Από το Ζενίθ στο Ναδίρ, σε Δευτερόλεπτα!

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

Χρειάζεται ένα θαύμα -μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία- για να φτάσεις στην κορυφή του μουσικού κόσμου. Για όλες τις πιθανότητες που τείνουν να στοιβάζονται ενάντια στον καλλιτέχνη, χρειάζεται επίσης και κάτι περισσότερο από λίγη τύχη για να γραφτούν τραγούδια που να έχουν απήχηση σε εκατομμύρια ανθρώπους. Παρόλο λοιπόν που μπορεί να προσπαθούσαν μια ολόκληρη ζωή για να φτάσουν στην κορυφή, μπάντες όπως οι Eagles και οι Oasis, βρέθηκαν στο ναδίρ μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Κάποιες άλλες μπάντες, που τα μέλη τους ήταν τουλάχιστον άψογοι οργανοπαίχτες, η τύχη τους, φάνηκε να εξαντλείται όταν άνοιξαν το στόμα τους για να δώσουν μια συνέντευξη. Μία αμφιλεγόμενη δήλωση, μια άτυχη στιγμή ή μια κακή απόφαση οδήγησε αυτούς τους καλλιτέχνες να βρεθούν από την κορυφή κατευθείαν στον πάτο. Ευτυχώς, μέχρι τώρα, δεν συνάντησα κάτι τέτοιο. Όλες οι συνεντεύξεις που πήρα, έγιναν μέσα σε φιλική ατμόσφαιρα (με ρακές για την περίπτωση του Νίκου Παπάζογλου και με μπύρες για την περίπτωση του Robert Plant), ήταν από καλές, μέχρι άριστες.

Θα πρέπει όμως να ομολογήσω, ότι όσοι καλλιτέχνες βρέθηκαν σε τέτοιες άτυχες στιγμές, δεν τους άξιζε απαραίτητα η γελοιοποίηση και το ρεζίλεμα που έπαθαν.  Δεν τους άξιζε να τους εγκαταλείψουν οι θαυμαστές τους πριν καλά-καλά προλάβουν να ακούσουν έστω τον επόμενο δίσκο τους. Το θεωρώ άδικο. Τι θα μπορούσε δηλαδή να πει/κάνει π.χ. ο Mick Jagger για να τον εγκαταλείψω; Και θα μπορούσα να σβήσω όλα αυτά τα χρόνια που πορεύομαι μαζί του; Δεν γίνεται αυτό. Αφού έχουμε συνάψει σχέση και η σχέση αυτή είναι πολύ δυνατή για να τη σβήσω μονοκοντυλιά.

Παρ’ όλα αυτά,  ακόμα κι αν η εικόνα μερικών καλλιτεχνών είχε ξεθωριάσει, πολλοί προσπάθησαν ξανά για την επιτυχία είτε με άλλες μπάντες, είτε στο κύκλωμα των indie παραγωγών, είτε τους αρκούσε να φτάσουν έστω σε μια τουλάχιστον μέτρια θέση σε σύγκριση με την προηγούμενη δόξα τους και κάποιοι, ναι, μπορεί να ξεπέρασαν το αμφιλεγόμενο παρελθόν τους, αλλά είναι βέβαιο, ότι ακόμα και τότε, δίκαια ή άδικα, δεν έφτασαν ποτέ ξανά στα ύψη της παλαιάς τους δόξας.

10. Replacements

Καθώς στη δεκαετία του ’80, οι μπάντες των Rock κολλεγίων άρχισαν να συσσωρεύονται και να πληθαίνουν, φαινόταν ότι οι Replacements, είχαν τα προσόντα, να γίνουν θρύλοι στο ίδιο επίπεδο με τους R.E.M. και παρόλο που ο Michael Stipe μπορούσε να αξιοποιεί την ενδοσκοπική του πλευρά σε κάθε τραγούδι που έφτιαχνε, οι κουραστικοί στίχοι του Paul Westerberg και η προχειρότητα των υπολοίπων μόνιμα μεθυσμένων μελών της μπάντας,  τους μετέτρεψαν σε outsiders. Ακόμα και όταν υποτίθεται ότι θα έφταναν στο δημιουργικό τους αποκορύφωμα, η εμφάνισή τους στο Saturday Night Live, τούς έσβησε από τον χάρτη.

Ήταν η πρώτη φορά που θα έβγαιναν στην εθνική τηλεόραση, και βγήκαν μεθυσμένοι όπως πάντα, αλλά δεν έφτανε μόνο αυτό. Κατά τη διάρκεια του show που δεν ήταν μαγνητοσκόπηση, αλλά live, ο Westerberg έκανε νόημα στον κιθαρίστα να παίξει σόλο, αποκαλώντας τον "fucker". Δεν ξέρω... μπορεί για κάποιους να έδειχναν ελκυστικοί ως live μπάντα (όχι πάντως για μένα με τόση φασαρία), έβαλαν όμως με αυτή τους την εμφάνιση (ιδίως με αυτό το "fucker"), την υπογραφή τους, ότι δεν θα λάβαιναν ξανά πρόσκληση για κανένα τηλεοπτικό show. Το βίντεο που ακολουθεί έχει κακή ποιότητα, αλλά για αυτό το "fucker" αξίζει (στο 1:40).

9. Janet Jackson

Σε κάθε επαγγελματική παράσταση, ό,τι κι αν συμβαίνει, η συναυλία πρέπει να συνεχίζεται. Ανεξάρτητα από το πόσα λάθη μπορεί να συμβούν πριν ξεκινήσει μια συναυλία, ή να συμβαίνουν κατά τη διάρκειά της, οι σωστοί καλλιτέχνες ξέρουν πώς να πηγαίνουν στον "αυτόματο πιλότο" και να προσφέρουν ένα μαγευτικό ρεπερτόριο τραγουδιών για τους ανθρώπους που πλήρωσαν χρήματα για να τους ακούσουν να τραγουδούν. Έτσι έκανε και η Janet Jackson που δεν άφησε τίποτα να εμποδίσει την εμφάνισή της στο Super Bowl Halftime Show και ό,τι έκανε η ίδια, δεν είχε καμία σχέση με την επακόλουθη πτώση της καριέρας της.

Ερμηνεύοντας δίπλα στον Justin Timberlake το τραγούδι "Rock Your Body", ο Timberlake ολοκλήρωσε το show αφαιρώντας ένα κομμάτι από το φόρεμα τής Jackson, εκθέτοντας το στήθος της σε κάθε τηλεόραση, σε κάθε σπίτι στην Αμερική. Αν και ο Timberlake ήταν αυτός που έκανε την κίνηση, όλη η ευθύνη έπεσε άδικα στην Jackson, με αποτέλεσμα να απαγορευτούν τα βίντεό της στο MTV και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί να μην παίζουν πλέον τα τραγούδια της. Το "Nipplegate" ήταν πολύ βαρύ για το αμερικανικό κοινό (στο 11:12).

8. Eagles

Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, η συνεργασία του Glenn Frey και του Don Henley στη σύνθεση των τραγουδιών παρήγαγε μαγεία κάθε φορά που έμπαιναν στο στούντιο για να γράψουν. Καθώς όμως τα πράγματα έγιναν πιο τεταμένα μεταξύ των μελών του συγκροτήματος, ένα show στο Long Beach έφερε στην επιφάνεια την αντιπαλότητα που υπήρχε μεταξύ των Frey & Felder. Έπαιζαν σε μία φιλανθρωπική συναυλία για τον γερουσιαστή Alan Cranston, και όταν ο Cranston βγήκε για να τους ευχαριστήσει για τη συμμετοχή τους, ο Felder έκανε ένα όχι και τόσο ευκαταφρόνητο σχόλιο για τα λεγόμενα του γερουσιαστή. Αποτέλεσμα; Ο Frey "τα πήρε στο κρανίο" και ανάμεσα στα τραγούδια, ακουγόταν να βρίζει και να προσβάλλει τον Felder, ισχυριζόμενος ότι μόλις θα κατέβαιναν από τη σκηνή θα τον πλάκωνε στις κλωτσιές. Και πράγματι, όταν βρέθηκαν μετά στα παρασκήνια και ο Frey πραγματοποίησε τις απειλές του, ο Felder έσπασε την κιθάρα του και έφυγε. Αυτό ήταν. Η χρυσή εποχή των Eagles τελείωσε εκείνο το βράδυ (στο 1:50).

7. U2

Προς τις αρχές της δεκαετίας του ’10, οι U2 ένιωθαν περισσότερο σαν μια επωνυμία, σαν μία ταμπέλα, παρά σαν μια μπάντα. Σε αντίθεση με τα ελπιδοφόρα μηνύματα της ώθησης προς τα εμπρός που είχαν στη δεκαετία του ’80, ή ακόμα και τα ειρωνικά σχόλια που δέχονταν  για τη δουλειά τους στη δεκαετία του ’90, ο Bono άρχισε να μοιάζει με σκιά του εαυτού του, φτιάχνοντας τραγούδια που έμοιαζαν με επανάληψη των χρόνων της δόξας του γκρουπ. Κάποιοι, θεωρούν πως είναι φυσικό για τα συγκροτήματα να γερνούν και να αντλούν από το παλιό τους υλικό, αλλά ενώ η συνηθισμένη διαδικασία περιλαμβάνει μια κυκλοφορία ενός album, συνεντεύξεις τύπου και περιοδείες για την υποστήριξή του,  οι U2 κυκλοφόρησαν το Songs of Innocence ψηφιακά, συνεργαζόμενοι με την Apple προκαλώντας σάλο στους θαυμαστές τους.

Παρά το γεγονός ότι το album ήταν ένα αξιοπρεπές Rock ‘n’ roll κομμάτι με γεύση και ήχο U2, οι περισσότεροι άνθρωποι αντί να ασχοληθούν με την ποιότητα της μουσικής, ένοιωσαν την επιθυμία να εγκαταλείψουν τους U2 και την Apple, αλλάζοντας πάροχο κινητής τηλεφωνίας.

6. Clash

Καθώς η Punk Rock μουσική "πέθαινε", φαινόταν ότι οι Clash δεν θα επηρεάζονταν απ’ αυτό και θα συνέχιζαν την καριέρα τους κανονικά. Μόλις το new wave άρχισε να κυριαρχεί μετά τη διάλυση των σημαντικότερων Punk συγκροτημάτων, η τραγουδοποιητική ομάδα των Joe Strummer & Mick Jones έκανε albums όπως το Combat Rock. Όταν όμως οι θαυμαστές άκουσαν το Cut the Crap, αντιλήφθηκαν ότι οι Clash ήταν πλέον η σκιά του εαυτού τους.

Ο Strummer διέπραξε το τεράστιο λάθος να απολύσει τον Jones και πήρε στη θέση του δύο θαυμαστές των Clash για να παίξουν κιθάρα στο album και αυτό που υποτίθεται ότι θα ήταν η τολμηρή επιστροφή του γκρουπ στη γνωστή κλασική του φόρμα έγινε ένας από τους πιο λιγο-ακουσμένους δίσκους στην ιστορία της Rock, με synthesisers και drum machines μαζί με τους πιο ανόητους στίχους που μπορούσε  ποτέ να γράψει ο Strummer, όπως το "Fingerpoppin" και που τελικά, παραδέχτηκε και ο ίδιος, εκ των υστέρων, ότι το συγκρότημα που έκανε το Cut the Crap δεν άξιζε πια να έχει το όνομα Clash. Σε σύγκριση με τις σταδιακές και προοδευτικές πτώσεις από το ζενίθ στο ναδίρ που μπορεί να συμβούν στο Rock, οι Clash είναι υπεύθυνοι για την πιο απότομη πτώση στην ιστορία της μουσικής.

5. Eric Clapton

Για το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’60, ο Eric Clapton ήταν το αρχέτυπο του κιθαρίστα. Πριν ο Jimi Hendrix αρχίσει να ανακαλύπτει τι μπορούσε να κάνει το εξάχορδο όργανο, ο "Slowhand" συνήθιζε να κάνει την κιθάρα του να ουρλιάζει, να παίζει φλογερά σολαρίσματα με τους Yardbirds και το πιο heavy (για την εποχή) Rock που μπορούσε να φανταστεί κανείς με τους Cream. Και ενώ με τη σόλο καριέρα του  έδειξε ότι θα μπορούσε να κάνει ακόμα καλύτερα πράγματα, αποδείχτηκε ότι ο Clapton είναι ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που είναι ικανός να συνεχίσει την καριέρα του δύο φορές.

Η πρώτη ήρθε στα μέσα της δεκαετίας του ’80 όταν ο Clapton δήλωσε από τη σκηνή στο κοινό, το απεχθές "Keep Britain White", για να εισπράξει ως άμεση απάντηση τις συναυλίες Rock Against Racism. Και ενώ επανήλθε στα ίσια του, με τραγούδια όπως το "Tears in Heaven", οι δηλώσεις του το 2020 σχετικά με τον Covid-19, έγιναν ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην κλασική ιστορία της Rock και δεν έκαναν τίποτα για να τον κάνουν αγαπητό στο κοινό. Με το "This Has Gotta Stop" υπονοούσε ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αφαιρούσαν θεμελιώδεις ελευθερίες ενθαρρύνοντας τους ανθρώπους να φορούν μάσκες. Κάποιοι ίσως να συμφωνούν μαζί του και κάποιοι όχι, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό, γιατί παρ’ όλο που ο "Slowhand" μπoρούσε να ξεπερνάει εύκολα οποιαδήποτε αμφιλεγόμενη δήλωση του, υπάρχουν τόσες πολλές διενέξεις στις οποίες μπορεί κανείς να εμπλακεί ηθελημένα ή όχι, και να βρεθεί στο μηδέν μέσα σε δευτερόλεπτα.

4. Sinéad O’Connor

Ο οποιοσδήποτε Rocker (και όχι μόνο Rocker, αλλά ο οποιοσδήποτε άνθρωπος) αξίζει να υπερασπιστεί αυτό που πιστεύει. Ακόμα κι αν η άποψή του δεν είναι η δημοφιλής άποψη, η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να πει αυτό που έχει στο μυαλό του, ανεξάρτητα από το αν η αγορά είναι έτοιμη να το ακούσει ή όχι. Η Sinéad O'Connor, ναι, ήταν έτοιμη να επισημάνει τα προβλήματα με την Καθολική Εκκλησία, αλλά ο υπόλοιπος κόσμος δεν ήταν καθόλου πρόθυμος να την ακούσει όταν πήγε στο Saturday Night Live.

Όταν η Sinéad επέστρεφε από το διαφημιστικό διάλειμμα, ερμήνευσε μια σόλο a cappella εκδοχή του κλασικού "War" του Bob Marley και αμέσως μετά, έσκισε μια φωτογραφία του Πάπα Ιωάννη Παύλου Β', λέγοντας: "Πολεμήστε τον πραγματικό εχθρό", διαμαρτυρόμενη για τα συνεχιζόμενα σεξουαλικά σκάνδαλα που η εκκλησία είχε κρατήσει κρυφά. Δεν τα πήγε όμως καθόλου καλά με το κοινό, το οποίο επέκρινε την Sinéad για αντιθρησκευτική στάση και μάλιστα σε κανάλι της εθνικής τηλεόρασης.

Η Sinéad μπορεί να συνέχισε την καριέρα της στο τραγούδι, αλλά η καριέρα της στην Αμερική είχε τελειώσει. Ήταν πάρα πολλοί αυτοί που διαμαρτύρονταν για την τραγουδίστρια που μιλούσε ανοιχτά κατά της θρησκευτικής εξουσίας. Και μπορεί η Sinéad να μετάνιωσε για αυτό που έκανε, διατήρησε όμως τη δυσπιστία της για την εκκλησία μέχρι το θάνατό της (στο 3:02).

3. Pink Floyd

Φαινομενικά, τα πράγματα για τους Pink Floyd πήγαιναν καλά. Φαινομενικά όμως, επαναλαμβάνω. Αυτό δηλαδή που βλέπαμε εμείς οι απ’ έξω. Μία μπάντα που λειτουργούσε δημοκρατικά με το κάθε μέλος να έχει τις εντυπωσιακές του στιγμές, συνεισφέροντας σε albums όπως τα Animals ή το Dark Side of the Moon. Ωστόσο, επιστρέφοντας στο στούντιο μετά από την περιοδεία του Wall, η μαγεία αυτή, χάθηκε.

Ο Roger Waters που είχε ήδη πάρει το "πάνω χέρι",  ετοίμασε το Final Cut που αποτελούνταν κυρίως από κομμάτια που είχαν κοπεί από το Wall και ενώ τα υπόλοιπα μέλη δούλευαν πάνω στις ιδέες του Waters, εκείνος αποφάσισε ότι δεν τους χρειάζεται και τους εγκατέλειψε για να κάνει σόλο καριέρα. Άλλωστε, είχε ήδη απολύσει τον Rick Wright και στο Final Cut ο Wright δεν υπάρχει. Αλλά ούτε και οι υπόλοιποι δύο (Gilmour & Mason) υπάρχουν, ή μάλλον υπάρχουν οι ...σκιές τους. O Roger Waters ήταν πλέον οι Pink Floyd ...μόνος του. Ο Gilmour συμμετέχει σε ελάχιστα σολιστικά μέρη και τα τύμπανα είναι προσχεδιασμένα και παίζονται από drum machines. Όπου είναι αληθινά (σε δύο τραγούδια μόνο), δεν παίζει ο Mason, αλλά ο Ray Cooper και o Andy Newmark. 

Αν και οι Gilmour & Mason συνέχισαν τη μπάντα για μερικά ακόμη χρόνια με albums όπως το A Momentary Lapse of Reason, η κλασική περίοδος των Floyd δεν θα ήταν ποτέ η ίδια, χωρίς τη βαρύτητα και την τεχνογνωσία στη σύνθεση των τραγουδιών που θα μπορούσε να κάνει φυσικά ο Waters. Ενώ οι αρχικοί Floyd ήταν όλοι μαζί μια καρδιά που χτυπούσε στο επίκεντρο των τραγουδιών τους, το δεύτερο μισό της καριέρας τους ήταν απλώς μια κακή εκδοχή τους.

2. Sex Pistols

Όλο το ήθος των Sex Pistols βασίστηκε στη δημιουργία όσο το δυνατόν μεγαλύτερου χάους. Αλλά πάλι, όταν μια καριέρα βασίζεται στην αναρχία και το χάος, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι θα τελειώσει άσχημα και σύντομα.

Ποτέ μου δεν υπήρξα Punk. Αλλά ακόμα και σε αυτό το Rock είδος, υπήρξα επιλεκτικός και τάχθηκα στο πλευρό των Clash θεωρώντας τους πολύ σπουδαία μπάντα. Και ήταν βέβαια. Το 1977 ήταν η χρονιά του Punk. Ήταν η χρονιά που οι μπάντες φυτρώνανε σαν τα μανιτάρια σε ολόκληρη τη Βρετανία και δεν ήταν φυσικά οι Sex Pistols που τους έδειχναν το δρόμο. Ήταν όμως μία τυχερή μπάντα, από τις πρώτες που έχωσαν στο τσεπάκι ένα δισκογραφικό συμβόλαιο. Όλες αυτές οι μπάντες είχαν αρκετή ενέργεια για να "συλλάβουν" το άγχος της νεολαίας, να εκφράσουν τον "θυμό" τους και να παίξουν το τριών ακκόρντων Punk-Rock τους. Και εδώ που τα λέμε, υπήρχαν μπάντες που αυτό το έκαναν πολύ καλύτερα από τους Sex Pistols. Πάρε για παράδειγμα τους Clash ή τους Jam. Μπροστά τους οι Sex Pistols ήταν απόλυτα μηδενικά και το εννοώ. Αν οι Clash ήταν οι "λύκοι" κι αν οι Jam ήταν τα "τσακάλια", οι Sex Pistols ήταν τα κουτάβια. Και είναι ειρωνικό αλλά παρ’ όλη  την επαναστατικότητά τους, τον θρυλικό μηδενισμό τους, τη χυδαιότητά τους και την όλη αντισυστημική τους δράση και συμπεριφορά, ήταν μία μπάντα βουτηγμένη στο marketing.

Τους έφτιαξε, τους δημιούργησε και τους κουμαντάριζε ο εκκεντρικός Malcolm McLaren, του οποίου η εκκεντρικότητα ήταν παρούσα μόνο όσο του εξασφάλιζε βρετανικές λίρες και αμερικανικά δολάρια. Πόσο "Punk" είναι όμως αυτό; Μα, έτσι κι αλλιώς, οι Sex Pistols ήταν καταδικασμένοι να τελειώσουν σύντομα. Και για να είμαι πιο ειλικρινής, σαφώς και με ενδιαφέρει ο στίχος, αλλά αδιαφορώ για το πόσες φορές μία Punk μπάντα συμπεριλαμβάνει στους στίχους της τη λέξη "fuck" ή τη λέξη "shit" ή για το αν καταδικάζει ή όχι τη Βασίλισσα της Αγγλίας. Αν δηλαδή τραγουδάω και λέω όλη την ώρα "fuck" και "shit" σημαίνει πως έγινα Punk; Τόσο απλά είναι τα πράγματα; Όσο για τη μουσική, υπάρχει η άποψη ότι "όσο πιο λιγότερη είναι σε περιεχόμενο η μουσική ουσία, τόσο πιο κοντά βρισκόμαστε στο αληθινό Punk", αλλά αν είναι έτσι, τότε δεν είναι οι Sex Pistols που το έκαναν καλύτερα αυτό, αλλά οι Kiss. Πέραν αυτού, δεν μπορείς να πεις ότι το Never Mind The Bollocks είναι ένα "αντι-μουσικό" album. Πολλά albums κυκλοφόρησαν το 1977 που θα μπορούσες να πεις ότι ήταν "αντι-μουσικά", αλλά όχι αυτό. Θέλω να πω δηλαδή, πως όταν κάνεις μουσική, ή ακολουθείς το ρεύμα τηρώντας τους κανόνες, ή κάνεις μία στροφή 180 μοιρών και τους ανατρέπεις. Σ’ αυτή την περίπτωση η ανατροπή πρέπει να είναι πλήρης, αλλιώς πρόκειται για αμηχανία, και οι Sex Pistols, ήταν δυστυχώς μία αμηχανία. Δεν τους ενδιέφερε η μελωδία. Όλα τα τραγούδια τους είναι κακογραμμένα, κακοεκτελεσμένα, έχουν παραδοσιακή δομή, και δεν είναι καθόλου πειστικά. Ναι, σύμφωνοι, υπάρχει σε όλα μία "θυμωμένη" ατμόσφαιρα αλλά αυτό είναι όλο. Από κει και πέρα, αν ακούσεις ένα, τα έχεις ακούσει όλα. Σε όλα τους τα τραγούδια είναι σαν να τρέχουν να προλάβουν κάτι. Δεν ήταν ατάλαντοι, αλλά ήταν οδυνηρά μέτριοι και ένα μόνο album δεν ήταν αρκετό ούτε καν σαν …πρόλογος, για να πούμε κι εμείς "Εντάξει ρε παιδί μου. Ας περιμένουμε το δεύτερο να δούμε τι παραπάνω έχουν να μας πουν τα παιδιά".

Είχαν όμως και ένα "φωτεινό" σημείο. Το "Anarchy In The U.K." αξίζει μία θέση στη "χρυσή λίστα" της Rock μουσικής που ο Johnny Rotten είχε υπερήφανα ανακοινώσει ότι θα καταργούσε, αλλά τελικά  το κοινό κατήργησε τους Pistols.

1. Oasis

Από την πρώτη μέρα, των Oasis, η μπάντα φαινόταν να βρίσκεται στα πρόθυρα του χωρισμού ανά πάσα στιγμή, αλλά δεν ήταν φανερό πότε τελικά οι αδερφοί Gallagher δεν θα άντεχαν ο ένας τον άλλο και θα εγκατέλειπαν τη μπάντα. Παρ’ όλο που οι καυγάδες ήταν σχεδόν σε καθημερινή βάση, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι ήρθε κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας στο Παρίσι.

Ως συνήθως, ο Liam άρχισε να εκνευρίζεται με τον Noel και φωνάζοντάς του ότι είναι φρικτός τύπος, εισέβαλε στο καμαρίνι και έσπασε μία κιθάρα κοντεύοντας να τον χτυπήσει. Τότε ο Noel βγήκε ορμητικά έξω αποφασισμένος ότι δεν άξιζε να επιστρέψει στη συναυλία, αφήνοντας τους θαυμαστές χωρίς show και ανακοινώνοντας τη διάλυση του συγκροτήματος λίγες ώρες αργότερα. Νισάφι πια!

Ευχαριστώ για την ανάγνωση...