Για ένα στίχο που μεγάλωνε... μόνος μαζί μου.

ΕΝΑ ΣΤΙΧΑΚΙ


Αυτός ο στίχος που μεγάλωνε
αργά στου ονείρου μου την άκρη,
ήταν η μάνα που με μάλωνε
κι έκανα φίλο μου το δάκρυ.

Ήταν ο στίχος που δε σβήστηκε
όταν φυσούσε εδώ αέρας,
έγινε βράχος που κυλίστηκε
μέχρι το σούρουπο της μέρας.

Τώρα ο στίχος μου περπάτησε,
είναι ρυθμός σε ξένα χείλη,
έφυγε μόνος, κάπου αγάπησε,
αλλού καρδιές τον έχουν στείλει.

Αυτός ο στίχος που μεγάλωσε
σ’ ένα πακέτο από τσιγάρα,
είναι η μοίρα μου, που άλωσε
αυτά που νόμιζα μεγάλα.