Νοσταλγία

Σε μια μικρή γωνιά δίπλα στο γραφείο μου μοιάζει να έχω φυλάξει χιλιάδες αναμνήσεις. Βάζοντας την μουσική που με ταξιδεύει επιστρέφω σε καλοκαίρια, έρωτες, φιλίες και μεγάλες στιγμές που με σημάδεψαν για πάντα. Και μου έρχονται σιγά-σιγά τόσες εικόνες που δεν ήξερα ότι τις κουβαλούσε ακόμα ο νους μου. Είναι μια παράξενη νοσταλγία που έρχεται μερικές φορές έτσι αναίτια. Κι όπως βυθίζομαι στην δίνη των συναισθημάτων και των συγκινήσεων αρχίζω να θυμάμαι ένα-ένα τα γεγονότα της ζωής μου, και κυριότερα τα πρόσωπα που συνάντησα, τα πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν έστω και στιγμιαία σε αυτό το έργο του ανθρώπινου ταξιδιού.

Καμιά φορά είμαι άδικος με τον εαυτό μου. Τείνω να θυμάμαι πιο έντονα τα δυσάρεστα γεγονότα, σα να ριζώνουν καλύτερα μέσα μου, σα να παίρνουν μεγαλύτερη βαρύτητα μες την καρδιά μου. Όμως με λίγο κόπο σαν αφήνομαι σε τούτο το ποτάμι, οδηγούμαι σε εκείνες τις φωτεινές στιγμές που σαν σπίθες φώτισαν το γύρω σκοτάδι. Και ακόμα και οι σκοτεινές στιγμές, ακόμα και οι μελαγχολικές αναμνήσεις μοιάζουν να έχουν γιατρευτεί με τον χρόνο. Ανώδυνα τις αισθάνομαι πια, κι ένα νοσταλγικό χαμόγελο τις συνοδεύει. Ίσως να είναι και μια κρυφή περηφάνια γιατί μέσα από δυσκολίες και περιπέτειες όλα είναι ξανά φωτεινά και γαλήνια. Αυτό είναι το ταξίδι της ζωής. Ένα σύνολο συγκινήσεων και κάθε είδους συναισθημάτων. Και αν δεις για μια στιγμή την ζωή σου σαν βιβλίο, σαν ιστορία που ξετυλίγεται μέρα με τη μέρα, όλα μπλέκονται μαζί και δεν υπάρχει πια καλό ή κακό, ευχάριστο ή δυσάρεστο. Είναι όλα μέρος της προσωπικότητάς σου και της προσωπικής σου ιστορίας.

Aν το μέλλον μοιάζει καμιά φορά αβέβαιο και μας δημιουργεί άλλοτε άγχος ή προσμονή, για το παρελθόν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι, δεν αλλάζει πια. Είναι στο χέρι μας να το αγκαλιάσουμε και να το αγαπήσουμε, γιατί αυτό μας ορίζει, είναι αυτή η μοναδική ιστορία που κέντησε μέρα με τη μέρα την προσωπικότητά μας και τον τρόπο που αισθανόμαστε τα πάντα γύρω μας. ¶λλωστε αν τα πράγματα είχαν γίνει αλλιώς σήμερα θα ήμασταν τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, θα είχαμε χαράξει άλλα μονοπάτια και το βιβλίο της ζωής μας θα ήταν γεμάτο με άγνωστες σελίδες. Και τελικά δεν είναι τόσο δύσκολο να δούμε ακόμα και τις σκοτεινές στιγμές με αισιοδοξία, διότι τις αντέξαμε και προχωρήσαμε μπροστά, ταξιδέψαμε σε άλλες θάλασσες χωρίς να το βάλουμε κάτω.

Μα όλες αυτές οι αναμνήσεις και οι στοχασμοί θα ήταν δίχως νόημα αν δεν υπήρχαν τα πρόσωπα εκείνα που πλαισιώνουν τούτη την προσωπική ιστορία. Ξαπλώνω στο κρεβάτι, βάζω απαλή μουσική για να συνοδεύει το ονειρικό αυτό ταξίδι, κι αρχίζω να θυμάμαι ένα-ένα τα πρόσωπα που κουβαλάει ακόμα ο νους μου.
Θυμήθηκα ανθρώπους που είμαι βέβαιος ότι δεν με θυμούνται πια. Απ' το νηπιαγωγείο, το σχολείο, τα καλοκαίρια, τα Χριστούγεννα. Χιλιάδες εικόνες βομβαρδίζουν τη σκέψη μου. Και αν και μοιάζουν πολύ μακρινές, στην πραγματικότητα τις νιώθω οικείες. Το σύνολο αυτών των αναμνήσεων, αυτών των μακρινών εικόνων, είναι ό,τι πιο προσωπικό έχω και παντού μέσα σε αυτές βλέπω κομμάτια του εαυτού μου.
Θυμήθηκα τον πρώτο φίλο μου στο νηπιαγωγείο, τα παιδικά παιχνίδια στις γειτονιές, τους δασκάλους μου, το πρώτο κορίτσι που μου άρεσε, και άλλες άπειρες στιγμές απ' τα πρώτα χρόνια της ζωής μου που μπορεί να μοιάζουν ασήμαντες πια. Έτσι το ταξίδι των αναμνήσεων συνεχίζει γεμάτο από ατέλειωτες αθώες, χαρούμενες ή θλιβερές παιδικές αναμνήσεις.
Μα όσο πλησιάζω στο σήμερα τόσο πιο έντονα, τόσο πιο οδυνηρά ή χαρούμενα γίνονται τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις.
Γεμάτα τέτοια έντονα συναισθήματα είναι τα ερωτευμένα καλοκαίρια, με φίλους στην ακρογιαλιά, κιθάρες, και όμορφα κορίτσια που προσπαθούσαμε να γνωρίσουμε.
Θυμάμαι καλοκαιρινές νύχτες να τριγυρνάω με δάκρυα στα μάτια μετά από μια ερωτική απογοήτευση και φίλους να με παρηγορούν. Θυμάμαι καλοκαιρινές νύχτες να είμαι ευτυχισμένος και να γελώ μαζί με αγαπημένους φίλους γιατί μόλις τα είχα φτιάξει με ένα κορίτσι που είχα ερωτευτεί. Το πρώτο φιλί, ο πρώτος χωρισμός, όλα ξεσπάνε στο μυαλό μου ξαφνικά και με τρομάζουν. Τόσες πολλές έντονες στιγμές, με πρόσωπα που γράφτηκαν με ανεξίτηλα γράμματα στο βιβλίο της προσωπικής μου ιστορίας. Σαν μικρό έπος μοιάζει τούτη η συνάντηση όλων αυτών των συγκινήσεων. Όλες οι σημαντικές και καθοριστικές στιγμές της ζωής περνούν σαν ταινία μπροστά από ονειροπόλα μάτια.

Μόνο σε μια τέτοια νοσταλγική στιγμή θα μπορούσαν ποτέ να συναντηθούν αυτοί οι διαφορετικοί κόσμοι που τους χωρίζουν πια τόσες χρονικές αποστάσεις.
Γιατί, σκέψου, όλα αυτά χάθηκαν, οι περισσότεροι φίλοι και οι έρωτες χάθηκαν μες το πέρασμα του χρόνου για πάντα. Οι παρέες σκόρπισαν, οι αναμνήσεις θόλωσαν. Τίποτα πια δεν θυμίζει το παρελθόν. Θα μπορούσαν κάλλιστα όλα αυτά να ήταν δημιούργημα της φαντασίας μου.
Όμως εκείνες τις στιγμές το παρόν έμοιαζε ακατανίκητο. Νομίζαμε ότι θα ήμασταν για πάντα μαζί, ότι οι παρέες θα έμεναν δεμένες και ότι οι πλάκες ή οι βαθυστόχαστες κουβέντες που κάναμε με τους φίλους θα διαρκούσαν για πάντα. Και πράγματι μες τη χαρά της παρέας, μέσα στο αδάμαστο κέφι του καλοκαιριού, ή στη θέρμη του σπιτιού το χειμώνα που ανοίγαμε τα Χριστουγεννιάτικα δώρα με λαχτάρα, ή ακόμα στις πρώτες μεθυστικές μυρωδιές της άνοιξης που κατεβαίναμε με τους φίλους για να παίξουμε κοντά στα ανθισμένα δέντρα, κανείς δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει ότι όλα αυτά θα έμεναν μονάχα στο μυαλό μου ως αναμνήσεις για να τις θυμάμαι κάποτε κάποια νύχτα του χειμώνα με μια μελαγχολική νοσταλγική διάθεση.
Έτσι ακριβώς με την ίδια νοσταλγία θυμάμαι κάποτε ένα πρωινό της άνοιξης όπου έμπαιναν οι πρώτες ηλιαχτίδες και ζωγράφιζαν φωτεινά σχέδια στο πάτωμα του σαλονιού. Έξω απ' το παράθυρο το ψηλό εκείνο δέντρο που όλο το χειμώνα ήταν ξερό και θλιβερό είχε ξαφνικά ανθίσει! Στάθηκα και κοιτούσα το γιορτινό θέαμα ώρα πολύ και ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά, τούτη η εικόνα δεν είναι δυνατόν να σβηστεί απ' το νου μου. Μα δεν την είδε κανείς, παρά μονάχα ο παιδικός μου εαυτός. Κανείς δεν ήταν εκεί να την μοιραστώ μαζί του. Και με χωρίζουν τόσα χρόνια από εκείνη τη στιγμή που δεν μπορώ να ξέρω πια αν ήταν αλήθεια ή μήπως κάποιο όνειρο που μπερδεύτηκε με τις θολές αναμνήσεις του παρελθόντος.

Το παρελθόν υπάρχει στ' αλήθεια μόνο όσο το θυμόμαστε.
Γι' αυτό στο ταξίδι τούτο πάντα θέλω να θυμάμαι τους ανθρώπους που με δένουν με το παρελθόν, τα πρόσωπα που αγάπησα, τα πρόσωπα που με πλήγωσαν, τα πρόσωπα που μοιραστήκαμε φωτεινές στιγμές μαζί. Χωρίς να αισθάνομαι καμία λύπη, καμία κακία ή στενοχώρια, παρά μόνο ατέλειωτη νοσταλγία για όλα αυτά.
Έτσι λοιπόν όπως σκεφτόμουν όλους τους ανθρώπους, όλα αυτά τα πρόσωπα της ζωής μου, μία ιδέα γοητευτική και παραμυθένια γέννησε η νοσταλγία μου: Να γινόταν λέει ένα τεράστιο γιορτινό τραπέζι όπου θα μπορούσα να καλέσω όλους τους ανθρώπους όποιο ρόλο κι αν έπαιξαν σε τούτη την προσωπική ιστορία. Να κάτσουμε να τα πούμε, να μάθω για τις ζωές τους, για τα όνειρά τους, για τα χρόνια που πέρασαν και για τα χρόνια που θα 'ρθουν. Να τους πω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα βγουν ποτέ απ' την ψυχή μου γιατί με αυτόν τον μυστήριο τρόπο η ζωή μου χτίστηκε πάνω στις αναμνήσεις τους και να τους ευχαριστήσω που φώτισαν έστω και για λίγο με την παρουσία τους τούτο το ταξίδι της ζωής μου.