Οι Τελευταίες Σκέψεις Ενός Ήρωα

«Κάθε βήμα μου ένας πόλεμος και μια καταστροφή. Κάθε βήμα μου μια αναίρεση και μια γέννηση συνάμα. Κάτι φουντώνει μέσα μου και κάτι πεθαίνει μα δε δίνω σημασία παρά κοιτάω μονάχα μπροστά.
Ο ήλιος καίει σαν πυρωμένο σίδερο και η ανάσα μου είναι βαριά από την κούραση και τη θλίψη.
Πίσω μου, είναι η ζωή μου, το σπίτι μου, οι πανέμορφες θάλασσες και τα πολύχρωμα ηλιοβασιλέματα. Οι αγαπημένοι φίλοι, οι συγγενείς, η μάνα κι ο πατέρας μου. Η γυναίκα μου, οι νύχτες που περνούσαμε μαζί αγκαλιά, ο έρωτας, τα τραγούδια που λέγαμε τα βράδια με την παρέα. Τα παιδικά μου χρόνια που λιθαράκι-λιθαράκι με χτίσανε μέχρι σήμερα. Όλα αυτά με καλούν να γυρίσω πίσω, σαν σειρήνες που θαρρούν πως με το τραγούδι τους μπορούν να με σταματήσουν, πως μπορούν να νικήσουν την θέλησή μου.
Μα αλλιώτικα έχει στρωθεί το δικό μου μονοπάτι και η θέληση του ανθρώπου για λευτεριά δε νικιέται.
Γιατί μεγάλωσα ανάμεσα στην ελευθερία και στην σκλαβιά, ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος, ανάμεσα στην άνοιξη και το καταχείμωνο. Γιατί η πατρίδα μου είναι μισή και τα αδέρφια μου ξεριζωμένα. Γιατί ο δειλός φονιάς νίκησε τη δικαιοσύνη, και ο «άνθρωπος» γίνηκε λέξη φτηνή, λέξη πλαστή και αναλώσιμη στα γραφεία των κυβερνήσεων.

-Γύρνα πίσω, μου φωνάζουν, θα σε σκοτώσουν!
Διστάζω, κάνω να σταματήσω. Όχι από δειλία, παρά από αγάπη για όλα αυτά που αφήνω πίσω μου. Να γυρίσω. Να πάω σπίτι σα να μην έγινε τίποτα και να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου “ειρηνικά”. Να ζήσω πνίγοντας τον πόνο μου και να υποκρίνομαι ότι τίποτα δε με σκιάζει.
Ν’ αγκαλιάσω την αγαπημένη μου και να της πω «ησύχασε είμαι κοντά σου τώρα».
Τέτοιες σκέψεις περνούν απ’ το μυαλό μου τούτη τη στιγμή.
Μα όπως το λιοντάρι με τα μάτια καρφώνει τη λεία του και εκείνη τη στιγμή δεν υπάρχει τίποτ’ άλλο στον κόσμο, έτσι κι εμένα η ματιά μου έμεινε στυλωμένη σε εκείνη τη σημαία και όλα τα άλλα χάθηκαν…
Δεν γίνεται να σταματήσω. Έχει πονέσει τόσο η καρδιά μου για τούτη την πατρίδα, που αν κάνω ένα βήμα πίσω θα ‘μαι κιόλας νεκρός.
Θα προχωρήσω!

Ανεβαίνω με ορμή σαν να ηχεί ηρωικό εμβατήριο στα αυτιά μου, σα να ακούω γιορτινές μελωδίες. Από πού ακούγονται; Έρχονται απ’ την Αμμόχωστο; Απ’ την Κερύνεια;
Ο ήλιος δεν καίει πια… είναι γλυκιά η ελευθερία σαν δροσερό αεράκι της άνοιξης, σαν το γλυκό νερό στις οάσεις. Γιατί έρημος είναι ετούτη η πατρίδα. Ερημώθηκε από δικαιοσύνη, από ανθρωπιά, από ελευθερία… Και μοναδική όαση έμεινε ετούτη η στιγμή.
Και γεύομαι το πιο δροσερό νερό που έχω νιώσει στα σπλάχνα μου. Και ακούω στην δροσιά του ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσε να ακούσει ένας Έλληνας μες την καρδιά του: Είμαι Ελεύθερος!»

----
Πυροβολισμοί.
Μια σφαίρα στο λαιμό, για να μην μπορεί να φωνάξει «ελευθερία!»
Μια σφαίρα στην καρδιά για να μην μπορεί να υπάρξει ελευθερία

Ανέβηκε σα λέοντας και έπεσε σαν ήρωας.