Σταυροφορίες Ωρολογοκυνηγών

Μας ξεγέλασαν νεράιδες και ξωτικά που σπίτι έχουν τις βιτρίνες και τα γραφεία. Κυρήξαμε πτώχευση, σηκώσαμε λευκό σημαιάκι, τα παρατήσαμε. Παραδωθήκαμε υποστηρίζοντας ότι η σβάστιγγα των ιδανικών έπαψε να μας κοιτά “απειλητικά”, τώρα μας χαϊδεύει η διαφήμιση, η ταχύτητα, η ομορφιά της ανανέωσης. Δε ξέρω αν τελικά είμαστε θύματα ή θύτες άλλων θυμάτων. Δεν γνωρίζω τελικά αν κωπηλατούμε στο βούρκο της λίμνης που τυλίγει τη ματιά μας, ή αν απλά δεν έχουμε ματιά... Νέες σταυροφορίες, νέοι εμφύλιοι, με έμβλημα την μοναξιά, τον ευδαιμονισμό, την εσωστρέφεια, τον εγωισμό... Σταυροφόροι με ξεσκισμένα ρούχα, σπασμένα σπαθιά, πλαστικές ασπίδες, νεκρά ιδανικά... Νικάνε, κερδίζουν έδαφος, σαν δούρειος ίππος αιφνιδιάζουν, σαν πανδημία εξαπλώνονται, σαν κοινοί θνητοί πεθαίνουν...