Η πολυτέλεια του χωρισμού

Εσύ χτυπιέσαι τώρα όπως τα μωρά, στην παραλία που τους χάλασαν τον πύργο. Τόσο μαράζι ίσα-ίσα επειδή ένας παλιός σου αγαπημένος έχει φύγει. Την αγκαλιά του δεν θα έχεις γύρω-γύρω και το φιλί του στον αέρα θα πετά. Μα αν γεννήθηκες γι' αυτόν μονάχα, τότε φοβάμαι είναι άχρηστη η ζωή σου. Είναι ντροπή σου τόσο βίαια να αντιδράς χωρίς ματιά να ρίχνεις πια σε τίποτ' άλλο. Υπάρχουν άνθρωποι που χάσανε γονείς κι αγάπη παίρνουν μόνο απ' τις αναμνήσεις. Άλλοι που μείνανε ανάπηροι, τυφλοί, σακατεμένοι και λίγο φως θέλουν μονάχα για να ζουν. Από ένα λάθος κι ένα θόλωμα της σκέψης πίσω από κάγκελα ερωτεύονται πολλοί. Άλλους τους λείπει το ψωμί και το νερό τους και τουρτουρίζουν σε υπόγεια υγρά. Κάποιοι διψούσανε για γράμματα και γνώση, όμως σου φέρνουνε τις Τρίτες τον καφέ. Γιατί είχαν μέσα τους ευθύνη ριζωμένη κι έπρεπε τόσα να σταθμίσουν πριν χαρούν. Ρώτα εκείνους που κοιμούνται μες στα πάρκα πόσο τους έλειψε ένα δεύτερο κορμί. Καλά-καλά που το δικό τους δεν αντέχουν, τι πολυτέλεια που είναι το φιλί. Κι εσύ επιμένεις να οδύρεσαι ακόμα, που ΄χεις δικά σου όλα του κόσμου τα καλά. Που επιστρέφεις στο αφράτο σου κρεβάτι και μ' ένα βίπερ μονομιάς θα ξεχαστείς. Του χωρισμού ο πόνος να μη σε τρομάζει, γιατί αν τον νιώθεις τότε μάλλον πάει να πει πως όλα τ' άλλα σοβαρά τα ΄χεις λυμένα κι έχεις και χρόνο για έναν απολογισμό. Να κατεβείς ένα πρωί στην παραλία, τότε που θα ΄χει η ομίχλη διαλυθεί, να περπατήσεις με μπατζάκια σηκωμένα προς τον ορίζοντα που φαίνεται μακριά. Όταν νομίσεις για καλά πως έχεις φτάσει, εκεί θα είναι των ορίων σου η γραμμή. Όποτε πας άλλο ένα βήμα παραπέρα, απ' τη μιζέρια θα ΄χεις πια απαλλαγεί.