Αξάνα

Τα βλέμματα δικαστικά, σχεδόν εξοστρακιστικά σε κάποιον που τόλμησε να πει, το σήμερα είναι διαφορετικό απ' το χθες, αλλιώς το σήμερα θα λεγόταν χθες, και βούλιαξε στο βούρκο της στιγερής αφάνειας όλων αυτών των δικαστών που φοβούνται να ζήσουν, γιατί κάθε μέρα ζουν το χθες της προηγούμενης.
Μυστικές διαδρομές στον απόηχο της δόξας οι ζωές,σαν τις φιλοδοξίες που πέφτουν στην κενότητα όσων με υπεροψία γέμισαν τη λογική...
Κι οι άγγελοι δεν μας επισκέπτονται άλλο πια, δε θέλονυ μον' τα λευκά τους σώματα να περιφέρουν, δε θέλουν τρύπια να γίνουν τα φτερά τους..
Στο στόμα των ανθρώπων ανέκφραστες οι λέξεις πλάστηκαν για να 'ναι...κραυγές και βογγητά απ' τον πόνο ακούγονται μονάχα, πάει η ζωή, ξεψύχησε, άτρωτο το σώμα της κοίτεται στο χώμα το νωπό...το σκοτάδι δεν παίρνει άλλο φως πια απ' αυτή...έτσι ήρθε, μαζί μ' άλλες και έκανε επιθυμίες, μύρια άλλα "θέλω" ...κάποιες δεν απόκτησαν τίποτε απ' όλα αυτά, μα άλλες τ'απόκτησαν όλα κι αφού έχασαν τα πάντα μέχρι και την ύστατη στιγμή, έφυγαν για μακρυά, με μόνο απόκτημα τις αναμνήσεις, μ'άδειες βαλίτσες δίχως τίποτε να τις γεμίζει με νόημα κι αξία....όλα ήρθαν κι έφυγαν στον κυκλώνα της νιρβάνας της απαξίωσης των πάντων, κι ο άνθρωπος κάθεται σκυφτός στο βράχο, που χρόνια τώρα λάξευε και σμίλευε η τέρψη του μεγάλου και τρανού που σβήστηκε στο πέρασμα του χρόνου. Μονάχος του. Μήτε με φίλους, μήτε μ'εχθρους...δεν ξέρει τι έχει απομείνει, δεν ξέρει που θα φτάσει και πότε θα φύγει από 'δω..
σ'εσάς που με ακούτε...σ'εσάς που κάθεστε σε σπασμένες καρέκλες, ακούστε για στερνή φορά κι αυτό...δύσκολο πράγμα να ζήσεις τη στιγμή, μα ακόμη πιο δύσκολο να την κρατήσεις...