Πέλαγος

Είδα κόσμους μακρινούς,
Θεούς περαστικούς
Της χαράς μου το κενό θυμάμαι
Σε ένα μεγάλο ταξίδι με προορισμό τον ήλιο

Μαζεύω ακόμα του Κρόνου τη βροχή
Περπατώ ξυπόλητος μέσα στα χιόνια
Επίσημη πρόβα ντύνομαι
με πρόχειρα ρούχα στο σκοτάδι
Άθλιος ο χρόνος μου κι αλήτης
Μα με καθάριο βλέμμα,
που πάντα με γδύνει απ’ τις ορμές μου

Η ζωή είναι
όλες οι σκιές που προσπέρασα
όλους οι σταθμοί που λησμόνησα
Όλες οι γυναίκες που αγάπησα
οι φίλοι που με ξεπέρασαν σε μια απότομη κατηφόρα
σαν τρένα...

Και άλλοι τόσοι άνθρωποι
που μου κρατούν πάντα το χέρι για να μη φοβάμαι
το στοργικό βλέμμα της μάνας μου πριν το παιχνίδι
τα δυνατά μπράτσα του πατέρα μου
που με πέταγαν ψηλά στον ουρανό….

Τα κρυφά και φανερά που στοίβαξα σε μια γωνιά
Της επιθυμιάς η βιασύνη
Ο ερασιτεχνισμός της ματιάς μου, που τα μικρά κάνει μεγάλα
και τα μεγάλα πελώρια…
εγώ ο ερασιτέχνης άνθρωπος που ελπίζω ακόμα σε κάποιο σήμερα

Τώρα μπορώ να περιμένω χωρίς ελεημοσύνη
Το επόμενο αύριο
Τα καθημερινά και τα ανώφελα
που με δένουν ακόμα στο Καρνάγιο,
χωρίς κουράγιο...

Να καταγράψω μπορώ
Τις παράπλευρες απώλειες
Μιας κοινής πίστης σ’ ένα αδίστακτο όνειρο
γεμάτο ύπουλα φεγγάρια.

Ακριβώς στην ίδια απόσταση
Που με μαθηματική ακρίβεια
εξισώνει τις ψυχές μας

Το πλοίο θα σφυρίξει τρεις φορές
Και θα χαθεί ξανά στο πέλαγος του κόσμου
Για να ενώσει Ηπείρους και επιθυμίες

Θα κοιτώ από την πρύμνη τα πουλιά
που θα με συντροφεύουν στο αταξίδευτο ταξίδι μου
και θα τους δίνω πάντα τροφή
για να μου τραγουδήσουν άλλη μια φορά

το γνώριμο τραγόυδι του αποχαιρετισμού
αλλά και της ελπίδας
πως πάντα υπάρχει επιστροφή
ακόμα και από τις Δίνες
στου Άδη το λιμάνι….