Η Ανδρομέδα και ο Ιππότης

Μπορεί να έχω κλάψει, να έχω σπαράξει παρέα με τα κύματα, μα η ψυχή μου γίνεται λαμπίκο και βρίσκει το δρόμο για την ένωση με το άπειρο της χαρά!

Πριν λίγες μέρες καθώς παρακαλούσα τον Ποσειδώνα να στείλει θαλασσινό ίαμα σε ένα αγαπημένο μου πρόσωπο που το πονούσε ο λαιμός του, εκεί που είχαμε αρχίσει να τα βρίσκουμε με τον αγριεμένο θαλασσοκράτορα, εμφανίστηκε στην παραλία ένα μυξιάρικο γύρω στα 7 και ήρθε με θράσος να μας διακόψει.

- κύμα ε; μου κάνει ο μπόμπιρας.
- Μμμ ναι! Του απαντώ. Και σκέφτομαι πως αν δεν του μιλήσω θα φύγει.

Αλλά μπα! Με έφερνε βόλτες γύρω γύρω και έμοιαζε να σκέφτεται τι άλλο να μου πει. Μια σκεφτόμουνα να του δώσω μία να πάει στη θάλασσα, μετά το λυπόμουνα το καημένο, γιατί έβλεπα στα μάτια του πολύ μοναξιά.

- από πού σ’ αμολήσανε βρε; ρώτησα
- πλάκα έχεις! Είπε το σκασμένο.
- Εδώ κοντά δεν έχει κατοικημένα σπίτια. Καλέ από πού το έσκασες; ξαναρώτησα.
- Κοίτα εκεί πέρα, μου έκανε. Έχουμε έρθει εκδρομή με το σχολείο.

Όντως όταν κοίταξα στην άκρη της παραλίας είδα ένα τσούρμο παιδιά. Σκέφτηκα πως ήταν ώρα να τα μαζεύω και να του δίνω, ο μικρός όμως είχε άλλη άποψη.

- κάτσε να παίξουμε μωρέ! Μου είπε ναζιάρικα και μου κούνησε μια τσάντα που κρατούσε στο χέρι του.
- Τι να παίξουμε μωρό μου; Δεν είμαι εγώ για παιχνίδια τώρα! Του είπα. Η απάντησή του με άφησε άφωνη.
- Έλα μη φοβάσαι, αν και δε μοιάζεις για καμιά χαζή γκόμενα, θα είναι εύκολο παιχνίδι.

Μετά με πήρε από το χέρι και άνοιξε την τσάντα.
- να καλέ αυτά είναι τουβλάκια. Με λένε Πέτρο, έλα να χτίσουμε ένα κάστρο στην άκρη της θάλασσας! Με παρακάλεσε με προσποιητή ευγένεια.
- Άντε Πετράκι ας το κάνουμε, γιατί είσαι μάγκας και σε συμπάθησα. Του είπα.

Έτσι ο αρχιμάστορας κι η παρακόρη του βάλθηκαν να στήσουν το κάστρο. Όταν τελείωνε η κατασκευή, ο Πέτρος γύρισε προς τα εμένα και πολύ σοβαρός μου είπε:

- η μισή δουλειά έγινε!
- Τι η μισή φιλαράκο; έτοιμο είναι το καστέλο σου! Του γύρισα.
- Δεν κατάλαβες κοπελιά μου. Το κάστρο χτίστηκε αλλά τώρα θα μου πεις την ιστορία του! Μου απάντησε απαιτητικά.

Τον κοίταξα αμήχανη, κοίταζα και το κάστρο, δεν ήξερα τι να πω. Ώσπου θυμήθηκα!

Είχα ζήσει σ’ εκείνο το κάστρο. Μα βέβαια ένα ολόκληρο όνειρο η ζωή μου εκεί μέσα. Εγώ με το όνομα Ανδρομέδα, ο Περσέας μου, και λίγοι καλοί φίλοι. Δεν ήταν αρκετός καιρός που είχα κατέβει από τον ουρανό. Τα βράδια ακούγαμε Archive, Γιάννη Αγγελακα, Θανάση Παπακωνσταντίνου και ότι άλλο ήθελε η ψυχή μας.

Μόνοι μας φροντίζαμε τα ζωντανά μας, τους κήπους και τα περιβόλια μας. Και κυρίως τα αμπέλια μας!

Το κρασί έρεε άφθονο και γλυκό, καλεσμένοι από όλο τον κόσμο μπαινόβγαιναν στη γιορτή μας. Ώσπου κάποιο απόγευμα τύφλα στο μεθύσι, ο Περσέας μου, έπεσε κάτω από το άλογό του και σκοτώθηκε.

Τους έδιωξα όλους και βάλθηκα να γκρεμίζω το κάστρο με τα χέρια μου. Κάθε μέρα κι από ένα κομματάκι. Μα ένα βροχερό πρωινό, στάθηκε μπροστά μου ένας επιβλητικός ιππότης, μου χαμογέλασε και μου είπε ένα τραγούδι, τόσο όμορφο και ταξιδιάρικο, που με έφερε στα συγκαλά μου.

Μετά μου εκμυστηρεύτηκε πως είχε χάσει κι εκείνος την αγαπημένη του. Έτσι αποφασίσαμε να πολεμήσουμε μαζί για τις αγάπες μας. Είχαμε γίνει μια γροθιά, ψάχναμε παντού να βρούμε το μυστικό που θα μας φέρει κοντά στα αγαπημένα μας πλάσματα. Γυρίσαμε όλες τις ακτές, σκαρφαλώσαμε στα ψηλότερα βουνά. Κλάψαμε, ματώσαμε, κατάγρατζουνιστίκαμε… γλεντήσαμε, γελάσαμε… κάναμε εχθρούς και σύμμαχους.

Με τον ιππότη στο πλευρό μου είχα γίνει ατρόμητη. Μας έδενε μια δροσερή τρυφερότητα και ένα πείσμα να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα. Μόνο που εγώ κουρασμένη, ευάλωτη κι αδύναμη, ξέφυγα για λίγο από τον κοινό μας αγώνα και με την ελπίδα πως θα καταφέρω κάτι καλύτερο, όταν εκείνος κοιμόταν για λίγο, έτρεχα σε μέρη που δεν ήθελε να πλησιάσουμε γιατί ήξερε πως δε θα ωφελούσαν το σκοπό μας. Έπρεπε φυσικά να το κάνω αυτό το λάθος για να μάθω…

Σε ένα μέρος που κατασκήνωναν οι σαλτιμπάγκοι ενός τσίρκου, μια τσιγγάνα ψευτομάγισσα με έπεισε πως η μόνη λύση για να βρούμε τους λατρεμένους μας θα ήταν να πάμε στον Κάτω Κόσμο. Πώς να πω στον ιππότη που ήταν μαχητής αυτό το πράμα. Δεν του είπα τίποτα μόνο του άφησα σε ένα σημείωμα μια συγνώμη και πήρα την κατηφόρα…

Η μάγισσα μου είχε δώσει ένα λικεράκι που το έλεγαν θλίψη, δουλεμένο με ξόρκια το έκανα μια γουλιά και παρ ’την κάτω την κυρά Ανδρομέδα.

Μες στη σκοτοδίνη μου, με είδα να γλιστρώ σε ένα ποτάμι που έβγαζε στην πίσω πόρτα του Άδη. Δεν ήμουν κανονική νεκρή κι έτσι θα έπρεπε να μπω από εκεί. Είχε τη γοητεία του κι αυτό. Μόλις πέρασα μέσα βρέθηκα μπροστά σε ένα καθρέφτη που με ρώτησε τα προσωπικά μου στοιχεία και ποιον επιθυμούσα να βρω. Μου φάνηκαν πολύ απλά όλα. Αυτό δεν είχε γοητεία… Σε λίγα λεπτά στον καθρέφτη εμφανίστηκε ο Περσέας κι από δίπλα του μια ομορφονιά.

Κόντεψα να λιποθυμήσω βλέποντας το χαμόγελό του. Μα απόρησα με την αιθέρια ύπαρξη! Ήταν η Ευρυδίκη, του φίλου μου του ιππότη. Και οι δυο μαζί μου είπαν να πάρω δρόμο να ανέβω γρήγορα πάνω, να βρω τον ιππότη και να του πω πως το μυστικό για να είμαστε μαζί με τους καλούς μας, είναι να τους περιμένουμε να έρθουν εκείνοι πάλι κοντά μας κι όχι να πεθάνουμε κι εμείς.

Ευτυχώς ο Περσέας μου πλησιάζει πάλι! Στο τελευταίο του sms ήταν πολύ κοντά μου. Τώρα μένει να ξαναβρεί την επαφή κι ο ιππότης με την αγαπημένη του και να ζήσουμε όλοι μαζί στο κάστρο σαν τον παλιό καλό καιρό.

Μόλις τελείωσα την αφήγηση χάιδεψα λίγο τα μαλλιά του Πετράκη που με κοιτούσε με το στόμα ανοιχτό. Μετά μάζεψε τα τουβλάκια του και πήγε να βρει τους συμμαθητές του. Όταν είχε απομακρυνθεί αρκετά μου φώναξε με την αυθάδική του φωνούλα:
- είσαι πολύ τρελή!
- Ναι μα και πολύ ευτυχισμένη, μπαγάσα μου. Ψιθύρισα.