Ανθισμένος κήπος

Μου 'πες σκυφτά, έχεις αλλάξει... ξεχνάς αυτό που πάντα σου έλεγα όταν ετοιμαζόμουν για να φύγω...δεν αλλάζουμε μονάχοι μας, η ζωή μας αλλάζει, και τώρα προσπαθώ να της δείξω πόσο άδικη ήταν μαζί μου, πόσο λάθος έκανε για 'μένα..σκληρή η πορεία που μ' έβαλε να κάνω με μόνους συνοδοιπόρους κόκκινα κι άσπρα περιστέρια. Που είν' όλοι τώρα, που; αυτοί που 'παν πως θα μ' αγαπούσαν... φίλοι, γονείς, ερωτευμένοι.. ποιος ουρανός, ποια θάλασσα τους πήρε μακρυά μου, αλλού να ψάχνουν να με βρουν...και που πήγε η αγάπη που με όρκους έπινα απ' τα χείλη τους αργά...τρύπια ρούχα, τρύπιες κι οι ελπίδες, που είναι η ακρογιαλιά που ονειρεύτηκες να πάω να τις θάψω, την ψάχνω ακόμη σαν τρελή...
Όλα μας τ' άλλαξε η ζωή, τη δική σου τη δύναμη, το δικό μου χαμόγελο...μον' το βλέμμα μου άφησε το ίδιο, απείραχτο βαθύ μοβ, για να κοιτάω πίσω αυτά που ήρθαν τόσο αργά και γρήγορα φύγαν μακρυά μου. Η πορεία που κάποτε με μάγευε αυτή η ίδια τώρα με κουράζει...με ρώτησες, τι σε απασχολεί και πια δε με βοηθάς...είναι δύσκολο να μοιραστούμε αυτά που κάποτε σου ανήκαν...ειν' αργά, ειν' ότι μαζί σου με βαραίνει, δεν μπορώ να σου μιλώ, δε θέλω τα μάτια σου να αντικρίζουν τη μορφή μου κι η ζωή που μας έκανε παιδιά της, αυτή τώρα μας διώχνει...ξεριζωμένη κι άδεια νιώθει η ψυχή μου, κουράστηκα μον' το σώμα μου να περιφέρω, κουρασμένο με προστάζει, πέσε χάμω, στο χώμα ξεκουράσου αφού ό,τι διάλεξες δεν ειναι εδώ να σε φροντίσει...ποιο χέρι θ' απλωθεί, ποια σκέψη άραγε θα με βοηθούσε να σηκωθώ και πάλι...κάποιο άσπρο περιστέρι, κάποιος ξεχασμένος στο χρόνο εραστής ή κάποιος ανθός μενεξεδένιος που φωνάζει για νερό...;
Τον θυμάμαι τον κήπο εκείνο το μικρό, τι παράξενος που ήταν, αλήθεια...έθαβα τη θλίψη κι αυτή μου 'δινε μοβ λουλούδια μεσ' απ' τα κουφάρια της μελαγχολίας...το μόνο μου απόκτημα, ο δικός μου κήπος είναι εκεί, που όλες οι αναμνήσεις σα νεράιδες μικροκαμωμένες πήγαιναν αργά και ξάπλωναν νωχελικά για ν' αφεθούν...για την ίδια τη ζωή όλα είναι απλά...εμείς της χρωστάμε πολλά κι αυτή μερικές μόνο απαντήσεις...

* Για 'σένα που ζητάς από 'μένα μα δεν έχω άλλο να σου δώσω.. *