Ξεχασμένες Μπάντες: Small Faces/Faces

 

*** Εισαγωγή:

Ούτε οι Pretty Things δεν κατάφεραν ποτέ τους να έρχονται "δεύτεροι και καταϊδρωμένοι" όπως οι Small Faces και είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να μην ξεχαστούν. Εντάξει… για να λέμε και του "στραβού το δίκιο", είναι ξεχασμένοι αλλά η κληρονομιά τους όπως και να το κάνουμε, είναι εδώ. 

Στην πραγματικότητα, οι Small Faces ήταν η No.2 Mod μπάντα (η No.1 ήταν οι Who) και ο leader τους, ο Steve Marriott, είχε την τύχη να έχει πιο δυναμική φωνή από τον Roger Daltrey, τουλάχιστον μέχρι το 1969, γιατί μετά ο Roger μεταμόσχευσε έναν φωνητικό ενισχυτή μέσα στο λαρύγγι του. Μέχρι όμως το 1969 ο συναγωνισμός ήταν ασύγκριτος. Ο Marriott ήταν πολύ ανώτερος.

Γύρω στα 1966, στον αντίποδα των Rolling Stones και των Who, ο Marriott μαζί με τον μπασίστα Ronnie Lane, έδειξαν αρκετά ενδιαφέρουσες ικανότητες στο να μαστορεύουν τραγουδάκια στο ύφος της BritPop με –που και που- δόσεις από psychedelia. Σιγά-σιγά όμως, έπεσαν στην παγίδα του "ας δοκιμάσουμε οτιδήποτε, να δούμε αν και πώς δουλεύει" και αυτό δεν ήταν απαραίτητα θετικό για τη μπάντα. Στη σύντομη –ως μπάντα- ζωή τους, είχαν πολύ σπουδαίους ανταγωνιστές. Εκτός από τους Rolling Stones και τους Who, είχαν και τους Kinks του πολύ σπουδαίου Ray Davies και κατάφεραν –αν μη τι άλλο- το Ogden's Nut Gone Flake που ήταν στα 1968 το κύκνειο άσμα τους, να αναγορευτεί σε "μικρό αδελφάκι" του Village Green Preservation Society των Kinks.

Ο Marriott αποχώρησε από τη μπάντα στα 1968 και φορμάρισε τους Humble Pie μαζί με τον Peter Frampton, ενώ οι υπόλοιποι "αναβαθμίστηκαν" σε Faces με την προσθήκη των Ron Wood & Rod Stewart. Και οι δύο μπάντες, αμέσως μετά τους ανασχηματισμούς, εγκατέλειψαν τα ψυχεδελικά πειράματα και κατάφεραν να γίνουν από τις καλύτερες μπάντες του Βρετανικού Blues-Rock στα 70’s.

Οι Humble Pie βέβαια, έχασαν το "παιχνίδι" πολύ γρήγορα αφού ανέτειλε το αστέρι του Frampton που τον οδήγησε σε μία προσωπική glam καριέρα και έβαλε τέλος στην καριέρα του Marriott, ενώ από την άλλη μεριά οι Faces, κατάφεραν να μείνουν περισσότερο στην επικαιρότητα και αυτό όχι για χάρη του Rod Stewart –που κατάντησε χειρότερος από τον Frampton- αλλά για χάρη των δύο Ronnies (Lane & Wood) που φρόντιζαν να διατηρείται η καλή φήμη της μπάντας.

Με την προσθήκη λοιπόν των Stewart & Wood στα 1969, που ήρθαν και οι δύο από το Jeff Beck Group, αφαιρέθηκε το Small από το όνομα της μπάντας και έγιναν Faces. Αυτό οφείλεται σε ένα ευρηματικό συμβιβασμό ανάμεσα στην δισκογραφική και τα μέλη της μπάντας. Η εταιρία επέμενε να μην αλλάξουν όνομα και οι νεοεισελθόντες που ήταν ….ψηλότεροι από τους υπόλοιπους τρεις, πρότειναν το Faces που έγινε δεκτό. Οι Αμερικάνοι όμως, έβαλαν όρο και κυκλοφόρησαν το πρώτο album των Faces, σαν Small Faces.

Στα 1973 και καθώς η μπάντα είχε καταντήσει να είναι session στην προσωπική καριέρα του Rod Stewart, ο Ronnie Lane παραιτήθηκε και ήρθε στη θέση του ο Tetsu Yamauchi. Στα 1975 ο Wood ξεκίνησε τη συνεργασία του με τους Rolling Stones και αυτό σήμανε τη διάλυσή τους τον Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς.

Στην μετά-Faces περίοδο, οι μουσικές δραστηριότητες των μελών  είχαν/έχουν –ξεχωριστά για τον καθένα- πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Ο Wood έγινε full μέλος των Rolling Stones, ο Jones ακολούθησε τους Who μετά το θάνατο του Keith Moon, ο McLagan (που του είχε επίσης κάνει πρόταση ο Townsend να ακολουθήσει τους Who) πήγε στις ΗΠΑ και φορμάρισε τους Bump Band, ο Yamauchi επέστρεψε και συνέχισε την καριέρα του στην Ιαπωνία και ο Lane φορμάρισε τους Slim Chance και τους κράτησε μέχρι που διαγνώστηκε ότι πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας. Όσο για τον Stewart, η προσωπική του καριέρα είναι πασίγνωστη.

Στη συνέχεια, οι Small Faces έκαναν ένα reunion στα τέλη των 70’s (χωρίς τον Ronnie Lane) που απέφερε δύο albums και στα 1981 οι Ronnie Lane & Steve Marriott συνεργάστηκαν για το album The Legendary Majik Mijits.

Οι Faces έκαναν reunion στα 1986 συνοδεύοντας τον Rod Stewart σε συναυλία στο Wembley, όπου ο  Ronnie Lane τραγούδησε στην αναπηρική του καρέκλα χωρίς όμως να μπορεί να παίξει μπάσο. Ο Bill Wyman από τους Rolling Stones τον αντικατέστησε σ’ αυτό.

Η ίδια σύνθεση (χωρίς τον Lane αυτή τη φορά) συνόδευσε ξανά τον Rod Stewart στα 1993. Ο Ronnie Lane έκανε το τελευταίο του live στα 1992 μαζί με τον Ian McLagan στα πλήκτρα σε ένα σώου για τον Ronnie Wood. Ο Lane πέθανε στα 1997. Η "οικογένεια" όμως των Small Faces, είχε ήδη χάσει τον Steve Marriott που κάηκε ζωντανός στα 1991.

Στα 2004 ο Kenney Jones φορμάρισε τους Jones Gang, μαζί με τους Robert Hart & Patrick Walford (Bad Company) και τον κιθαρίστα Rick Wills (Foreigner).

Ανάμεσα στα 2004-2005, οι επιζώντες Faces έκαναν μερικά ακόμα  reunions, αλλά κανένα από αυτά, δεν είχε πάνω από τρία –τα ίδια- αρχικά μέλη την ίδια φορά. Τον Μάιο του 2004 "συναντήθηκαν" οι Jones, Wood & McLagan, τον Αύγουστο οι Wood, McLagan & Stewart (στο μεταξύ οι Wood & Stewart έπαιξαν αρκετές φορές μαζί στο Madison Square Garden, στο Royal Albert Hall και σε ένα street live στο Λονδίνο), τον Μάρτιο του  2005 "συναντήθηκαν" οι McLagan & Wood και τον Δεκέμβριο του 2005 οι Wood & McLagan ξανά.

Τον Νοέμβριο του 2008 οι Stewart, Wood, McLagan & Jones "συναντήθηκαν" για πρόβες "just to check if we can remember the songs" και τον Οκτώβριο του 2009, έδωσαν –χωρίς τον Stewart- ένα φιλανθρωπικό κονσέρτο για να βοηθήσουν οικονομικά τη χήρα του Lane. Στη θέση του Stewart τραγούδησε ο Mick Hucknall (Simply Red) και στη θέση του Lane έπαιξε μπάσο ο Bill Wyman.

Η επιτυχία των Faces δεν ήταν ποτέ κάτι το εξαιρετικό, δεδομένου ότι είχαν να ανταγωνιστούν θηρία που άκουγαν στο όνομα Who & Rolling Stones. Κατά τη δική μου γνώμη, η καριέρα που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον, δεν είναι αυτή των Faces, αλλά των Small Faces.

Όσο για τη δισκογραφία τους, τη "χτύπησε" αλύπητα το Αμερικανικό εμπορικό σύνδρομο και "χάνει ο δίσκος το CD και το CD το δίσκο". Για να μην μπλέξω λοιπόν και μπλέξω και εσένα μαζί, θα παραμείνω στις Βρετανικές κυκλοφορίες, γιατί οι Αμερικάνοι που τα μετράνε όλα με δολάρια, έκαναν του κεφαλιού τους.

*** Lineup (Small Faces, 1965-1968):

* Steve (Stephen Peter) Marriott: (Ιανουάριος 1947 - Απρίλιος 1991, Κιθάρα, Πλήκτρα, Φυσαρμόνικα, Τύμπανα, Φωνή)
* Ronnie (Ronald Frederick) Lane: (Απρίλιος 1946 – Ιούνιος 1997, Μπάσο, Κιθάρα, Φωνή)
* Ian (Patrick) McLagan: (Μάιος 1945, Πλήκτρα, Κιθάρα, Φωνή)
* Kenney (Kenneth Thomas) Jones: (Σεπτέμβριος 1948. Τύμπανα)

* 1968: - Marriott.

*** Lineup (Faces, 1969-1975):

* Ronnie (Ronald Frederick) Lane: (Απρίλιος 1946 – Ιούνιος 1997, Μπάσο, Κιθάρα, Φωνή)
* Ian (Patrick) McLagan: (Μάιος 1945, Πλήκτρα, Κιθάρα, Φωνή)
* Kenney (Kenneth Thomas) Jones: (Σεπτέμβριος 1948. Τύμπανα)
* Rod (Roderick David) Stewart: (Ιανουάριος 1945, Κιθάρα, Φωνή)
* Ronnie (Ronald David) Wood: (Ιούνιος 1947, Κιθάρα, Μπάσο, Φωνή)

* 1973: - Lane, + Tetsu (Tetsuo) Yamauchi (Οκτώβριος 1946, Μπάσο)

*** Δισκογραφία (Λίστα):

1966: Small Faces (Small Faces)
1967: From The Beginning (Small Faces)
1967: Small Faces (Small Faces)
1968: Ogden's Nut Gon Flake (Small Faces)
1970: First Step (Faces)
1971: Long Player (Faces)
1971: A Nod Is as Good as a Wink... to a Blind Horse (Faces)
1973: Ooh La La (Faces)

*** Albums

** Small Faces (Το Υποτιμημένο, Small Faces, 1966)

* Tracks: 1) Shake, 2) Come On Children, 3) You Better Believe It, 4) It's Too Late, 5) One Night Stand, 6) What'Cha Gonna Do About It, 7) Sorry She's Mine, 8) Own Up Time, 9) You Need Loving, 10) Don't Stop What You Are Doing, 11) E Too D, 12) Sha La La La Lee.
* Bonus Tracks: 1) Shake, 2) Come On Children, 3) What'Cha Gonna Do About It, 4) Own Up Time, 5) E Too D.

Στα 1965, το να βγεις στο προσκήνιο μια βδομάδα μετά από κάποιον άλλο, σήμαινε ότι βρισκόσουνα πίσω έναν ολόκληρο μήνα. Οι Small Faces επιβιβάστηκαν στο τραίνο του 1965, αλλά συνάντησαν συνεπιβάτες τους Who που ήδη ταξίδευαν με το My Generation.

Όπως όμως έγραψα και πιο πριν, ο Steve Marriott είναι πολύ καλύτερος από τον Roger Daltrey στην προ-Tommy εποχή. Αυτό σημαίνει ότι εκεί που ο Daltrey διασκευάζει James Brown με "αστείο" τρόπο, ο Marriott διασκευάζει Sam Cooke και είναι περισσότερο πειστικός. Ο Steve είναι πάρα πολύ καλός. Παίρνει το 'You Need Love' του Willie Dixon και το μετονομάζει σε 'You Need Loving', πολύ πριν ο Robert Plant το κάνει 'Whole Lotta Love'. Το αστείο στην υπόθεση, είναι ότι ενώ ο Dixon έκανε μήνυση στους Page/Plant για κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας, δεν έκανε το ίδιο στους Marriott/Lane που συνυπογράφουν το κομμάτι. Περίεργο; Η πιο πιθανή εξήγηση είναι ότι το 'You Need Loving' ήταν "ξεχασμένο", ενώ το 'Whole Lotta Love' εξακολουθούσε να "σπάει τα ταμεία". Το αποτέλεσμα της δίκης δεν το ξέρω, αλλά ξέρω ότι οι Page/Plant είχαν πολύ συχνά τέτοιου είδους "προβλήματα".

Το album λοιπόν αυτό είναι γεμάτο διασκευές. Το instrumental 'Own Up Time', αν το ακούσεις με λίγη προσοχή, θα διακρίνεις το riff του 'Taxman' των Beatles παιγμένο ανάποδα. Στη συνέχεια έχουμε και άλλες διασκευές, αλλά και μερικά τραγούδια "τσιχλόφουσκες" με στιχάκια του τύπου: 'I asked her where d'you wanna go, sha la la la lee, we went somewhere I don't know, sha la la la lee'. Παρ’ όλες αυτές τις "τσιχλόφουσκες", ήταν στα σίγουρα μία ανταγωνίσιμη μπάντα και δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να ακολουθήσουν το "τσιχλοφουσκικό" ρεύμα της εποχής.

Ξεχωρίζουν τα  'Sorry She's Mine', 'You Better Believe It' & 'What'cha Gonna Do About It' που ουσιαστικά δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο με την εξαίρεση βέβαια του 'You Need Loving' που είναι το κορυφαίο εδώ μέσα.

* Σχόλιο: Οι "Φατσούλες" έπασχαν σε όλα τους τα albums, από το σύνδρομο της διετούς ….καθυστέρησης. Έτσι λοιπόν και το συγκεκριμένο, κυκλοφόρησε στα 1966 και ηχεί σα να είναι του 1964. Στην έκδοση του CD συναντάμε στα bonus εναλλακτικές εκτελέσεις 5 τραγουδιών από τα 12 του δίσκου με κακό όμως ήχο. Ενδιαφέρον έχει το 'Own Up Time', όπου το riff του 'Taxman' είναι περισσότερο εμφανές.

* Να το πάρω; Εάν δεν σε ενδιαφέρουν οι "Φατσούλες", μπορείς να το αγνοήσεις. Το ιστορικό ντοκουμέντο όμως του δίσκου, ενεδρεύει στο 'You Need Loving' γιατί σ’ αυτό θα βρεις τη βάση του 'Whole Lotta Love'.

** From The Beginning (Small Faces, 1967)

* Tracks: 1) Runaway, 2) My Mind's Eye, 3) Yesterday, Today And Tomorrow, 4) That Man, 5) My Way Of Giving, 6) Hey Girl, 7) (Tell Me) Have You Ever Seen Me, 8) Take This Hurt Off Me, 9) All Or Nothing, 10) Baby Don't You Do It, 11) Plum Nellie, 12) Sha La La La Lee, 13) You've Really Got A Hold On Me, 14) What'cha Gonna Do About It.
* Bonus Tracks: 1) My Mind's Eye, 2) Hey Girl, 3) Take This Hurt Off Me, 4) Baby Don't You Do It, 5) What'cha Gonna Do About It.

Στα τέλη του 1966, η Decca κυκλοφόρησε το 'My Mind's Eye' σε single ενώ ήταν ακόμα σε μορφή demo και αυτό, οδήγησε τις "Φατσούλες" στον Andrew Loog Oldham. Η Decca βέβαια σαν απάντηση, κυκλοφόρησε ότι είχε η μπάντα ξεχασμένο στα συρτάρια της και έτσι θα βρούμε εδώ αρκετά τραγούδια και από το προηγούμενο album.

To 'Runaway' ανοίγει το album σε στυλ ….Pavarotti και λες ότι ο Marriott μιμείται το τραγούδισμα του Tom Jones, αλλά ευτυχώς αυτό κρατάει μόνο για λίγα δευτερόλεπτα και το τραγούδι αποδεικνύεται τελικά έξοχο. Το 'You've Really Got A Hold On Me' βαδίζει στα πρότυπα των Beatles, το  'Baby Don't You Do It' στα πρότυπα των Who και το 'My Mind's Eye' δανείζεται -κάπου στη μέση- στοιχεία από το 'Ticket To Ride' των Beatles. Τα 'Yesterday, Today, And Tomorrow' & 'That Man', μοιάζουν μεταξύ τους και θυμίζουν την ατμόσφαιρα του 'Tomorrow Never Knows' πάλι των Beatles.

Αυτό που ξεχωρίζει, είναι το 'All Or Nothing' που ομολογουμένως, χωρίς το τραγούδισμα του Marriott θα ήταν –ίσως- εντελώς αδιάφορο. Τέλος, το  'Plum Nellie' είναι ένα 12μετρο Blues, στο οποίο όλοι τους είναι πάρα πολύ καλοί σε στυλ Yardbirds ή Who με τα πλήκτρα του Ian, να τους ανεβάζουν ακόμα περισσότερο.

Τα υπόλοιπα κομμάτια –αν και στο στυλ της "τσιχλόφουσκας"- δεν είναι άσχημα. Δεν χρειάζεται βέβαια να γράψω ξανά για το 'Sha La La La Lee'. Στα bonus θα βρούμε μία ενδιαφέρουσα παραλλαγή του 'My Mind's Eye'.

* Σχόλιο: Psychedelia, blue-eyed Soul & hard Rock για να γεμίσει τα ταμεία της Decca.

* Να το πάρω; Δεν θα έλεγα "ναι" απαραίτητα.

** Small Faces (Το Καλύτερο, Small Faces, 1967)

* Tracks: 1) (Tell Me) Have You Ever Seen Me, 2) Something I Want To Tell You, 3) Feeling Lonely, 4) Happy Boys Happy, 5) Things Are Going To Get Better, 6) My Way Of Giving, 7) Green Circles, 8) Become Like You, 9) Get Yourself Together, 10) All Our Yesterdays, 11) Talk To You, 12) Show Me The Way, 13) Up The Wooden Hills To Bedfordshire, 14) Eddie's Dreaming.

Σχεδόν όλα τα κομμάτια πιστώνονται στο συνθετικό ντουέτο Marriott/Lane που κάνει πολύ καλή δουλειά εδώ με κορυφαίο παράδειγμα τα ψυχεδελικά 'Green Circles' & 'Up The Wooden Hills To Bedfordshire' που μπορεί να μη σε παραπέμψουν απαραίτητα στον Syd Barrett, αλλά σίγουρα θα σε πάνε κάπου προς το Disraeli Gears.

Στα υπόλοιπα κομμάτια οι ψυχεδελικές επιρροές είναι σποραδικές και επισκιάζονται από το R'n'B και το folk-Pop. Το τραγούδισμα του Marriott είναι πάρα πολύ καλό και κυριαρχεί σε κομμάτια όπως τα 'Something I Want To Tell You' (που μπορεί να σας θυμίσει έναν ρομαντικό Lou Reed) & 'Talk To You'.

Ο Ronnie "στριμώχνει" με το τραγούδισμά του τον Steve στο 'All Our Yesterdays' που το αποδίδει θαυμάσια κυρίως επειδή κυριαρχούν τα πνευστά και του δίνουν ένα 50’s cabaret style και αν βάλουμε δίπλα του τα παρεμφερή 'Become Like You', 'Show Me The Way' & 'Feeling Lonely' καταλαβαίνουμε εύκολα ότι είναι δημιουργίες του Lane, επειδή δεν ανήκουν καθόλου στη "σφαίρα" που κινείται ο Marriott.

Με αυτή τη πολύ σημαντική διαφορά στην προσέγγιση, στη δημιουργία, στην ενορχήστρωση και στο τραγούδισμα του ενός από τον άλλο, αντιλαμβανόμαστε πολύ εύκολα ότι το συνθετικό ντουέτο δεν θα έμενε για πολύ ακόμα στην ίδια "γειτονιά".

Το πρόβλημα του album, είναι η μικρή του διάρκεια. Πώς χωρέσανε 14 τραγούδια μέσα σε 29 λεπτά; Μπορεί να ακούγεται ενδιαφέρον από μία άποψη, αλλά από την άλλη, μέχρι να "μπεις" μέσα στο κομμάτι, τελειώνει. Μοιάζει σαν μέτριος δίσκος του McCartney, αλλά χωρίς τα ατέλειωτα μουσικά tricks του Paul. Στις περισσότερες περιπτώσεις, μία μουσική ιδέα επαναλαμβάνεται 2, 3 & 4 φορές και ακούγεται στα αυτιά σου σα να διακόπτεται ξαφνικά πριν να καταλάβεις τι γίνεται.

Οι Marriott & Co φαίνεται ότι αντιλήφθηκαν το λάθος και προσπάθησαν να το διορθώσουν με το επόμενο album τους που έμελλε όμως, να είναι το τελευταίο. 

* Σχόλιο: Το "Ιερό Δισκοπότηρο" των 60’s που βάζει τη βάση για τη μουσική κληρονομιά των Small Faces. Αν έχετε "βαρεθεί" να ακούτε τα –για την εποχή- κορυφαία Sgt Pepper, Flowers & Strange Days και θέλετε κάτι "διαφορετικό", αξίζει τον κόπο.

* Να το πάρω; Αν σε διακατέχει Αρχαιολογική Περιέργεια, για το πώς χώρεσαν 14 τραγούδια μέσα σε 29 λεπτά, θα πρέπει να το πάρεις οπωσδήποτε. Αν μη τι άλλο, αξίζει να ερευνήσεις το θέμα.

** Ogden's Nut Gone Flake (Το Πεμπτουσιακό, Small Faces, 1968)

* Tracks: 1) Ogden's Nut Gone Flake, 2) Afterglow Of Your Love, 3) Long Agos And Worlds Apart, 4) Rene, 5) Song Of A Baker, 6) Lazy Sunday, 7) Happiness Stan, 8) Rollin' Over, 9) The Hungry Intruder, 10) The Journey, 11) Mad John, 12) Happy Days Toy Town.

Το "Σύνδρομο της Καθυστέρησης" χτυπάει για άλλη μια φορά και οι Small Faces κάνουν το Ogden's Nut Gone Flake στα 1968 ενώ θα έπρεπε να το έχουν κάνει δύο χρόνια πριν. Αυτό βέβαια, δεν μειώνει καθόλου την αξία του, αφού το ντουέτο Marriott/Lane βρίσκεται στα καλύτερά του.

Το Ogden's Nut χωρίζεται σε δύο μέρη. Η πρώτη πλευρά -που είναι και η πιο ενδιαφέρουσα- περιέχει κομμάτια που κυκλοφόρησαν σαν singles και η δεύτερη ένα μουσικό/αφηγηματικό παραμύθι ενός τύπου που τον λένε Happiness Stan. Ωστόσο, μερικές επαναλήψεις στην ακρόαση θα ανεβάσουν την εκτίμησή σου για τη δεύτερη πλευρά. Μπορεί να σε κουράσει –λίγο- η αφήγηση του Καθηγητή Stanley Unwin που εισάγει το κάθε κομμάτι, αλλά η επαναλαμβανόμενη ακρόαση, θα βοηθήσει σίγουρα.

Από την πρώτη πλευρά, ξεχωρίζουν δύο πολύ σπουδαία κομμάτια. Το 'Rene' που μας λέει την ιστορία μιας κοπέλας η οποία υποδέχεται στο λιμάνι τους ναυτικούς που έρχονται από την Kuala Lumpur και είναι τραγουδισμένο θαυμάσια με Cockney προφορά από τον Marriott και το –επίσης με Cockney προφορά- 'Lazy Sunday'. Αυτά τα δύο μπορεί να ξεχωρίζουν αλλά δεν είναι τα μόνα καλά σ’ αυτή την πλευρά.

Το 'Afterglow Of Your Love' έχει το νεύρο που θα συναντήσουμε σε λίγο  στους Humble Pie του Marriott, το ψυχεδελικό 'Long Agos And Worlds Apart' που κάνει link στο 'Rene' και το 'Song Of A Baker' που με το riff του, κάνει link στο 'Wild Thing'.

Η δεύτερη πλευρά είναι –όπως έγραψα- διαφορετική. Ο Happiness Stan ψάχνει για το άλλο του μισό στο …φεγγάρι! Ο Unwin ίσως να σε ενοχλήσει με τις Cockney προφορικές του εισαγωγές, αλλά τα κομμάτια είναι όμορφα και έχουν ενδιαφέρον. Όλα τους, κρύβουν κάτι που θα σου τραβήξει την προσοχή.

Το 'Happiness Stan' έχει κάτι το μυστηριώδες, το 'Rollin' Over' δανείζεται το opening riff του 'Foxy Lady', το 'Hungry Intruder' είναι ένα φιλικότατο folk ακουστικό κομμάτι, το 'Mad John' μία μεσαιωνική μπαλάντα και το 'Happy Days Toy Town' είναι ένα 'Lazy Sunday' No. 2.

* Σχόλιο: Απαιτεί αρκετές ακροάσεις για να το "κατακτήσεις". Δεν θα σε ενθουσιάσει αμέσως, αλλά αν το καταφέρεις, θα το λατρέψεις.

* Να το πάρω; Αν του φερθείς με τον σεβασμό που του αξίζει, πρέπει να το πάρεις. Είναι από μόνο του μία δήλωση/κατάθεση.

** First Step (Faces, 1970)

* Tracks: 1) The Wicked Messenger, 2) Devotion, 3) Shake, Shudder, Shiver, 4) Stone, 5) Around The Plynth, 6) Flying, 7) Pineapple and the Monkey, 8) Nobody Knows,9) Looking Out The Window, 10) Three Button Hand Me Down.

To First Step που κυκλοφόρησαν λοιπόν οι Αμερικάνοι με την επωνυμία  Small Faces είναι το ντεμπούτο album των Faces και πρόκειται σε γενικές γραμμές για το πιο "αδύνατο" στουντιακό τους κατόρθωμα. Στην ουσία, ακόμα ψάχνονται και τις χαμηλές του πωλήσεις τις περίμεναν και οι ίδιοι. Ξεχωρίζουν τα "Three Button Hand Me Down", "Shake, Shudder, Shiver" & "Flying".

* Σχόλιο: Αδιάφορο. Δεν έχει τίποτα για να σε ….σφάξει!

* Να το πάρω; Όχι βέβαια. Ούτε στον ύπνο σου!

** Long Player (Faces, 1971)

* Tracks: 1) Bad 'N' Ruin, 2) Tell Everyone, 3) Sweet Lady Mary, 4) Richmond, 5) Maybe I'm Amazed, 6) Had Me A Real Good Time, 7) On The Beach, 8) I Feel So Good, 9) Jerusalem.

Εδώ δείχνουν να έχουν μερικές καλές ιδέες, αλλά ακόμα και όταν παίρνουν ιδέες άλλων, δεν τις πάνε πιο πέρα. Το 'Maybe I'm Amazed' –ας πούμε- του  Paul McCartney δεν είναι άσχημο, αλλά για ποιο λόγο να το προτιμήσω από το original? Για ποιο λόγο;

Ο Ronnie Wood ανοίγει το album μια χαρά με το 'Bad 'N' Ruin' και οι "Φάτσες" παραδίδουν ένα από τα καλύτερα Rock κομμάτια ολόκληρης της καριέρας τους. Αλλά και αν αυτό δεν σου είναι αρκετό, έχεις και το 'Had Me A Real Good Time' που είναι το πιο heavy κομμάτι του album με έναν Kenny Jones σε στυλ John Bonham, με έναν εκπληκτικό Stewart στο τραγούδισμα και με τον Bobby Keys να παίζει σαξόφωνο a la 'Can't You Hear Me Knocking'. Πολύ δυνατό κομμάτι.

Έχουν μία άσχημη στιγμή με το 'I Feel So Good'. Το παρατραβάνε, αλλά το κομμάτι είναι Blues και δεν μπορούν να αντισταθούν. Τα υπόλοιπα κομμάτια είναι σε πιο απαλό στυλ. Είναι μπαλάντες, είναι country και folk.

Το 'Tell Everyone' είναι μονότονο, αλλά σώζεται από τον Stewart, ενώ το  'Sweet Lady Mary' ξεχωρίζει. Οι κιθάρες έχουν έναν εξαιρετικότατο διάλογο και το κομμάτι είναι σούπερ για αφιέρωση στην καλή σας. Να θυμηθείτε μονάχα να αντικαταστήσετε το 'Mary' με το δικό της όνομα και η σερενάτα είναι έτοιμη. Α ναι… να θυμηθείτε ακόμα να προσλάβετε τον Ronnie Wood για να παίξει την υπέροχη slide κιθάρα όταν θα φτάσετε κάτω από το παράθυρό της.

Τα 'On The Beach' & 'Richmond' τα ξεχνάμε, με το δεύτερο να είναι ελαφρά καλύτερο. Το 'Jerusalem' είναι instrumental και παίζει ο Ronnie Wood στο στούντιο μόνος του.

- Γιατί ρε παιδιά;
- Έτσι μας ήρθε.
- Καλά…

* Σχόλιο: Βασικά δεν είναι άσχημο, αλλά με αντίπαλο το Sticky Fingers των Rolling Stones, δεν τα κατάφερε.

* Να το πάρω; Με το Sticky Fingers στο διπλανό ράφι, δεν μπορώ να σου πω "ναι".

** A Nod Is as Good as a Wink... to a Blind Horse (Το Καλύτερο, Faces, 1971)

* Tracks: 1) Miss Judy's Farm, 2) You're So Rude, 3) Love Lives Here, 4) Last Orders Please, 5) Stay with Me, 6) Debris, 7) Memphis Tennessee, 8) Too Bad, 9) That's All You Need.

Είναι το τρίτο της μπάντας (το δεύτερο στα 1971) και είναι το πιο καλό τους. Το ξεχώρισα όχι για το πασίγνωστο "Stay with Me", αλλά για το "Debris" που μου άρεσε πάρα πολύ.

* Σχόλιο: Δυνατό και σφιχτοδεμένο. Σου δίνει γενικά την εντύπωση μιας συγκροτημένης δύναμης που κάτι την κρατάει για να μην ξεχυθεί σαν σίφουνας. Μπράβο στις "Φάτσες".

* Να το πάρω; Ναι. Με άνεση!

** Ooh La La (Faces, 1973)

* Tracks: 1) Silicone Grown, 2) Cindy Incidentally, 3) Flags And Banners, 4) My Fault, 5) Borstal Boys, 6) Fly In The Ointment, 7) If I'm On The Late Side, 8) Glad And Sorry, 9) Just Another Honky, 10) Ooh La La.

Τέταρτο και τελευταίο album για τους Faces, χωρίς να υπάρχει τίποτα το εξελίξιμο και το σημαντικό. Λες και το κάνανε στο σπίτι τους ή σε ένα pub ανάμεσα σε φασαρία και σε ατέλειωτα ποτήρια  (με χερούλι) μπύρας. Τα προσωπικά albums του Rod Stewart είναι πολύ καλύτερα. Εδώ δεν έχει ούτε μαντολίνα, ούτε προσεγμένη ενορχήστρωση. Ευτυχώς που ροκάρει –τουλάχιστον- σε μερικά σημεία. Δεν είναι βέβαια αρκετό αυτό, αλλά λέμε τώρα…

Ο δίσκος χωρίζεται σε hard Rock και σε soft Rock πλευρά και βέβαια πρέπει να σου πω ότι δεν πρόκειται καθόλου για το hard του στυλ των Zeppelin, αλλά ούτε και για το Rock του στυλ των Stones. Οι Faces –με τον Ronnie Wood- δεν έφτασαν ποτέ την τεχνική αρτιότητα του Jimmy Page, αλλά ούτε και τα εμπνευσμένα riffs του "μάστορα" Keith Richards.

Με το αριστουργηματικό Sticky Fingers να προϋπάρχει, το Ooh La La δείχνει παρωχημένο, οπισθοδρομικό και τουλάχιστον ανόητο. Ο Rod Stewart ουρλιάζει όσο δεν παίρνει άλλο, ο Ronnie παίζει όσο πιο δυνατά μπορεί και ο McLagan επενδύει τα πλήκτρα του σε μετοχές Ian Stewart.

Το 'Silicone Grown' έχει έναν δυναμισμό, αλλά το 'Cindy Incidentally' κλέβει τη μελωδία του Dylan στο 'I Don't Believe You' και αυτό κανονικά πρέπει τουλάχιστον να σε εκνευρίσει. Αν ξεχάσεις τους δημιουργούς Wood/Stewart/McLagan και πείσεις τον εαυτό σου ότι παίζουν μία διασκευή του Dylan, τότε τα πράγματα είναι θαυμάσια.

Το 'Flags And Banners' απ’ την άλλη μεριά, μας πάει κατ’ ευθείαν στους Byrds.

Ο κλήρος για το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, πέφτει στο 'Borstal Boys' που δεν είναι τίποτα άλλο από μία a la Faces εκδοχή του 'Jailhouse Rock'.

Τα υπόλοιπα κομμάτια δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον. Το ομότιτλο που προβλήθηκε αρκετά, δεν είναι τίποτα σημαντικό, αλλά σε τραβάει η μελωδία του.

* Σχόλιο: Ακούγοντάς το, καταλαβαίνεις γιατί οι Faces ξεχάστηκαν μέσα στα χρόνια. Δεν είναι δα και οι σούπερ τραγουδοποιοί. Δείχνει περισσότερο σα να το έκανε μία παρέα για την πάρτη της, έτσι όπως τους βγήκε αυθόρμητα, ανάμεσα από μερικά ποτήρια (με χερούλι λέμε) μπύρας και δυστυχώς, το Ooh La La δεν το ψάχνουν ούτε και οι συλλέκτες πια.

* Να το πάρω; Αν έχεις το Nod, δεν σου χρειάζεται καθόλου. Να το πάρεις μόνο για συναισθηματικούς λόγους.

*** Ποιο album να πάρω τελικά;

1) Ogden's Nut Gon Flake (Small Faces, 1968)
2) A Nod Is as Good as a Wink... to a Blind Horse (Faces, 1971)

*** Βιβλιογραφία/Πηγές:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)
5: Small Faces/Faces Story, Parts 1-13 (Stuart Wright)

*** Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Small Faces (Discography)
2: Faces (Discography)

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…