!

Η μουσική μου είναι μεσογειακή, δεν μπορώ να την εντάξω στο ελληνικό, όπως νοείται σήμερα. Τα ακούσματά μου είναι σαφέστατα δυτικά, αλλά η τριβή μου και οι μνήμες που κουβαλάω μέσα μου είναι από Χατζιδάκι, που τον άκουγα στο ραδιόφωνο, μέχρι το λατερνατζή που πέρναγε κάτω από το σπίτι μου, όλα αυτά ήταν αποτυπωμένα. Οι ήχοι της πόλης, του καρεκλά, του λατερνατζή, του χαλά, τα παιδιά που παίζανε στην πλατεία του Αγίου Ανδρέα στα Πατήσια.

Μέσα απ’ το παράθυρό μου πέρναγαν ήχοι που ριζώθηκαν βαθιά μου και καθόλου τυχαία αναδύονται συχνότατα στη δουλειά μου.

Εισπράττω Ελλάδα και βγάζω Ελλάδα.

Είναι μια "εικόνα "χώρος που δεν υπάρχει πια, αλλά θέλω να τη θυμάμαι. Ακόμα πιτσιρικάς, στο κρεβάτι ξαπλωμένος, θυμάμαι που πέρναγε το τρένο στις 6:00 και ερχόταν ο ήχος από μακριά ή η σφυρίχτρα του αστυνομικού που άλλαζε βάρδια... Τι ήχοι ήταν αυτοί !!

Θυμάμαι τα χώματα, δεν υπήρχε άσφαλτος τότε και μια βροχούλα μεταμόρφωνε τους δρόμους σε λασπόλουτρα. Τρομερές εικόνες. Βγάζω αναμνήσεις ήχων. Μυρωδιές.

Όλα αυτά βγήκαν και υπάρχουν στο "Κραγιόν ", στη "Λατέρνα "... Από την άλλη, δε θέλω να πέσω στη διαδικασία, τι ωραία τα χρόνια εκείνα.

Ήταν σημαντικό που τα ζήσαμε. Όμως ώρες – ώρες μου λείπουν, όπως το μπλε του ουρανού. Ένα μπλε χωρίς νέφος. Έτσι όλα αυτά έγιναν κάποιες χημικές αντιδράσεις και βγήκε αυτό στη μουσική μου, χωρίς να το αναλύω, γιατί αν μπω σε τέτοια διαδικασία, θα χάσω τον αυθορμητισμό μου και την ουσία της μουσικής μου. Γιατί, κακά τα ψέματα, το τραγούδι πρέπει να στηρίζεται στην απλότητα και τον αυθορμητισμό.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΘΡΑΝΙΟ

Σχολείο πήγα σε ιδιωτικά, αρχικά στον "Τυχόπουλο "και στη συνέχεια στου "Χατζηδάκι ". Πάντα πήγαινα σε ιδιωτικά, ίσως γιατί οι δικοί μου ήθελαν να τελειώσω κάποτε το σχολείο. Δε με ακολουθούσε ποτέ καμιά φήμη καλού μαθητή... φοβερά ζωηρός πιτσιρικάς, τσαμπουκαλάκος, αλλά περιέργως το χαϊδεμένο του σχολείου, αλλά όχι και της οικογένειας.

Καψούρες, έρωτες, ένας σπάνιος ερωτύλος. Όμορφα χρόνια, με πολλές "ανησυχίες ", αλλά πάντα βιωμένα με στιλ... και τον έρωτά μου ακόμα τον έβγαζα πολύ κυριλέ.

Δεν έχουν λείψει όμως και οι "άγριες "στιγμές της αγάπης. Έχω δώσει μέχρι και αγώνα μποξ για κοπέλα. Ήμουνα 13 χρονών και πλακωθήκαμε με τον κολλητό μου, σπάσαμε τις μούρες μας και το μήλο της Έριδος πήγε με άλλον! Ασύλληπτες ιστορίες...

ΔΡΟΣΕΡΗ ΕΦΗΒΕΙΑ

Στον "Τυχόπουλο ", η καλύτερη χρονιά μου ήταν η Α΄ Λυκείου. Ήμασταν μια τάξη εξαιρετικά δεμένη. Λόγω της μουσικής μου δραστηριότητας, έχαιρα προστασίας. Οι φίλοι με αγαπούσαν. "Γιατί ο Στέφανος μας παίζει τα νέα του τραγούδια, μας παίζει μουσική... και αν τα ακούσουμε κάποτε θα δεις ότι δεν ήταν άσχημα ".

Ο Εμίλ, ο πραγματικά αληθινός μου φίλος, έχει μια κασετοθήκη με κομμάτια μου που τα κρατούσε από τότε. Έπαιζα σε πάρτι, στις γιορτές μας. Ωραίες αφορμές για λούφα και κοπάνα. Δεν ήταν, όμως, πάντα η μουσική η αφορμή.

Πηγαίναμε με τον Εμίλ στις τουαλέτες και ρίχναμε κάτι τρομερές τζούρες τσιγάρου και πανιάζαμε στην κυριολεξία σαν αμάθητοι που ήμασταν. Τραβάγαμε χοντρές, θεριακλίδικες βαθιές ρουφηξιές και τα "παίζαμε ". Μόλις βγαίναμε έξω, είχαμε και οι δύο κίτρινη όψη. Πηγαίναμε κι εμείς και το παίζαμε δήθεν άρρωστοι, για να την κοπανήσουμε... Μετά άρχισαν τα ζόρια.

Έφυγα, δεν ξέρω γιατί. Είναι χαρακτηριστικό μου. Φεύγω από παντού.

Πήγα στου "Χατζηδάκι ". Ένα σχολείο, καλός προθάλαμος για τη ζωή. Εκείνη την εποχή έκανα παρέα με πολύ μεγαλύτερούς μου φίλους και συνομήλικους της αδελφής μου, γεγονός που μου είχε εμφυσήσει έναν περίεργο τσαμπουκά, με αποτέλεσμα να έχω μετατραπεί σε ένα τρομερό τσόγλανο.

Υπήρχαν δυο – τρις καθηγητές που τους είχα κάνει χοντράδες, αλλά με αγαπούσαν και τους αγαπούσα, παρ ΄ όλες τις αποβολές.

Είχαμε, λοιπόν, έναν καθηγητή αγγλικών, Παπαδάκης λεγότανε, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, με τρομερή υπομονή. Με ανεχότανε. Είχα τόσο θράσος, δεν έφτανε που του έκανα τη ζωή αβίωτη στο σχολείο, αλλά πήγα και στο φροντιστήριο που δίδασκε!

Το "μαρτύριό "του κράτησε δύο χρόνια, αλλά ήταν υπέροχος άνθρωπος και δεν παραπονιόταν ή τουλάχιστον δε δυσανασχετούσε πολύ!

Αυτά ήταν τα ευχάριστα της εφηβείας, γιατί στη συνέχεια ακολούθησαν τα δυσάρεστα με την αρρώστια της μητέρας μου, μια κατάσταση που μου έχει αφήσει πολλά τραύματα και αρκετές φοβίες....

ΜΙΑ ΑΠΡΟΟΠΤΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Δε θα ξεχάσω μια τρομερή φάση με τη μητέρα μου.

Έχω ξεχάσει, λοιπόν, κάποια μέρα το πακέτο μου στο σπίτι και γυρνώντας το μεσημέρι, δίπλα στο πιάτο μου, έχει αφήσει το πακέτο! Κάνω πως δεν το έχω δει και με το που τελειώνω το φαγητό, γυρίζει η μάνα μου : "τσιγαράκι δε θα πάρεις; ". Τι να της πω... Είχε τον τρόπο της, χωρίς να με τιμωρεί και να καβγαδίζει. Σωστή σε όλα!!

Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΜΑ

Ο μπαμπάς Κορκολής, πολύ ωραίος τύπος, πάντα δίπλα μου. Ευτυχώς που έχω την οικογένειά μου, γιατί η οικογένειά μου υπήρξε πάντα η ασπίδα μου, είναι η ουσία της ζωής μου.

Ο πατέρας σωστός, δίκαιος, μελετημένος, διαβασμένος άνθρωπος, με πολύ ωραίες συζητήσεις και κουβέντες. Σκληρός εκεί που έπρεπε. Χοντρές "ανάποδες ", όχι φασιστικές, αλλά δημοκρατικές. Διαφωνίες. Εγώ με τον εφηβισμό μου τότε δεν τις καταλάβαινα, τώρα όμως τις νοιώθω...

Η μητέρα μου, ένας άγγελος. Στήριγμα, τρυφερή, πάντα εκεί. Με παρακολουθούσε χωρίς να με ποδηγετεί, με μία γνώμη πάντα ψύχραιμη και σωστή.

Η μάνα μου έχει γράψει και ένα τραγούδι για μένα.

Δεν μπορώ να ξεχωρίσω την αγάπη μου.

Ίσως προς τη μητέρα μου υπάρχει λόγω της υγείας της διάθεση προστασίας, αλλά η αγάπη μου είναι μοιρασμένη.

Τους αγαπώ υπερβολικά και τους δύο.

Όσο για την αδελφή μου, που είναι μεγαλύτερή μου, είχαμε και έχουμε πάντα υπέροχες σχέσεις. Μια κοπέλα με τρομερές δυνατότητες. Μουσική ταλεντάρα, δεν ήθελε όμως και ασχολήθηκε με το χορό, αν και έχει καταπληκτική φωνή.

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Στο Παρίσι δεν συνάντησα μόνο τον Χόροβιτς. Στους δρόμους της πόλης του φωτός έκανα πολλές βόλτες.....

Είχα βρει και μια κοπελιά που ήμουνα πολύ ερωτευμένος μαζί της, σταθμός στη ζωή μου.... Η Κατρίν χορεύτρια – μπαλαρίνα σε κλασικό χορό. Ένα γλυκύτατο πλασματάκι. Η αγάπη η μεγάλη.

Μέχρι που γνώρισα τη Φανί Μπαστιάν, μια από τις μεγάλες Γαλλίδες ηθοποιούς. Εκείνη την εποχή μεγάλο όνομα. Όπου φτάνω στα άκρα. Πέφτει ένας έρωτας τρομακτικός. Εκείνη μεγαλύτερή μου και εγώ τρομερά κομπλαρισμένος. Είχε φοβερό όνομα, ποιοτική ηθοποιός, ένα στάτους για τη Γαλλία.

Λεφτά δεν υπήρχαν, αλλά μάζευα και τις έστελνα πανάκριβες ανθοδέσμες. Ζούσα άλλωστε με διαφημιστικά τζινγκλ από δω και από κει... Όταν τη νοιώθω να ενδίδει, την "απαγάγω "και ερχόμαστε στην Ελλάδα. Όπου κρυβόμαστε και πάμε στο ερημητήριό μου ( δε λέω που... ) και ζούμε ένα μήνα παράδεισο. Περνάμε 30 μέρες κινηματογραφικές, σε ένα σπίτι με πιάνο!

Εκείνη μια καθιερωμένη σταρ και εγώ..... ποιος;

Και εκεί συνειδητοποιώ ότι όλα αυτά ήταν μια μπαρούφα. Ήταν το άπιαστο που έζησα και κατάλαβα ότι για χάρη του θυσίασα μια αληθινή αγάπη. ( Παρ ‘ όλα αυτά έχει μείνει αυτή η γυναίκα πολύ όμορφα μέσα μου ).

Τότε είναι που καταλαβαίνω ότι θέλω να επιστρέψω στην άλλη, αλλά εκείνη δεν υπάρχει... Το "Ζεις ", το τραγούδι μου, είναι αφιερωμένο στην Κατρίν. Και το έγραψα κάτω από πολύ περίεργες συνθήκες. Καθόμουν στο πιάνο μια μέρα και μπήκε ένα περίεργο φως στη δύση του και αυτό το φως με έφερε πίσω, σε μια στιγμή μας στο Παρίσι.

Ένα φως που έβγαλε κάτι... κάτι πολύ βιωματικό.

ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΕΡΩΤΟΣ

Είμαι ένας άνθρωπος με μεγάλη ευαισθησία, που σίγουρα φθείρει την ψυχή του. Μια ευαισθησία που με κουράζει αφάνταστα. Η υπέρ - κινητικότητά μου είναι μόνο στη σκηνή, πουθενά αλλού. Όχι πια. Μου αρέσει το ρίσκο, με έλκει.

Στο Παρίσι ήταν εποχή μάχης, ήμουν σε ετοιμότητα ανά πάσα στιγμή... εδώ όλα είναι διαφορετικά. Είμαι τελειομανής. Ελέγχω από την πρώτη νότα μέχρι το τελευταίο βύσμα. Ποιος είμαι τελικά;

Ο Στέφανος και ίσως όχι ο Κορκολής ή η εικόνα του, που μερικοί θέλουν να δώσουν προς τα έξω. Ο "κάπως ". Έρχονται και μου λένε είσαι απλός. Άρα μου δίνουν άλλη εικόνα στον κόσμο.

Είμαι ένας αθεράπευτα έφηβος. Παίζω συνέχεια, ηλεκτρονικά, επιτραπέζια, τα πάντα. Είμαι ένας άνθρωπος που του λείπει να μαζευτεί μια παρέα να παίξουμε μπάλα. Είμαι ένας άνθρωπος με ζωή, που του λείπει μια εκδρομή με φίλους. Είμαι ένας ρομαντικός, που θα "πέθαινε "να κάνει μια βόλτα αγκαλιά με την κοπέλα του.

ΜΙΑ ΖΩΗΡΗ ΤΟΥΡΙΣΤΡΙΑ

Η πρώτη μου φορά ήταν στα 13 μου με μια τουρίστρια πολύ μεγαλύτερή μου. Προφανώς η κυρία για να πάει με ένα μικρό αγοράκι ήταν κάπως βιτσιόζα. Ευτυχώς δεν κόλλησα κανένα παράσημο, γιατί θα ήταν φοβερό στρατηγός και τόσο μικρός... Όμως εκείνη η γλυκιά εμπειρία με είχε πονηρέψει πλέον! Άρχισα να βλέπω τις συμμαθήτριες της αδελφής μου με άλλο μάτι...

ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝ ΜΕΣΑ ΜΟΥ

Υπάρχουν μερικές εικόνες που έχουν τυπωθεί ανεξίτηλα μέσα μου.

Τη μητέρα μου να με πηγαίνει στο Ωδείο. Ήταν Χριστούγεννα και θυμάμαι την Πειραιώς φωτισμένη, χαρούμενη. Έτσι τα έβλεπα τότε. Και μου αγόρασε ένα κατακόκκινο καναρίνι. Ο Φοίβος. Όνομα που εμπνεύστηκα από τη δασκάλα μου, που την έλεγαν Φοίβη...

ΦΟΒΑΜΑΙ

Τα αρνητικά από το θαυμασμό του κόσμου είναι κάποιες καταστάσεις υστερίας, είναι τα τηλέφωνα αγάπης που παίρνω, που άλλους μπορεί να τους ευχαριστούν, εμένα όμως με κάνουν να αισθάνομαι άβολα. Έχω αγοραφοβικό πρόβλημα, αρκετά σοβαρό. Πολλές φορές μου βγαίνει και ψυχοσωματικά.

Μέσα στον πολύ κόσμο "χάνομαι ", λυγίζουν τα πόδια μου, έχω κρυάδες, λιποθυμώ. Μια κατάσταση που δεν κρύβω. Δεν έχω κρύψει ποτέ μου τίποτε.

Είμαι απλός, δεν έχει αλλάξει τίποτε...

ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΣΥΝΘΕΣΩ

Θα ήθελα στο μέλλον να καταγράψω ήχους βιομηχανικής μηχανής. Ένα δίσκο αντιπαράθεσης με μηχανές από τη μία και τη φύση από την άλλη. Και να προσπαθήσω να παίξω μόνο με αυτούς τους ήχους. Να βάλω στο sampler ήχους από βιομηχανικές μηχανές, να τις συνδέσω με φυσικούς ήχους και να φτιάξω ένα αντιστικτικό έργο.