Ταξιδεύοντας με τον Ennio Morricone

Η Μαρίνα φωτογραφίζει το ασημένιο τοπίο κι ο Αχιλλέας φυσάει με το καλάμι τη φλόγα να δυναμώσει.ΗΣκιά της Ρουμπίνης φτιάχνει το κλασικό ουίσκι στον Ιάσωνα, δυο παγάκια και μια σταγόνα νερό, ο οποίος ξεφυλλίζει τα άπαντα του Καρυωτάκη. Και να, κάποιοι στίχοι τον παρασύρουν απ' το παράθυρι του μικρού σπιτιού στο βούνο, στο δάσος να βρει τη μούσα. Τη μούσα εκείνη που έκλεψε μια κρύα ημέρα του 1932 τον ποιητή, οδηγεί τον Ιάσωνα σε πρωτόγνωρα μονοπάτια του βούνου,μέσα σε ρυάκια, σε δύσβατους δρόμους ακολουθώντας τις λέξεις...


Κάποια μεσάνυχτα θα σ' αγαπήσω,
Μούσα. Τα μάτια σου θαν τα φιλήσω
να βρω γυρεύοντας μες στα νερά τους
τα χρεισονείρατα και τους θανάτους,
και τη βασίλισσα λέξη του κόσμου,
και το παράξενο φως του έρωτός μου.


Η νύμφη όμως δεν του κλεψε την καρδιά. Την έστειλε ως δώρο στο άδειο πλέον σώμα της Ρουμπίνης που ψυχορραγούσε. Ντύθηκε στ' άσπρα και ανηφόρισε να βρει την αγάπη που σαλεύει πεθαμένη...
Ξάφνου η φλόγα σβήνει. Ο Αχιλλέας ψάχνει απεγνωσμένα τη Μαρίνα. Το φιλμ χαράζει τα ίχνη. Θαμμένη στο αντικείμενο θαυμασμού της, έχτισε το λευκό κέλι της. Γι' άλλη μια φορά η ομορφιά νικά τη γονιμότητα. Ο Αχίλλεας ζούσε την αυτοκαταστροφή του... Είναι η φλόγα στάχτη κρύα, είναι τάφος η καρδιά μου
Κι είναι οι στίχοι σαν υδρία, με την τέφρα του έρωτά μου...΄

Οι άφραστοι πόνοι ογκώνονται. Οι μελωδίες τελειώνουν. Ο Νίκος απελπισμένος κοιτά το γαλάζιο ουρανό. Κι η Τζένη έφυγε για πάντα. Αγάπαγαν ο ένας τον άλλον, δίχως γι' αυτό να μιλήσουν. Κάνει τον πόνο του άρπα και γίνεται αηδόνι.
Τώρα μακραίνουνε πύργοι παλάτια,
Κλαίνε μου οι θύμησες, κλαίνε τα μάτια.

Κι ο Εnnio να παιζει...