Θα νιώθω την ψυχή σου

Σαν να 'ταν χτες που στάθηκες απέναντί μου. Θυμάσαι; Ήθελες κάτι να μου πεις αλλά φοβόσουν. Κι ύστερα είδες πως φοβόμουν και εγώ. Έπιασες κάτι στην ατμόσφαιρα σαν ένταση. Άλλο που εγώ τα είχα όλα καταλάβει. Γιατί τα μάτια σου είχαν γίνει σκοτεινά, τα βράδια σ' άκουγα που ξέσπαγες σε κλάμα, μα που κι αυτό δεν σ' ανακούφιζε ποτέ. Λες κι είχες τύψεις που με δάκρυα εκφραζόσουν. Κι αυτά τα χέρια σου που γέμισαν κρατήρες...κι ήταν το αίμα από κάτω τους καυτό, σαν λάβα έβραζε που έψαχνε το δρόμο...

Έκανες βήματα δειλά να 'ρθεις κοντά μου, σαν να γεννιόσουνα την κάθε μας στιγμή και κάθε βήμα ήταν πρωτόγνωρο και πρώτο. Τα μάτια σήκωσες και ήξερα αυτομάτως ότι θ' ανοίξεις επιτέλους την ψυχή σου. Είπες πολλά κι ήσουνα ψύχραιμος πολύ, σαν να διηγούσουν κάποιου τρίτου ιστορίες. Ήθελες είπες ένα στήριγμα να βρεις για να ξεφύγεις από τούτη την αρρώστια. Είναι ένας λάθος δρόμος σου 'χα τότε πει κι όσο οι δυνάμεις σου δεν σ΄έχουνε προδώσει, μπορείς ξανά στο σταυροδρόμι να βρεθείς κι άλλη πορεία τώρα πια ν' ακολουθήσεις. Γέλασες τόσο παγωμένα κι εμφανώς, έκανες κόπο τα δυο χείλη να συσπάσεις. Λίγες σταγόνες από ιδρώτα, πάνω απ' την άκρη του ματιού, μου μαρτυρούσαν ότι έκανες προσπάθεια...

Και ξεκινήσαμε μαζί έναν αγώνα, χωρίς να ξέρουμε αν θα πιάσουμε Ιθάκη, με την ελπίδα να σωπάσουν οι Σειρήνες. Κάπου στο δρόμο όμως κάτι παραλείψαμε. Ή απλά ήμασταν σε λάθος παραμύθι. Έτσι γενναίε μου σε μια στροφή πετάχτηκες και βγήκες έξω απ' το σχεδιασμένο δρόμο. Ήταν που διάλεξες αυτό να 'ναι το τέλος. Τώρα αγγελέ μου θέλω να 'χεις λυτρωθεί απ' του κορμιού σου τα δυσβάσταχτα τα πάθη, αφού πια είσαι μόνο ελεύθερη ψυχή. Ποτέ δεν ήρθα να σε δω πάνω απ' το μνήμα, πέρα απ' τη μέρα που σε κοίμησαν εκεί. Εγώ όταν θέλω μυστικά να σου μιλήσω, τον ουρανό κοιτάω κι όχι πια τη γη. Αυτό το σώμα σου αναπαύεται αιωνίως, μα η ψυχή σου έχει ξεφύγει και πετά. Νομίζω πια πως την ακούω να γελάει, χωρίς προσπάθεια, με χαρά μικρού παιδιού. Θα 'θελα φως μου εκεί που βρίσκεσαι να βρήκες αυτά που ο κόσμος μας σου κράτησε κρυφά...