Hopeless lovely life & a smile...

Η απάντηση; Ο τίτλος “ Hopeless lovely life & a smile”.

Η ζωή είναι hopeless (=απελπιστική, ανυπόφορη) αλλά αξιαγάπητη, δε μπορείς ποτέ να πεις ότι τη χόρτασες, αυτή είναι και η γλύκα της άλλωστε και γι’ αυτό αξίζει ένα υπέροχο, μεγάλο χαμόγελο:o), και από μέσα στη ψυχή που ομορφαίνει τον κόσμο πάντοτε. Κανείς δε μπόρεσε ποτέ να αιχμαλωτίσει τη ζωή, την έννοια της ζωής μέσα σε λέξεις. Ποιος θα μπορούσε άλλωστε; Όλοι όμως συμφώνησαν σε ένα πράγμα: τη ζωή πρέπει να τη ζεις αλλιώς δεν είναι ζωή! Ποιος όμως έχει ζήσει απόλυτα τη ζωή του και είναι έτοιμος να πει ότι δεν επιθυμεί να ζήσει άλλο;

Είναι περασμένα μεσάνυχτα. Περνούν τόσα από το μυαλό μου που θέλω να μοιραστώ μ’ αυτό το λευκό χαρτί. Τελικά μετά τα μεσάνυχτα έρχονται ο πιο ωραίες και φιλοσοφικές σκέψεις. Γι’ αυτό και είναι η «απαγορευμένη ώρα», ώρα ύπνου:p. Αυτό το διαπίστωσα μετά από πολύωρες συζητήσεις μετά τα μεσάνυχτα. Αξίζει να το δοκιμάσετε. Φυσικά το κακό είναι ότι μετά τα ξεχνάς αλλά τίποτα δεν έχει μόνο θετικά=p .Ούτε και η ζωή ευτυχώς ή δυστυχώς. Μπορώ να πω ότι τείνω προς το ευτυχώς. Αν η ζωή ήταν όλη μια ευτυχισμένη ζωή, πως θα γνώριζες την ευτυχισμένη στιγμή, το διαφορετικό για να χαρείς λίγο παραπάνω; Πως θα αποκτούσες εμπειρίες, γνώσεις μέσα από κακές στιγμές; Τι μαθήματα θα έπαιρνες από τη ζωή; Και τι θα κρατούσες ξεχωριστό απ’ τη ζωή σου; Απ’ τα ξεχωριστές στιγμές, καλές ή κακές; Και το μεγαλύτερο μου επιχείρημα: πως θα δημιουργούσαν οι άνθρωποι; Οι καλλιτέχνες μέσα από τις κακές εμπειρίες και στιγμές απελευθερώνονται, βγάζουν τα συναισθήματα τους και μεταφράζουν τις κακές στιγμές σε κάποιο πίνακα, ένα έργο τέχνης, ένα χορό, μια μουσική σύνθεση. Κάποιες φορές και σε λόγια για τη ζωή…

Κάποτε κάποιος θα πει έζησα, και θα’ ναι ψέματα. Θα πει χόρτασα και θα’ ναι ψέματα. Κάποτε κάποιος μπορεί να διαβάσει αυτά που γράφω εγώ σήμερα και να ξανασκεφτεί τη ζωή του. Αυτά που γράφω στα 16 μου, και ίσως να συμφωνήσει αλλά να μην αλλάξει τη ζωή του και πολύ μόνο και μόνο για ένα χαρτί που μιλά για τη ζωή….

Όλοι βολευόμαστε στο σήμερα. Προγραμματίζουμε το δικό μας αύριο, πολλές φορές και τη ζωή των γύρω μας. Ποτέ όμως η ζωή δε μας τα φέρνει όπως της τα ζητούμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς πάλι. Και αυτό για να μην επαναπαυόμαστε. Η ζωή είναι πολύ γλυκιά για να την προγραμματίσεις, για να την εγκλωβίσεις και να τη ζήσεις σαν μια φτιαχτή πραγματικότητα…

Κάπου θέλω να καταλήξω; Όχι αλήθεια… Αυτά είναι μόνο σκέψεις . ίσως όμως κάποτε διαβάσω τα λόγια αυτά, αν βρω μια κιτρινισμένη κόλλα στο συρτάρι και διαβάσω, τις σκέψεις που είχα στα 16 για τη ζωή, ίσως τότε να προσπαθήσω να αλλάξω τον κόσμο και ακόμη και αν δεν τα καταφέρω, να το παλέψω και να μη ζήσω στη φτιαχτή πραγματικότητα του αύριο.

Το μέλλον μου επιφυλάσσει εκπλήξεις και το γνωρίζω. Τι ζωή όμως είναι ζωή χωρίς εκπλήξεις; Χωρίς έρωτες, χωρίς πόνο, δυστυχία, αγάπες, γεμάτα από όλα τα συστατικά της ζωής στιγμές; Τι ζωή θα ήταν αυτή άραγε;
Τόσα που θα ήθελα να γράψω. Μόνο που δεν τα έχω ζήσει ακόμα…

2/5/03