Συνέντευξη - Λίνα Νικολακοπούλου

Γράφει η Δέσποινα Κ. (despinakontogianni)
122 άρθρα στο MusicHeaven

Χειρολαβές, λοιπόν..Χειρολαβές αγαπημένες.Τι σημαίνει αυτός ο τίτλος για εσάς;

Νομίζω, είναι ο πιο περιεκτικός στο νόημα που θέλω να βγει προς τα έξω. Κι ουσιαστικά είναι η στάση ζωής μου. Δηλαδή, είμαι άνθρωπος που αγαπάει το "μαζί", αγαπάει τις παρέες, αγαπάει να μην το βάζει κάτω. Κι επειδή τα τριάντα τρία χρόνια τώρα της δημιουργίας και της σχέσης μου με το τραγούδι, νομίζω και ξέρω πια - από εμπειρία - πως τα πιο ωραία πράγματα γίνανε όταν οι άνθρωποι ενωνόμαστε, συνεργάτες, φίλοι κι αυτή η χαρά απλωνότανε σε μεγάλους κύκλους. Γιατί εκπέμπεται όταν έχεις κάνει με θάρρος και μ' αγάπη τα πράγματα. Λοιπόν, κι επειδή τώρα περνάμε μια πολύ δύσκολη περίοδο και κυρίως ψυχολογική, χειρολαβές είναι για μένα πάλι μια υπενθύμιση να κοιτάμε από 'κει που είναι να κρατηθούμε. Κι αυτό να μην το υποτιμούμε, επειδή άλλαξε κι είναι άβολο. Θα στο πω κι αλλιώτικα. Όταν μπαίνουμε σ' ένα λεωφορείο το καλύτερό μας είναι να καθήσουμε, κάνοντας μια διαδρομή. Αλλά σ' αυτή τη φάση που δεν έχουμε να καθήσουμε κι είμαστε όλοι σε μια μεταβατική περίοδο, καλό είναι να 'χουμε κουράγιο κι υπομονή και να ρίχνουμε το βλέμμα μας σ' αυτό που λέμε "μπορώ να βαστηχτώ", "μπορώ να στηριχτώ". Σ' ένα φίλο, σε μια βαθιά πίστη που 'χω σε κάτι... σ' αυτό που μ' αρέσει να κάνω, στη δύναμή μου, την προσωπική. Πάντως πρέπει να είμαστε έτοιμοι να στηριχτούμε κάπου σ' αυτή τη φάση, σε κάτι που έχει αποδειχθεί πως θα μας βοηθήσει. Θα μου πει κανείς για τον καθένα είναι διαφορετικό, αυτό θα απαντήσω. Δηλαδή, για τον κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό. Κι οι άνθρωποι που φύγαν και πήγαν στην Αυστραλία τώρα, κι αυτοί από κάπου αλλού να πιαστούνε ψάχνανε. Όσοι αποφασίζουν να μείνουν εδώ, το ζυγίζουν αλλιώς.

Το "Πες μου", αν δεν κάνω λάθος, είναι σε δική σας μουσική. Και βλέπουμε ότι στο παρελθόν έχετε γράψει μουσική σύνθεση. Εργάζεστε με τον ίδιο τρόπο που εργάζεστε και στη στιχουργική;

Όσες φορές έχω γράψει μουσική, βγαίνει ο λόγος κι η μελωδία αυτόματα. Δεν έχω γράψει πρώτα το λόγο και μετά να τον μελοποιήσω εγώ. Δηλαδή, συνήθως όταν είμαι χαλαρή κάποιες ώρες ας πούμε, ξεπηδάει από μέσα μου. Ό,τι έχει μουσική μέχρι τώρα, το "Ανακαλύψαμε κάτι παλιό", το "Ανεβάσαμε"..αυτά έρχονται μαζί με τη μουσική στο νου μου. Και πατάω το κασετοφωνάκι εκείνη την ώρα και τα αποτυπώνω. Δεν έρχονται συχνά, αλλά όταν έρχονται δεν τα εμποδίζω.

Δουλεύετε με ωρολόγιο πρόγραμμα;

Όχι, καθόλου. Ποτέ δε δούλευα με ωρολόγιο πρόγραμμα. Αυτό που θέλω να σου πω, όμως, είναι ότι διαβάζω 2-3 ώρες τη μέρα, περπατάω άλλες τόσες και μαζεύω από την πραγματικότητα στοιχεία τα οποία τα μεταβολίζω. Δηλαδή, με λίγα λόγια δουλεύω κάθε μέρα, αλλά όχι με ωρολόγιο πρόγραμμα.

Συνειδητοποιώ, παρακολουθώντας συνεντεύξεις σας, εμφανίσεις σας-κι ίσως φανεί λίγο αστείο αυτό-πως δύο αγαπημένες σας λέξεις που χρησιμοποιείτε πολύ είναι το "γλύκα" και το "ευλογία". Πού βρίσκετε τη γλύκα και την ευλογία εσείς;

Η καρδιά μου τα διακρίνει! Μάλλον τα περιέχω και τις φορές, που καταφέρνω να μην έχω απογοήτευση ή φόβο ή εκνευρισμό, που όσο μεγαλώνω είναι λιγότερες οι ώρες που επιτρέπω σε τέτοιες μικροπτώσεις μέσα μου, εκείνες τις ώρες έχω μάτια για να το δω. Μπορώ να διακρίνω την ώρα που θα μπω, ας πούμε, σ' ένα κατάστημα ή σ' ένα καφέ, ότι την ώρα που εγώ είμαι ήσυχη, τόσο ήσυχα μου απαντάνε. Την ώρα που θα πω "ευχαριστώ" πως αμέσως μου λένε "να 'σαι καλά". Βλέπω ότι έχω τρόπο να μπαίνω στα γαλήνια νερά. Αυτό είναι μια στάση για τα πράγματα. Δε σημαίνει ότι γύρω είναι παράδεισος, ίσα ίσα. Απλώς είναι σα μια συχνότητα. Πολλές φορές οι άνθρωποι, όσοι έχουν την ίδια συχνότητα, συγχρονίζονται. Αντιστοίχως, πιάνω τον εαυτό μου, επειδή μένω και σε μια γειτονιά εδώ στο Γκάζι, άμα δω μια γάτα, την κοιτάζω στα μάτια, της μιλάω, "τί κάνεις εσύ εδώ;" της λέω. Μέσα στη φασαρία της Αθήνας, διακρίνω το κελάηδισμα των πουλιών. Νιώθω ότι μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά η φύση ακόμη και μέσα στην πόλη, για να κοιτάξω τα λουλούδια σ' ένα μπαλκόνι, να περάσω και να δω κοντά στον πεζόδρομο της Ερμού, τα πάντα από το τί έχει φυτρώσει. Είμαι με μία συνεχή επιθυμία να διακρίνω μέσα στην πόλη το παρελθόν της και το τί έχει απομείνει ακόμη φυσική συνθήκη για τον άνθρωπο. Γιατί αυτά όλα τον γαληνεύουνε τον άνθρωπο. Είμαι εις θέσιν να νιώθω καλά και στη Ν. Υόρκη και σ' ένα ξερονήσι.

Κι αυτή είναι και η γλύκα και η ευλογία.

Έτσι, τα λέω εγώ, πώς να τα πω;! Τη γλύκα που λέω... μια ατάκα χαριτωμένη, για μένα είναι πολλά λεφτά. Ένας άνθρωπος που θα πει κάτι έξυπνο, για μένα είναι πολλά λεφτά. Και αυτό που λες τώρα..η ευλογία, είναι ο καλός λόγος, το "ευ" και ο "λόγος". Νομίζω πως αν δεν είσαι υποκριτής, να μην κάνεις από καλούς τρόπους και μόνο την ευγένεια, αν τη νιώθεις, αμέσως ξυπνάς στον άλλον κάτι καλό.

Είχατε πει σε κάποια συνέντευξή σας στο περιοδικό DNA ('98), πως οι αγαπημένες σας εποχές είναι το φθινόπωρο κι η άνοιξη. Γιατί;Είναι πιο δημιουργικές εποχές;

Η άνοιξη ασφαλώς είναι πιο δημιουργική. Ουσιαστικά, την περιμένει κανείς την άνοιξη. Μες στο χειμώνα την περιμένεις. Συνήθως, όταν σημειώνω κάτι στα τετράδιά μου, βάζω κι ημερομηνία. Έχω δει ότι και πριν να μπει η άνοιξη εγώ γράφω περιμένοντας τη (ημερομηνίες από Φλεβάρη..Γενάρη), αλλά για άλλο λόγο αγαπώ το φθινόπωρο. Το φθινόπωρο το αγαπώ γιατί δεν έχει φασαρία. Αν βρεθώ στην εξοχή το φθινόπωρο απολαμβάνω πολύ περισσότερο τις βόλτες μου και την ησυχία που χρειάζομαι σαν καλλιτέχνης, το περπάτημά μου, μ' αρέσει γιατί αδειάζουνε τα πράγματα. Από μικρό παιδί μ' άρεσε. Φυσικά, δε μου άρεσε που χανόμαστε οι φίλοι του καλοκαιριού, αλλά η φύση μου άρεσε. Έβαζα το πουλόβερ μου και ποιός μ' έπιανε!

Ξεκινήσατε με σπουδές στο Πάντειο. Αλλά δεν τις ολοκληρώσατε. Το έχετε μετανιώσει γι' αυτό; Έχετε σκεφτεί ποτέ "γιατί δεν τις τελείωσα";

Να σου πω... ποτέ δε σκέφτομαι με οριστικές στεναχώριες. Επιτρέπω στον εαυτό μου και τώρα να λέει πως άμα μου ρθει θα πάω να τις τελειώσω. Πολλές φορές μ' έχει πιάσει αυτό. Δηλαδή, τώρα πάλι από τις ώρες τις πολλές που διαβάζω, αν με ρώταγες, θα ήθελα να 'μαι- αλλά όχι να πηγαίνω σ' ένα Πανεπιστήμιο που θα χάνω τις ώρες μου- θα ήθελα να υπήρχε ένας προγραμματισμός σ' ένα Πανεπιστήμιο, με πολύ καλούς καθηγητές, που να πηγαίνω και να ακούω και να ρωτάω και να μελετάω, χωρίς αναγκαστικά να σημαίνει πως θέλω να πάρω ένα πτυχίο.

Αυτό που λέμε ελεύθερες σπουδές, δηλαδή.

Ναι, αλλά επειδή τίποτα δε ρέει φυσιολογικά σ' αυτή τη χώρα, στην Ελλάδα, ξέρω ότι είναι ουτοπικό αυτό που λέω. Γι' αυτό και-να στο συνδέσω αυτό που είπες-κάνοντας αυτή τη σειρά στο Gazarte, το "Ένας λόγος παραπάνω", βλέπω πολλούς ανθρώπους ενδιαφέροντες και διαβάζω πολύ πριν τους συναντήσω. Έβαλα ένα κίνητρο για τον εαυτό μου, αυτό που επιθυμώ, που βασίζεται πολύ σ' αυτό που λέμε τέχνη, τέχνη του λόγου κυρίως, το ότι έρχομαι σε επαφή, το ότι γνωρίζω, το ότι συζητώ και προβληματίζομαι με ανθρώπους που εκτιμώ, λογοτέχνες, αλλά κι αναλυτές κι επιστήμονες. Είναι ένα μικρό Πανεπιστήμιο για μένα αυτό που κάνω. Είναι τρίτη χρονιά φέτος. Οπότε νομίζω σ' απάντησα.

Ο κος Κραουνάκης είχε πει σε μια συνέντευξη του πως: "Με φοβίζει πολύ το γεγονός, ότι τα παιδιά δεν κάνουν σεξ, δεν γκομενιάζουνε και βρίσκουν καταφύγιο μόνο στο διαδίκτυο. Δεν βλέπεις πια ζευγάρια." Συμφωνείτε με αυτή την άποψη; Τί σας τρομάζει στους σημερινούς νέους;

Καταρχήν, για να φτάσω να με τρομάξει κάτι πρέπει να καθήσω μαζί τους και να τους ακούσω. Να δω πώς περνούν τη μέρα τους, να μιλήσω μαζί τους. Δεν έχω σαφή εικόνα. Θα μου άρεσε, όμως, να δω απ' τα χρόνια τους, απ' τη δικιά τους ζωή, κάτι που να αποκρυσταλλώνεται σαν τη δικιά τους ματιά. Ένα συγγραφέα, από τη δικιά τους ηλικία, οι καλλιτέχνες τους ποιοί είναι. Έχω γνωρίσει μερικά παιδιά που κάνουν ζωγραφιές στους τοίχους. Έχω το νου μου να δω κάποια συγκροτήματα, που καταγράφουν τώρα, με το δικό τους τρόπο αυτό που νιώθουν για μουσική, για τραγούδι. Με νοιάζει. Επειδή δε θέλω να βγάζω συμπεράσματα μόνο με μια ματιά που ρίχνω στο δρόμο, το μόνο που θέλω να πω είναι πως πιστεύω ότι η πραγματικότητα καμιά φορά, δηλαδή το περπάτημα, το να εκθέσεις τον εαυτό σου, να καθίσεις σ' ένα σημείο στο κέντρο της πόλης και να αφουγκραστείς το τί γίνεται γύρω, αυτά είναι απαραίτητη πληροφορία. Μαζί με την ηλεκτρονική πληροφορία, πάντα. Πρέπει να γειώνεται κάτι. Η καλλιέργεια η εσωτερική, η αναζήτηση των προτύπων-γιατί κάθε γενιά έχει κάποια πρότυπα, με τον καιρό αλλάζουνε, σε κάθε γενιά είναι διαφορετικά, είναι λάθος να λέμε εμείς οι μεγαλύτεροι, όμως, πως τα νέα παιδιά, δεν έχουν πρότυπα. Εάν τα παιδιά αυτή τη στιγμή είναι μπουχτισμένα ή απελπισμένα, πρέπει να το ονομάσουμε αυτό ή να το μεταβολίσουμε. Που σημαίνει, δε νομίζω, πως κανείς κάθεται να κάνει τέχνη, στους αιώνες εννοώ, αν δεν έχει μέσα του κάτι να πει, κάτι του λείπει, κάτι θέλει να το φέρει στην πραγματικότητα, επειδή δεν το βλέπει γύρω του. Δεν είναι απαραίτητο κάθε άνθρωπος να γίνεται καλλιτέχνης. Και το καλλιτέχνης έχει ένα βαθμό ελευθερίας. Τα παιδιά που θα σπουδάσουν ή αυτά που θα εργαστούν οπουδήποτε πιστεύω πως πρέπει να έχουν μέσα τους έναν εσωτερικό κόσμο πλούσιο, αλλιώς τίποτα απ' αυτά που κάνουν δε θα τους αρέσει. Αυτό που ήθελα να πω, γιατί ο Σταμάτης δικαίως θίγει την ερωτική σχέση, το να σμίξουνε δυο άνθρωποι, πιστεύω πως αυτό που χρειάζονται αυτή τη στιγμή περισσότερο είναι επικοινωνία. Το κριτήριό τους είναι να βρουν έναν άνθρωπο, που να μπορούν να μιλάν, να ζουν μαζί, να συνεννοούνται. Τους είναι πρωταρχικό ζήτημα η επικοινωνία. Και εάν έχει χαθεί η δυνατότητά τους, να επικοινωνούν ευρύτερα με κάποιους φίλους ή με τους γονείς τους, νομίζω πως αυτό δημιουργεί την ανάγκη της σιωπής κι άρα την αναζήτηση μέσα από το διαδίκτυο. Μεγάλο ζητούμενο, λοιπόν, η επικοινωνία.

Το "Παρούσα φως μου κι όχι πια μελλοντική", τί θέλει να πει; Πρόκειται για τον τραγικό ενεστώτα; Είναι πιο δύσκολο να ζεις στο παρόν, παρά να σχεδιάζεις το μέλλον;

Αρχικά, νομίζω πως αυτό που λέω, τουλάχιστον για το χαρακτήρα το δικό μου, ήταν κάτι που ήρθε με τα χρόνια. Κάποια στιγμή καταλαβαίνει κανείς ότι όλος ο χρόνος είναι το τώρα. Ό,τι έχεις ζήσει μέχρι εδώ είναι στο τώρα. Αν θέλω εγώ να αλλάξω κάτι αύριο, πρέπει να το αλλάξω τώρα. Που σημαίνει πως αν βγαίνω, πάω μια βόλτα, κάνω τις διακοπές μου, κάνω μπάνιο, πρέπει πρώτα να κοιτάξω το σημείο που βρίσκομαι, να είμαι παρούσα. Μπορεί εκεί που βρίσκομαι να έρθει κι αυτό που λέμε "η φαεινή ιδέα". Είναι πολύ πιο γόνιμο να ευχαριστιέσαι το τώρα. Κι αυτό το λέω, γιατί πολλές φορές, όταν περνάει η ηλικία, ο άνθρωπος σκέφτεται "πού πάω τώρα", το σώμα καταλαβαίνει πως τα χρόνια έχουν περάσει. Δεν είσαι ο ίδιος πια. Κι αυτό είναι σημαντική απόφαση. Να πεις πως η κάθε στιγμή μου είναι σπουδαία, είναι μοναδική. Όταν έχεις πάρα πολλά λεφτά στην τσέπη, δηλαδή χρόνια, έχεις να χαλάσεις. Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνεις πως είναι πολύτιμο κάθε τί στη ζωή. Αυτό είναι το "παρούσα φως μου κι όχι πια μελλοντική".

Άρα δεν είστε από τους ανθρώπους που ζουν με τις αναμνήσεις ή που σχεδιάζουν σχολαστικά το μέλλον.

Όχι. Για να φτάσω να πω πως με ειλικρίνεια απολαμβάνω το παρόν, πρέπει πρώτα να σου πω πως δεν είμαι άνθρωπος των αναμνήσεων. Δεν έχω τίποτα που να κόλλησα εκεί. Έχω τη χαρά της διαδρομής. Αλλά, ευτυχώς, είμαι ελεύθερη απ' όλα όσα έχουν περάσει μέχρι εδώ. Σπίτια, τόπους, ανθρώπους. Επίσης, το να σχεδιάσω με σχολαστικότητα το μέλλον, δεν ήταν κάτι που με απασχόλησε ποτέ. Ποτέ! Την έμπνευση ήθελα. Ήθελα να ζω έντονα, να νιώθω έντονα, γιατί αυτό με έκανε να σκιτσάρω. Δεν έχω σχεδιάσει το μέλλον μου, αφήνομαι στα σημάδια της πορείας. Απλώς, το καλό είναι ότι πολλά χρόνια ήμουν συνέχεια στη δημιουργία. Κάποιες στιγμές χρειάστηκε να μείνω πίσω, για να ξαναδώ τί θέλω. Τί ανάγκες έχω εγώ πια. Με λίγα λόγια αλλάζουμε οι άνθρωποι. Κάθε ένα μικρό χρονικό κύκλο, υπάρχει αλλαγή. Κι εκεί πρέπει να είσαι κύριος με τον εαυτό σου. Να μην παραμείνεις πίσω με κάτι που πιθανόν να μη σε καλύπτει πια.

Πολύ συχνά λέγατε στο παρελθόν πως ο τύπος, κι ειδικά η τηλεόραση, παρουσίαζαν μια απρόσιτη κι αυστηρή εικόνα σας. Έχει αλλάξει αυτό;

Κάποιο κομμάτι του εαυτού είναι αληθινό πάντα. Πιστεύω ότι ένα κομμάτι του χαρακτήρα είναι ορατό. Ακόμα και φωτογραφίες παιδικές να δει κάποιος και μετά τις εφηβικές, κάποιες στιγμές το ύφος είναι ίδιο. Άσχετα αν κάποιες στιγμές γελάς κι αν άλλες είσαι σοβαρός. Αν μπορώ να μιλήσω απλά, σίγουρα όσο μεγαλώνεις κι αισθάνεσαι πιο ώριμος, πιο σίγουρος για τις προθέσεις σου, για τα κίνητρά σου, αλλά και για το έργο σου, είσαι πιο δεκτικός, πιο ανοιχτός. Εγώ, μπορεί να κρατάω αποστάσεις, να είμαι αυστηρή, αλλά την ίδια ώρα μπορεί να είμαι και κοινωνική.

Υπάρχει το "κατά παραγγελίαν" γράψιμο; Δηλαδή να έρθει κάποιος, μπορεί και τυχαίος, να σας πει την ιστορία του και να σας ζητήσει να γράψετε γι' αυτό;

Ελάχιστες φορές έχει γίνει αυτό. Ας πούμε, θυμάμαι, γύρω στο '85, που μου είπε η Τάνια (Τσανακλίδου) πως είχε χάσει τη μητέρα της, να γράψω κάτι γι' αυτό. Μη σου πω πως δεν μπορώ να θυμηθώ και τίποτ' άλλο... Εκτός, από αυτό που είναι κάτι πολύ ακριβό και το μοιράστηκε μαζί μου και μου έδωσε τη δυνατότητα να γράψω έναν εμβληματικό λόγο σαν το "Μαμά Γερνάω", τα άλλα που συζητάμε, μπορεί να ήταν κάποια τραγούδια με αφορμή κάποιες θεατρικές παραστάσεις. Σ' αυτά μπορεί να πεις "εδώ χρειάζεται ένα τραγούδι". Για παράδειγμα, το τραγούδι που αγαπήθηκε με τη φωνή του Χρόνη Αηδονίδη σε μουσική του Ν. Κηπουργού ήταν το "Μη χαράξεις βλέφαρό μου", από τη θεατρική παράσταση "Σκλαβί". Θυμάμαι να μιλάω με την Ξένια Καλογεροπούλου και να μου λέει τί ήθελε να κάνουμε τραγούδι μέσα στην παράσταση αυτή. Τέτοιες μόνο αφορμές είχα.

Αφήνετε στη ζωή σας απωθημένα;

Για να μην τα 'χω κάνει θα πει πως δεν είχα τόση ανάγκη. Σιγά σιγά επιτρέπω στον εαυτό μου αυτό που θέλει να το τολμάει. Σίγουρα θα έχω αφήσει κάτι. Αν με ρώταγες θα σου έλεγα πως μ' αρέσει πολύ το Φλαμένκο. Με τρελαίνει αυτός ο χορός. Ως δια μαγείας θα ήθελα να μάθω να χορεύω, και μάλιστα πάρα πολύ ωραία. Αλλά κι αυτό άμα θέλω να πάω να το κάνω, θα το κάνω.

Παρ' όλα αυτά δεν είναι απωθημένο.

Όχι με το φόρτωμα αυτής της λέξης. Απλά θα ήθελα κάποιες στιγμές, όπως μπορώ να εκφραστώ με το λόγο, να μπορώ να εκφραστώ κι αλλιώς.

Πριν μπείτε στη δισκογραφία, δείχνατε τα γραπτά σας σε άλλους; Τα έβλεπε κόσμος;

Όχι, πολλοί άνθρωποι. Όπου είχα εμπιστοσύνη.

Λόγω ανασφάλειας; Είχατε εμπιστοσύνη στο λόγο σας;

Όχι, ανασφάλεια, χαρά έχεις όταν αξιώνεσαι να κάνεις κάτι. Από 'κει και πέρα αν εμπιστεύεσαι κάποιους ανθρώπους, τεστάρεις. Να πεις "έγραψα αυτό, πώς σας φαίνεται". Είναι ανάγκη του ανθρώπου, όταν δημιουργεί κάποιος να το δει, πριν το βγάλει το έργο του στον κόσμο.

Ξέρω πως είχατε δώσει κάποιους στίχους σας στο Μάνο Χατζιδάκι. Ήσαστε τότε 23 κι αυτά βρέθηκαν στο συρτάρι του.

Ήταν μια φίλη, όταν δούλευα εγώ στο Παρασκήνιο. Εκεί ερχόντουσαν πολλοί λαμπεροί άνθρωποι να σκηνοθετήσουν. Η φίλη μου δούλευε στο Γ' Πρόγραμμα κι ήξερε το Μάνο. Κι είχα πει να δώσει 4-5 γραπτά μου να τα δει.

Σίγουρα, για να ασχολείται κάποιος με την τέχνη, θέλει μια ευαισθησία. Υπήρχαν φορές που παρασυρθήκατε από αυτή την ευαισθησία; Δώσατε περισσότερη βάση στα συναισθήματα ή πάντα τα κοντρολάρατε;

Τα αποτελέσματα που έχω μέχρι τώρα, δείχνουν ισορροπία. Δηλαδή, δε φτάνει το συναίσθημα για να έχεις ένα αποτέλεσμα με μακροβιότητα. Πρέπει να έχεις και μαστοριά και κάποια άλλα χαρίσματα. Αλλιώς το συναίσθημα σκέτο, πλημμυρίζει. Θεωρώ πως καλά το κοντρολάρησα.

Σας τρόμαξε ποτέ η επιτυχία σας;

Όχι. Αυτό που με απασχολούσε και συνεχίζει να με απασχολεί, με μεγαλύτερη υπομονή τώρα, με αφορμή το τραγούδι, να μπορούνε να γίνουνε μουσικές παραστάσεις, κάτι που να έχει ένα άλλο περιεχόμενο. Ευτυχώς, το κατάφερα αυτό πολλές φορές. Και με το Βουτσινά, τον Κραουνάκη και τον Παντελιδάκη, τα πρώτα χρόνια, και μετά με το Δημ. Παπαϊωάννου, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ("Σαν Ηφαίστειο που ξυπνά"). Πολλές φορές με άλλο τρόπο στο Χάραμα. Είχα όρεξη να δημιουργούνται μουσικά περιεχόμενα και να είναι κάτι ιδιαίτερο κάθε φορά, αυτό που θα φτιάχναμε. Και βεβαίως, νομίζω πως είχα δίκιο, γιατί αυτές οι παραγωγές που ανέφερα, μείνανε ως χαρά κι ανάμνηση στους ανθρώπους. Το τραγούδι μπορεί να αντέξει ακόμα και σε μια παραλία με μια κιθάρα. Και πολλές φορές χωρίς και την κιθάρα. Οι άνθρωποι μπορούμε να τραγουδάμε, να γινόμαστε παρέα και να σμίγουμε. Είναι μαγνήτης το τραγούδι.

"Όλα είναι αγάπη", τελικά;

Είναι το πιο δύσκολο πράγμα, για να το πεις με σιγουριά. Γιατί πρέπει να αποδεχτείς πολλά. Αν κοιτάξεις τη διαδρομή σου και δεις και τις δύσκολες στιγμές και τις άλλες τις ευνοϊκές, πόσο σε αναγκάζουνε να μάθεις στον εαυτό σου. Είναι ίσως δύσκολο αυτό που θα πω, αλλά έχει να κάνει πάρα πολύ με την ποιότητα της σκέψης μας. Έχει να κάνει με τον εγωισμό του κάθε ανθρώπου. Σ' αυτό το πέρασμα, που το ονόμασα εγώ φέτος, στις "Χειρολαβές", "Όλα είναι αγάπη" επιτρέπω στον εαυτό μου να πει πως αν τότε, εγώ, εκεί, δεν είχα στριμωχτεί δε θα 'χα πετύχει αυτό. Εκ των υστέρων βγάζοντας το βίντεο της ζωής μου, ξέρω ότι τα πράγματα με αναγκάζουν, με οδηγούν, στον πιο αληθινό εαυτό μου. Ενώ έχω την ευτυχία να έχω πολλά γόνιμα χρόνια, αποδοχή, αναγνώριση, η ζωή με τα πολλά της γεγονότα, νομίζω πως με οδηγεί να έχω επικοινωνία με τον πιο βαθύ εαυτό μου. Το τί θέλω και τί επιτρέπω στον εαυτό μου να θέλει.