Οι Ενδελέχεια στο MusicHeaven

Α' Μέρος

Σάββατο, 26/01/08. Ο υποφαινόμενος (ΒΧ), ανεβαίνει την Διδότου. Πλησιάζοντας στο Αfter Dark (οπου θα έδιναν τη συναυλία το βράδυ) συναντάει έναν τύπο με μπουφάν και σκουφάκι να καπνίζει ήρεμος έξω απο το κλάμπ με την θήκη της κιθάρας του ακουμπισμένη κάτω.

«Ο Δημήτρης Λεοντόπουλος;» «Ναι...» Οι συστάσεις γίνονται...πιάνουμε την κουβέντα. Όσο μπορεί δηλαδη κάποιος να κάνει μεγάλης έκτασης κουβέντα με τον Δημήτρη μια και, απ’ότι λενε οι υπόλοιποι της μπάντας, είναι αντιεπικοινωνιακός κατα συνείδηση. Μου λέει οτι συνήθως στις συνεντεύξεις μιλάει κυρίως ο άλλος Δημήτρης (Μητσοτάκης). Καταφτάνει εκείνη τη στιγμή όμως το άλλο άκρο, (επικοινωνιακά πάντα) ο Ανδρέας Βαιτούδης. Καταφθάνει με ένα έντονο χαμόγελο και αμέσως αρχίζουν τα πειράγματα μεταξύ αυτού και του Δημήτρη μια και ο Αντρέας έχει μόλις κουρέψει τα μακριά μαλλιά του...

Οι Ενδελέχεια είναι:
Δημήτρης Μητσοτάκης (στίχοι,τύμπανα,φωνητικά) ΔΜ
Δημήτρης Λεοντόπουλος (τραγούδι,ακ.κιθάρα) ΔΛ
Αντώνης Δημητρίου (ηλ.κιθάρες,φωνητικά) ΑΔ
Ανδρέας Βαιτούδης (πλήκτρα, samples, ήχος) ΑΒ
Γιώργος Κουλουρης (μπάσο)

...Αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση σε όλη αυτή τη συζήτηση πρίν την συνέντευξη, ήταν το ότι
και οι 5 ασχολούνται με άλλα πράγματα στη ζωή τους αυτή την περίοδο και όχι κυρίως με την μπάντα. Ο Δημήτρης Λεοντόπουλος πρόσφατα πήρε το πτυχίο του στη λογιστική και δουλεύει στον τομέα του...ο Ανδρέας Βαιτούδης ειναι επαγγελματίας ηχολήπτης...ο Δημήτρης Μητσοτάκης, καθηγητής μουσικής...Σε ένα καφέ στη γωνία καθόμαστε και κατόπιν γενικού παραγγέλματος ελέω soundcheck ξεκινάμε να μιλάμε. Πριν πούμε οτιδήποτε έρχεται η σερβιτόρα. Και ο λίγο αργοπορημένος, Αντώνης Δημητρίου...


Αντρέας Βαιτούδης (Στη σερβιτόρα): Θα βγείς στο ραδιόφωνο, τηλεόραση δεν έχουμε ακόμα...(γέλια)
Σερβιτόρα: Η καλύτερη μου!
(Ακολουθεί παραγγελία στη σερβιτόρα)
Αντώνης Δημητρίου (Μόλις έκατσε στο σκαμπώ). Κοιτάει τον Αντρέα Βαιτούδη που τον βλέπει κουρεμένο πρώτη φορά) Μήπως είσαι εσύ απο το περιοδικό; (Και αποκρινόμενος σε εμένα) Τα γράφεις αυτά ε;
Βασίλης Χαρδαλιάς: Όλα καταγράφονται...ξέρετε σε DVD…ε Αντώνη;
ΑΔ: Πάντα...(γέλια)

Για την ιστορία έχω τους Ενδελέχεια απέναντί μου...όλους πλήν του Γιώργου Κουλούρη (μπασίστας...)...Ο Δημήτρης Μητσοτάκης πρώτα, καλησπέρα...
Δημήτρης Μητσοτάκης: Καλησπέρα..

Ο Ανδρέας Βαιτούδης...
Α Καλησπέρα

Ο Δημήτρης Λεοντόπουλος
Δημήτρης Λεοντόπουλος: Καλησπέρα

Εσένα σε αφήνω να συστηθείς μόνος σου!!!
ΑΔ: Αντώνης Δημητρίου (γέλια)

Να πώ απλά οτι σας βλέπω στο προηγούμενο λάιβ στο After Dark και μετα απο αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα με το Δημήτρη, κάνουμε αυτή τη συνέντευξη...Έχω αρκετά πράγματα να σας ρωτήσω εκ μέρους των μελών...
ΔΜ: Ωραία...

Να ξεκινήσουμε απο αυτά ή να κάνουμε καποια άλλη εισαγωγή; Ξέρω οτι βγάζετε καινούριο άλμπουμ, να μας πείτε κάποια πράγματα γι αυτο...Ας ξεκινήσει ο Δημήτρης
ΔΜ: Ε κοίταξε τώρα βγάζουμε τον ένατο δίσκο κατα σειρά. Ειναι ενα εξ ολοκλήρου καινούριο υλικό, με 12 κομμάτια πολύ καλά δουλεμένα. Βγαίνει απο μια άλλη εταιρεία μια και μετά απο πάρα πολλές προσπάθειες ο δίσκος θα κυκλοφορήσει απο τη SONY γύρω στο τέλος του Φλεβάρη, αρχές Μάρτη.

Και θα το υποστηρίξετε λογικά με κάποια live κάποια περιοδεία...
ΔΜ: Συναυλίες θα κάνουμε, ναι.

Και εκτός Αθήνας να υποθέσω;
ΔΜ: Όπου μπορούμε θα πάμε γιατι υπάρχουν και μερικά τεχνικά θέματα...ούτως η άλλως στην Ελλάδα υπάρχει έλλειψη καλών χώρων για live. Υπάρχουν πόλεις που δεν έχουν σκηνές. Οι περισσότερες πόλεις δυστυχώς δεν έχουν την απαραίτητη υποδομή και ενώ πολλά πράγματα δεν είναι όπως τα θέλαμε αναγκαζομαστε και εμείς να βάλουμε νερό στο κρασί μας και η άλλη πλευρά το ίδιο ωστε να βγεί μια αξιοπρεπής συναυλία.

Έχοντας στο ενεργητικό σας μια αρκετά μεγάλη δισκογραφική δουλειά απο το 1994 με το «Ενδελέχεια» αν δεν απατώμαι...τί έχει αλλάξει απο τότε μέχρι τώρα;
ΔΜ: Πολλά...το κυριότερο οτι πλέον έχουμε πετύχει αυτο που θέλαμε ανέκαθεν, να είμαστε εμείς οι παραγωγοί των δίσκων μας, αν όχι οι παραγωγοί, να έχουμε την επιμέλεια, την τελική ευθύνη ωστε να βγάζουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε εμείς. Να φανταστείς τις προάλλες ακούγαμε τον πρώτο μας δίσκο και δε σου κρύβω οτι γελούσαμε με αυτό που ακούγαμε. Σε αυτό βοηθάει το γεγονός οτι στην μπάντα έχουμε αλλάξει μόνο ένα μέλος ουσιαστικα...

Πόσοι δηλαδη είστε τώρα που είσαστε και τότε...
ΔΜ: 4 στους 5

Τότε δεν ήταν ο Αντρέας...
ΔΜ: Ναι...


Για την ιστορία, Ανδρέας Βαιτούδης...πλήκτρα, samples...
Α Κατα τύχη... (γέλια)

Χρόνια φίλος και ηχολήπτης του γκρούπ...
Α Καλησπέρα...ναι ηχολήπτης...και ξέρεις έχω πρόβλημα με αυτό διοτι καμια φορά μιλάμε με τα παιδιά πίνοντας ένα καφέ και λέμε για τη δουλειά μας ας πούμε και τους λέω «Παιδιά, αυτο που κάνετε...» και μου λέει εδώ ο Δημήτρης (Λεοντόπουλος) «Κάνουμε, είσαι και εσύ στη μπάντα πια» Πολλές φορές μου βγαίνει αυτο...

Εσύ άκουσες τον πρώτο δίσκο τώρα πρόσφατα;
Α Ναι...

Γέλασες όπως οι υπόλοιποι;
Α Δε σου κρύβω οτι γελούσα, ναι. Έβαλα τα γέλια. Οχι οτι είναι απαράδεκτος, αλλα είναι απαράδεκτος (γέλια) Εντάξει όμως...τότε ήταν πρώτος δίσκος...είχε όμως και γαμώ τα εξώφυλλα.

Συμφωνώ...
ΔΜ: Ναι, το μόνο που άξιζε ήταν το εξώφυλλο

Ποιός το εμπέυστηκε αυτό;
ΔΜ: Την είχα βρεί εγώ, απο ένα βιβλίο με φωτογραφίες και την είχα προτείνει

Ακολουθεί το 1996 το «Είναι εδώ οτι είναι και πιο πέρα»
ΔΜ: Ναι...κοίταξε αυτος είναι ένας δίσκος που τα κομμάτια του τα παίζουμε ακόμα και σήμερα. Διατηρούμε βέβαια τις ενστάσεις μας για την παραγωγή αλλα εκει υπάρχουν σίγουρα 3-4 κομμάτια που αξίζουν και τα παίζουμε σε live. Εκεί είναι ουσιαστικά που αρχίζουμε και πατάμε σταθερά στα πόδια μας και η εποχή που κάνουμε και τις πρώτες εκτός Αθήνας συναυλίες.

Πετυχημένες;
ΔΜ: Εντάξει δεν μπορώ να πώ οτι ήταν αυτο που συνέβη μετά με τα παιδιά...ήταν η πρώτη γνωριμία με τον κόσμο.

Θα μας πεί ο άλλος Δημήτρης, δύο λόγια για το «Είναι εδώ οτι είναι και πιο πέρα»; 1996
ΔΛ: Δε λέμε κάτι άλλο...(γέλια) Έχουν περάσει 12 χρόνια...αλλα ειναι κάποια κομμάτια που είναι πολύ δυνατά αλλα ταυτόχρονα τα έχουμε «βαρεθει»

Τι έχει αλλάξει απο τότε;
ΔΛ: Πολλά...οι άνθρωποι, εμείς...το γκρούπ. Ξέρεις καθώς αλλάζουν οι άνθρωποι αλλάζουν και τα γκρούπ. Το σύνολο δηλαδή...

Αντώνη, έχετε αλλάξει πολύ; Οχι μόνο σαν άνθρωποι αλλα και σαν μουσικοι;
ΑΔ: Σαν μουσικοί, σίγουρα έχουμε ωριμάσει και κάποια πράγματα έχουν εδραιωθεί. Οι βασικές μας αρχές δεν άλλαξαν πιστεύω αλλα για μένα τα τραγούδια ειναι καλύτερα τώρα. Ο ήχος ειναι καλύτερος, οι στίχοι είναι καλύτεροι...τώρα απο εκεί και πέρα, το να υπάρξει μια επιτυχία δεν εξαρτάται απο εμάς μόνο γιατι σήμερα μια επιτυχία δεν είναι μονο θέμα τραγουδιού. Ειναι και θέμα, χρόνου, τόπου, κοινού...Σε περίοδο δηλαδη που το ελληνικό ροκ δεν έχει άνθιση, την πενταετία τώρα που διανύουμε, ειναι πάρα πολυ δύσκολο να βγείς και να κάνεις μια μεγάλη επιτυχία. Και όταν λέμε επιτυχία δεν εννοούμε «οτι να ναι» επιτυχία, αλλα να κάνεις μια επιτυχία που να μείνει.

Τα τραγούδια που λέτε τώρα στα live απο παλαιότερες ηχογραφήσεις, σου αρέσει να τα παίζεις;
ΑΔ: Κοίταξε, έπεσες τώρα και στην περίπτωση γιατι εμένα μου αρέσει να είμαι performer. Μου αρέσει να παίζω σε συναυλίες. Η «Βουτιά» ας πούμε μου αρέσει. Ειναι ενα πράγμα που λειτουργεί με τα χρόνια...μου αρέσει να παίζω με τα παιδιά. Μου αρέσει να βρισκόμαστε γενικά όχι απαραίτητα να παίζουμε. Αλλα το να πάω σε μια πρόβα και να παίξω τη «Βουτιά» δεν το κάνω.

Με την ευκαιρία αυτή, αγαπημένο τραγούδι;
ΑΔ: Ρώτα τους άλλους και θα σου πώ στο τέλος...

Δημήτρη...αγαπημένο τραγούδι;
ΔΛ: «Η Πεταλούδα»

Ανδρέα; Μπορεις να πείς και κάποιο που δεν έχεις παίξει εσυ...
Α Ναι, εννοείται...τρία έχω στο μυαλό μου, θα σου πώ ένα. Το «Να ‘ρθώ κ απόψε»

Δημήτρη;
ΔΜ: Ο «Ξένος» απο τα παλιά...και απο αυτά που ετοιμάζουμε, το «Σ’ένα μεγάλο αύριο» και έχω την αίσθηση οτι αυτο ειναι ενα κομμάτι που θα μείνει.

Ευκαιρία να σας ρωτήσω και το εξής...
ΑΔ: Εγω δε σου είπα....

Σωστά...συγνώμη...
ΑΔ: «Του Αυγουστου Χαλάζι» απο το δίσκο «Μια πεταλούδα που ξεφεύγει»

Ευκαιρία να σας ρωτήσω αυτό που με έβαλε η Αλεξία να σας ρωτήσω...Η Αλεξία ειναι μια μεγάλη θαυμάστρια του γκρούπ και πραγματικά θα έκανε τα πάντα για να βρίσκεται εδώ σήμερα...
Α Ευτυχώς που ήρθε δηλαδη (γέλια)

Είχε κομμωτήριο ρε παιδιά να πάει και δέ μπορούσε (περισσότερα γέλια). Ρωτάει λοιπόν η Αλεξία: «Το στυλ τους παραμένει αναλλοίωτο τόσα χρόνια, με "κοφτερό" στίχο που σε καμία περίπτωση δεν χαϊδεύει αυτιά και συνειδήσεις. Πόσο δύσκολο ήταν και είναι να παραμείνουν έτσι». Ρωτάω εσένα πρώτα Δημήτρη γιατι ο στίχος είναι ειδικότητά σου.
ΔΜ: Καθόλου δύσκολο δεν ήτανε διοτι είμαστε έτσι σαν άνθρωποι, δεν κάνουμε δηλαδή κατι «έξω» απο εμάς. Για τους στίχους τώρα, ειναι ενας τρόπος γραφής που έχω απο μικρός. Δεν προσπάθησα δηλαδη…έτσι μου βγαίνει. Και τα θέματα ουσιαστικά ειναι τα θέματα που πραγματεύονται όλοι μια και όποιον και να ρωτήσεις θα σου πεί οτι τα θέματα είναι περιορισμένα. Ουσιαστικά την διαφορά την κάνει ο τρόπος και γενικά το «πώς» περιγράφεις τα θέματα αυτά.

Τι μουσικές επιρροές έχετε…έχεις;
ΔΜ: Κοίταξε, μ’αρέσει πολύ η ελληνική παραδοσιακή μουσική…τα ρεμπέτικα. Μου αρέσει επίσης η μουσική του καμπαρέ…και απο γκρούπ οι πρεσβευτές ας πούμε της μουσικής αυτής…οι Tiger Lillies. Η Τζάζ, η κλασσική...γενικώς μη φανταστείς οτι ακούω πολυ Ρόκ ίσως μάλιστα να είναι το ύφος που ακούω λιγότερο.

Αντώνη;
ΑΔ: Άκουγα πάρα πολλα χρόνια εναλλακτική ροκ και σίγουρα έχω επηρρεαστεί...Μου αρέσουν πάρα πολυ οι Radiohead και δεν ξέρω βέβαια κατα πόσο με έχουν επηρρεάσει στο παίξιμο...σίγουρα όμως έχουν επηρρεάσει τα «θέλω» μου. Σίγουρα με έχει επηρρεάσει η ελληνική μουσική και αυτό είναι κάτι που γίνεται απόρρητα και ενδόμυχα δηλαδή ποτε δεν ξέρεις σε ποιο βαθμό έχεις επηρρεαστεί απο κάποιον τραγουδιστή η συνθέτη και πιστεύω οτι λόγο αυτού, μπορούμε να λέμε οτι γράφουμε Ελληνικά τραγούδια.

Δημήτρη τι επιρροές έχεις;
ΔΛ: Άμα ήξερα...(γέλια) Δε μπορώ να το προσδιορίσω. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι οτι αυτά που ακούω δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που παίζω...δηλαδή εδώ και αρκετά χρόνια ακούω κλασσική μουσική και τζάζ. Ρόκ δεν ακούω πολύ...

Ανδρέα;
Α Κοίτα την ελληνική μουσική δεν την έχω ψάξει και πολύ. Ίσως επειδή ήμουν 7 χρόνια έξω...έφυγα 17 χρονών...με επηρρεάζει παρα πολυ η ξένη μουσικη. Έχω αρχίσει και ακούω βέβαια ελληνικά κομμάτια, αλλα θέλω ακόμα να τα ψάξω. Θέλω να ακούσω πχ όλους τους δίσκους του Σαββόπουλου. Έχω μεγάλη συλλογή απο soundtracks ξένης μουσικής που μου αρέσουν πάρα πολύ...η μουσική του κινηματογράφου...μου αρέσει επίσης το Νιού Μέταλ, τέτοια πράγματα...

Απο γκρούπ;
Α Όλους τους εκφραστές αυτής της σκηνής. Οι Radiohead πχ που είπε ο Αντώνης ειναι ένα πολύ δυνατό γκρούπ που έχουν στιγματίσει πολλούς...Αυτά...δεν έχω κάτι άλλο


Μια και απ’οτι κατάλαβα υπάρχει μια μεγάλη γκάμα ακουσμάτων και επιρροών να σας ρωτήσω κάτι που θέλουν να μάθουν ο Seras και ο Palianthrwpos...με ποιά συγκροτήματα ξένα αλλα και ελληνικά θα θέλατε να παίξετε;
ΔΜ: Tiger Lillies
ΑΔ: Απο Έλληνες ε; (γέλια)
ΔΜ: ...και απο Έλληνες, Νίκο Ξυδάκη αλλα και με άλλους
ΑΔ: Να πώ για τον Γιώργο που λείπει;

Ο Αντώνης με ποιούς θα ήθελε να παίξει;
ΔΜ: Ο Αντώνης; Με τους Radiohead απο Έλληνες και με τον Μίκη Θεοδωράκη απο ξένους (γέλια)

Ανδρέα;
Α Αν υπήρχαν θα ήθελα τους Stereo Nova απο Έλληνες...δεν υπάρχουν όμως. Και απο ξένους τον Lou Reed.

Δημήτρη;
ΔΛ: Ελληνικά, συμφωνώ με τον Ανδρέα. Τους Stereo Nova. Προσωπικά οι δουλειές που κάνουν μόνοι τους μου αρέσουν πολύ, και του Δέλτα και του Βήτα. Και τώρα απο ξένα, δεν υπάρχουν πια βέβαια αλλα θα ήθελα να παίξω με τους Sex Pistols αλλα μόνο να παίξω κιθάρα, όχι φωνη.

Ρωτάει εδώ ο seras ποιό είναι το καλύτερο live που έχετε κάνει, και επειδή έχουμε ήδη κάνει μια κουβέντα για αυτό, δηλάδη για το πώς βγήκατε απο την Αθήνα, τις δυσκολίες που συναντήσατε, θα ήθελα και εγώ πραγματικά να το μάθω αυτο.
ΔΜ: Κοίταξε δε ξέρω αν ήταν το καλύτερο, ήταν όμως ιστορικό το live στο Ρόδον το 1999, το live στο Ρόδον το 1998, στην Υδρόγειο το 1999...είναι κάποιες ας πούμε σημαντικές συναυλίες...το Ρόκγουέιβ το 1998, κάποιες συνεργασίες με τα Ξύλινα Σπαθια, με τις Τρύπες, με τα Διάφανα Κρίνα...και στην Αθήνα και στην επαρχία...κάποια live στην Κύπρο.
Α Εγώ πιστεύω οτι ήταν το live στο Μαρούσι στην πλατεία, με τα Διάφανα Κρίνα που εγώ ήμουνα στον ήχο και τότε δεν ήταν οτι τα παιδιά δεν έκαναν συναυλίες η δεν τα ήξερε ο κόσμος, ίσα ίσα. Ημουν να φανταστείς ας πούμε σε μια υπερυψωμένη κερκίδα και κάνουμε το soundcheck και την επόμενη που κοίταξα γύρω μου, ηταν τίγκα όλη η πλατεία, ο κόσμος είχε παραλληρήσει και εγώ νόμιζα οτι θα πέσει όλη η κατασκευή αυτή, κάτω. Σαν ηχολήπτης το βλέπεις και λίγο απ’εξω όλο αυτό και το νιώθεις διαφορετικά. Και σου λέω, οτι τότε τα παιδιά έκαναν συνέχεια συναυλίες. Αλλα αυτή ηταν καταπληκτική, ο ήχος ήταν καλός, ο κόσμος, τα παιδιά...

Δημήτρη έχεις κάποιο live που να θυμάσαι;
ΔΛ: Κοίταξέ να δεις, αυτα τα live που λένε τα παιδιά ήταν πραγματικά όμορφα, αλλα τώρα σαν μπάντα είμαστε καλύτεροι. Δηλαδή όντως αυτα τα live είναι χαραγμένα στη μνήμη γιατι τότε υπήρχε το ρεύμα αυτο, ο κόσμος...αλλα σου λέω οτι τώρα που μπορεί να παίζουμε σε λιγότερο κόσμο σα μπάντα είμαστε μακράν καλύτεροι. Το καλύτερο θα είναι να μπορέσουμε να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές με τη φάση που είμαστε τώρα. Αν γίνει αυτο, θα ειναι ενα live αξεπέραστο. Αλλα δεν εξαρτάται μόνο απο εμάς.

(Προς τον Αντώνη) Εσύ θυμάσαι κάποιο live αντίστοιχο;
ΑΔ: Κοίτα, ειναι τώρα πρόσφατα που έχουμε παίξει πολυ καλά...μετά τα Ψαχνά που παίξαμε πολύ καλά, παίξαμε στο Κύτταρο πολύ καλά και στο Βόλο...αλλα τα τελευταία δύο χρόνια παίζουμε πάρα πολύ καλά. Δηλαδή...επιτέλους παίζουμε καλα (γέλια).

Μου κάνει εντύπωση Δημήτρη που έχουν περάσει τόσα χρόνια που κάνετε συναυλίες και σας ρωτάω ποιο είναι το καλύτερο live που έχετε κάνει και σας έρχονται 10 διαφορετικά και δε μπορείτε να διαλέξετε.
ΔΜ: Εντάξει, ναι...δε μπορείς. Κάθε live έχει τη δική του ιστορία...εγώ σου ανέφερα μερικά ιστορικά live που εγώ μπορεί να πέρασα χάλια. Δηλάδη, να είχε πολύ κόσμο, να παίξαμε καλά αλλα εγώ να μήν πέρασα καλά. Η μπορείς να περάσεις καλά σε ένα live που είναι απο κάτω 7 άτομα...δέν έχει να κάνει. Είναι οταν είσαι στη σκηνή, που παίζεις...υπάρχει ενα σχετικό μέγεθος. Αν παίζεις σε μια αλάνα για 100.000 κόσμο και είναι απο κάτω 5000 θα σου φανεί λίγο ενω αν είσαι σε ένα μαγαζί που χωράει 200 ενώ είναι μέσα 300 μπορεί να σου φανεί, λαοθάλασσα. Και ψυχολογικά λειτουργεί αυτο...

Ποιο είναι το πιο αλλόκοτο μέρος που έχετε παίξει;
ΔΜ: Υπήρχε ένα ρεμπετάδικο το 1994 που είχαμε βγάλει τον πρώτο δίσκο και επειδή δεν βρίσκαμε κάπου να παίξουμε ζητήσαμε απο ένα φίλο που είχε τότε αυτο το μαγαζι – λεγόταν Moratorium, εδώ στην Ιπποκράτους - το οποίο κάθε Τρίτη είχε ρεπό. Μας το έδωσε λοιπόν, και ήρθαν φίλοι και συγγενείς αλλα επειδή δε χωράγαμε όλοι στη σκηνή παίξαμε οι μισοί στο ένα δωμάτιο και οι άλλοι μισοί στο άλλο (γέλια). Δεν είχαμε οπτική επαφή όλοι με όλους και εγώ ήμουν με τον Κουλούρη στη μία μεριά, και μας χώριζε ένα τοιχάκι με τους υπόλοιπους. Και απλά έβγαινε ο Κουλούρης λίγο πιο έξω με τον Δημήτρη για να συννενοούμαστε τι γίνεται κλπ. (γέλια).

Α Να κάνω εγω μια δήλωση άσχετη με τις ερωτήσεις, επειδή γνώρισα τα παιδιά απο άλλη οπτική γωνία, αυτή του ηχολήπτη...θα σου πώ ένα πράγμα. Εμένα αυτό που μου έκανε εντύπωση, και γι αυτό το λόγο ίσως συνεχίστηκε η συνεργασία με τα παιδιά μια και στην Ελλάδα όλοι οι ηχολήπτες δουλεύουν με κάποια συγκροτήματα, είναι οτι είδα όταν πρωτοσυνεργαστήκαμε (επειδή αυτο έγινε τυχαία, δεν είπαν δηλαδή τα παιδιά οτι θα δουλεψουμε με τον Ανδρέα Βαιτούδη) ενα συγκρότημα το οποίο είχε υλικο – το είχαν φτιάξει οι ίδιοι – και θέλανε να γίνει σωστή και σοβαρή δουλειά. Παραγωγοί τότε δεν υπήρχαν (εδω καλα καλα σήμερα δεν υπάρχουν) παρ’ολ’αυτά τα παιδιά θέλανε οι κιθάρες να είναι καλές πχ, και βγήκε μια ενέργεια γιατι: Γιατι τα παιδιά θέλανε απο τότε να το κάνουν αυτο. Και μου έκανε τρομερή εντύπωση που αυτή η ενέργεια συνεχίστηκε, υπάρχει ακόμα και τώρα...14 χρόνια μετά έχουν ακριβώς τον ίδιο ζήλο. Και να ξέρεις οτι τώρα πια για να γίνει αυτό, θέλει πολύ περισσότερο ψάξιμο.


Έχω την αίσθηση οτι τώρα τελευταία γίνονται πολλές προχειροδουλειές, το συμμερίζεστε αυτό; Και αν ναί, που οφείλεται;
ΔΜ: Ναι...λόγω της κρίσης ίσως. Δεν υπάρχουν τα μπάτζετ που υπήρχαν, δεν υπάρχει καλή παραγωγή, ο νέος καλλιτέχνης αν δεν έχει λεφτά να πληρώσει την παραγωγή του, δεν βγάζει δίσκο...τώρα απο εκεί και πέρα υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που κάνουν ενα label και δίνουν εκεί τη διανομή αλλα αυτοί είναι που κάνουν προσεγμένες δουλειές. Δεν τους ενδιαφέρει αν θα δώσουν 10 η 4 ή 6 χιλιάρικα...τους ενδιαφέρει να κάνουν κάτι που θα τους αρέσει. Παράδειγμα ειναι ο Νίκος Ζούδιαρης που έκανε τελευταία μια πολύ προσεγμένη δουλειά, η δουλειά του Θανάση (Παπακωσταντίνου) είναι πολύ προσεγμένη και η δουλειά της Μάρθας Φριτζήλα το ίδιο...θέλω να σου πώ οτι οι άνθρωποι που έχουν αναγνωριστεί στο ελληνικό τραγούδι και δεν είναι στα πρώτα τους βήματα κάνουν καλές δουλειές. Απλα υπάρχει γενικότερο πρόβλημα στη δισκογραφία. Δεν υπάρχει χρήμα στο χώρο άρα δεν επενδύει κανείς σε νέους καλλιτέχνες και νέες δουλειές.
Α Ενα αλλο παραδειγμα αυτής της ιστορίας...όταν βγάλανε τα παιδιά το 1999 ένα δίσκο, ήθελαν 300 ώρες στούντιο. Μπορεί και 320. Τώρα αν πάς εσύ με τους ΔΕΝ σε μια εταιρεία και πείς θέλουμε να κάνουμε ενα δίσκο και θέλουμε 300 ώρες στούντιο θα βάλουν τα γέλια. Γιατι με 300 ώρες αυτοί κάνουν 4 δίσκους. Αρα δε μπορείς να ψαχτείς. Οπότε πολλοί που θέλουν να κάνουν τον πρώτο δίσκο, αναγκάζονται να κάνουν πολύ σοβαρές μουσικές παραχωρήσεις, πχ να βάλουν ενα ψεύτικο πιάνο ή τα drums να τα παίξει ο υπολογιστής...και έτσι κάνεις μια δουλειά αλλα δεν είναι ούτε το 60% όσων είχες φανταστεί.

Δημήτρη, αυτή η κρίση αντιμετωπίζεται;
ΔΛ: Όλες οι κρίσεις αντιμετωπίζονται. Αλλά θέλει το χρόνο του. Να ξέρεις όμως οτι την αγορά δεν την ελέγχει ο μουσικός. Η αγορά ελέγχεται απο άλλους παράγοντες. Γι αυτό και πλέον αν γίνει κάτι καλό, ειναι θέμα συγκυρίας και άλλων γεγονότων. Δεν το ελέγχει ο μουσικός.

Αντώνη αυτήν την κρίση την έζησες;
ΑΔ: Για το ροκ μιλάμε τώρα;

Γενικά μιλάω...το πρόβλημα του μουσικού που δεν μπορεί να ψαχτεί.
ΑΔ: Ναι, αλλα εμείς είμασταν πιο τυχεροί. Βιώνουμε ακόμα την κρίση αλλα εγώ σκέφτομαι οτι πριν απο 15 χρόνια ψάχναμε να βρούμε εταιρεία. Τώρα δεν υπάρχει καν αυτό. Και λέω οτι δεν αναλαμβάνει κανένας πλέον το βάρος και δεν έχει και το θάρρος να υποστηρίξει ενα καινούριο γκρούπ. Και αυτό είναι ότι χειρότερο υπάρχει για την γέννηση και την στήριξη μιας μουσικής σκηνής, ενος μουσικού ύφους. Δε θα υπάρχουν ποτέ νέα πράγματα. Και να ξέρεις οτι είμαστε δειλοί σα χώρα. Σε όλα μας. Κωλώνουμε. Ερχόμαστε δεύτεροι σε όλα. Ποτε στην ιστορία αυτής της χώρας, δεν τράφηκε κόσμος απο τη μουσική. Στη Μεγάλη Βρετανία, ειναι μεγάλες οι μάζες, πολλά τα έσοδα...εδώ δεν υπάρχει αυτό, διοτι στο επόμενο λεπτό θα γίνει χαμός. Αν μια χώρα ζεί και απο την μουσική, την προσέχει, την φροντίζει. Εδώ τίποτα...δε μπορούμε δηλαδή να πιάσουμε τους πειρατές ας πούμε;

Μπορούμε σα χώρα να ζήσουμε απο τη μουσική;
ΑΔ: Μπορείς αν και εφόσον το καλλιεργείς. Εμείς δεν καλλιεργούμε. Τι, με τα ωδεία στις γειτονιές; Πλάκα κάνεις;

(Προς τον Δημήτρη) Ερώτηση για σένα. Απο τον Γιάννη. Υπάρχει περίπτωση να γυρίσει ξανά στο συγκρότημα ο Παναγιώτης Κατσιμάνης;
ΔΜ: Κοίταξε, με τον Παναγιώτη είμαστε φίλοι, μιλάμε τακτικά έχει ακολουθήσει έναν άλλο δρόμο. Έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δε νομίζω οτι τον ενδιαφέρει τον Παναγιώτη να ξαναμπεί μέσα στη φάση αυτή. Νομίζω ότι έφυγε για να κάνει κάποια πράγματα τελείως διαφορετικά απο αυτά που κάναμε εμείς τότε. Στην πορεία δεν κατάφερε να εκδόσει κάτι για διάφορους λόγους και δεν ξέρω αν είναι και στα σχέδιά του να κάνει κάτι στο μέλλον...απλά με τον Παναγιώτη διαφοροποιήθηκαν τα «θέλω» μας.

Μια ακόμα ερώτηση απο τον Γιάννη που μάλλον στην έχουν ξανακάνει. Ποια είναι η ιστορία του «Τι τραγούδι να σου πω»
ΔΜ: Χαχα, ναι...Δεν υπάρχει συγκεκριμένη ιστορία όμως. Και να υπήρχε δε θα στην έλεγα διοτι όποτε λές την ιστορία ενος τραγουδιού ο ακροατής και αυτος που αγαπάει το τραγούδι ξενερώνει. Διοτι το έχει φανταστεί με κάποιο τρόπο στο μυαλό του, με θεούς, δαίμονες, στοιχειά και τέρατα και η πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ μικρότερη απο αυτό που έχει φανταστεί. Οπότε θα το κρατήσω κρυφό.