O Μίλτος Πασχαλίδης στο MusicHeaven

Α' Μέρος

Ένα ζεστό μεσημέρι, στην τελευταία ανάσα του Γενάρη. Συναντούμε σ’ ένα μικρό καφέ τον Μιλτιάδη Πασχαλίδη με μια πυκνή γενειάδα, έτσι για να κρύβει καλά το παιδί που απέμεινε μέσα του…

Περιμέναμε στη στάση του λεωφορείου στο σταθμό της Ειρήνης το Μίλτο. Απο τα σκαλιά, εντελώς τυχαία ανεβαίνει ο Νίκος (Apataggelos)... μας βλέπει και χαμογελάει έκπληκτος... "Έλα για καφέ", του λέω... η Γιούλη χαμογελάει γιατι ξέρει το λόγο... "Άσε έχω αργήσει για τη δουλειά", απαντάει ο Νίκος. "Οι δυό σας θα είστε;", ρωτάει... "Όχι, θα ειναι κ ο Μίλτος"..."Ποιός Μίλτος;....Σήμερα θα γίνει η συνέντευξη;;;;;"...εκείνη τη στιγμή καταφθάνει ο Μίλτος με το αυτοκίνητο. Η Γιούλη και εγώ επιβιβαζόμαστε και με μια επιτόπια στροφή φεύγουμε. Ο Νίκος απέμεινε να στρίβει το τσιγάρο του...
Σε πέντε λεπτά έχουμε καθίσει σε ένα καφέ κοντά στο σπίτι του...παραγγέλνουμε, ενω ταυτόχρονα τιμάμε με περισσή ευχαρίστηση τα καλτσούνια που του έφερε η Γιούλη...

Βασίλης (Termite): Ανοίγω έτσι;;; Πάμε...
Μίλτος Πασχαλίδης: Χαίρετε! Καλώς σας βρήκα!

Γιούλη (Steinway): Καλώς σε βρήκαμε Μίλτο! Πρώτα απ’ όλα πες μας δυο λόγια για το MusicHeaven.
Μ.Π.: Δεν το βλέπω πολύ συχνά όπως κανένα site, ούτε το δικό μου. Η αίσθηση που έχω απ’ το MusicHeaven είναι απ’ το live που έγινε πέρυσι. Ήταν μια πολύ ωραία, τρυφερή και συγκινητική βραδιά. Εκεί γνώρισα πολλά παιδιά απ’ το MusicHeaven και συνειδητοποίησα ότι έχουν μέσα τους πολλή αγάπη για τη μουσική και ότι δεν είναι ένα μάτσο ψώνια που θέλουνε να κάνουνε φιγούρα. Χαίρομαι ιδιαίτερα που υπάρχουν εκεί πρόσωπα που αγαπάνε τη μουσική μου.

Βασίλης: Το θυμάσαι έντονα το live εκείνο;
M.Π.: Όσο μπορώ! Πολύ στρίμωγμα, αλλά ωραίο στρίμωγμα και μια ελευθεριότητα στη σκηνή που αρμόζει σε τέτοιες βραδιές. Γιατί αυτές οι βραδιές δεν πρέπει να είναι στημένες, πρέπει να έχουνε και μια ελευθεριότητα.

Βασίλης: Κάτι ακόμα που απορρέει απ’ όλο αυτό. Μπορούμε να βλέπουμε τέτοιες βραδιές κι αλλού, εκτός απ’ τα Live του MusicHeaven;
Μ.Π.: Νομίζω γίνονται τέτοιες βραδιές κατά καιρούς. Εγώ έχω παρευρεθεί σε πολλές παρόμοιες, αλλά τέτοιες εκδηλώσεις χρειάζονται πάρα πολύ κόπο για να οργανωθούν στοιχειωδώς σωστά. Διότι όταν συμμετέχουν αρκετά ονόματα ή γκρουπ σε μια βραδιά και μόνο το στήσιμο της ηχητικής εγκατάστασης είναι ένας πονοκέφαλος που μπορεί να κρατήσει βδομάδα. Χρειάζεται πολύ ατομική εργασία και πολύ εθελοντική προσφορά για να γίνει και αυτό το εκτίμησα διπλά.

Βασίλης: Ας ξεκινήσουμε απ’ τον τελευταίο σου δίσκο «ψωμί κι εφημερίδα»!
Γιούλη: Απ’ όταν ήσουν πιτσιρικάς “έκλεβες το γλυκό μέσα απ’ το βάζο”, “έφτιαχνες κούκλες από χαρτί”. Με τα χρόνια μεγαλώνοντας, “γούσταρες απογεύματα με καφέ και τσιγάρο” κι έρχεσαι τώρα με το δίσκο «ψωμί κι εφημερίδα», σα να πολεμάς μέχρι και σήμερα για ένα κομμάτι αγάπη. Για τέτοια μάχη τραγουδάς κι εδώ;
M.Π.: Η αγάπη είναι το ψωμί. Ο τίτλος ψωμί κι εφημερίδα έχει δυο έννοιες μέσα μου : η μια είναι ότι μ’ έστελνε η μάνα μου να φέρω πάντα. Ακόμα και τώρα άμα περάσω απ’ το σπίτι μου παραγγέλνει να της φέρω ψωμί κι εφημερίδα. Είναι μια παιδική μνήμη της οποίας την αντιστοιχία στην αληθινή ζωή την κατάλαβα μεγαλώνοντας. Σήμερα για μένα είναι πιο επιτακτικό από ποτέ πως ο άνθρωπος της μεγαλούπολης, ο πολίτης, ο εργάτης, αν χρειάζεται μια βάση για να πει ότι από ‘κει και πάνω αρχίζει και ξεκινάει να χτίζει τη ζωή του είναι αγάπη και ενημέρωση. Χωρίς αυτά τα δυο δεν πας πουθενά. Χωρίς αγάπη ούτως ή άλλως πουθενά αλλά τώρα έτσι όπως ζούμε χρειάζεται σίγουρα και η ενημέρωση. Κι απ’ τα κομμάτια της ενημέρωσης που βρίσκω το πιο ρομαντικό και τρυφερό είναι η εφημερίδα.

Βασίλης: Διαβάζεις εφημερίδες;
M.Π.: Διαβάζω κάθε μέρα.

Βασίλης: Η γνώμη σου γι’ αυτές, για τον έγγραφο τύπο;
M.Π.: Είναι καλύτερος απ’ τον ηλεκτρονικό μακράν. Εννοώντας την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και το ίντερνετ. Νομίζω πως το βασικό ζήτημα για να καταθέσεις μια άποψη και να ‘χεις λίγο χρόνο να τη σχολιάσεις, επιτυγχάνεται πια μόνο με τις εφημερίδες, χωρίς να σημαίνει ότι είναι τέλειες.

Βασίλης: Τηλεόραση βλέπεις; Έχεις χρόνο;
M.Π.:Βλέπω ναι! Υπάρχουν μέρες που βλέπω στα πεταχτά, μέρες που δε βλέπω καθόλου και μέρες που ζαβλακώνομαι.

Βασίλης: Οπότε έχεις σχηματίσει μια γνώμη για την επικαιρότητα. Μια γενική εικόνα όλων αυτών; Είμαστε στις μέρες του dvd.
M.Π.: Η γενική εικόνα είναι πόσο γρήγορα ξεφούσκωσε όλο αυτό. Σιγά το σεμνά και ταπεινά ρε μεγάλε.

Βασίλης: Το μέλος vaninoui ρωτάει: Θεωρείς ότι όταν βγαίνει ο καινούργιος σου δίσκος είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη υπάρχει στη μουσική επικαιρότητα και στην ελληνική μουσική πραγματικότητα;
M.Π.:Οποιοσδήποτε δίσκος που βγαίνει καταθέτει μια διαφορετικότητα ή τουλάχιστον έχει αυτή την πρόθεση. Βέβαια, αν το πετυχαίνει είναι ένα ερώτημα που δεν μπορώ να απαντήσω εγώ για το δικό μου δίσκο. Απαντάει ο κόσμος, αυτοί που μ’ αγαπούν και η δισκογραφία. Ξέρω ότι η πρόθεση κάθε φορά που βγάζεις ένα δίσκο είναι για να πεις με άλλα λόγια αυτό που νιώθεις εκείνη τη στιγμή. Με άλλα λόγια, γιατί ο καθένας από εμάς, ένα δυο θέματα επεξεργάζεται σε όλη του τη ζωή. Απλώς εγώ κάθε φορά που σταματάει να με καλύπτει το εκφραστικό μέσο που χρησιμοποίησα στον προηγούμενο δίσκο κάνω έναν καινούργιο δίσκο, αλλιώς δεν κάνω. Αν αρχίζω και νιώθω ότι δε με καλύπτει πια, κινητοποιούμαι να ψάξω μέσα μου τι δε με καλύπτει και ξεκινώ να γράφω.

Γιούλη: Το μέλος Tren ρωτάει: Παρ’ ότι έχεις το χάρισμα και συνθέτεις και τραγουδάς, δίνεις την ευκαιρία και σ’ άλλα πρόσωπα να συμμετέχουν σ’ αυτό που κάνεις και να γράφονται τα ονόματα τους στα οπισθόφυλλα. Πως οσφραίνεσαι το δυνατό στίχο και πως καταφέρνεις να κάνεις τόσο εύστοχες επιλογές;
M.Π.:Καταρχήν, είναι πολύ τεχνοκρατικό το «δίνω την ευκαιρία» γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με πρόσωπα καταξιωμένα στη δισκογραφία και στη συνείδηση του κόσμου. Γ. Ανδρέου, Κ. Λειβαδάς, Οδ. Ιωάννου, Στέλιος Γαργάλας και η Γιώτα Νέγκα που μου έκαναν την τιμή να συμμετέχουν στο δίσκο μου. Όσο για το πώς οσφραίνομαι αν κάτι μου πάει, είναι θέμα αισθητικής πιο πολύ. Δηλαδή δεν είναι κάτι βαθύ που το φιλτράρω πολύ βαθιά μέσα μου. Απλά ξέρω τι είναι του γούστου μου και τι μπορώ να υποστηρίξω. Τώρα, αυτός ο δίσκος έχει μέσα τραγούδια και άλλων γιατί έτσι είχε χτιστεί στην αρχή. Στην αρχή είχα σκεφτεί να κάνω δίσκο μόνο με τραγούδια άλλων και να ‘μαι μόνο τραγουδιστής. Μου δώσανε κάποια τραγούδια κάποιοι φίλοι, μέσα σ’ αυτά είναι κι αυτά τα τέσσερα που έβαλα στο δίσκο. Κάποια στιγμή λοιπόν, όταν έγινε αυτό για λόγους που δεν ξέρω, κινητοποιήθηκα κι άρχισα να γράφω κι εγώ. Κάποια απ’ αυτά που έγραφα ήταν ιδέες χρόνων, όπως το «ψωμί κι εφημερίδα» που το παιδεύω μέσα μου τέσσερα χρόνια ως ιδέα και κάποια ήταν ακαριαία. Τελικά όταν σχηματίστηκε ένα υλικό, αποφάσισα να βρω ένα τρόπο να φτιάξω μια ενότητα τραγουδιών που ακόμα κι αν δε διαβάσεις ποιοι έχουν γράψει τα τραγούδια, ν’ ακούγεται ως ενότητα ενός ανθρώπου.
Βασίλης: Αγαπημένο κομμάτι απ’ το δίσκο;
M.Π.:Δεν έχω αγαπημένο. Μόνο αγαπημένο κομμάτι αυτές τις μέρες. Το «Χίλια ποτάμια» που έχω γράψει για τη Λαμπρινή. Αύριο μπορεί να είναι η ελιά, αυτό έχει να κάνει με το πώς είμαι σήμερα.

Γιούλη: Ούτως ή άλλος αυτός ο δίσκος, θεωρώ πως έχει αντιφάσεις. Απ’ τη μια η αντιμετώπιση του σύγχρονου ανθρώπου με κυνικότητα, κι απ’ την άλλη η «ξεχασμένη» με το στάχυ στα μαλλιά, που είναι πιο ποιητικό. Οπότε πιστεύεις, αυτός που θα σ’ ακούσει όση ανάγκη έχει από αλήθειες, άλλη τόση έχει κι από παραμύθια;
M.Π.:Καταρχήν, ως πρόσωπα είμαστε ένα σύνολο αντιφάσεων. Εγώ, υπάρχουνε μέρες που μπορεί να είμαι σε μια παρέα και να ξεκαρδίζομαι στα γέλια και μέρες που έχω τις μαύρες μου. Δεν είμαι μονοδιάστατος ως προσωπικότητα, κανείς από εμάς δεν είναι. Σα δημιουργός έχω εμμονές αλλά δε μ’ ενδιαφέρει να παρουσιάζω μόνο τη μια πλευρά των πραγμάτων. Αφού και το παραμύθι είναι μέσα στη ζωή, όπως είναι και η σκληρή πραγματικότητα. Νομίζω εδώ που ήρθαμε, πρέπει να ζήσουμε μ’ αυτό και να το αντέξουμε μ’ ένα τρόπο.

Γιούλη: Το μέλος Palmos ρωτάει αν πιστεύεις ότι αυτό που παρουσιάζεται στο «Κόψε την πείνα σου μπορεί ν’ αλλάξει.» Έχεις ελπίδα;
M.Π.:Το τραγούδι αυτό είναι μια μορφή καταγγελίας, δεν προτείνει λύση. Ένα τραγούδι που λέει με απλά λόγια «μπάφιασα δεν αντέχω άλλο». Αν δεν είχα ελπίδα θα πέθαινα. Το ζήτημα είναι ότι η ελπίδα δε φτάνει, πρέπει να κάνεις και κάτι γι’ αυτό. Το να επισημαίνεις ένα πρόβλημα επίσης δε φτάνει, πρέπει να προτείνεις τουλάχιστον ξεκινώντας απ’ τον εαυτό σου. Να κοιτάξεις το κομμάτι που σ’ αφορά στο σύμπαν και να δεις πως μπορείς να το βελτιώσεις. Πως μπορείς να ζήσεις μέσα σε αυτό το σύμπαν, μη κάνοντας αυτά που καταγγέλλεις.

Βασίλης: Εμένα μ’ άρεσε που χρησιμοποίησε τη λέξη παραμύθι. Και πάνω σε αυτό από την Μelia: «Θα χαρακτήριζα το Μίλτο έναν πολύ καλό παραμυθά, ερμηνευτή και τραγουδοποιό που εξιστορεί, μου αφήνει έντονη αυτή την αίσθηση όταν τον ακούω, ιδιαίτερα ο τρόπος που ερμηνεύει έχει έντονα το αφηγηματικό στοιχείο. Ο ενδεικτικός τρόπος που ερμήνευσε το απόσπασμα του Ερωτόκριτου, σε φαντάζομαι να ερμηνεύεις τραγούδια για παιδιά»- ωραία πρόταση!
M.Π.:Ο Παραμυθάς είναι πολύ σημαίνον πρόσωπο και χρειάζεται πολύ μεγάλη σοβαρότητα. Δεν ξέρω αν είμαι παραμυθάς, ξέρω ότι θα με γοήτευε να μπορώ να λέω τις ιστορίες μου και να γοητεύω το ακροατήριο μ’ έναν τρόπο. Κάποιες φορές, αυτό επιτυγχάνεται στις συναυλίες. Αλλά δεν ξέρω αν είμαι παραμυθάς, ωραίο θα ‘τανε!

Γιούλη: Μιας και αναφερθήκαμε στα παιδιά και στα παραμύθια. Να μας μιλήσεις γι’ αυτό που κάνεις τώρα με το Χρήστο Θηβαίο «Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί»; Πες μας δυο λόγια για να συμμετάσχει κι ο κόσμος σ’ αυτό το μουσικό σας παιχνίδι που ξεκίνησε στις 25 του Γενάρη.
M.Π.:Με το Χρήστο είμαστε φίλοι και συνεργάτες 12 χρόνια. Μια σχέση παγιωμένη που δεν κινδυνεύει από κάτι. Έτσι πάντα σκεφτόμασταν να τραγουδήσουμε μαζί και όλο το αφήναμε για του χρόνου. Οπότε κάποια στιγμή τον Αύγουστο, με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει αν υπάρχει λόγος να περιμένουμε μέχρι του χρόνου και βάλαμε μπροστά. Το ονομάσαμε “πέτρα, ψαλίδι, χαρτί” γιατί κι οι δύο έχουμε κομμάτια παιδικότητας καλά φυλαγμένα, τα οποία κάποια απ’ αυτά τα εμφανίζουμε και στη σκηνή. Το πρώτο διήμερο ήταν εξαιρετικό κι ελπίζω να πάει πολύ καλά αυτή η συνεργασία.

Βασίλης: Για το χώρο που βρίσκεστε;
M.Π.: Το «Δίπλα στο ποτάμι» για μένα είναι σαν σπίτι. Ένας χώρος που παίζω τα 5 τελευταία χρόνια και ο Χρήστος επίσης τα 2 τελευταία χρόνια. Τραγουδάω σχεδόν 20 χρόνια, είμαι 39 χρονών, οπότε είναι πολύ σημαντικό να μην ταλαιπωρούμαι. Έχω ταλαιπωρηθεί πολύ με χώρους και εκατοντάδες ταξίδια. Διαλέγω πια να πηγαίνω και να παίζω σε χώρους που αισθάνομαι εγώ καλά, οικεία.

Βασίλης: Πότε θ’ ανέβετε Θεσσαλονίκη;
M.Π.:Αύριο θ’ ανέβω εγώ να κάνω παρουσίαση του δίσκου μου «ψωμί κι εφημερίδα» στη Βάρδια και 18-19 του Φλεβάρη θ’ ανέβουμε με το Χρήστο.

Γιούλη: Θα κάνετε περιοδείες;
M.Π.: Θα κάνουμε περιοδεία το καλοκαίρι. Το χειμώνα ότι προκύψει γιατί έχοντας σταθερό το Παρασκευοσάββατο κάθε βδομάδα, δεν ξέρω πόσες δυνατότητες κι ευκολίες θα ‘χουμε, αλλά το καλοκαίρι θα κάνουμε περιοδεία σ’ όλη την Ελλάδα. (Σε νεοτερη επικοινωνια μας με το Μίλτο, μαθαμε ότι η συνεργασια του με το Χ.Θηβαίο δε θα συνεχιστει το καλοκαιρι. Ο Χρήστος θα τραγουδήσει με το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και ο Μίλτος με κάποιον άλλο συνάδελφο, το όνομα του οποίου θα είναι έκπληξη…)

Βασίλης: Κατράκειο θα πάτε; Για να ξέρουμε να κλείσουμε εισιτήριο από τώρα, σε περιμένουμε είμαστε πολλά musiheavenακια εκεί.
M.Π.: Δεν ξέρω από τώρα. Αυτά βγαίνουνε το Μάιο συνήθως.

Βασίλης: Τώρα μιας και κλείνουμε αυτό το κεφάλαιο με το Θηβαίο, ας πάμε στο μεγάλο κεφάλαιο που είχα απορία: Θοδωρής Παυλάκος.
M.Π.:Τι σχέση έχει με το Θηβαίο τώρα αυτό;
Βασίλης: Καμιά (γέλια)
Γιούλη: Απλά ο Θοδωρής είναι απ’ τα πιο σημαντικά μέλη του musicheaven.
Βασίλης: Για να καταλάβεις, ρωτάει ο Νίκος (apataggelos): Θοδωρής Παυλάκος. Πόσο σε επηρέασε η συνεργασία σου με το Θοδωρή και αν υπάρχει προοπτική να συμβεί κάτι ανάλογο στο μέλλον.
M.Π.:Με το Θοδωρή είμαστε φίλοι απ’ το 1993. Τον αγαπώ πολύ. Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ σπουδαίος τραγουδοποιός, που ποτέ δεν έπεσε στο σωστό timing. Δηλαδή, θεωρώ ότι αν έβγαινε τη δεκαετία του ’90 θα έκανε πάταγο. Για λόγους που κάποιους ξέρω, κάποιους δεν ξέρω, δεν έγινε αυτό. Δε γίνανε οι δικές του δισκογραφικές εργασίες όπως έπρεπε, με αποτέλεσμα στο ευρύ κοινό να μην έχει αναγνωριστεί η μεγάλη τραγουδοποιητική του αξία και να τον ξέρουνε λιγότεροι άνθρωποι απ’ ότι θα άξιζε. Επιπλέον, έχει και λιγότερες ανταμοιβές απ’ αυτές που του αξίζουν. Κατά καιρούς έχουμε γράψει τραγούδια μαζί, αλλά κυρίως έχω τραγουδήσει δικά του τραγούδια τα οποία αγαπώ πάρα πολύ. Το ερώτημα εάν θα συνεργαστώ με το Θοδωρή στο μέλλον, δεν είναι ερώτημα γιατί έχουμε μια διαρκή συνεργασία.
Γιούλη: Εγώ θεωρώ ότι μια στιγμή πληρότητας με το Θοδωρή ήτανε το «ό, τι αγαπάς δεν τελειώνει», οπότε θα περιμένουμε κι άλλες τέτοιες στιγμές.
M.Π.:Απολύτως. Αλλά αποφεύγω να βάζω κι ένα τραγούδι σε κάθε δίσκο, για να μην υπάρξει κάποια αίσθηση ότι ο Θοδωρής είναι κάποια μορφή μαϊντανού σε μένα. Έχω πολλά τραγούδια του Θοδωρή αυτή τη στιγμή και κάποια απ’ αυτά θα χωρούσαν στον δίσκο αυτόν. Δε θέλω να το κάνω μ’ αυτό τον τρόπο και για να τον προστατεύσω. Να προστατευτούμε από την αναγκαστική συνύπαρξη. Να μη σκέφτεται κανείς ότι έκανε δίσκο ο Πασχαλίδης και υποχρεωτικά θα ‘χει και 2-3 τραγούδια του Παυλάκου μέσα. Αυτό πρέπει να γίνεται με φειδώ κι όταν έρθει η στιγμή. Μακάρι να έρθει κάποια στιγμή ένα δίσκο ολόκληρο με δικά του τραγούδια!

Γιούλη: Πως γνωριστήκατε με το Θοδωρή;
M.Π.:Δε θες να μάθεις! Είναι μια πολύ μπερδεμένη ιστορία απ’ την οποία με καλή διάθεση εγώ κι ο Θοδωρής βγήκαμε! Αυτή την ιστορία πρέπει να την κάνει κανείς βιβλίο, όχι συνέντευξη. Και οι μόνοι που δε φταίγαμε ήμασταν εγώ κι ο Θοδωρής γι’ αυτό και παραμείναμε φίλοι, δείχνοντας τότε φοβερή εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο.

Γιούλη: Να ‘χει τον τίτλο ΜΙΘΟ απ’ τα αρχικά σας, το βιβλίο!!!
M.Π.:Μπορεί να λέγεται και ΠΑΣΠΑ!! Ή ΠΑΠΑΣ κι αυτό καλό!! (γέλια)

Βασίλης: Ο άλλος Νίκος (uNick) λέει: «εκτός από θετικά σχόλια ακούγονται όπως και για όλους τους διάσημους ανθρώπους κάποια αρνητικά. Κάποιοι σε θεωρούν αλαζόνα, υπερόπτη κ.τ.λ. Τι θα απαντούσες στους επικριτές σου»;
M.Π.: Οι άνθρωποι οι οποίοι δε με γνωρίζουν αλλά σχηματίζουν μια εντύπωση για μένα, από τραγούδια μου ή από το ότι πέρασα από δίπλα τους την ώρα που ανεβαίνω τη σκηνή ή επειδή βρέθηκα μαζί τους στο μπαρ της συναυλίας για 3 λεπτά πριν βγω, είτε πουν ότι είμαι ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο, είτε πουν ότι είμαι ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο, η γνώμη τους έχει ελάχιστη σημασία διότι δε με ξέρουν. Οπότε δεν μπορώ να απαντήσω στον αν έχω καβαλήσει το καλάμι, αν είμαι υπερόπτης ή αλαζόνας, όπως δεν μπορώ να απαντήσω στον αν είμαι φιλεύσπλαχνος, φιλάνθρωπος και καλοσυνάτος. Γενικά, θα ‘θελα να απαντήσω, σε όσους με ευκολία πετάνε μια ατάκα, μ ‘ένα στίχο της Λίνας Νικολακοπούλου που λέει: «Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε».