Ανάσταση

«Όχι άλλη γκρίνια μωρό μου! Τα πράγματα δεν αλλάζουν από μόνα τους. Ή κάνουμε κάτι ή μένουμε στάσιμοι μα χωρίς παράπονα». Του είχε πει.

Δούλευαν κι οι δυο τους στο κέντρο της πόλης, έφευγαν τα χαράματα από το μικρό διαμέρισμα στο Λυκαβηττό, που είχαν νοικιάσει τα τελευταία τρία χρόνια και πολλές φορές ένας από τους δύο, επέστρεφε τόσο αργά που εύρισκε τον άλλο μισοκοιμισμένο.

Η Φένια αντιμετώπιζε τα πάντα πιο ψύχραιμα, ήταν γενικά αισιόδοξη και υπομονετική. Της έφτανε κάτι πολύ μικρό και απλό για να νιώσει ευτυχισμένη. Ο Κωστής, ήταν λίγο νευρικός, έπρεπε να πηγαίνουν όλα πολύ καλά για να νιώθει εντάξει. Μα ήταν ευαίσθητος και καλόκαρδος, με γλυκιά ψυχή που στις καλές περιόδους έλαμπε σαν διαμάντι.

Το ζευγάρι ήταν πολύ αγαπημένο. Έλεγαν και οι δύο πως αν κατάφερναν να φύγουν από την πόλη, η ζωή τους θα ήταν μια χαρά. Το πίστευε περισσότερο ο Κωστής. Κι εκείνη τη Μεγάλη Δευτέρα νόμιζε μέσα του πως είχε έρθει η οριακή στιγμή να βρει τη λύση του προβλήματός τους. Μα όσο κι αν έψαχνε, σκοτάδι.

Ευτυχώς είχαν καταφέρει να συγχρονίσουν την άδειά τους και την επόμενη μέρα, θα έφευγαν για λίγο στο αγαπημένο τους νησί. Ο Κωστής με ένα δειλό χαμογελάκι, έκλεισε τον υπολογιστή κατέβασε τα στόρια του γραφείου, έβαλε τον τηλεφωνητή και ξεκίνησε για να πάει να φτιάξει τις βαλίτσες του.

Όσο πλησίαζε στον Λυκαβηττό η χαρά του φούντωνε, θα έκανε μέρες να κολλήσει ξανά στην Κηφισίας. Στο σπίτι έγινε μια μικρή γιορτή παντελόνια, μποξεράκια μεταξωτά φορεματάκια, κάλτσες, πάνω στο διπλό κρεβάτι, άνοιξαν ένα μυρωδάτο κρασάκι από τη Συρία και όταν έκλεισαν τα μπαγκάζια, αποκοιμήθηκαν ευτυχισμένοι με τους ήχους των Beatles να τους οδηγούν στα πιο γλυκά όνειρα.

Πήγαν στο νησί τα παιδιά, η παρέα τα έχασε για λίγο. Εκείνο το καλοκαίρι μου έστειλαν μια κάρτα με το καινούργιο σταθερό τους. Μετά από δύο χρόνια πια, Μεγάλη Δευτέρα, μπαίνω σε λίγο στο καράβι να παω να τα βρω. Ζουν μόνιμα μέσα στο μικρό τους παράδεισο. Ο Κωστής από ασφαλιστής, έμαθε να φτιάχνει και να περιποιείται κήπους, η Φένια δουλεύει ως μαγείρισσα σε ένα ταβερνάκι. Έφτιαξαν σε ένα λοφάκι με υπέροχη θέα το σπιτικό τους και ποιος τους πιάνει τους μπαγάσες.

Πάω κι εγώ λοιπόν για λίγες μέρες να μοιραστώ τη χαρά τους. Και ποιος ξέρει, έτσι απλά, μπορεί να μη χρειαστώ εισιτήριο επιστροφής μετά την Ανάσταση!