Χώρα της Νιότης

Έρχομαι, από ένα κόσμο μακρινό
Που τον περπάτησα ένα βράδυ στ’ όνειρό μου
Είμαι στοιχείο, απ’ του στοιχειού μου το θεριό
Σε μια μάχη, είχα χάσει άνθρωπό μου

Έρχομαι, από της φύσης το βαθύ
Από της μνήμης, το κατάλευκο ακρογιάλι
Είμαι σημάδι στου κορμιού σου τη ρωγμή
Και μια εικόνα στην απέραντη σου πλάνη

Είμαι η ομίχλη που θολώνει το μυαλό
Η μυρωδιά που σαγηνεύει την ορμή σου
Είμαι αέρας ,μες στο δάσος ξωτικό
ένα ταξίδι που ξοδεύει τη σιωπή σου

Απ’ των Βρετόνων έρχομαι στης γης τα μέρη
είμαι η πέτρα που έχτισες τη φυλακή σου
Απ’ την πλαγιά των σιωπηλών,σβηστό αστέρι
εκεί έγραφα μύθους αυθεντικούς στη λογική σου

Είμαι ελλάσονα εποχή σε άδειες σκέψεις
Που βασανίζουν κάθε βράδυ τα όριά σου
Μια εξιστόρηση που κρύβει πάντα λέξεις
Στις γραμμικές σελίδες της καρδιάς σου

Η πρωθιέρεια αγάπη στη πνοή σου
που στο ιερό νησί βουτά ψηλό σκοτάδι
Έχει ονόματα πολλά μες στη ζωή σου
Είναι αθάνατο νερό μες στο πηγάδι

Κάποιοι με είπανε ηγέτη κι άλλοι φονιά
Κάποιοι Θεό, στα σύνορα της Αμαλθείας
Επίσης κάποιοι με φωνάξανε ραγιά
άλλοι, διάδημο σύμβολο της αφθονίας

Γεύομαι φύλλα απ’ τα δάση της Δρυός
που σε βωμούς θυσίασα την ιστορία
από την Κρήνη, έχασα τον πηγαιμό
κι απ’ τη λαχτάρα έπεσα μες στη μαγεία

Κι αυτά τα χνάρια πάντα θα ακολουθώ
Χώρα της νιότης ονομάζω το γιατί σου
Δε θεραπεύω, μόνο αλχημείες υπηρετώ
Καταγωγές διεκδικώ στην ενοχή σου…

Θάλασσες πέρασα, μα μένω στεριανός
με Κάστρα έντυσα, τα ύπουλα πεδία
και στα Ηλύσια ντυμένος μοναχός
από της Μέρλιν τα στενά, γυρνώ στη βία...

Εκεί τον Μαύρο Δράκο θα πολιορκώ
θα κάνω πλιάτσικο, μακάρια ευκαιρία
από την πύλη του Ιώβ θα ξαναμπώ
για να κερδίσω τη φθισική μου Αθανασία...