Το ράφι με τα βινύλια: UFO - Phenomenon

Η πρώτη μου παρουσίαση αφορά τον δίσκο των UFO με τίτλο Phenomenon, που κυκλοφόρησε το 1974 από την εταιρία Chrysalis.

Οι UFO είναι, αναμφισβήτητα, ένα από τα σημαντικότερα χαρντ ροκ συγκροτήματα. Έχουν δισκογραφήσει ένα σωρό όμορφα τραγούδια, από σκληρά ροκ άσματα, με δυνατές κιθάρες, μέχρι τρυφερές ροκ μπαλάντες γεμάτες ερωτισμό. Δημιουργήθηκαν το 1968 περίπου και πήραν το όνομά τους από το λονδρέζικο κλαμπ UFO, το οποίο έπαιζε ψυχεδελική μουσική. Οι δύο πρώτοι δίσκοι τους βγήκαν το 1970 και το 1971, με τίτλους UFO - 1 και Flying αντιστοίχως. Σε αυτούς τους δίσκους η μπάντα προσανατολιζόταν σε ήχους ψυχεδελικού space Rock, αλλά με επιρροές από ροκ εν ρολ. Άλλωστε, στον πρώτο δίσκο τους υπάρχει και μια ενδιαφέρουσα διασκευή του Come On Everybody του Eddie Cohran. Η αρχική τους σύνθεση ήταν : Phil Mogg - φωνητικά, Pete Way - μπάσο, Andy Parker - ντραμς, Mick Bolton - κιθάρα. Στην Αγγλία είχαν μικρή απήχηση, αλλά - όλως περιέργως - έγιναν ευρέως γνωστοί στην Ιαπωνία !!! Το 1973 ο Bolton εγκαταλείπει τη μπάντα και στη θέση του έρχεται ο κιθαρίστας Bernie Marsden [γνωστός από τη μετέπειτα "θητεία' του στους Whitesnake], με τον οποίον και ξεκινούν ευρωπαϊκή περιοδεία, προκειμένου, εκτός από την Ιαπωνία, να γίνουν γνωστοί και στην Ευρώπη. Πρώτο βήμα ... τουρνέ στη Γερμανία. Όμως, ο Marsden έχασε το αεροπλάνο με αποτέλεσμα ... οι UFO να μείνουν για την τουρνέ τους "ξεκρέμαστοι" χωρίς κιθαρίστα !!! Κι όμως ... αυτό υπήρξε η πλέον ευτυχής συγκυρία για την ιστορία της ροκ ....

Σε κάποια γερμανική πόλη, επρόκειτο να ανοίξουν τη συναυλία των UFO oι, νεοσύστατοι τότε, Γερμανοί Scorpions, οι οποίοι ευρίσκοντο, τότε, σε ηλικία 17 - 18 ετών και στελεχώνονταν από το κιθαριστικό δίδυμο των αδελφών Schenker, ήτοι τον Rudolf και τον Michael. Οι UFO, όντες χωρίς κιθαρίστα, ζήτησαν από τον μικρύλη, μόλις 17 ετών Michael Schenker να πάρει τη θέση του κιθαρίστα για τη συναυλία και ... προς μεγάλη τους έκπληξη έίδαν τον Michael να βγάζει στην κιθάρα του το set list της συναυλίας μόλις σε 2 - 3 ώρες !!! Αυτό ήταν ... Οι UFO άρπαξαν αμέσως τον ταλαντούχο [και, επιπλέον πολύ - πολύ όμορφο] μικρούλη Michael, τον ενέταξαν στη μπάντα τους και, μετά το τέλος της τουρνέ, επεστρεψαν στο Λονδίνο. Και φυσικά, ο Michael ... άλλο που δεν ήθελε, να ενταχθεί σε μια βρετανική μπάντα και να ανοίξουν νέοι ορίζοντες στην καριέρα του [παρόλο που δεν ήξερε "γρι" αγγλικά]. Έτσι, η σύνθεση των UFO ήταν, πλέον, Phil Mogg - φωνητικά, Pete Way - μπάσο, Andy Parker - ντραμς, Michael Schenker - κιθάρα. Και ο πρώτος δίσκος που ηχογράφησαν με αυτή τη σύνθεση ήταν το Phenοmenon το 1974, κατά τη γνώμη μου ένας από τους καλύτερους ροκ δίσκους που βγήκαν ποτέ, ένα σπάνιο μουσικό διαμάντι.

Το πρώτο πράγμα που ξεχωρίζει κανείς σε αυτόν το δίσκο είναι ο καθαρός και κρυστάλλινος ήχος. Πράγματι, η παραγωγή του είναι ... να "την πιεις στο ποτήρι", και, φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με τους δύο πρώτους δίσκους των UFO, όπου ο ήχος είναι πιο "ακατέργαστος". Αυτό οφείλεται, εν πολλοίς, στο ότι στο Phenomenon οι UFO έχουν για παραγωγό τους τον Leo Lyons, ο οποίος στα 60ς είχε προϋπάρξει μπασίστας στους θρυλικούς Τen Years After. Αλλά και το εξώφυλλο, κερδίζει τις εντυπώσεις. Πάνω από τις στέγες των παλιών σπιτιών, δίπλα στις οποίες υπάρχει ένα παλιό αυτοκίνητο, ίπταται ένας ιπτάμενος δίσκος! Και στον κήπο, έξω από τα παλιά σπίτια, ένας άνδρας κοιτάζει εκστασιασμένος το ufo, ενώ μια γυναίκα, με παλιά φωτογραφική μηχανή, τον απαθανατίζει. Υπεύθυνη για το εξώφυλλο είναι η εταιρία Hipgnosis, η οποία σχεδίασε τα εξώφυλλα πολλών άλλων δίσκων στα 70ς.

Τα τραγούδια του δίσκου ... είναι όλα ένα κι ένα, δεν ξέρεις ποιο να πρωτοξεχωρίσεις. Η πρώτη πλευρά ξεκινάει με το Too Young To Know, το οποίο έχει επιρροές από southern Rock [εμένα με παραπέμπει στους Lynyrd Skynyrd]. Aκολουθεί η τρυφερή μπαλάντα Crystal Light, που, κατά τη γνώμη μου, είναι ο "ορισμός του πώς πρέπει να γράφονται οι ροκ / χαρντ ροκ μπαλάντες". Τα αρπέζ του Michael Schenker είναι καταπληκτικά, η δε μελωδία, όσο απλή κι αν φαίνεται, άλλο τόσο είναι ιδιοφυής. Αλλά το πιο δυνατό σημείο αυτού του τραγουδιού είναι το ρεφρέν του, όπου ο Phil Mogg τραγουδάει καταθέτοντας ένα κομμάτι από την ψυχή του. Στη συνέχεια ... Doctor Doctor, το τραγούδι που καθιέρωσε τους UFO. Δεν θα πω πολλά γι' αυτό το τραγούδι, καθόσον είναι "χιλιοακουσμένο". Το μόνο που θα επισημάνω είναι ότι το πόσο γοητευτικό είναι το "εισαγωγικό μέρος του", με τα γυρίσματα και τα σολάκια της κιθάρας του Michael, τα οποία "ζεσταίνουν" το κομμάτι. Aκολουθεί το Space Child, μια πολύ τρυφερή μπαλάντα, η οποία αποτελείται από μια μόνο μελωδία, χωρίς ρεφρέν, που "ντύνει" κάποιους - λιτούς αλλά ουσιώδεις - στίχους. Αλλά μετά από αυτή τη μελωδία ... αναλαμβάνει η κιθάρα του Michael να εμπλουτίσει το τραγούδι με πληθος από όμορφα τρυφερά ηλεκτροκιθαριστικά σόλο, γεμάτα μελωδικότητα και συναίσθημα. Και φτάνουμε στο τέλος της Side Οne [ή ... "Όψις Α", όπως αναγραφόταν στα παλιά βινύλια της εγχώριας παραγωγής]. Rock Bottom ... Κι ενώ στα προηγούμενα τραγούδια του δίσκου η κιθάρα του Mochael ακουγόταν σαν απαλό αεράκι ... στο τελευταίο τραγούδι της "Α΄ όψεως" ακούγεται ... σαν ανεμοστρόβιλος !!! Καταρχήν, το ριφ στην κυριολεξία ... σε αρπάζει από τομ λαιμό !!! Κι ακολουθεί το τραγούδι, το οποίο είναι γρήγορο, "ντελιριακό", γεμάτο δυναμισμό και "τέρμα τα γκάζια" !!! Προσέξτε, επίσης, το σόλο του Michael : τα "ψιθυρίσματα" τις κιθάρας σιγά - σιγά και βαθμιαία μετατρέπονται σε ... ξέσπασμα, σε διονυσιακό πανηγύρι !!! Αυτό το τραγούδι, είναι, κατά τη γνώμη μου, μία από τις σημαντικότερες στιγμές του σκληρού ροκ ...

Και ... πάμε τώρα στη Side B του δίσκου. Αυτή αρχίζει με το Oh My, το οποίο ... μάλλον μπήκε για "παραγέμισμα". Κι όμως ... ακόμη κι αυτό δεν είναι "για πέταμα", είναι πολύ ευχάριστο στο άκουσμα. Ακολουθεί η πολύ καλή μπαλάντα Time On My Hands, όπου εδώ ξεχωρίζουν τα φωνητικά του Phil Mogg, και στη συνέχεια ... μια γερή "δόση" από "μπλουζιά" : Οι UFO διασκευάζουν το Built For Comfort του αμερικάνου μπλουζίστα Willie Dixon. Η διασκευή όχι μόνο σέβεται το εν λόγω παλιό κομμάτι, αλλά το αναδεικνύει, δίνοντάς του φρεσκάδα. Σε αυτό συμβάλλει και η βραχνή φωνή του Phil Mogg, η οποία είναι ό,τι πρέπει για μπλουζ ρεπερτόριο. Εν συνεχεία ... το οργανικό Lipstick Traces, όπου ο Michael παίζει μια πολύ όμορφη και τρυφερή σλόου μελωδία στην κιθάρα [και, μάλιστα, όχι και τόσο δύσκολη ή πολύπλοκη ... την συνιστώ σε όσους μαθαίνουν ηλεκτρική κιθάρα]. Και για το τέλος ... υπάρχει το πλέον αγαπημένο μου τραγούδι από τον δίσκο : Queen Of The Deep ... Αυτό χωρίζεται στα εξής μέρη : Α/ η μελωδία ξεικνάει ως τρυφερή μπαλάντα, με τη φωνή του Phil Mogg να βρίσκεται στην καλύτερή της φόρμα. Β/ συνεχίζει με ριφάκι. Γ/η μελωδία παραμένει, μεν, σε μπαλαντιέρικο ύφος αλλά γίνεται πιο "φορτισμένη" [όπως και η φωνή του Mogg]. Δ/μετά αλλάζει ο ρυθμός του τραγουδιού και ... το τραγούδι πλημμυρίζει από τα συνεχόμενα σολάκια του Michael, όλα πανέμορφα και μελωδικά και Ε/μετά τα σολάκια αρχίζει πάλι το ριφ, ο Mogg τραγουδάει δυο στίχους ακόμη και το τραγούδι κλείνει με fade out. Κι όμως, αυτό το τραγούδι, με τα εναλασσόμενα μέρη του, όχι μόνο δεν το βαριέσαι, αλλά ... σε κρατάσει σε αγωνία για το "τι θα συμβεί στη συνέχεια".

Εκτός από την κιθάρα του Michael, για την οποία μίλησα παραπάνω εκτενώς, και τα πολύ όμορφα, γεμάτα συναίσθημα, φωνητικά του Mogg, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθώ και στους άλλους δύο "στυλοβάτες" της μπάντας : Pete Way στο μπάσο και Andy Parker στα ντραμς. Σίγουρα, δεν είναι οι πρωταγωνιστές του Phenomenon, αλλά η συμβολή τους είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμη και ουσιαστική. Άξιοι ...

Από το 1985, οπότε και ο δίσκος αυτός μπήκε στη δισκοθήκη μου [αγορασμένος από το περίφημο Happening με 700 δραχμές, αν θυμάμαι καλά] μέχρι σήμερα, ο δίσκος αυτός είναι πάντα επίκαιρος στη δισκοθήκη μου. Κι όποτε τον βάζω να παίξει στο πικάπ, το κάνω με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως όταν τον πρωτοαγόρασα, νιώθω κάθε φορά ότι είναι η πρώτη φορά που θα τον ακούσω !