Σ'εχασα...

Δυο καραβια σε αγρια, τρυκιμισμενη θαλασσα, σ' ανεμους, σε βροντες, σε καταιγυδες, σε χιονοθυελλες.
Σε μεγαλους αγωνες, θυσιες, πονους, συμφορες.
Ποια ειναι αραγε η ζωη μας η σημερινη;
Με τι να μοιαζει;
Με λουλουδι που το καταστρεφει ο χιονιας και η παγωνια;
Με πουλι που του κοβουν τα φτερα, τη λαλια;
Με τραγουδι παρηγοριας, βαλσαμο νοσταλγιας και καποιας ελπιδας;
Με ηρωα ή ηρωιδα πανω απ' τον πονο, το φοβο και το θανατο;
Και η αυριανη;
Με ανθοσπαρτο καμπο; Με κηπο ανθοστολιστο, μυρωμενο;
Με δρομο φαρδυ, φωτισμενο, ευτυχισμενο;
Με σπιτι γεματο χαρα, δημιουργια και πλουτο;
Με Βηθλεεμ, με Ιθακη, με χωρα πανεμορφη, μεγαλη;
Ή με αβυσσο, με λακο, με τυραννια;
Με σκοταδι, με σιωπη, μοναξια, πικρα, φρικη, θανατο;
Αληθεια, ποιος-α αγαπα μια τετοια ζωη;
Τι σημαινει νεος και τι νεα;
Ποιος ή ποιοι φερουν τη μεγαλη ευθυνη;
Μπορει ν' αλλαξει τιποτα;
Φτανει η προσωπiκη μας ικανοποιηση;
Υπαρχει ανωτερο απ' τον εαυτο μας;
Λοιπον, δε σμιξαμε... Σ' εχασα για παντα και σε χαιρετω.
Και μη ρωτας πως!
Σε χαιρετω αναμεσα απ' ολα τα βαθια, εικρινα, ανθρωπινα πονεμενα.
Καλη σου τυχη!
Καλη ζωη και κουραγιο... δυναμη!
Και αν με χρειαστεις ευχαριστως να σε βοηθησω.

Ενας ανθρωπος δε μισει οτι αγαπησε, ή αγαπα...