Mποέμ

'Aγγιξα την άκρη τ' ουρανού
Μα βούτηξα στη θάλασσα κι ονειρεύτηκα
Κύλησα στην όχθη του γιαλού
ποια καταστροφή και πάλι ερωτεύτηκα;


Έπιασα στεριά κι άγγιξα όρια
Διάτρηση ελπίδας είναι η διάγνωση
Γέμισα με σκέψεις και εφόδια
Και άρχισα αλλιώς να κάνω ανάγνωση


Έντυσα βυθό τ' άδειο δωμάτιο
Και έβαψα τους τοίχους με μια δύση
έφτιαξα στον ήλιο ένα απάγκιο
κι είπα άλλη μια μέρα έχω ζήσει


Μοιάζει η ζωή μου με παραίσθηση
Δεν ξέρω πώς να δέσω αυτό το μίγμα
Ψάχνω δουλειά κανονική για έκτη αίσθηση
Είναι αλήθεια αυτό που ζω ή ένα δείγμα;


Οι σημειώσεις μιας ακατάστατης φυγής
Σε άλλους δρόμους μ' έχουν βρει και σ' άλλη πόλη
είναι τα φώτα που τη δείχνουν φιλική;
ή είναι τα μάτια μου θολά από αλκοόλη;


Μα είναι όμορφο να ψάχνεις ένα όνειρο
Κι ας είναι ανώριμο να γράφεις διαδόσεις
Εγώ έχω μάθει από παιδί να κάνω εμπόριο
Να γλύφω πάντα τις πληγές μου στις ενώσεις


Μετά από χρόνια ίσως να έχω τρελαθεί
Ίσως και να έχω παντρευτεί με τη σιωπή μου
Κι έτσι απλά ν' αρχίσουν όλα απ' την αρχή
Σε ποιο ποτάμι θα με βγάλει η βροχή μου;


Θα βάλω πάλι τα καλά μου και θα πιω
Από ποτήρι ραγισμένο τη χαρά μου
και σ' ένα άσπρο άλογο θα ανεβώ
για να πετάξω μακριά απ' τα όνειρά μου


Γιατί μεγάλωσα στους δρόμους σαν παρόρμηση
μικρό παιδί σε καθετί που λαχταρούσα
γιατί αμφισβήτησα τη σίγουρη εξόρμηση
ένας μποέμ που στην υγεία του θα μεθούσα