Μελωδία ερωτική

---

Θέλω να κολυμπήσω
στη τάφρο του κάστρου της μελωδίας,
μήπως και τη σαγηνεύσω,
για να βάλω την ορχήστρα
των υπονόμων του νου
να εμπνευστεί μόνο για μένα,
να παίξει για μένα μόνο, τη καντάδα τ’ ουρανού.

Το πιάνο της να μου θυμίζει
τις μαγικές δαχτυλιές σου
που άνθιζαν την άσωτη σιωπή μου
και τα σημάδια σου πάνω στο κορμί
που σε λατρεύει,
που το έμαθες να διώχνει τη ντροπή
και που σ’ έκανε δικό του.

Η κιθάρα της να μου φέρνει στο μυαλό
τις πατημασιές πάνω στη βροχή
καθώς απλώνω τη ματιά μου να σ’αγκαλλιάσω,
ποδοβολητά μεσ’ το υγρό σκοτάδι,
μέσα στο φως της ψυχής μας,
καθώς τυλίγεις τον έρωτά σου να με συναρπάσει,
τον έρωτα που μ’ έκανε δικό σου.

Τα κρουστά της να μου θυμίζουν
τον ήχο της καρδιάς σου
που αντιδρά σε κάθε μου ανάσα,
σε κάθε μου ψίθυρο,
σε κάθε μου κραυγή,
σε κάθε ανυπότακτη έκφραση αγάπης,
για το κάθε τι δικό σου.

Σκοτάδι, δεν σε φοβάμαι πια!
Διότι έχω ένα φως δικό μου, δίπλα μου,
που σε πολεμάει και σε νικάει,
σε σκορπάει στη στάχτη της αδιαφορίας.
Αγκαλιάζω αυτό το φως, του δίνω λάμψη
σκαρφαλώνω στο κατώφλι των χειλιών του,
και αστράφτει!

Τόση δυστυχία..! Πως κατατροπώνεται
με μιας
από μια αστραπή σου!
Άστραψε για μένα, κεραυνέ!