Ιστορικές Μπάντες: Jethro Tull

** Η ΙΣΤΟΡΙΑ:
Ο Ian Anderson (10 Αυγούστου, 1947, Edinburgh, Scotland) πήγε στο Blackpool και έφτιαξε τους Blades, με τους Michael Stephens στην κιθάρα, Jeffrey Hammond-Hammond (30 Ιουλίου, 1946) στο μπάσο και τον John Evans (28 Μαρτίου, 1948) στα τύμπανα. Το 1965, ονομάστηκαν John Evan Band (Ο Evans -με συμβουλή του Hammond- πέταξε το "s" από το όνομά του) και αργότερα John Evan Smash. Στα τέλη του 1967, ο Glenn Cornick (24 Απριλίου, 1947) αντικατέστησε τον Hammond στο μπάσο και το γκρουπ μετακόμισε στο Luton, για να είναι πιο κοντά στο Λονδίνο. Εκεί ο Anderson και ο Cornick συνάντησαν τον κιθαρίστα/τραγουδιστή Mick Abrahams (7 Απριλίου, 1943) και τον ντράμμερ Clive Bunker (12 Δεκεμβρίου 1946), που έπαιζαν στους McGregor's Engine.

Οι τέσσερίς τους, αποφάσισαν να φτιάξουν ένα νέο γκρουπ και άρχισαν να παίζουν δύο φορές τη βδομάδα με διάφορα ονόματα, όπως Navy Blue ή Bag of Blues. Ένα από τα ονόματα αυτά, ήταν και το Jethro Tull, που το δανείστηκαν από έναν αγρονόμο του 18ου αιώνα. Τον Ιανουάριο του 1968 ηχογράφησαν το single "Sunshine Day" που κυκλοφόρησε από την MGM Records, αλλά το Jethro Tull, από λάθος τυπώθηκε Jethro Toe. (Εξ αιτίας αυτού του λάθους, ο δίσκος είναι συλλεκτικός και σπάνιος. Κοστίζει σήμερα αρκετά χρήματα).

Πολύ σύντομα, αντιμετώπισαν το πρόβλημα της "ταυτότητας" του γκρουπ. Τι θα έπαιζαν; Προς ποια κατεύθυνση θα έστρεφαν το ρεπερτόριό τους; Πως θα οργάνωναν τη σκηνική τους παρουσία; Την άνοιξη του 1968, οι managers Terry Ellis και Chris Wright (οι οποίοι αργότερα ίδρυσαν την Chrysalis Records, από τα ονόματά τους, Chris-Ellis/Chrisellis/Chrisallis/Chrysalis), έδωσαν την ιδέα να πάρει ο Mick Abrahams την κεντρική θέση στη σκηνή και ο Anderson με το φλάουτο, να μείνει στην άκρη.
Αυτό λόγω Abrahams, θα τους έδινε μία Blues κατεύθυνση και το φλάουτο σ' αυτό το είδος μουσικής, έμοιαζε ξένο. άλλωστε το κοινό, δεν έδειχνε και πολύ ενθουσιασμό στον συνδυασμό Blues/φλάουτο.

άνοιξαν τη συναυλία των Pink Floyd στις 29 Ιουνίου του 1968 και ο Anderson έκλεψε την παράσταση πηδώντας από τη μια άκρη στην άλλη και παίζοντας φλάουτο στο ένα πόδι. Έπειτα ήταν και το ντύσιμό του. Ντυνόταν σαν Χίππυ του ...μεσαίωνα. Έτσι κέρδισαν τη φήμη του περίεργου γκρουπ που όλοι πήγαιναν να ακούσουν και να δουν κυρίως τον ...κουρελή φλαουτίστα που παίζει στο ένα πόδι. Στα τέλη του καλοκαιριού, υπέγραψαν ένα συμβόλαιο με την Island Records και ηχογράφησαν το "This Was".

Ο Anderson ήταν πλέον αυτός που κυριαρχούσε και έτσι, αμέσως μετά την κυκλοφορία του "This Was", ο Abrahams εγκατέλειψε το γκρουπ. Οι Tull πήραν στη θέση του τον Tony Iommi, αλλά σε μια βδομάδα, τους εγκατέλειψε για τους Black Sabbath. Τελικά, βρήκαν για τη θέση του κιθαρίστα τον Martin Barre (17 Νοεμβρίου, 1946).

Το επόμενο άλμπουμ, ήταν το "Stand Up" (Island)), στο οποίο όλες οι συνθέσεις ήταν του Ian Anderson, εκτός από το "Bouree" που ήταν σύνθεση του Johann Sebastian Bach. Στο "Stand Up", εμφανίστηκε για πρώτη φορά σαν ενορχηστρωτής ο David Palmer, ο οποίος θα ενορχήστρωνε στο μέλλον, πολλά άλμπουμς των Tull. Ο Palmer, θα γίνονταν τελικά επίσημο μέλος του γκρουπ το 1977.
Με το single "Sweet Dream" πέρασαν από την Island στην Chrysalis και το άλμπουμ "Benefit" σημάδεψε την τελευταία τους ματιά στo Blues. Σημάδεψε επίσης και την επιστροφή του John Evan που εισήλθε στους Tull, αφήνοντας τα τύμπανα για χάρη του πιάνου.

Τον Δεκέμβριο του '70, ο Cornick αντικαταστάθηκε στο μπάσο από τον παιδικό φίλο του Anderson, Jeffrey Hammond-Hammond και με το ξεκίνημα του '71, ξεκίνησαν να δουλεύουν το υλικό του δίσκου που για πολλούς θεωρείται το καλύτερό τους. Στο "Aqualung", ο Anderson εξελίσσει το τραγούδισμά του, βρίσκει επιτέλους το λυρικό στυλ που ψάχνει και κινείται σε πιο σοβαρά στιχουργικά επίπεδα. Ασχολείται με τη σχέση Θεού και Ανθρώπου και κατά την άποψή του η οργανωμένη θρησκεία χωρίζει αυτή τη σχέση

Μετά το "Aqualung", ο Bunker παραιτείται και τη θέση του παίρνει ο Barriemore Barlow (10 Σεπτεμβρίου, 1949). Στα τέλη του '71 ξεκινούν να δουλεύουν για το "Thick as a Brick". Αυτό το άλμπουμ είναι το μοναδικό τους που πούλησε περισσότερο στις Η.Π.Α. από ότι στην Αγγλία.

Το επόμενο άλμπουμ "A Passion Play", δίχασε τους κριτικούς, αλλά παρ' όλ' αυτά, πήγε στο # 1.
Το Νοέμβριο του '74, το γκρουπ επέστρεψε με τραγούδια μικρού ...μήκους στο "War Child", που συνοδεύτηκε από μία επιτυχημένη περιοδεία.

Τον Σεπτέμβριο του 1975, ήρθε το "Minstrel in the Gallery", με την 17λεπτη σουίτα "Baker Street Muse" που παραπέμπει στα επικολυρικά "Thick as a Brick" και "A Passion Play".

Η σύνθεσή τους παρέμενε έτσι, μέχρι την αποχώρηση του Hammond-Hammond (Ιανουάριος 1976) και την αντικατάστασή του από τον John Glascock (1953), με τον οποίο ηχογράφησαν το "Too Old to Rock 'n Roll, Too Young to Die" (Μάιος 1976).

Με την είσοδο του David Palmer επίσημα πλέον στην σύνθεση του γκρουπ (1977), ήρθε και το "Songs From the Wood". Το πρώτο άλμπουμ μιας τριλογίας όπου ο Anderson άφησε να φανεί το πάθος και η αγάπη του για τη folk. Τα επόμενα άλμπουμς της τριλογίας αυτής, ήταν τα "Heavy Horses" (1978) και "Stormwatch" (1979).

Ωστόσο το 1979, ήταν μία τραγική χρονιά για τους Tull. Πέντε εβδομάδες μετά το "Stormwatch", ο John Glascock πέθανε από καρδιακά προβλήματα και στη θέση του ήρθε ο Dave Pegg που έπαιζε μπάσο στους Fairport Convention.

Το 1980, η σύνθεση του γκρουπ άλλαξε εντελώς. Παρέμειναν οι Barre και Pegg, αλλά έφυγαν οι Barlow, Evan, και Palmer που αντικαταστάθηκαν από τους Eddie Jobson (βιολί), Gerry Conway (τύμπανα) και Peter-John Vettesse (πιάνο). Με αυτή τη σύνθεση έγινε το προσωπικό άλμπουμ του Anderson "A" (που κυκλοφόρησε όμως σαν Jethro Tull) και το "Broadsword and the Beast".

Ωστόσο, η δημοτικότητά τους έχει μειωθεί σημαντικά. Το 1984 πούλησαν ελάχιστα με το "Under Wraps", το 1986 η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου "Παίζει τη μουσική των Jethro Tull" και το 1987 έρχεται το "Crest of a Knave" που τους δίνει ένα Grammy και γίνονται πάλι ..Stars.
Το "Rock Island" (1989), πήγε επίσης καλά, όπως και το "Catfish Rising" (1991).
Το 1992 κάνουν το live/unplugged "A Little Light Music", και ....πατώνουν!!!!
Είχαν πολύ καλή συνέχεια με το "Roots To Branches" (1995) και με το "J-Tull Dot Com" (1999)


** Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:
-This Was 1968
-Stand Up 1969
-Benefit 1970
-Aqualung 1971
-Thick As A Brick 1972
-Living In The Past (συλλογή) 1972
-A Passion Play 1973
-Warchild 1974
-Minstrel In The Gallery 1975
-Too Old To Rock 'N' Roll: Too Young To Die! 1976
-M.U.: (Best) 1976
-Songs From The Wood 1977
-Heavy Horses 1978
-Bursting Out (live) 1978
-Stormwatch 1979
-A 1980
-The Broadsword And The Beast 1982
-Under Wraps 1984
-Original Masters (Best) 1985
-A Classic Case 1985
-Crest Of A Knave 1987
-Rock Island 1989
-Catfish Rising 1991
-A Little Light Music (live) 1992
-25th Anniversary (συλλογή) 1993
-Nightcap (συλλογή) 1994
-Roots To Branches 1995
-In Concert Live At The BBC 1998
-J-Tull Dot Com 1999
-The Very Best Of Jethro Tull (Best) 2001


** Οι ΚΑΤΑΘΕΣΕΙΣ:
-THIS WAS (1968)
Κανένας δεν σκέφτεται τους Jethro Tull σαν Hard Rockers (λόγω του riff από το "Aqualung"), αλλά και κανένας δεν τους σκέφτεται σαν μπλουζίστες. Κι' όμως με βάση το Blues ξεκίνησαν και αυτό οφείλεται στον Mick Abrahams που ήθελε να δώσει στο γκρουπ μία Blues/Jazz, a la Cream κατεύθυνση. Αυτό είναι εμφανές στα κομμάτια "Move On Alone" και "It's Breaking Me Up".
Στο "This Was", φαίνονται οι Jazz επιρροές του Ian και οι Blues του Abrahams. Υπάρχουν κομμάτια που θα ήθελες να διαρκούν περισσότερο και ας διαρκούν 6 λεπτά ("Serenade To A Cuckoo", "Dharma For One"). Ο Mick Abrahams, δείχνει τη δεξιοτεχνία του στην κιθάρα και ο Anderson όχι μόνο στο φλάουτο, αλλά και στη σύνθεση ("Beggar's Farm", "A Song For Jeffrey", "My Sunday Feeling", "Someday The Sun Won't Shine For You").
Συγκριτικά με τις επόμενες καταθέσεις τους, δεν είναι ο καλύτερος δίσκος, αλλά είναι καλός.
* Αγαπημένα μου: "Beggar's Farm", "Someday The Sun Won't Shine For You".
* Πρόταση: Αξίζει, επειδή δείχνει το πώς ξεκίνησαν και επειδή δεν έχει καμία σχέση με ότι έκαναν μετά. Δείτε το σαν ένα ντοκουμέντο. Είναι άλλωστε..

-STAND UP (1969)
Αυτό το άλμπουμ είναι καλύτερο από το προηγούμενο, για δύο λόγους.:
1) Έφυγε ο Mick Abrahams (ουφ!!!) και ο Ian τον αντικατέστησε με τον Martin Barre. Ο Barre λοιπόν, συμπληρώνει θαυμάσια τις ιδέες του Ian. Να αναφέρω εδώ, ότι είναι το μόνο μέλος του γκρουπ (εκτός από τον Ian φυσικά), που δεν αντικαταστάθηκε ..ποτέ!!!!
2) Με την αποχώρηση του Abrahams, ο Ian παίρνει εξ ολοκλήρου το κοντρόλ και γράφει τα τραγούδια που θέλει, όπως θέλει. Αποδεικνύεται μέγιστος τραγουδοποιός. Τραγούδια όπως τα "A New Day Yesterday", "Nothing Is Easy", "Back To The Family", "For A Thousand Mothers", είναι εξαίσια.
Οι μπαλάντες "Look Into The Sun" και "Reasons For Waiting", είναι οι καλύτερες που έγραψε ποτέ.
Η Jazz ενορχήστρωση και εκτέλεση στο "Bouree" του Bach, είναι καταπληκτική. Το "Stand Up", είναι ένας κλασικός Blues/Rock δίσκος με folk χρωματισμούς και μεσαιωνική ατμόσφαιρα. Παρ' όλο που δεν υπάρχει η ποικιλία του "Aqualung" ή του "Thick as a Brick" και παρ' όλο που όλα τα τραγούδια μοιάζουν μεταξύ τους, δεν μπορώ να βρω ένα τραγούδι να υστερεί σε κάτι.
Το εξώφυλλο (στο βινύλλιο) είναι ευρηματικό. Είναι διπλό και καθώς το ανοίγεις, σηκώνεται μπροστά στα μάτια σου ολόκληρη η μπάντα των Tull. Από αυτό το εύρημα προέρχεται και ο τίτλος του άλμπουμ.
* Αγαπημένα μου: "We Used to Know", "Fat Man".
* Πρόταση: Αξίζει να υπάρχει στη συλλογή σας.

-BENEFIT (1970)
Αξέχαστο άλμπουμ. Είναι η πρώτη μου επαφή με τους Tull και συγκεκριμένα το κομμάτι που με "τρέλανε" ήταν το "With You There To Help Me" που ανοίγει το δίσκο.
Οι Beatles είχαν διαλύσει -θυμάμαι- και ένοιωθα ...ορφανός!!!! Έψαχνα να βρω μουσική στέγη. άκουγα -απαραίτητα- και μία εκπομπή στο ραδιόφωνο με τις νέες κυκλοφορίες και έτσι έφτασε στα αυτιά μου το "With You There To Help Me". Τι γλυκό που ήταν αυτό που άκουγα; Γλυκό και περίεργο. Οπωσδήποτε καινούργιος ήχος. Η μελωδία, η φωνή, το φλάουτο, η ενορχήστρωση.. Την επομένη ημέρα, ο δίσκος ήταν επάνω στο πικ-απ. Και πρέπει να σας πω ότι τον αγόρασα ξανά, γιατί μετά από λίγο καιρό δεν ...έπαιζε!!!! Τον είχα ..γδάρει!!!!
Ναι θα το ομολογήσω: Οι Jethro Tull, έγιναν η μουσική μου στέγη. Οι Jethro Tull, ήταν κάτι άλλο.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα. Ο Ian Anderson, με το "With You There To Help Me" με άφησε ..άναυδο και εξακολούθησε να το κάνει για αρκετά χρόνια στη συνέχεια.
Αφού "τα βρήκαν" λοιπόν με το "Stand Up", ήταν τώρα περισσότερο άνετοι στο στούντιο. Ο Ian αποφάσισε να κινηθούν σε περισσότερο progressive κατεύθυνση. Στο "Benefit" υπάρχουν τραγούδια πάρα πολύ σπουδαία, αλλά υπάρχουν και κάνα-δυο που δεν ..δουλεύουν καθόλου. Τέτοια είναι το ψυχεδελικό "Play In Time" και το "Son"., Για τα υπόλοιπα τι να πω. "With You There To Help Me", "Nothing To Say", "To Cry You A Song", "A Time For Everything", "Inside", "Sossity You're A Woman", είναι διαμάντια..
Το "With You There To Help Me" ανοίγει το δίσκο με μία ευγενική μελωδία. Το ίδιο κάνει και το "Sossity You're A Woman", που τον κλείνει.
Στο "Benefit", οι κιθάρες του Barre είναι καταπληκτικές. Τα σολαρίσματά του, είναι μέρη της μελωδίας από το τραγούδισμα του Ian, ο οποίος είναι εξαιρετικότατος όχι μόνο με τη φωνή του, αλλά και με το φλάουτο. Το "Nothing To Say", έχει ένα ανεπανάληπτο riff και το δίχως άλλο, ο στίχος του είναι ένα ποίημα. Η prog/Hard Rock φόρμουλα που υιοθέτησε ο Ian, θα δούλευε πολύ καλά και στις επόμενες δουλειές τους.
Το "Benefit", είναι κατά τη γνώμη μου μία "περίεργη" είσοδος στην Jethro Tull-ική λίστα, γιατί είναι "παράξενο" και "περίεργο". Είναι "κάτι άλλο". Και είναι όλα αυτά, επειδή βρίσκεται ανάμεσα σε δύο πολύ σπουδαίες δουλειές των Tull. Στο "Stand Up" που προηγήθηκε και στο "Aqualung" που ακολούθησε. Πρόκειται όμως, για ένα πολύ καλό άλμπουμ.
* Αγαπημένα μου: "With You There To Help Me", "Nothing To Say", "Sossity You're A Woman".
* Πρόταση: Είμαι δεμένος συναισθηματικά με το "Benefit". Όμως αξίζει, επειδή είναι ...Jazz/Blues/prog/Rock και δεν υπάρχει άλλο τέτοιο με τους Tull. Δεν έκαναν ποτέ ξανά κάτι σαν κι' αυτό. Είναι μοναδικό.

-AQUALUNG (1971)
Όσοι ξέρουν τους Jethro Tull, ξέρουν και το "Aqualung". Ο Ian έγραψε ένα concept album για το Θεό και τους αλήτες(!!!!!). Ο ίδιος αρνείται ότι πρόκειται για concept album και γι' αυτό έγραψε αργότερα το "Thick As A Brick". O Ian λοιπόν εδώ, συνδυάζει τη folk με την Hard Rock και μας τα δίνει αυτά με έναν καινούργιο και πολύ ενδιαφέροντα τρόπο. Το ομώνυμο κομμάτι που ανοίγει το δίσκο, είναι το καλύτερο παράδειγμα για να το δει κανείς αυτό. Είναι το πιο διάσημο κομμάτι του γκρουπ. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όλα τα κομμάτια είναι υπέροχα. "Cross Eyed Mary", "Mother Goose", "Up To Me", "Hymn 43", "Wind Up", "Locomotive Breath" (είναι και αυτό άλλο ένα πολύ διάσημο κομμάτι με ανεπανάληπτη εισαγωγή και ένα καταπληκτικό φλάουτο).
Στο "My God" ο Ian κάνει μία προσπάθεια για το "επικό" και τα καταφέρνει θαυμάσια.
Επίσης, είναι εξαιρετικά και τα διάρκειας λίγων δευτερολέπτων "Wond'ring Aloud", "Cheap Day Return", & "Slipstream".
Το φλάουτο είναι πανταχού παρόν και θα έλεγα ότι ..κεντάει.
* Αγαπημένα μου: ...Όλα!!!!!
* Πρόταση: Επιβάλλεται να το αποκτήσετε!!!!!

-THICK AS A BRICK (1972)
Και αφού ο Ian επέμενε ότι το "Aqualung" δεν ήταν concept album, αποφάσισε να μας αποδείξει τι σημαίνει και τι είναι ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ concept album. ("Δεν με ενδιαφέρει αν θα πουλήσει οπωσδήποτε. Εγώ θέλω να κάνω ένα concept"). Το ‘πε και το ‘κανε. Και έκανε ένα υπέροχο και φανταστικό άλμπουμ. Δεν θα γράψω πολλά εδώ γι' αυτό το άλμπουμ.
Δείτε την ανάλυσή του: (Το Rock και η Ποίηση/Thick as a Brick).
Πρόκειται για ένα τραγούδι (σουίτα) διαρκείας 43 λεπτών.
Το πιο διάσημο μέρος της σουίτας αυτής, είναι το ξεκίνημα της. Αρχίζει πολύ ήσυχα. Είναι ο Ian με την ακουστική του κιθάρα. Περιμένεις όμως κάτι. Δεν μπορεί. κάτι θα ..έρθει και πραγματικά δεν αργεί καθόλου:

"Really don't mind, if you sit this one out.
My words but a whisper, your deafness a SHOUT..."

και έρχεται το ξαφνικό ΜΠΟΥΜ από όλα τα όργανα πάνω στην άρση και ..ησυχάζεις!!!!!
Το επόμενο μέρος, "the poet and the painter", σε στέλνει στη ..στρατόσφαιρα. Η μελαγχολία της μελωδίας είναι εδώ ανεπανάληπτη. Ο στίχος δε, είναι καταπληκτικός. Είναι από τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ.

"And the poet lifts his pen,
while the soldier sheathes his sword.
and the youngest of the family,
is moving with authority,
building castles by the sea,
he dares the tardy tide,
to wash them all aside"

Στη συνέχεια έχουμε φλάουτο και όργανο στο:

"So come all you criminals
I've got to set you straight
Just like I did with my old man
15 years too late",

για να συνεχίσει με αμείωτο ενδιαφέρον τόσο μουσικά (ξυλόφωνο, φλάουτο, ακουστική κιθάρα), όσο και στιχουργικά στο: "I see you shuffle in the courtroom"

"So come on ye childhood heroes
Won't you rise up from the pages
Of your comic books, your super crooks
To show us all the way
We'll make your will and testament
Won't you join your local government
We'll have Superman for president
Let Robin save the day".

Κι' αν ήθελα να το χωρίσω σε μουσικά μέρη...
1) Thick as a Brick: Μπαίνει μ' αυτό. Ακουστικό, μελωδικό και είναι ο λόγος ύπαρξης του άλμπουμ, γιατί η αρχική ιδέα του Ian, ήταν ένα ..single!!!!!
2) A Son is Born: Σ' αυτό το μέρος, ο Ian ροκάρει.
3) The Poet and the Painter: Μεγάλο μέρος, αλλά πολύ καλό. Πάρα πολύ καλό.
4) What Do You Do: Μικρό. Όχι πολύ ενδιαφέρον, αλλά με όμορφη μελωδία (όπως πάντα).
5) So! ("shuffle"): Τι να γράψω γι' αυτό; Από τα ομορφότερα μέρη του άλμπουμ. Ο Superman και ο Robin έχουν την τιμητική τους.
6) A Son Is Born (Reprise): Επαναφορά στο (2), αλλά αυτή τη φορά σε 6/4 και όχι σε 5/4.
7) Upgrade?: Το πιο αδύνατο -λένε- σημείο του άλμπουμ, αλλά διαφωνώ. Κάποιο ρόλο παίζει αυτό το μέρος στην όλη υπόθεση. Και δεν θα υποδείξουμε τώρα στον τραγουδοποιό πως θα κάνει το concept του.
8) Lord of the Hills: άλλη μια πανέμορφη μελωδία.
9) Do You Believe: Αργή, μεσαιωνική και ατμοσφαιρική μπαλάντα. Θα έλεγα ότι το "Do you believe in the day" είναι το ωραιότερο μέρος του άλμπουμ.
"The poet and the Wiseman stand, behind the gun... behind the gun.
A signal for the crack of dawn, light the sun... light the sun".
Σ' ευχαριστώ Ian.
10) Let Me Tell You: Μετά από ένα μεγάλο instrumental διάλειμμα, έρχεται το "Let Me Tell You", για να εισάγει το:
11) So! (Reprise): Ναι . ξανά το ίδιο. Ο Superman και ο Robin είναι αναγκαίο να επιστρέψουν γιατί ο "Son is Born" ξανά. Έπειτα...
12) Thick as a Brick: Αργά και μελωδικά, ο Ian κλείνει με την ακουστική του κιθάρα.

"So you ride yourselves over the Fields
and you make all your animal deals
and your wise men don't know how it feels
to be thick as a brick."
* Αγαπημένο μου: Ολόκληρο .φυσικά.
* Πρόταση: Συστήνω ανεπιφύλακτα το "Thick as a Brick". Όλα λειτουργούν θαυμάσια, από την αρχή μέχρι το φινάλε. Το γεγονός ότι πρόκειται για ένα τραγούδι, δεν είναι πρόβλημα, γιατί έχει ποικιλία και δεν γίνεται κουραστικό. Με τις εναλλαγές του, δεν προλαβαίνει να σε κουράσει καθόλου. Αποκτήστε το. Προσθέστε κι' εσείς ένα διαμάντι στη δισκοθήκη σας. Μπορείτε.

-A PASSION PLAY (1973)
Κανένα άλμπουμ των Tull δεν δίχασε τόσο το κοινό και τους κριτικούς. άλλοι είπαν ότι είναι θαυμάσιο και άλλοι ότι είναι βαρετό. Είναι κι' αυτό μία σουίτα όπως το "Thick as a Brick" με όμορφες μελωδίες, που διακόπτεται από μία χαριτωμένη ιστορία ("The Story of the Hare Who Lost His Spectacles"), που τη διαβάζει ο πιανίστας John Evan.
Το άκουσμα του "A Passion Play", είναι ενδιαφέρον. Η μπάντα παίζει αριστοτεχνικά. Τα παιδιά είναι επαγγελματίες και ξέρουν τι κάνουν. Ο Ian είναι κι' αυτός έτσι όπως ξέρουμε. Παίζει πολλά όργανα και είναι -όπως πάντα- καταπληκτικός με το φλάουτό του.
Το άλμπουμ το πήρα με κλειστά τα μάτια. Δεν μου άρεσε... Σώζεται κάπως από αυτή την ιστορία που διαβάζει ο πιανίστας, αλλά η κυρίαρχη εντύπωσή μου, είναι αρνητική. Το βαριέμαι.
Το 1987 ήρθαν να παίξουν στην Αθήνα. Πήγα και τους είδα και μετά ζήτησα να δω τον Ian. Το κατάφερα με τα χίλια ζόρια και είχα το θράσος να του ζητήσω να μου κάνει ...παραγωγή!!!!

-But I'm not a producer George.
-I know that. I'm just in ...love with your music.
-Oh!!! I see.. and you like everything I've done?
-Yes!!!! I like everything except that ...Passion Play.

Δεν έχασα φυσικά την παραγωγή επειδή ήμουν ειλικρινής μαζί του.
* Αγαπημένα μου: Κανένα.
* Πρόταση: Όταν αγαπάω ένα γκρουπ, θέλω να έχω όλες του τις δουλειές. Να το πάρετε, μόνο αν είστε σαν ....κι' εμένα!!!

-WARCHILD (1974)
Μετά από τις κακές κριτικές του "Passion Play", ο Ian αποφάσισε να επιστρέψει στα νορμάλ χρονικά μήκη τραγουδιών. Μπορεί να ήθελε να κάνει κι' άλλο concept, γιατί υπάρχουν εδώ κάποια θαυμάσια κομμάτια που έμειναν έξω από το "Passion Play". Το "Skating Away On the Thin Ice of the New Day" για παράδειγμα, είναι ένα αριστούργημα και είναι καλύτερο από όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του άλμπουμ. Το "Only Solitaire" έμεινε επίσης έξω από το "Passion Play" και είναι κι' αυτό πολύ καλό. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η γνώμη μου για το "Passion Play", αν είχαν συμπεριληφθεί ΚΑΙ αυτά τα κομμάτια. Το "Bungle in the Jungle" είναι επίσης πολύ καλό κομμάτι.
Το "War Child", είναι το πρώτο που χτίζει μία παράδοση για το μεσαιωνικό ηχόχρωμα στα άλμπουμς των Tull και είναι το τελευταίο που πούλησε πολλά αντίτυπα. Αυτό όμως είναι άδικο για μία μπάντα που έκανε πολύ καλύτερες δουλειές στη συνέχεια. Δυστυχώς, η καλή δουλειά, δεν κάνει και τις πολλές πωλήσεις. Είναι γνωστό αυτό...
* Αγαπημένα μου: "Skating Away On the Thin Ice of the New Day", "Bungle in the Jungle".
* Πρόταση: Χμμμμ... Προτιμήστε το ..επόμενο!!!!

-MINSTREL IN THE GALLERY (1975)
Ο Ian εδώ, αποφάσισε να συνδυάσει τα μικρά τραγούδια του "Warchild", με τα ενορχηστρωτικά ..μήκη του "Thick as a Brick". Το αποτέλεσμα δεν ήταν βέβαια ένα "Thick as a Brick", αλλά ήταν πολύ καλύτερο από το "Warchild".
Το ομότιτλο "Minstrel in the Gallery", είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και με απόσταση από όλα τα υπόλοιπα. Οχτώ ..επικά λεπτά με Ελισαβετιανά και Hard Rock μουσικά στοιχεία να συνδυάζονται θαυμάσια. Πολύ όμορφο είναι επίσης το "Requiem" και το "One White Duck/0(10) = Nothing At All".
Η 17λεπτη σουίτα "Baker Street Muse", μας παραπέμπει όπως είπα και αρκετά πιο πριν, στα "Thick as a Brick" και "Passion Play".
* Αγαπημένα μου: "Minstrel in the Gallery", "Requiem", "One White Duck/0(10) = Nothing At All", "Baker Street Muse".
* Πρόταση: Πάρτε το!!!!

-TOO OLD TO Rock 'N' ROLL: TOO YOUNG TO DIE! (1976)
Όμορφο άλμπουμ. Πρόκειται για έναν παλιό Rocker (Ray Lomas) που δεν είναι πια δημοφιλής, αλλά πηγαίνοντας σε ένα quiz show που κέρδισε, γνωρίζει μια κοπέλα που τη λένε Salamander και ...όλα πάνε καλά!!! Όμως ο Ray, πέφτει με τη μηχανή του και περνάει πολύ καιρό στο νοσοκομείο.
Όταν βγαίνει, μία μπάντα, έχει επαναφέρει στη μόδα το στυλ της μουσικής του και ...τέλος καλό, όλα καλά.
"Too Old to Rock ‘n' Roll, Too Young to Die": Το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και ας μην μοιάζει με όσα μέχρι τώρα ξέραμε και ακούγαμε από τους Tull.
"Quizz Kid" και "Crazed Institution": Πολύ καλά Rock τραγούδια.
"Taxi Grab": Το πρώτο Blues κομμάτι από τότε που κάνανε το "Stand Up" (δεν υπολογίζω το "Living In The Past").
* Αγαπημένο μου: "Too Old to Rock ‘n' Roll, Too Young to Die".
* Πρόταση: Δεν είναι κλασσικό ούτε σημαντικό άλμπουμ. Είναι απλά όμορφο. Το ...θέλετε;

-SONGS FROM THE WOOD (1977)
Είμαι ένας κριτικός δίσκων. Κάθομαι στο γραφείο μου και ακούω τις καινούργιες κυκλοφορίες που μου φέρνουνε. Τι δουλειά κι' αυτή.. Έχω βαρεθεί. Ξέρετε τώρα πως είναι αυτά. Τα ακούω και μετά γράφω μερικά λόγια βαθμολογώντας αναλόγως. Το ανώτερο όριο βαθμολογίας στο περιοδικό που εργάζομαι, είναι τα δέκα άστρα. Βαριέμαι και το "σήκω, βάλε CD, κάτσε, άκουσε, ξανασήκω κλπ.κλπ.", γι' αυτό ζήτησα να μου προσλάβουν μία γραμματέα. Η δουλειά αυτή είναι απογευματινή. Ε δεν μπορώ τώρα πρωί-πρωί με την τσίμπλα στο μάτι, να κριτικάρω δίσκους. Αφήστε δηλαδή που έχω και εκείνον τον ...Ορφέα να λέει ότι οι κριτικοί είναι σαν τους ευνούχους.

-Τι δίσκους έχουμε για απόψε ...Salamander?
-Μόνο έναν.
-Μόνο έναν; Τι έγινε; Οι εταιρίες έγιναν ...τσιγκούνες; Και ποιος είναι αυτός ο ένας;
-Είναι το "Songs from the Wood" των Jethro Tull.
-Χμμμμ.. Με έχει ελαφρώς απογοητεύσει τελευταία ο Ian και η παρέα του. Για να δούμε τι θα ..ακούσουμε!!!!

Το μεσαιωνικό στυλ που ξεκίνησε με το "Warchild", υπάρχει εδώ εν αφθονία και σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Για ποιο κομμάτι να γράψω και τι να γράψω; Για τις κιθάρες; Για το φλάουτο και τις διάφορες φλογέρες και σφυρίχτρες;

-"Songs from the Wood":
"Let me bring you all things refined
Galliards and Lute songs, served in chilling ale
Greetings well-met fellow, hail!!
I am the wind to fill your sail.
I am the cross to take your nail.
A singer of these ageless times,
With kitchen prose and gutter rhymes".

-"Jack-In-The-Green":
"Jack do you never sleep,
does the green still run deep in your heart?
Or with these changing times
Motorways, power-lines,
Keep us apart?

-"Velvet Green":
"Won't you have my company,
Yes, take it in your hand.
Go down on Velvet Green with a country man,
Who 's a young girl 's fancy
And an old maid 's dream.
Tell your mother that you walked all night.
Down in Velvet Green".

"Cup of Wonder", "Hunting Girl", "Ring Out, Solstice Bells", "Whistler", "Fire At Midnight", "Pibroch (Cap in Hand)", "Fire At Midnight"...

Είναι όλα υπέροχα. Μοναδικά και καταπληκτικά. Κλασσικά στοιχεία μπερδεύονται με folk και prog/hard/Rock και δένουν υπέροχα. Ο David Palmer (που με αυτό το άλμπουμ, είναι πλέον επίσημο μέλος του γκρουπ), κάνει θαύματα με την ενορχήστρωσή του. Μετά από 7 χρόνια ("Benefit"), ο Ian και η παρέα του, με άφησαν άναυδο ..ξανά!!!! Σ' ευχαριστώ Ian.
* Αγαπημένα μου: ....Όλα!!!!!!
* Πρόταση: Δεν ξέρω πως τα κατάφεραν αυτά τα παιδιά, αλλά είμαι σε ένα διαμέρισμα στο δεύτερο όροφο και κάθε φορά που ακούω αυτόν το δίσκο, νομίζω ότι έχω μεταφερθεί σε ένα ...δάσος!!!!
Όταν με ρώτησε η Salamander (!!!), πόσα άστρα να βάλει κάτω από το κείμενό μου, έβγαλα το κεφάλι μου πίσω από έναν ....θάμνο, και της είπα: "Στα δέκα άστρα, να βάλεις ...δώδεκα!!!!!"

-HEAVY HORSES (1978)
Είναι η συνέχεια του "Songs from the Wood". Περιέχει μοναδικά και υπέροχα τραγούδια, και παρ' όλο που δεν έχουν το "τσαγανό" των τραγουδιών του προηγουμένου άλμπουμ, είναι κι' αυτό υπέροχο.
"...And the Mouse Police Never Sleeps", "Acres Wild", "No Lullaby", "Moths", "Journeyman", "Rover", "One Brown Mouse" (υπέροχη μελωδία, που αφορά στα πράγματα που εστιάζουμε τη ζωή μας. Γινόμαστε σκλάβοι της ρουτίνας. Ποιος λοιπόν ζει στο κλουβί;
Το ποντικάκι ή εμείς;)
Και έρχεται το ομότιτλο "Heavy Horses", που έτσι κι' αλλιώς θα τ' άφηνα τελευταίο, γιατί αυτό για τους Jethro Tull, είναι ΤΟ τραγούδι. Έχει τόσα πολλά μέρη και όργανα, τόσες πολλές μελωδίες, τόσες πολλές ιδέες, τόσα..τόσα.τόσα..πράγματα. Ακολουθεί το "Weathercock" (πολύ καλό), αλλά νομίζω ότι θα έπρεπε να αφήσουν τελευταίο το "Heavy Horses", γιατί το "Weathercock" δεν το προσέχεις. Είσαι ακόμα στο προηγούμενο.
Όπως έγραψα και πιο πριν, το "Heavy Horses", είναι η συνέχεια του "Songs From The Wood". Έχει το ίδιο ηχόχρωμα, το ίδιο τραγούδισμα, τα ίδια σχεδόν όργανα και όπως το "Songs From The Wood" σε μεταφέρει στο δάσος, το ίδιο κάνει και το "Heavy Horses". Ο Ian έχει περάσει στη folk περίοδο του γκρουπ, όχι μόνο με αυτά τα δύο άλμπουμς, αλλά και με το επόμενο ("Stormwatch"), που κλείνει αυτή την folk τριλογία.
Πρόκειται πραγματικά για ένα πολύ καλό άλμπουμ. Ακόμα και αν εξαιρέσω πολλά από τα υπέροχα τραγούδια του, είναι υπέροχο και μοναδικό, μόνο και για τα "Moths", "Rover" και φυσικά το επικό "Heavy Horses".
* Σημείωση: Όλα τα τραγούδια του "Heavy Horses", θα τα βρείτε εδώ
* Αγαπημένα μου: ...Όλα!!!!!!
* Πρόταση: Τι πρόταση; Δεν το πήρατε ....ακόμα;

-STORMWATCH (1979)
Είναι το τρίτο άλμπουμ της φολκλορικής περιόδου, αλλά δεν είναι σαν τα δύο προηγούμενα. Δεν είναι άσχημο, αλλά δεν είναι σαν το "Songs from the Wood", ούτε σαν το "Heavy Horses". Η ατμόσφαιρά του είναι σκοτεινή και μιλάει για θάνατο, θύελλες, Αρμαγεδδώνες.. Τέτοια πράγματα. Είναι ένα θαυμάσιο soundtrack για μια ψυχρή και βροχερή ημέρα με την ομίχλη να κυλιέται στην άσφαλτο. Σημαδεύει επίσης το τέλος μια Jethro Tull-ικής εποχής. Δεν θα ήταν ίδιοι από δω και πέρα.
"Dun Ringill": Ανατριχιαστικό με σκοτεινούς στίχους.
"Elegy": Είναι σύνθεση του David Palmer και είναι πολύ καλό. Εφάμιλλο του "Bouree".
"North Sea Oil" και "Old Ghosts": Πολύ καλά και τα δύο.
Ο Ian έχει μία εξαιρετική ευκολία να κινείται από το ένα ύφος στο άλλο. Να μετακινείται από το Blues και τη Jazz στο Hard Rock και από τη Folk στην ηλεκτρονική μουσική. Στα "Songs From The Wood" και "Heavy Horses" μας ταξίδεψε μέσα στη φύση, συμφιλιώνοντας θαυμάσια τον άνθρωπο με τα υπόλοιπα πλάσματα που μοιράζονται μαζί μας τη ζωή και το θάνατο, όπως οι μικρές πεταλουδίτσες που καίγονται από απροσεξία στη φλόγα του κεριού ("Moths").
Στο "Stormwatch", φτιάχνει μία σκοτεινή ατμόσφαιρα και μας περιγράφει με έμφαση τον κόσμο που ζούμε. Η ομορφιά και η συμφιλίωση της φύσης, δίνει τη θέση της στη σκοτεινή πραγματικότητα του πετρελαίου. Το ύφος του "Stormwatch", μου θυμίζει την πολύ καλή -στιχουργικά- περίοδο του γκρουπ (1973-1975), γιατί μουσικά, έχω την άποψη ότι αυτά τα πράγματα τα έχουν ξανακάνει.
* Αγαπημένα μου: "Something's on the Move", "North Sea Oil", "Old Ghosts" & "Home".
* Πρόταση: Δεν πρόκειται για εξαιρετική δουλειά. Είναι ένα καλό άλμπουμ, αλλά το σημαντικό εδώ, είναι ότι αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της φολκλορικής τριλογίας "Songs From The Wood/Heavy Horses/Stormwatch". Αν έχετε τα υπόλοιπα δύο, καλό είναι να έχετε και αυτό.

-A (1980)
Όπα!!!! Τι έγινε εδώ; Ο Ian Anderson σχεδίαζε να κάνει έναν προσωπικό δίσκο μαζί με τον Martin Barre, αλλά η εταιρία αποφάσισε ότι είναι καλύτερα να βγει σαν δίσκος των Tull και έτσι οι μουσικοί του Ian στο στούντιο, βαφτίστηκαν ...Jethro Tull!!! Απαράδεκτο ΚΑΙ το γεγονός, αλλά ΚΑΙ το άλμπουμ.
Το μόνο τραγούδι που σώζεται είναι το "Black Sunday". Για τα υπόλοιπα τι να πω. Φαίνεται ότι ο Ian ξέχασε να γράφει καλά τραγούδια. Είναι πραγματικά, το πρώτο κακό άλμπουμ στην ιστορία των Tull.
* Αγαπημένα μου: Κανένα.
* Πρόταση: Ξεχάστε το!!!!

-THE BROADSWORD AND THE BEAST (1982)
Αυτό είναι!!! Ευτυχώς επανήλθε στα καλά του και επανέφερε κι' εμάς!!! Η σύνθεση του γκρουπ έχει αλλάξει εντελώς, εκτός του Barre που παραμένει. Δεν έχουμε αριστουργήματα εδώ βέβαια, αλλά έχουμε ένα άψογο μεσαιωνικό Rock. Μπράβο Ian.
"Beastie": Εισάγει το δίσκο και μαζί με το "Fallen on Hard Times" είναι δύο σπουδαία Rock τραγούδια.
"The Clasp": Περίεργο και ατμοσφαιρικό. Από τα καλύτερα που έχει κάνει ο Ian.
"Flying Colours": Είναι πάρα πολύ όμορφο, σε αντίθεση με το "Watching Me Watching You", που δεν είναι καθόλου καλό τραγούδι.
"Pussywillow": Είναι ένα πανέμορφο μεσαιωνικού στυλ τραγούδι και ανήκει κι' αυτό στα καλύτερά του.
"Broadsword": Κέλτικα ...ατμοσφαιρικό. Παραπέμπει στους Βίκινγκς. Πολύ καλό.
"Slow Marching Band" και "Fallen On Hard Times": Μελωδικά και γοητευτικά.
"Sealdriver": Σκοτεινό
"Cheerio": Δεν εξυπηρετεί τίποτα, εκτός από το γιορταστικό αντίο του δίσκου.
* Αγαπημένα μου: "Beastie", "The Clasp", "Flying Colours", "Pussywillow" και φυσικά το καταπληκτικό "Broadsword".
* Πρόταση: Μετά από το παραστράτημα του "A", αυτό είναι η ...Ολική Επαναφορά. Αν σας αρέσει να ακούτε Κέλτικο και ατμοσφαιρικό hard/Rock, να το πάρετε.

-UNDER WRAPS (1984)
Η ηλεκτρονική περίοδος του γκρουπ. Δεν έχουμε τύμπανα εδώ. Μόνο φλάουτα, κιθάρες και σύνθια. Πολλά σύνθια. Βλέπετε. η ηλεκτρονική μουσική για να είναι καλή, χρειάζεται δεξί χέρι και μάλλον τα χέρια του αγαπημένου μου Ian, δεν είναι ...δεξιά!!! Τα τραγούδια είναι κάτω από το μέτριο και η ενορχήστρωση είναι ακόμη χειρότερη. Το τραγούδισμά του είναι καλό, όπως πάντα. Και το φλάουτο επίσης. Οι κιθάρες του Barre, είναι κι΄αυτές καλές όπως πάντα. Δεν καταφέρνουν όμως να σώσουν τίποτα οι δυο τους.
Ρομποτική ηλεκτρονική μουσική που δεν έχει καμία σχέση με την κληρονομιά που μας έχουν αφήσει.
Το θεωρώ μοιραίο λάθος για την καριέρα τους.
* Αγαπημένα μου: Ποια αγαπημένα μου;
* Πρόταση: Ποια πρόταση;

-A CLASSIC CASE (1985)
Στην πραγματικότητα, αυτό δεν είναι ένα άλμπουμ των Jethro Tull. Είναι η Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου που παίζει τα τραγούδια τους. Είναι όλα instrumental και υπάρχουν φλάουτα παιγμένα a la Ian, καθώς και κιθάρες a la Martin. Κατά τα άλλα, έχουμε μία συμφωνική ορχήστρα που προσπαθεί να παίξει Rock ρεπερτόριο.
* Αγαπημένα μου: Δεν έχω.
* Πρόταση: Πάρτε τον δίσκο, ΜΟΝΟ εάν δεν σας αρέσει η φωνή του Ian.

-CREST OF A KNAVE (1987)
Δεν ξέρω τι συμβαίνει εδώ. Δεν υπάρχουν καλά τραγούδια εδώ πέρα. Τι συμβαίνει Ian? Ξέχασες να γράφεις; Δεν σε πιστεύω..δεν σε πιστεύω!!!! Έπειτα.. Τι τραγούδισμα είναι αυτό; Εσύ είσαι; Δεν σε πιστεύω ..ξανά!!!
"Farm On The Freeway": Ναι οκ. Είσαι storyteller, αλλά είσαι πολύ δραματικός.
"Jump Start": Κάτι πας να κάνεις εδώ, αλλά δεν...
"Dogs In The Midwinter": Και εδώ τα ίδια. Κάπου το χάνεις το πράγμα. Αυτό το τραγούδι, μοιάζει σαν το καλύτερο από τα απαράδεκτα του "Under Wraps".
Τα "Steel Monkey" και "Raising Steam", είναι ηλεκτρονικά hard/Rock. Μα τι έπαθες τώρα με τα ηλεκτρονικά Ian?
"Said She Was A Dancer": Γιατί τραγουδάς σαν τον Mark Knofler? Χρειαζόσουν κάτι τέτοιο; Μήπως οι Σολωμοί που εκτρέφεις, δεν σου αφήνουν πια αρκετό χρόνο για να δημιουργείς όπως κάποτε;
Θυμάμαι ότι τα καλά σου τα έκανες όταν χώρισες με την Jennie. Μήπως είναι λοιπόν καιρός να χωρίσεις και με την Shona για να μας φτιάξεις κάτι καλό;
*Αγαπημένο μου: "Farm On The Freeway".
* Πρόταση: Πήραν Grammy μ' αυτό το άλμπουμ (!!!!!), αλλά εγώ δεν σας το προτείνω.

-Rock ISLAND (1989)
Εδώ έχουμε μερικά καλά (όχι εξαιρετικά) τραγούδια ("Ears Of Tin", "Another Christmas Song", "Heavy Water"), με μια "καινούργια φωνή" του Ian. Τα υπόλοιπα είναι για τα .σκουπίδια!!!! Στο χαμηλότερο σημείο της καριέρας τους.
* Αγαπημένα μου: Δεν υπάρχουν.
* Πρόταση: Στον κάλαθο των αχρήστων, να κάνει παρέα με το "Under Wraps" και το "Crest of a Knave".

-CATFISH RISING (1991)
Καλύτερο από το "Rock Island", αλλά όχι σπουδαίο. Ξεχωρίζει μόνο το "Rocks on the Road".
Γι' αυτό το πήρα άλλωστε. Τα υπόλοιπα δεν ...λένε!!!
* Αγαπημένο μου: "Rocks on the Road".
* Πρόταση: Είναι σίγουρα καλύτερη αγορά από το "Rock Island", αλλά αν θέλετε να εξερευνήσετε την νέα Jethro Tull-ική περίοδο, μην ξεκινήσετε απ' αυτό. Θα σας πω πιο κάτω.

-ROOTS TO BRANCHES (1995)
Να λοιπόν ένα μεγάλο βήμα προς ..τα πάνω!!!! Να ένα πραγματικά δημιουργικό άλμπουμ.
Επιτέλους. Εδώ έχουμε θαυμάσια τραγούδια και πολλές επιρροές από την Ανατολή.
Το "Wounded, Old, and Treacherous" είναι το πρώτο Jazz από τότε που έκαναν το "Stand Up".
Κανένα δεν υστερεί. Είναι όλα θαυμάσια.
Το "At Last, Forever" είναι από τα καλύτερα που έκανε ποτέ, από την εποχή του "Broadsword And The Beast" (1982).
*Αγαπημένο μου: "At Last, Forever".
* Πρόταση: Αυτό είναι το άλμπουμ που θα σας βάλει στη νέα περίοδο των Tull. Είναι άριστο!!!!

-J-TULL DOT COM (1999)
Να επιτέλους και το μεγάλο άλμπουμ. Μας έβαλε σιγά-σιγά στην πορεία με το "Roots to Branches" και μας δίνει με αυτό, ένα πραγματικό αριστούργημα. Είναι όλα όπως τα ξέραμε. Η γνωστή φωνή, με τον γνωστό τρόπο στο τραγούδισμα και αυτό ...βοηθάει πολύ.
"Dot Com": Έχει στίχους που αφορούν στο cyber-dating.
"Spiral": Είναι ένα σπουδαίο Hard Rock τραγούδι.
"Hunt by Numbers": Το πιο Heavy που έκαναν ποτέ.
"El Nino": Σκοτεινό. Μοιάζει να έρχεται από το "Stormwatch". Είναι κι' αυτό hard, όπως όλο το album.
"The Dog Ear Years": Εδώ έχουμε μία εξαίρεση. Εδώ έχουμε ένα εξαιρετικό folk τραγούδι, λες και ήρθε κατ' ευθείαν από το "Songs from the Woods" ή το "Heavy Horses" και είναι τόσο σπουδαίο, όπως κι' εκείνα.
"A Gift of Roses": Κλείνει το άλμπουμ με ..ακορντεόν.
Πολύ, πολύ, πολύ καλός δίσκος.
* Αγαπημένα μου: "A Gift of Roses" και το ...κρυμμένο "Secret Language Of Birds", που ανήκει στον ομότιτλο προσωπικό του δίσκο που έκανε την ...επομένη χρονιά.
* Πρόταση: Φυσικά και θα το πάρετε. Και μάλιστα χωρίς ...δισταγμό!!!!

** ΟΙ ΣΥΛΛΟΓΕΣ:
-LIVING IN THE PAST (1972)
Πρόκειται για μια συλλογή με ηχογραφήσεις ανάμεσα στο "This Was" και στο "Aqualung" και πρόκειται για θαυμάσια συλλογή. "Witch's Promise", "Love Story", "Driving Song", "Singing All Day", "Life's a Long Song", "Wond'ring Again", "Sweet Dream", "Christmas Song", "Just Trying To Be", "Dr. Bogenbroom", "For Later", "Nursie", με πιο διάσημο από όλα τα κομμάτια το σε 5/4 "Living in the Past". Είναι μία συλλογή από singles (μαζί με τις Β' πλευρές) που δεν υπήρχαν σε άλμπουμς.
Δυστυχώς, υπάρχουν δύο μεγάλα κομμάτια (20 λεπτά και τα δύο) που είναι ..βαρετά!!!
Είναι το "By Kind Permission Of" (μόνο ο Ian το σώζει με το φλάουτό του) και το "Dharma For One", από το "This Was", αλλά εδώ είναι live.
* Αγαπημένα μου: "Life's a Long Song", "Dr. Bogenbroom", "Up the ‘pool", "Living in the Past".
* Πρόταση: Πάρτε το και ...υποκριθείτε ότι δεν υπάρχουν αυτά τα δύο βαρετά κομμάτια. Εξ άλλου, είναι τόσο όμορφα όλα τα υπόλοιπα.

-25TH ANNIVERSARY (1993)
4πλό CD που περιέχει πολλά ακυκλοφόρητα live, αλλά και στουντιακά τραγούδια:
1) Remixed Classic Tull: Στην ουσία, πρόκειται για ένα greatest hits album (Καλό).
2) Carnegie Hall: Αφορά στη συναυλία που έδωσαν στο Carnegie Hall, κατά τη διάρκεια της "Benefit" περιοδείας. Υπάρχει μία έκπληξη εδώ. Είναι το εμβρυακό "My God", με διαφορετικό στίχο που άλλαξε αργότερα προκειμένου να ενταχθεί στο υλικό του "Aqualung" (Καλό).
3) Beacon's Bottom Tapes: Κλασσικά τραγούδια των Tull, ηχογραφημένα ξανά (Αδιάφορο).
4) Live Across the World & Through the Ages: Συλλογή από live μεταξύ του 1968 και του 1993 (Καλό).
* Αγαπημένο μου: Το 2ο CD.
* Πρόταση: Το δίχως άλλο, είναι ένα ντοκουμέντο. Το αξίζει.

-NIGHTCAP (1993)
Διπλό CD.
1) Chateau D' Isaster: Το 1973, το γκρουπ ήταν "εξόριστο" στη Γαλλία για λόγους φορολογικούς.
Εκεί ο Ian έγραψε και ηχογράφησε μερικά τραγούδια για έναν καινούργιο δίσκο. Τα πράγματα όμως, δεν πήγαν όπως τα σχεδίασε και γύρισαν στην Αγγλία όπου ηχογράφησαν το "A Passion Play". Ε λοιπόν εδώ, υπάρχουν υλικό και θέματα που βρίσκονται στο "Passion Play", μόνο που εδώ είναι πολύ ...καλύτερα!!!!!
2) Unreleased & Rare Tracks: Είναι και αυτό πολύ καλό. Περιέχει ακυκλοφόρητα κομμάτια.
* Αγαπημένα μου: Το "Solitaire" που μοιάζει να έρχεται κατ' ευθείαν από το "Thick as a Brick" και το "Broadford Bazzar" που "κόπηκε" από το "Songs from the Woods" ή το "Heavy Horses". Έχει το ηχόχρωμα εκείνης της περιόδου και είναι πραγματικό αριστούργημα.
* Πρόταση: Πρέπει να το πάρετε. Δεν ..γίνεται!!!!

** ΤΑ BESTS:
-M.U.: (1976)
-ORIGINAL MASTERS (1985)
-THE VERY BEST OF JETHRO TULL (2001)

Πολύ καλά και τα τρία αυτά Bests.
* Πρόταση: Καλή αγορά για όποιον θέλει να έχει 2-3 άλμπουμς των Tull. Με αυτά τα τρία, έχει ..καθαρίσει!!!!
(Sorry ..Ian. Εξ άλλου, γνωρίζεις πολύ καλά ότι εγώ τα Bests, δεν τα προτιμώ. Τι να τα κάνω άλλωστε; Αφού έχω όλα σου τα άλμπουμς).

** ΤΑ LIVES:
-BURSTING OUT (1978)
Εδώ έχουμε ένα ντοκουμέντο. Ένα πολύ καλό live album με μερικά τραγούδια να ηχούν καλύτερα και από τα στουντιακά, όπως ας πούμε, το "Sweet Dream".
* Πρόταση: Προτιμήστε το, αν θέλετε ένα live album από τους Tull.

-A LITTLE LIGHT MUSIC (1992)
άλλο ένα live από τους Tull. Δεν είναι άσχημο, παρ' όλο που δεν πήγε καλά με τις πωλήσεις.
Είναι ακουστικό και δεν περιέχει όλα τα "κλασσικά" τους. Αν πρόκειται να πάρετε ένα live των Tull, προτιμήστε το "Bursting Out".
* Αγαπημένα μου: Τα ...σχόλια του Ian, ανάμεσα στα τραγούδια.
* Πρόταση: Μόνο ένας λόγος υπάρχει για την αγορά του. Η διασκευή (ενορχήστρωση/ερμηνεία από τον Ian) του γνωστού παραδοσιακού "John Barleycorn".

-IN CONCERT LIVE AT THE BBC (1998)
Δεν είναι επίσημο άλμπουμ των Tull αυτό. Φανταστείτε ότι υπάρχουν 15 διαφορετικά αντίτυπα.
*Αγαπημένο μου: Το "Heavy Horses". Πολύ καλή live εκτέλεση.
* Πρόταση: Δεν είναι άσχημο, αλλά αν πρόκειται για live album, προτιμήστε το "Bursting Out".

** ΤΑ SOLO ALBUMS του IAN ANDERSON:
-Walk Into Light 1983
-Divinities: Twelve Dances With God 1995
-The Secret Language Of Birds 2000

Ο Ian Anderson ήταν (και είναι) στο τιμόνι του οχήματος Jethro Tull, από το 1969 (Stand Up).
Δεν μπορώ λοιπόν να καταλάβω ποια ήταν η ανάγκη του, για να κάνει προσωπικά άλμπουμς. Αφού έτσι κι' αλλιώς, η μπάντα τη δική του μουσική και τα δικά του τραγούδια παίζει. Μόνο σαν πειραματικά τα εκλαμβάνω.

-WALK INTO LIGHT (1983)
Είδαμε τι έγινε το 1980 με το "A". Το 1983 λοιπόν βγήκε στην αγορά μόνος του με το "Walk Into Light", ένα ηλεκτρονικό άλμπουμ, το οποίο -αν μη τι άλλο- εισήγαγε το "Under Wraps". Δεν πήγε καθόλου καλά μ' αυτό και δεν επιχείρησε ξανά κάτι παρόμοιο, παρά μόνο μετά από 12 χρόνια.
*Αγαπημένο μου: "Walk Into Light".
* Πρόταση: ...καμία!!!!

-DIVINITIES: TWELVE DANCES WITH GOD (1995)
12 ορχηστρικά κομμάτια εστιασμένα στα keyboards του Andrew Giddings και στο φλάουτο του Ian. Πρόκειται για ένα μουσικό ταξίδι στις θρησκείες όλου του κόσμου και έχει μουσικές αναφορές από την ανατολή.
Τα κομμάτια είναι 12, αλλά δεν χωρίζονται μεταξύ τους. Είναι στην ουσία μία 45λεπτη μουσική σουίτα.
Ανοίγει με το πολύ όμορφο "In A Stone Circle" και συνεχίζει με το Jethro Tull-ικό "In The Grip Of Stronger Stuff". Εκεί που ο Ian βάζει τις φωνές, είναι στο "The Bloody Church Of England" και μας θυμίζει τις παλιές καλές ημέρες του "Aqualung". Είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ.
* Αγαπημένα μου: Όλα θα έλεγα. Ο Ian ζωγραφίζει με το φλάουτο. Είναι master πλέον.
* Πρόταση: Όσοι αγαπάτε το Hard Rock και δεν ασχολείσθε με τα "ήσυχα" του Ian, είναι καλύτερα να μείνετε μακριά από αυτό το άλμπουμ.

-THE SECRET LANGUAGE OF BIRDS (2000)
Στο τρίτο προσωπικό του άλμπουμ, ο Ian επαναφέρει τα φολκλορικά στοιχεία της περιόδου των "Songs from the Wood" και "Heavy Horses". Ακουστική κιθάρα, λίγο μπάσο και μερικά τύμπανα εδώ κι' εκεί.
Τα περισσότερα κινούνται σ' αυτό το κλίμα, εκτός από 2 στα οποία σολάρει ο Martin και τους δίνει ένα σκληρότερο ύφος.
Είναι πολύ καλό άλμπουμ και έχει κι' αυτό μουσικές αναφορές από την ανατολή. Όλα τα τραγούδια είναι υπέροχα. Κανένα δεν είναι άσχημο.
Α ναι...
Έχει και 3 κρυμμένα τραγούδια που ακολουθούν μετά από ένα λεπτό σιωπής. Ένα απ' αυτά είναι μία πιο "ήσυχη" έκδοση από το πρώτο τρίλεπτο του "Thick As A Brick". Υπέροχο.
* Αγαπημένα μου: "The Little Flower Girl", "Montserrat", "Set Aside" & "Sanctuary".
* Πρόταση: Ένα πολύ καλό άλμπουμ για τη συλλογή σας.

** ΤΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση.
Ελπίζω να κατάφερα να αποστασιοποιηθώ από την αγάπη που του έχω!!!!.