Ο κρυμμένος κήπος

Που σα μικρό παιδί με λυγμούς δυνατούς σκορπούσες γενναιόδωρα τα δάκρυά σου στον αέρα ...κι εμένα μου πρόσφερες μονάχα τη θλιμμένη σου όψη, γιατί το έκανες αυτό;
Κ΄ήθελα σα μάνα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου, σε ζεστό να σε κρύψω καταφύγιο, να δώσω στα χείλη σου, να σε πλανέψω να πιείς γλυκό, μεθυστικό κρασί για ν'αφήσεις για λίγο ότι σε στενοχωρεί, ότι σου φέρνει πόνο σε μια κούνια παιδική να παίζει γελαστά..
Κι εμείς ελεύθεροι...να πετάξουμε μακρυά ότι τις ζώνες μας βαραίνει. Κι αν σε ρωτήσουν που είσαι, να πεις πως είσαι παντού, μα και κάπου που κανένας να πάει δε θα μπορεί, κανένας το δρόμο για εκεί δε θα βρει..

Θέλω πολύ να σου χαρίσω ένα κήπο παράξενα φτιαγμένο για να μπορείς να ζεις εκεί. Να σ' οδηγήσω σιωπηλά, δίχως να ξέρεις αν σε γκρεμό ή σε θάλασσα πηγαίνεις..
Θα 'ναι ένας κήπος τετράγωνος με τρεις γωνιές, για να κοιτάς και να αναρωτιέσαι κάθε που θα κάθεσαι σε μια γωνιά που είν' η τέταρτη που λείπει, που είναι η θέση σου εκείνη που αγαπάς να βρίσκεσαι μονάχος τις σκοτεινές ώρες της σιωπής μου. Να σκεπάζεσαι με φύλλα βυσσινιάς όταν η ρίγη της απουσιάς μου απλώνεται δίχως το κορμί σου να ρωτήσει. Σε μια γωνιά ριγμένα θα 'ναι κάτι σκουριασμένα παλιοσίδερα που ικετικά θα σου φωνάζουν ένα ποδήλατο να τα κάνεις..Ένα μαχαίρι θα υπάρχει στη μέση για να μπορείς στάλες νερού να βρεις να ξεδιψάσεις το μυαλό σου σαν σκάψεις βαθυά, ανοίγοντας πληγές στη γη..χωρίς ποτέ να επουλώσεις.
Κ' ίσως βρεις και τα δύο γυάλινα κρίνα που έκρυψα για 'σένα, θησαυρός να υπάρχει στο χώμα που πατάς. Θα σου αφήσω και χαρτιά αδειανά για να μπορείς να γράφεις γι' άλλους κήπους, άλλους τόπους...γι' άλλα μέρη που θα 'θελες να πας, να τα ονειρεύεσαι...θα σου αφήσω την ελπίδα πως υπάρχουν και πως θα 'μαι κι εγώ εκεί κάτι να περιμένω...
Μόνο συγχώρεσέ με, μα θα κάνω δική μου τη φωνή σου και θ' αφήσω στα χείλη τη σιωπή, γιατί φοβάμαι πως αν μια κουβέντα σου ζητήσω να μου πεις, αυτή θα 'ναι "αντίο"...