The Clash - London Calling

Το London Calling, αποτελεί το τρίτο άλμπουμ της Punk Rock μπάντας, The Clash και κυκλοφόρησε το 1979. Πολύ σύντομα κατάφερε να κυριαρχήσει στα chart, να δεχτεί ομόφωνες διθυραμβικές κριτικές και να αναγνωριστεί ως ένα από τα καλύτερα μουσικά επιτεύγματα του 20ου αιώνα.

Οι Clash ήταν ένα Punk Rock συγκρότημα των τελών της δεκαετίας του '70, μέχρι και των μεσαίων χρόνων του '80. Ιδρύθηκαν από τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Mick Jones. Αργότερα προστέθηκαν και άλλα μέλη, ο Joe Strummer (κιθάρα, φωνή), ο Paul Simonon (μπάσο, φωνητικά) και ο Nicky “Topper” Headon (κρουστά). Το όνομα τους προήλθε, σύμφωνα με τον Simonon από μια εφημερίδα, όπου παρατήρησε ότι παρουσιαζόταν πολλές φορές η λέξη “clash” (=σύγκρουση).

Με την κυκλοφορία του πρώτου ομώνυμου άλμπουμ τους (1977), καταξιώνονται αμέσως ως ένα από τα μεγάλα ονόματα του βρετανικού Punk, μαζί με τους Sex Pistols, τους Buzzcocks, τους Mott The Hople και άλλους. Οι Sex Pistols ήταν αυτοί που καθιέρωσαν το Punk, αλλά οι ίδιοι οι Clash καταφέρνουν πολύ σύντομα θα ανακηρυχθούν ως η επιτομή της Punk κουλτούρας και μουσικής. Η επιτυχία τους συνεχίζεται με το επόμενο άλμπουμ τους, με το όνομα Give 'Em Enough Rope (1978). Παρ' όλα αυτά, αν και το συγκρότημα ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο στην πατρίδα του, δεν είχε γνωρίσει παρόμοια επιτυχία στις ΗΠΑ. Όλα αυτά άλλαξαν με το αποκορύφωμα της καριέρας τους και του μουσικού τους ταλέντου, το London Calling της επόμενης χρονιάς (1979), ένα ανεπανάληπτο μείγμα από Rock, Jazz, Ska, Reggae, Punk και άλλων μουσικών ειδών.

O παραγωγός του London Calling, Guy Stevens

  Μετά τις ηχογραφήσεις του Give 'Em Enough Rope, οι Clash αποφάσισαν να αποστασιοποιηθούν από το μάνατζερ τους, Bernard Rhodes, ανοίγοντας νέους δρόμους για καινούριες δημιουργίες. Τον Αύγουστο του '79, μπαίνουν στα Wessex studios του Λονδίνου, για να ηχογραφήσουν το νέο άλμπουμ με παραγωγό τον Guy Stevens, έναν αλκοολικό, ναρκομανή τύπο, που κατάφερε όμως να κάνει εξαιρετική δουλειά και ταυτόχρονα να δημιουργήσει μια πιο θερμή ατμόσφαιρα και έναν πιο στενό δεσμό, ανάμεσα στα μέλη του γκρουπ, με διάφορους τρόπους...ανορθόδοξους και μη.

Ο δίσκος κυκλοφόρησε στην αγορά στις 14 Δεκεμβρίου του 1979, σαν διπλό άλμπουμ με 18 κομμάτια, αλλά στην τιμή του ενός, ώστε να γίνει προσιτό στον υπόλοιπο κόσμο. Αρχικά η CBS (η δισκογραφική εταιρία του συγκροτήματος), απέρριψε την κυκλοφορία ενός διπλού άλμπουμ. Ύστερα όμως έδωσε την άδεια να συμπεριληφθεί και ένα δωδεκάιντσο σινγκλ 33 στροφών, αλλά τελικά άλλαξε την γνώμη της ξανά και κυκλοφόρησε τον δίσκο με την μορφή και το περιεχόμενο που όλοι ξέρουμε σήμερα. Το 2000 έγινε μια επανέκδοση του άλμπουμ σε μορφή CD, και το 2004 άλλη μια, “Legacy Edition”, που περιλάμβανε ένα επιπλέον CD, με διάφορες σπάνιες ηχογραφήσεις και ένα DVD, το οποίο περιείχε ένα ντοκιμαντέρ για το making of του δίσκου, μαζί με κάποια μουσικά βίντεο.

Το άλμπουμ έγινε σχεδόν αμέσως, χρυσό, πουλώντας δύο εκατομμύρια αντίτυπα στην Μ. Βρετανία, ένας, σαφώς, πολύ μεγάλος αριθμός. Στις ΗΠΑ δεν είχε ανάλογη τύχη, αλλά και εκεί απόλαυσε μια σχετικά μεγάλη επιτυχία και απονεμήθηκε πλατινένιο. Επίσης κατόρθωσε να φτάσει στην κορυφή των charts πολλών άλλων χωρών - νο. 2 στη Σουηδία, νο. 4 στην Νορβηγία, είναι μερικές από τις υψηλότερες θέσεις στο εξωτερικό - και τέλος έφτασε το νο. 27 του πίνακα Billboard στην Αμερική.

Ανάλογη άνοδο με τις πωλήσεις, είχαν και οι κριτικές. Οι κριτικοί το χαρακτήρισαν ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της ροκ μέχρι τότε. Ένα επαναστατικό, θυμωμένο και αισιόδοξο δημιούργημα, που άνοιγε τις πύλες για μια νέα εποχή. Αλλά και στις μέρες μας εξακολουθεί να απολαμβάνει τον θαυμασμό, καθώς βρίσκεται στην κορυφή – ή κοντά σε αυτήν-, πολλών λιστών με τα καλύτερα άλμπουμ των τελευταίων ετών, κορύφωση των οποίων αποτελεί ο αριθμός 8 των 500 μεγαλύτερων άλμπουμ όλων των εποχών του περιοδικού Rolling Stone το 2003, καθώς και η κορυφή της λίστας με τα καλύτερα άλμπουμ των 80s (παρ' όλο που ο δίσκος κυκλοφόρησε το 1979) του ίδιου περιοδικού και η απονομή ενός βραβείου Grammy το 2007. Και ακόμα συνεχίζει να προκαλεί το ενδιαφέρον των ακροατών και του κόσμου γενικότερα.

Η φωτογραφία του εξωφύλλου έτσι όπως την απαθανάτισε η Penny Smith.

Το εξώφυλλο απεικονίζει τον μπασίστα του γκρουπ, Paul Simonon, να κομματιάζει το ηλεκτρικό του μπάσο  και αποτελεί φωτογραφία της φωτογράφου Penny Smith. Είναι σίγουρα ένα από τα δημοφιλέστερα και πιο εύκολα αναγνωρίσιμα εξώφυλλα άλμπουμ των τελευταίων χρόνων και όπως είπαν για αυτό “αιχμαλωτίζει την τελειωτική στιγμή του Rock 'n' roll – παντελής έλλειψη ελέγχου”. Όλος παραδόξως η ίδια η Penny Smith δεν ήθελε η φωτογραφία της να τοποθετηθεί ως εξώφυλλο του δίσκου, γιατί πίστευε ότι δεν ταίριαζε απόλυτα με αυτόν. Η γνώμη της και η θέλησή της, παρ' όλα αυτά δεν εισακούστηκαν, αφού ο Strummer και οι υπόλοιποι έκριναν ότι η φωτογραφία είναι η κατάλληλη – επιλογή που αποδείχτηκε σωστή. Το ίδιο το εξώφυλλο πάντως, οφείλει την μοναδικότητά του στο logo “London Calling”, που αναγράφεται πάνω του, επηρεασμένο από το logo του ντεμπούτου δίσκου του Elvis Presley, σημείο αναφοράς και για πολλούς άλλους μεταγενέστερους. (π.χ Rain Dogs – Tom Waits). : Ο ιστορικός πρώτος δίσκος του Elvis Presley σημαντικό σημείο αναφοράς για το London Calling.

Άσχετα από το εξώφυλλο, το London Calling αποτελεί σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς. Οι στίχοι του άγριοι, επαναστατικοί, τσουχτεροί, ταράζουν τα λιμνάζοντα νερά της βρετανικής κοινωνίας και δίνουν μια γροθιά στο κατεστημένο. Τραγούδια όπως το London Calling και το Guns Of Brixton, με στίχους όπως: “Αν δεν ξέρετε τι συμβαίνει γύρω σας, ρωτήστε το διπλανό σας”, το αποδεικνύουν περίτρανα. Πίσω από τις χαρούμενες, ζωηρές και ροκάδικες μελωδίες, κρύβονται μηνύματα, που αναφέρονται στον Ισπανικό Εμφύλιο, στο ναζισμό και σε άλλα κοινωνικά θέματα, δημιουργώντας ένα καθαρά πολιτικό άλμπουμ, γεμάτο πάθος, ένταση και οργή.

Το εξώφυλλο του επιτυχημένου σινγκλ London Calling - Armaggidon Time

Σημαντικό σημείο αναφοράς του London Calling, είναι το ομώνυμο τραγούδι, η αφετηρία του δίσκου, που αναφέρεται στην έκρηξη του πυρηνικού αντιδραστήρα στο Three Miles Island της Πενσιλβανία, στις αρχές του 1979. Κυκλοφόρησε πριν το κυρίως άλμπουμ στις 7 Δεκεμβρίου του 1979, μια εβδομάδα πριν από την κυκλοφορία του δίσκου. Ο τίτλος του αναφέρεται και παραπέμπει στο ραδιοφωνικό σήμα του BBC, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο άρχιζε με τη φράση, “this is London Calling...” (κάλεσμα του Λονδίνου). Οι κύριοι συγγραφείς του τραγουδιού ήταν ο Mick Jones και ο Joe Strummer, οι βασικοί συνθέτες των Clash. Άλλα θέματα που πραγματεύεται το τραγούδι, είναι η ανησυχία του γκρουπ για το μέλλον της μπάντας, μετά το τέλος της έκρηξης του Punk Rock στη Βρετανία (now don't look to us / All that phoney Beatlemania has bitten the dust") , καθώς και ο φόβος για μια επερχόμενη πλημμύρα του Λονδίνου, εξ' αιτίας του ποταμού Τάμεση (“London is drowning / And I live by the river”).

Το ίδιο το κομμάτι αποτελεί ένα από τα τρία single του δίσκου (μαζί με τα Clampdown και Train In Vain – ιδιαίτερα το τελευταίο γνώρισε ιδιαίτερη επιτυχία στις ΗΠΑ) και σίγουρα ένας από τους πιο γνωστούς και καλύτερους Punk ύμνους, που γράφτηκαν ποτέ, φτάνοντας μέχρι την 15η θέση των μεγαλύτερων τραγουδιών όλων των εποχών, πιο ψηλά από κάθε άλλο Punk κομμάτι. Γνώρισε επίσης πολλές διασκευές, ανάμεσά τους και αυτή του Bruce Springsteen και ταυτόχρονα μεγάλη επιτυχία, σκαρφαλώνοντας στο νο. 11 των αγγλικών chart.

Το London Calling, ξέφυγε γρήγορα από την περίγυρο των άλλων Punk άλμπουμ, λόγω του ότι παρουσίαζε και περιείχε μια πληθώρα μουσικών ειδών, όπως Jazz, στα “Jimmy Jazz”, “The Right Profile”, “Wrong 'Em Boyo”, Reggae και Ska στο “Revolution Rock”, βρετανική Pop στα “Spanish Bombs” και “Lost In The Supermarket”, μέχρι καθαρό αγνό Punk, όπως στο ομώνυμο, θρυλικό τραγούδι, στο “Death Or Glory”, στο “Hateful”, όπως και στο “Clampdown”.

Γενικά ολόκληρο το άλμπουμ, πρόκειται για έναν θαυμαστό μουσικό θησαυρό. Ένας δίσκος ξεχωριστός από τους άλλους. Το London Calling, υπήρξε σύμβολο του Punk Rock και ένα επαναστατικό μήνυμα στους νέους ανθρώπους, χωρίς, όμως, να χάσει τον εμπορικό του χαρακτήρα. Ένα κατόρθωμα που λίγοι μουσικοί, κατά τη γνώμη μου, το πετυχαίνουν. Ακόμα και στις μέρες μας, μπορεί να ακουστεί φρέσκο, δυνατό και ζωηρό. Ένας δίσκος παντός καιρού, που μοιάζει σαν να βγήκε σήμερα.

 

- Τα τραγούδια του άλμπουμ (κυκλοφορία του 1979):

1. London Calling, 2. Brand New Cadillac, 3. Jimmy Jazz, 4. Hateful , 5. Rudie Can't Fail , 6. Spanish Bombs , 7. The Right Profile , 8. Lost In The Supermarket , 9. Clampdown , 10. The Guns of Brixton , 11. Wrong 'Em Boyo  , 12. Death Or Glory , 13. Koka Kola , 14. The Card Cheat , 15. Lover's Rock , 16. Four Horsemen , 17. I'm Not Down , 18. Revolution Rock , 19. Train In Vain ,

 

- Οι Clash:

Joe Strummer (ρυθμική κιθάρα, φωνή, πιάνο), Mick Jones (κιθάρα, φωνή, πιάνο), Paul Simonon

 

- Άλλα χαρακτηριστικά του δίσκου:

 

• Διάρκεια: 65 λεπτά

• Δισκογραφική εταιρία: CBS

• Παραγωγοί: Guy Stevens, Mick Jones

• Κυκλοφόρησε: 14 Δεκεμβρίου 1979

 

Ευχαριστώ για την ανάγνωση.

 

 

• Πηγές

• Wikipedia the Free Encyclopedia

• tvsx.gr

• The Clash: The Official Website

• mtvgreece.gr

• mixonline.com