αρχική > e-Περιοδικό > No_Music

Αφιερωμένο

Φεύγοντας απ’ εδώ ακολουθώντας το δρόμο του ονείρου σε συνάντησα στο βάθος του μυαλού μου: Μου ήσουνα γνωστός, ήταν γνώριμο το άγγιγμα της ματιάς σου και η αίσθηση της γλυκιάς σκέψης σου...

Γράφει το μέλος Αντρη (andri14)
6 άρθρα στο MusicHeaven

Σχόλια

Κυριακή 30 Ιαν 2005

Η θύμηση στο μονοπάτι του αστρίφωτου νου είναι ωραία, σαν ήσουν κι εσύ στο τέλος-λουσμένος σ’ένα διαφορετικό φως που σε παραποιούσε.
Μολονότι το παράθυρο του εχέμυθου ονείρου δεν σε είχε αποπλανήσει, εσύ άθελά σου πιάστηκες από τη θύμηση του.

Αχ, ανωφέλευτε μου ταξιδιώτη γιατί προσπάθησες να πιαστείς απ’την ουρά ενός ουράνιου τόξου που θα σε έπαιρνε μακριά μας;
Η πανοπλία σου σκίστηκε και κάθε λαμπρό παράσημο της χάθηκε σαν έπεφτες από τα αστέρια όπου σε καθήλωσα-γονατιστό, να περιμένεις τα τρελά όνειρα σου.
Πόσο κουράστηκες είναι φανερό αφού δεν άφησες ούτε λεπτό το χρυσό φτερό που θα σε έπαιρνε για πάντα μακριά από το δικό μας ορίζοντα, πριν καλά-καλά τον γνωρίσεις.

Διάβασε ξανά, τη φευγαλέα σκέψη μου μέσα από τη πόρτα των ματιών μου χωρίς να είσαι καλεσμένος στο γλέντι που στήνει η καρδιά μου για σένα και μόνο.
¶φησε τη πίσω πόρτα της καρδιάς σου ορθάνοιχτη για τη τρελή μου θύμηση
που θα ‘ρθει στα σίγουρα για να σε ξυπνήσει καθώς εσύ θα κοιμάσαι με τα μάτια γαληνεμένα.

Στ’ορκίζομαι…

Από το ίδιο μέλος

No_Music

Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

Στείλε το άρθρο σου

σχολιάστε το άρθρο

Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

andri14

#1448 / 30.01.2005, 13:59 / Αναφορά
Το πιο πάνω, είναι αφιερωμένο σε ένα φίλο ονειροπολο-ταξιδιώτη που έχει κάνει πολύ νωρίς ένα πολύ μεγάλο ταξίδι.....

istoxastis

#1449 / 30.01.2005, 19:32 / Αναφορά
Θα ‘ρχεται να σε βρίσκει μέσα στ’ όνειρο

τις Κυριακές, μετά το καφενείο.

Θα ‘ρχεται να σε βρίσκει μέσα στ’ όνειρο

μεσ’ σε καρδούλα, σε παλιό βιβλίο.

Τόσο πολλοί μας λείπουν, andri μας, τελικά….

και μας το θύμισες με τόση ευαισθησία...

Spilman44

#1451 / 31.01.2005, 00:57 / Αναφορά
"Παρών δηλώνω κι υπαρκτός

στο ημερήσιο προσκλητήριο των απόντων.."

Νάσαι καλά Andri...

Sofia

#1452 / 31.01.2005, 02:17 / Αναφορά
Κι αν λείπω από τα μάτια σου,

δεν λείπω απ'την καρδιά σου

Κι αν δε μ'αγγίζουνε τα χέρια σου,

μ'αγγίζουν τ'ονειρά σου...

Να 'σαι καλά antri που μας θύμησες όλους αυτούς που φύγανε ,κι αυτούς που θε να φύγουν..

andri14

#1453 / 31.01.2005, 09:40 / Αναφορά
Ευχαριστώ όλου σας...ήταν τα πιο όμορφα και ταιριαστά σχόλια για ένα τετοιο κείμενο.

Για όλους τους απόντες-πάντα παρών συνταξιδιώτες του καθενος από εσας.

CARNIVORUS

#1454 / 31.01.2005, 11:57 / Αναφορά
Πολύ όμορφο, και ειλικρινές. Μου θύμησε πολλά...Απλά παραθέτω ένα ποίημα που με έφερε πρόσφατα στην ίδια ψυχολογική κατάσταση...Μπράβο andri...!

Alfred, Lord Tennyson (1809–1892)

Tears, Idle Tears

Tears, idle tears, I know not what they mean,

Tears from the depth of some divine despair

Rise in the heart, and gather to the eyes,

In looking on the happy Autumn-fields,

And thinking of the days that are no more.

Fresh as the first beam glittering on a sail,

That brings our friends up from the underworld,

Sad as the last which reddens over one

That sinks with all we love below the verge;

So sad, so fresh, the days that are no more.

Ah, sad and strange as in dark summer dawns

The earliest pipe of half-awakened birds

To dying ears, when unto dying eyes

The casement slowly grows a glimmering square;

So sad, so strange, the days that are no more.

Dear as remembered kisses after death,

And sweet as those by hopeless fancy feigned

On lips that are for others; deep as love,

Deep as first love, and wild with all regret;

O Death in Life, the days that are no more!