Οι Rush στη Νέα Υόρκη

Τον Ιούλιο του 2010 έκανα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, προκειμένου να επισκεφθώ αυτήν την πόλη για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Εκεί, ανάμεσα στα άλλα που έκανα [ξεναγήθηκα στην πόλη, έκανα βαρκάδα με κουπιά στη Lake του Central Park, επισκέφθηκα μουσεία, περπάτησα τη Γέφυρα του Μπρούκλυν κλπ κλπ], είδα και δύο ροκ συναυλίες : Τους Rush στο Nikon at Jones Beach Theatre στις 24/7/2010 και τους Tom Petty & The Heartbreakers στο Madison Square Garden στις 28/7/2010. Με την παρούσα δημοσίευσή μου θα προσπαθήσω να περιγράψω τις εντυπώσεις μου από τη συναυλία των Rush στο Nikon at Jones Beach Theatre στις 24/7/2010

Το Jones Beach είναι μια παραλία, όχι μεγάλη σε έκταση, στο Long Island, περίπου μία - μιάμιση ώρα έξω από το Μανχάταν. Αν την αντικρύσεις, θα σού θυμίσει περισσότερο παραλία δίπλα σε λίμνη παρά δίπλα σε θάλασσα !!! Κι επειδή τα νερά της είναι πολύ ρηχά, χωρίς να έχει ούτε ένα βραχάκι, και σχεδόν πάντα ήσυχα, είναι ό,τι πρέπει ... για τα μπάνια του λαού !!! Σε αυτήν συρρέουν από τη Νέα Υόρκη, ιδίως τα Σαββατοκύριακα, οικογένειες με τα παιδάκια τους για θαλάσσιο λουτρό. Είναι από εκείνες τις παραλίες που όταν τις βλέπεις λες "βρε, τίποτα δεν συγκρίνεται με τις παραλίες μας και τις θάλασσές μας εδώ στην Ελλάδα" !!! Και κάμποσα μέτρα αριστερά της παραλίας ... ξεφυτρώνει, θαρρείς από το πουθενά, το Nikon Theatre !!! Η σκηνή του [stage] είναι χτισμένη ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, ενώ μπροστά από αυτήν υψώνονται οι κερκίδες του με τα καθίσματά του, στις οποίες μπορούν να καθίσουν περί τα 15.000 άτομα. Εγώ, επειδή πήγα μόλις 2 - 3 ώρες πριν τη συναυλία, δεν μπόρεσα να βρω εισιτήριο για κάποια θέση από τις κερκίδες [δεν τα πάω καλά με το να βγάζω εισιτήριο μέσω ίντερνετ, μόνο "επιτόπου" μπορώ να τα βγάλω] κι έτσι το εισιτήριο που [ευτυχώς] βρήκα αναλογούσε στις "θέσεις ορθίων" δεξιά της σκηνής !!! Μια θέση που, ναι μεν ήταν αρκετά πλάγια σε σχέση με τη σκηνή, αλλά ... διόλου άσχημη !!! Επρόκειτο για μία μικρή ξύλινη προβλήτα που είχαν διαμορφώσει σε εκείνο το χώρο, ακριβώς πάνω από τη θάλασσα, ειδικά για ορθίους. Στην επέκταση της προβλήτας, ακόμη δεξιότερα, είχε διαμορφωθεί ειδικός χώρος για Vips !!! Δηλαδή, το ... σκηνικό που μου έλαχε εκείνη τη βραδυά ήταν το εξής : πάνω από μια ξύλινη προβλήτα δίπλα στα ήσυχα και ακύμαντα νερά του Jones Beach [όπως έγραψα, το τοπίο εκεί θυμίζει περισσότερο λίμνη παρά θάλασσα], τα οποία ταράσσονταν πού και πού από το πέταγμα κάποιου πτηνού πάνω απ' αυτά, και με το απαλό θαλασσινό αεράκι να με φυσάει στο πρόσωπο, θα παρακολουθούσα τη συναυλία ενός πολύ σπουδαίου ροκ συγκροτήματος !!! Σε όλα αυτά προσθέστε και μία υπέροχη πανσέληνο στον ουρανό, η οποία το απογευματάκι, που έφτασα στο Jones Beach, ήταν ακόμη "ξεθωριασμένη", αλλά, καθώς νύχτωνε, γινόταν όλο και πιο λαμπερή, χύνοντας το ασημί φως της στην επιφάνεια της θάλασσας !!!

Πάμε τώρα στους Rush, το καναδικό τρίο που δημιουργήθηκε στις αρχές των 70ς και κατατάσσεται στα "προγκρέσσιβ ροκ συγκροτήματα" με ειδίκευση στους "δίσκους - κόνσεπτ". Τα μέλη τους, γνωστά και μη εξαιρετέα, οι Geddy Lee - μπάσο, φωνητικά, πλήκτρα, Alex Lifeson - κιθάρες και Neil Peart - ντραμς .... Για να πω την αλήθεια, παρόλο που τους εκτιμούσα αρκετά, ποτέ δεν κατάφεραν να γίνουν πραγματικά αγαπημένο μου συγκρότημα. Π.χ. το βινύλιο του Farewell To The Kings [έτους 1977], που υπάρχει στη δισκοθήκη μου, το εχω βάλει αρκετές φορές στο πικάπ μου αλλά ... ουδέποτε "έφαγα κόλλημα" με δαύτο. Γενικώς, τους θεωρούσα "στυγνούς τεχνοκράτες", υπέρ το δεόν "τελειοθήρες" και ότι από τα πονήματά τους λείπει αυτό που λέμε "η ψυχούλα". Κι όμως ... η συναυλία τούτη ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να διαψευσθώ πλήρως και να αναθεωρήσω ριζικά την άποψή μου γι' αυτούς !!! Επρόκειτο για μια συναυλία στην οποία απόλαυσα, αφενός, το απίστευτο ταλέντο και την προσωπικότητα και των τριών μελών της μπάντας, αφετέρου εισέπραξα ανθρωπιά, ζεστασιά και συγκινησιακή φόρτιση [κάποια στιγμή ... έβαλα και τα κλάματα (!!!), όπως θα γράψω παρακάτω !!!! ] !!! Μού σχηματίσθηκε, εντέλει, η εντύπωση ότι τα τραγούδια τους και οι μουσικές τους είναι οι πλέον κατάλληλες για να "λειτουργήσουν" πάνω στη σκηνή και να σε κάνουν να φύγεις από τη συναυλία τους "πλήρης" και "χορτάτος" !!!

Πριν τη συναυλία προβαλλόταν στις οθόνες του Nikon Theatre [μία μεγάλη οθόνη πάνω από τη σκηνή και άλλες δύο μικρότερες οθόνες δεξιά και αριστερά της σκηνής ούτως ώστε να έχουμε καλή οπτική και εμείς που βρισκόμασταν στα πλάγια] ένα σατιρικό [και μάλλον "αυτοσαρκαστικό"] ταινιάκι σχετικά με τους Rush, προκειμένου να "μπούμε στο κλίμα" της συναυλίας. Και μετά ... έκαναν την εμφάνισή τους οι τρεις μουσικοί, με τον Geddy Lee [λεπτός, με τα μακριά μαύρα μαλλιά του και τα μαύρα στρογγυλά γυαλάκια του] να δηλώνει από το μικρόφωνο "we gonna sweat today" !!! Κι από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα ο ήχος ήταν τόσο καθαρός και κρυστάλλινος, κάνοντάς με ακόμη μια φορά να αναλογισθώ με παράπονο "γιατί εμείς στην Ελλάδα να μην έχουμε τόσο καλό ήχο στις συναυλίες μας" κλπ κλπ .... Η συναυλία κράτησε τρεις ώρες [!!!!], με διάλειμμα περίπου 15 - 20 λεπτών στη μέση της, ενώ το δεύτερο μέρος της ήταν, ως επί το πλείστον, αφιερωμένο στο δίσκο Movin' Pictures [εκδόσεως 1981], απ' όπου παίξανε, αν δεν κάνω λάθος, όλα τα τραγούδια !!! Η δε τουρνέ τους για το καλοκαίρι του 2010 ονομάζεται "Time Machine" !!! Και να, λοιπόν, τι κρατάω από το "ταξίδι" που έκανα με τη μηχανή του χρόνου των Rush εκείνο το βράδυ :

Α/ Το εντυπωσιακό σκηνικό τους, όπου τις εντυπώσεις τις κέρδιζε, καταρχήν, το επιβλητικό drums set του Νeil Peart, γεμάτο με τύμπανα και πιατίνια όλων των ειδών και των μεγεθών [και πίσω από αυτά ... ο άξιος "μάστορας" για να τα "δαμάσει" !!! ] !!! Αριστερά από το drums set ήταν τοποθετημένα τρία τεράστια κουτιά που θύμιζαν έναν συνδυασμό .... παλιών ραδιοφώνων και ... πλυντηρίων [!!!!!] {δεν αποκλείεται αυτά να ήταν τα ηχεία τους}. Δεξιά από τα drums set υπήρχε μια "μηχανή" [του χρόνου ???], με χωνιά και μικρά φουγάρα που συνεχώς στριφογύριζαν !!! Κάποιες φορές, στη διάρκεια της συναυλίας, αυτά τα φουγάρα "ξερνούσαν" στα ξαφνικά φλόγες που έφθαναν μέχρι ψηλά, κάνοντας το σκηνικό ακόμη πιο εντυπωσιακό. Και ... το ακόμη πιο "περίεργο" της υπόθεσης : στην άκρη της μηχανής υπήρχε έξοδος "μηχανής του κιμά" από την οποία .... είχες την εντύπωση ότι βγαίνανε λουκάνικα [!!!!] !!!!

Β/ Όσο για τα τραγούδια τους .... Πρόκειται για μακροσκελή τραγούδια, με εναλλασσόμενους ρυθμούς και εναλλασσόμενες μελωδίες, οι οποίες "γεφυρώνουν" ένα ευρύ "ροκ" φάσμα : τους Led Zeppelin με τους Dream Theatre, τους Yes με τους Iron Maiden, τους Pink Floyd με τους Alan Parson's Project [!!!!] κι αυτούς με τους Queensryche κλπ κλπ. Το ίδιο μακροσκελείς είναι και οι ιστορίες που διηγούνται, οι οποίες, θα έλεγε κανείς ότι ... παρακολουθούν από κοντά την ίδια την περιπέτεια της ανθρώπινης ύπαρξης !!! Κι όλα αυτά δοσμένα : α) με ιδιαίτερη συγκίνηση, η οποία οφείλεται, κυρίως, στον Lifeson, του οποίου το παίξιμο είναι, μεν, δεξιοτεχνικό αλλά δεν του λείπει, τελικά, η ζεστασιά [αυτό, όπως προείπα, για πρώτη φορά το ανακάλυψα στην εν λόγω συναυλία], β) με έντονο σαρκασμό, όπου καθίσταται απαραίτητος, ο οποίος οφείλεται, κυρίως, στη σαρκαστική φωνή και φυσιογνωμία του Geddy Lee !!! Για τον Lifeson έχω, επίσης, να πω ότι με άφησε άφωνο η ευρεία γκάμα των σολαρισμάτων του και οι εναλλαγές των κιθαριστικών παραμορφώσεων, των ακόρντων του αλλά και των ρυθμών [τους οποίους ... τους "παίζει στα δάχτυλα" !!! ] !!! Δεν δίστασε να σολάρει και ... πάνω σε "ανατολίτικους" δρόμους !!! Για τον Geddy Lee έχω, επίσης, να πω ότι με μάγεψε ο "δυναμικός" τρόπος που παίζει το μπάσο, κάνοντάς το να βγάζει "σκληρό" ήχο [αλλά και ως "πληκτράς" μάλλον δεν υστερεί], αλλά και το πόσο όμορφη έβγαινε η φωνή του [με ιδιαίτερη άνεση έκανε τα "ανεβοκατεβάσματά" της !!!]. Και ανάμεσά τους ... ο Peart, κρυμμένος πίσω από το πολύπλοκο drums set, να αλλάζει τους ρυθμούς των τραγουδιών, να κάνει εντυπωσιακά γυρίσματα και ... να μάς ανταμείβει με ένα καταπληκτικό drum solo [γι' αυτό θα μιλήσω παρακάτω]. Ξεχώρισα τα εξής τραγούδια :

α/ Στο πρώτο μέρος έπαιξαν, μεταξύ άλλων, το Workin' Them Angels από τον πρόσφατο δίσκο τους Snakes And Arrows [εκδόσεως 2007], το οποίο άκουγα για πρώτη φορά. Από τη μια οι "απαλές πινελιές" του Lifeson στο μαντολίνο, από την άλλη τα γεμάτα φόρτιση ανεβοκατεβάσματα της φωνής του Geddy Lee, από την ... "παρα - άλλη" οι εκπληκτικές ασπρόμαυρες εικόνες που προβάλλονταν στις οθόνες με στρατιώτες την ώρα που πολεμούν και εργάτες που χτίζουν ουρανοξύστες έχοντας στην πλάτη τους ... φτερά αγγέλων .... ε, δεν ήθελε και πολύ για να συγκινηθώ σε σημείο που να με πιάσουν τα κλάματα [το τελευταίο που περίμενα ότι θα μού συμβεί σε συναυλία Rush] !!! Απ' το τραγούδι αυτό μπορείτε να πάρετε μια γεύση απ' το παρακάτω βιντεάκι [η λήψη δεν είναι και τόσο καλή] :

https://www.youtube.com/watch?v=CiYfQKjlEAM

β/ Η εκτέλεση του Closer To The Heart, με τον Lifeson να παίζει στην εισαγωγή του πολύ όμορφα ακόρντα με τη 12χορδη ακουστική κιθάρα του. Όταν η οθόνη τον έδειξε από κοντά να χαϊδεύει τη 12χορδη και το απαλό αεράκι να ανεμίζει τα άσπρα μαλλιά του, σκέφθηκα ότι "αυτή η σκηνή θα μπορούσε άνετα να εκτυλίσσεται παραδίπλα, στην αμμουδιά του Jones beach, όπου θα είμαστε, λέει, καθισμένοι στην άμμο και ο Neal θα παίζει απαλά την κιθαρούλα του για εμάς" !!! Μια στιγμή της συναυλίας πραγματικά ... closer to the heart !!! Να κι ένα βιντεάκι από αυτή τη στιγμή [το σχόλιο sucky crowd αυτού που ανέβασε το βίντεο δεν μου αρέσει καθόλου] :

https://www.youtube.com/watch?v=vfRl2RUsybY

γ/ Ο δυναμικός τρόπος με τον οποίο άρχισε το δεύτερο μέρος της συναυλίας !!! Μετά το διάλειμμα, προβλήθηκε ξανά χιουμοριστικό / αυτοσαρκαστικό βιντεάκι για να μάς βάλει στο κλίμα και μετά ... Tom Sawyer, με όλα του τα γυρίσματα [αυτή η μελωδία με τα πλήκτρα στο ενδιάμεσό του ... άλλο πράγμα !!!] και όλες του τις εναλλαγές !!! Μετά από τον Τομ Σώγιερ ξεδιπλώθηκε μπροστά μας και το υπόλοιπο υλικό του Movin' Pictures. Φυσικά, δεν μπόρεσα να μην προσέξω και μια κοπέλα κάμποσα μέτρα πιο μπροστά από εμένα, η οποία, όσο παιζόταν το υλικό του Monin' Pictures, δεν σταμάτησε στιγμή να χορεύει στο κάγκελο δίπλα στη θάλασσα, με περίτεχνες, γεμάτες ερωτισμό, κινήσεις του σώματός της !!!

δ/ Το τραγούδι με το οποίο έκλεισε η συναυλία : το πολύ όμορφο Working Man, όπου ξεχώρισα τις εναλλαγές στις παραμορφώσεις της κιθάρας του Lifeson.

ε/ Το Caravan, με τη "γεμάτη μυστήριο" εισαγωγή του. Αυτό είναι ένα από τα 2 καινούρια τραγούδια που μάς παρουσίασαν, το οποίο πρόκειται να περιληφθεί στον νέο τους δίσκο, που θα έχει τίτλο Clockwork Angels και, σύμφωνα με πληροφορίες, θα κυκλοφορήσει εντός του 2011.

Δ/ Πολύ ωραίο το σόλο ντραμς που έπαιξε ο Neil Peart με το πολύπλοκο "σετ" του .... ήταν, πράγματι, εντυπωσιακό να βλέπεις τα χέρια του να "ίπτανται", με αστραπιαίες κινήσεις, πάνω από τα .... αναρίθμητα τύμπανα και τα πιατίνια όλων των μεγεθών και ... να καταλήγουν στα μεταλλόφωνα !!! Και κάποια στιγμή η βάση, στην οποία βρισκόταν το drums set και ο μουσικός, άρχισε να περιστρέφεται, με αποτέλεσμα ο μουσικός να κάνει το σολάρισμά του από άλλη θέση !!! Και ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη : Κάποια στιγμή άρχισε ρυθμούς από παλιά είδη μουσικής [νομίζω τσάρλεστον και σουίνγκ] και ξαφνικά .... ακούστηκαν προηχογραφημένα μέρη από πνευστά, προσφέροντάς μας μια γεύση "προπολεμικού καμπαρέ" [!!!!] ......

Ε/ Μεγάλη εντύπωση μού έκαναν, τέλος, οι εικόνες και τα ταινιάκια που προβάλλονταν στις οθόνες την ώρα της συναυλίας !!! Πρόκειται για τα καλύτερα που έχω δει ποτέ μου σε συναυλία !!! Συγκεκριμένα, προβλήθηκαν animations, σχετιζόμενα με το θέμα του τραγουδιού που παιζόταν εκείνη τη στιγμή, τα οποία ... ήταν πολύ ευρηματικά, γεμάτα σουρεαλισμό και ποιητική διάθεση !!! Σε κάποιο ταινιάκι - animation είδαμε έναν άνθρωπο με καβουράκι που, την ώρα που πηγαίνει στην εργασία του με την τσάντα της δουλειάς, βγαίνουν από τον ώμο του ... πολύχρωμα φτερά πεταλούδας και ο ίδιος να αρχίζει να πετάει !!! Σε άλλο είδαμε να πλημμυρίζει η οθόνη με εργοστάσια που βγάζουν καπνούς, με αερόπλοια να διασχίζουν τον ουρανό κλπ κλπ .... Σε άλλο είδαμε ένα καροτσάκι μωρού να διασχίζει μια υδρόγειο σφαίρα και μετά .... οι ρόδες του να κυλούν πάνω σε τηλεφωνικά σύρματα ανάμεσα από τις κολώνες !!! Σε άλλα ταινιάκια - animations είδαμε τα ανθρωπάκια με τα κόκκινα ρούχα, που κοσμούν το εξώφυλλο του Movin' Pictures, να ... ζωντανεύουν και ... να τρέχουν, να χοροπηδούν, να καβαλάνε σπορ αμαξάκια κλπ κλπ .... Τα πάντα υπέροχα και απολαυστικά και, φυσικά ... μέσα στο πνεύμα των τραγουδιών των Rush, τα οποία διαπνέονται ομοίως από "σουρεαλιστική διάθεση" .....

Συμπέρασμα:

Πριν τη συναυλία, νόμιζα ότι απλώς θα δω μια πολύ καλή συναυλία. Κι όμως ... τελικά είδα την ωραιότερη συναυλία της ζωής μου, χωρίς να το έχω καν υπολογίσει !!! "Πώς και συνέβη αυτό;", θα με ρωτήσετε ευλόγως. Μα επειδή επρόκειτο, αφενός, για μια συναυλία όπου το καθετί κινήθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα [κρυστάλλινος ήχος, δεξιοτεχνικό παίξιμο οργάνων, άρτια εκτελεσμένα όλα τα τραγούδια, υπέροχα και ευρηματικά τα ταινιάκια], αφετέρου όλα αυτά έγιναν για να υποστηρίξουν πράγματα ουσιώδη και με λόγο ύπαρξης !!! Όλα είχαν στηθεί για να "επενδύσουν" τραγούδια που έχουν να πουν πράγματα, που έχουν ένα κάποιο "βάθος", που γραφτήκανε από καλλιεργημένους και "διαβασμένους" ανθρώπους !!! Διότι είναι, φυσικά, "ευλογία" να είσαι δεξιοτέχνης σε κάποιο μουσικό όργανο, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερη "ευλογία", εκτός από δεξιοτέχνης μουσικός, να έχεις διαβάσει στη ζωή σου και αρκετή ποίηση, λογοτεχνία, αλλά και βιβλία Ιστορίας [όπως συμβαίνει με τους Rush]. Αν συμβαίνει αυτό .... τότε οι συναυλίες, όπως αυτή των Rush, ξεφεύγουν από την έννοια του "(εντυπωσιακού) σώου" και μετατρέπονται σε πραγματικά ταξίδια όχι μόνο μπροστά και πίσω στο χρόνο [εξ ου και ο τίτλος της Time Machine], αλλά και σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης ψυχής και σε όλες τις εκφάνσεις της περιπέτειας της ανθρώπινης ύπαρξης ....

Και στο τέλος της συναυλίας .... κρατάω τη στιγμή όπου ο Geddy Lee, εξουθενωμένος από το χορταστικό τρίωρο λάιβ, απηύθυνε στο κοινό, με όση ... φωνή του απέμεινε, "ευχαριστούμε Jones Beach" !!! Αλλά και αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας, προβλήθηκε στις οθόνες ένα ακόμη χιουμοριστικό ταινιάκι, το οποίο παρουσίαζε το εξής : δύο τύποι, μετά το τέλος της συναυλίας, μπαίνουν, λέει, απρόσκλητοι στο καμαρίνι των Rush, οι οποίοι στην αρχή παρεξηγήθηκαν, αλλά στο τέλος ο Geddy Lee τούς χάρισε ένα διπλό μπάσο με τις υπογραφές των μελών του συγκροτήματος ....