Οι Τροβαδούροι της Rock: Steve Harley & Cockney Rebel

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
227 άρθρα στο MusicHeaven

• *** Εισαγωγή:

Ο Steve Harley που το πραγματικό του όνομα είναι Steve Nice, γεννήθηκε στις 27 Φεβρουαρίου  του 1951 στο Deptford του νότιου Λονδίνου. Σε ηλικία 15 ετών και ενώ βρίσκονταν σε ανάρρωση από μία πάρα πολύ σοβαρή παιδική ασθένεια, άκουσε για πρώτη του φορά τον Bob Dylan και αποφάσισε να ακολουθήσει καριέρα τραγουδιστή/τραγουδοποιού. Εξελίχθηκε όμως σε έναν  κουλτουριάρη δημοσιογράφο για τον οποίο ο Hemingway σήμαινε πολλά περισσότερα πράγματα από τους Rolling Stones.

Ξαφνικά, έβαλε μία αγγελία ζητώντας μουσικούς και οι Cockney Rebel προέκυψαν από το πουθενά. Όλοι τους, επαγγελματίες μουσικοί που παραδόξως δεν είχε ακούσει ποτέ κανείς γι’ αυτούς, προσέφεραν στο κοινό ένα μουσικό στυλ που είχε λίγο απ’ όλα, αλλά παρ’ όλα αυτά δεν θύμιζε τίποτα από τα παλιά και ακουγόταν σαν κάτι εντελώς καινούργιο. Τα δύο καλύτερά τους albums έχουν έντονη θεατρικότητα  και τους κατατάσσουν στο "glam". Αν πούμε ότι οι Marc Bolan & David Bowie είναι "glam-Rock" και ο Elton John είναι "glam-Pop", τότε οι Cockney Rebel είναι "glam-variety-show".

Οι Cockney Rebel στην ουσία, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το όχημα του τραγουδοποιού Steve Harley ο οποίος υπήρξε αιφνιδιαστικός είτε με μία Ντυλανική μπαλάντα, είτε με ένα δεκάλεπτο επικό prog-Rock, είτε με ένα γρήγορο και σύντομο Rock, είτε με ένα τεμπέλικο και αργό τραγουδάκι. Όπως και να έχει το πράγμα, ήταν όντως αιφνιδιαστικός ότι και να έγραφε. Οι ενορχηστρώσεις του ηχούσαν παράξενα με όλα αυτά τα βιολιά και τα ακορντεόν που μπερδεύονταν με τα synthesizers, και τα στιχάκια του ήταν πάντα ασαφή και διφορούμενα.

Είναι εντελώς απίθανο να μπερδέψει κανείς ένα τραγούδι των Cockney Rebel με ένα άλλο και αυτό οφείλεται στην παρουσία του Steve Harley και στο μοναδικό και αξεπέραστο τραγούδισμά του με την cockney προφορά. Το μουσικό όραμα του Steve που έχει τη γνώση, του πώς να συμβιβάζεται ανάμεσα στο να κάνει αυτό που θέλει (κυκλοφορώντας "δύσκολα" albums) και στην εμπορικότητα (κυκλοφορώντας επιτυχημένα singles), αγγίζει περισσότερο τους David Bowie & Bryan Ferry με τους οποίους μοιράζεται τη θεατρικότητα των live παραστάσεων.

Δυστυχώς όμως, δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει το μεγάλο Βρετανικό νησί και να απλώσει τη φήμη του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όταν του προτάθηκε να παίξει support στους Kinks που ετοίμαζαν την Αμερικάνικη περιοδεία τους, αρνήθηκε και έμεινε στην Αμερική "άγνωστος". Τον συμπαθώ πάρα πολύ, είμαι fan, έχω όλα του τα albums (εκτός από ένα που εξακολουθώ να το ψάχνω), τον ακούω κατά περιόδους μανιωδώς,  αλλά δυστυχώς ο φίλος μου ο Steve στα 1979, συρρίκνωσε τη μουσική του καριέρα. Βέβαια, το μουσικό του ταξίδι μέσα στη δεκαετία του 70 δεν ήταν και εύκολο.

Η δύσκολη σχέση του με τον τύπο, η δύσκολη σχέση του με τα μέλη της μπάντας του και οι λιγοστές πωλήσεις που έκαναν τα προσωπικά του albums, τον οδήγησαν σε μία σειρά από προβλήματα που τον ανάγκασαν να απέχει, με εξαίρεση την κυκλοφορία μερικών singles από καιρό σε καιρό.  Αυτό πάντως που είναι εμφανές και δεν μπορεί κανένας να αρνηθεί, είναι ότι τα albums Human Menagerie & Psychomodo, θα παραμένουν μέσα στο ταξίδι του χρόνου πάντοτε ανάμεσα στα μοναδικά μουσικά διαμάντια που κανείς δεν θα μπορεί να μην τα διαλέξει για τη δισκοθήκη του. Εύγε Steve (έστω και γι αυτά τα δύο).

• *** Τα Μέλη:

Steve Harley (φωνή), Jean-Paul CRocker (κιθάρα), Paul Jeffreys (μπάσο), Milton Reame-James (πλήκτρα) & Stuart Elliott (τύμπανα). Κάπου ανάμεσα στα '74 & '75 η μπάντα διαλύθηκε. Ο Harley κράτησε μόνο τον Stuart Elliott στα τύμπανα, μετονόμασε τη μπάντα  Steve Harley & Cockney Rebel και πήρε τους: Jim Cregan (κιθάρα), George Ford (μπάσο), Duncan McKay (πλήκτρα) & Lindsay Elliott (κρουστά). Ο Cregan αντικαταστάθηκε αργότερα από τον Jo Partridge και τελικά ο Harley αφού "πέταξε" το Cockney Rebel, ξεκίνησε μία σύντομη solo καριέρα που στο μεγαλύτερο χρονικό της διάστημα, συμμετείχε ο Stuart Elliott.

• *** Δισκογραφία:

** The Human Menagerie (Το Επαναστατικό, το Πεμπτουσιακό και το Καλύτερο, 1973)

Tracks: 1) Hideaway 2) What Ruthy Said 3) Loretta's Tale 4) Crazy Raver 5) Sebastian 6) Mirror Freak 7) My Only Vice 8) Muriel The Actor 9) Chameleon 10) Death Trip. Bonus Tracks: 11) Judy Teen 12) Rock & Roll Paradise.

Ο μόνος λόγος που αυτό album δεν είχε με την κυκλοφορία του την επιτυχία που του άξιζε, είναι ότι με το πρώτο άκουσμα σε κάνει να αναρωτηθείς: “Μα τι είναι αυτό που άκουσα;” Όπως όμως συμβαίνει με όλους τους μεγάλους και αξιόλογους δίσκους, δεν το βγάζεις από το player, αλλά λες: "Μισό λεπτό ρε παιδιά. Μισό λεπτό να το ακούσω ξανά γιατί κάτι …..χάνω!". Και το ακούς πάλι και τελικά το Human Menagerie παίρνει τη θέση που του αξίζει. Και ποια είναι αυτή; Ε λοιπόν το Human Menagerie είναι ένα από τα δύο ή τρία καλύτερα albums που κυκλοφόρησαν στα 1974 και είναι σίγουρα το καλύτερο debut album της εποχής. Αυτό δεν το κατάφερε ούτε ο Bruce Springsteen. Μπράβο Steve αγόρι μου. Η μουσική του album δεν κατατάσσεται σε καμία κατηγορία και γι’ αυτό αυτοί που χρίζουν τους εαυτούς τους μουσικοκριτικούς και τους αρέσει να βάζουν ταμπέλες στο κάθε τι που ακούνε, ένοιωσαν πάρα πολύ δύσκολα.

- Βρετανική Pop είναι.

- Έχει και folk μέσα.

- Εγώ ακούω και Rock cabaret

- Μα τι λέτε τώρα; Εδώ έχει χιλιάδες πράγματα.

- Και πού θα το κατατάξουμε;

- ……………….

Βρε παιδί μου μανία να κατατάσσουν αυτοί οι άνθρωποι. Ο Steve όμως, φέρθηκε ΚΑΙ έξυπνα ΚΑΙ σοφά. Δεν θέλησε να προσθέσει απλά ένα ακόμα album στις ήδη υπάρχουσες μουσικές κατηγορίες που φτιάχνουν οι ειδήμονες και με το Human Menagerie κατέθεσε ότι είχε μέσα στο κεφάλι του. Από τη μία μεριά έχουμε μία πολυπλοκότητα που όμως δεν μας επιτρέπει να πούμε ότι είναι prog γιατί είναι παιχνιδιάρικη και από την άλλη αυτό το παιχνιδιάρικο δεν το λέμε ούτε Pop γιατί είναι …..πολύπλοκο!!! Έχει folk αποχρώσεις στο ένα κομμάτι και Rock σε ένα άλλο και φυσικά δεν έχει καμία σχέση με το White Album των Beatles, ούτε με το Beggar’s Banquet των Rolling Stones.  Έχει σοβαρή στιχουργική πλοκή στο ένα τραγούδι και απλοϊκή στο άλλο. Πρόκειται για ένα αίνιγμα από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι πρόκειται για ένα αίνιγμα γοητευτικότατο. Οι μουσικοκριτικοί λοιπόν προκειμένου να βρουν τη λύση του αινίγματος, αποφάνθηκαν:

- Δεν χρειάζεται να πονοκεφαλιάζουμε περισσότερο. Θα το κατατάξουμε στο  "glam Rock".

- Χμμμ……

Εδώ που τα λέμε, το μοναδικό στοιχείο του δίσκου που αγγίζει αυτόν τον όρο, είναι η φωτογραφία του εξωφύλλου. Βεβαίως, εάν υπολογίζουμε τους Roxy Music σαν glam, τότε και οι Cockney Rebel υπολογίζονται σαν glam, δεδομένου του ότι οι Roxies είναι ακουστικά οι πιο κοντινοί τους συγγενείς, παρ’ όλο που ο Steve φαίνεται να έχει περισσότερους επηρεασμούς από Kinks και Dylan.  Μέσα από όλους αυτούς τους επηρεασμούς του, που ξεκινάνε από το music-hall, περνάνε από το folk-Rock και καταλήγουν στο prog-Rock ξεπροβάλλει ένα τέλειο album με το εξαιρετικό, ανεπανάληπτο και μοναδικό τραγούδισμα του Steve στο κέντρο του ακουστικού ενδιαφέροντος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η μπάντα δεν είναι άξια προσοχής. Αντίθετα μάλιστα πρόκειται για εξαιρετικούς επαγγελματίες μουσικούς με τον Jean-Paul CRocker να βρίσκεται επικεφαλής.

Ανοίγει με το παιχνιδιάρικο 'Hideaway' που σε ξαφνιάζει ευχάριστα και σου βάζει αμέσως το ερώτημα: “Τι άκουσα τώρα;” και συνεχίζει με το heavy αλλά φωτισμένο 'What Ruthy Said'.  Το 'Loretta's Tale' ασχολείται με το θλιβερό πεπρωμένο μιας πόρνης και το 'Crazy Raver' ροκάρει με ένα βιολί που κλέβει την παράσταση. Τι μπορεί να πει κανείς για το 'Sebastian' που ακολουθεί; Αργό και gothic με ένα ρεφρέν που λέει: 'Somebody called me Sebastian... somebody called me Sebastian...' Ο Steve ασχολείται εδώ με τον κοινωνικό ξεπεσμό της φιλενάδας του, αλλά δεν έχω καταλάβει. Το ότι κάποιος τον αποκάλεσε Sebastian τι έχει να κάνει με το θέμα; Δεν υπάρχει λύση στο αίνιγμα ούτε και δόθηκε ποτέ, αλλά δεν πειράζει. Ίσως αυτό το άλυτο αίνιγμα να είναι το γοητευτικό της υπόθεσης και ποιος ξέρει; Ίσως όλοι μας να περάσαμε από τη φάση να μας αποκάλεσαν κάποια στιγμή  Sebastian ή τελικά να μας λένε όλους μας Sebastian και να μη μας το έχουν πει ακόμα. Έτσι Steve? Ακολουθεί το επιθετικό 'Mirror Freak' και το 'Muriel The Actor' όπου ο  Steve μας φανερώνει επιρροές από Latin. Το  'Chameleon' που διαρκεί μόλις 49 δευτερόλεπτα, προλαβαίνει παρ’ όλα αυτά να μας πακετάρει ολόκληρο το μεγαλείο ενός επικού prog, αλλά στην κορυφή όλων αυτών βρίσκεται η πολυμερής επική σουίτα 'Death Trip' που κλείνει το album. Στα bonus έχουμε το πιασάρικο 'Judy Teen' και το σαρκαστικό 'Rock And Roll Parade'. Όλα αυτά διαρκούν 50 λεπτά της ώρας, αλλά είναι σίγουρο ότι θα θέλατε να διαρκούν άλλα 50.

Μπορεί βεβαίως να παραπονεθείτε για την 'cockney' προφορά του Steve βρίσκοντάς την υπερβολική (αν και δεν το πιστεύω), αλλά πριν το κάνετε, θυμηθείτε ότι έτσι δείχνει στα ίσια τη σχέση που έχει με τους  Kinks και επειδή τους συσχέτισαν με τους Roxy Music, αυτή η 'cockney' προφορά είναι ο τρόπος που διάλεξε για να διαφέρει από τον Bryan Ferry ο οποίος υιοθέτησε τη μανιέρα της Γαλλικής τραγουδιστικής σχολής.

* Σχόλιο: Τι άλλο να προσθέσω στην τεράστια  εισαγωγή που έκανα για το album? Δεν υπάρχει τραγούδι που να υστερεί. Είναι must. Πάει και τελείωσε. Α ναι… κάτι ακόμα: Απαράδεκτη η μετάφραση του 'Sebastian' από τον Σάκη Μπουλά στην Ελληνική έκδοση με ερμηνεία του Βασίλη Παπακων/νου.

** The Psychomodo (1974)

Tracks: 1) Sweet Dreams 2) Psychomodo 3) Mr Soft 4) Singular Band 5) Ritz 6) Cavaliers 7) Bed In The Corner 8) Sling It! 9) Tumbling Down.

Με το Psychomodo ο Steve συμπληρώνει το puzzle που άρχισε με το Human Menagerie.

Όλα τα κομμάτια είναι εξαιρετικά. Ίσως να χάνει λίγο το χαοτικό 'Sweet Dreams' που ανοίγει, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα, γιατί λειτουργεί σαν πρελούδιο για το πεμπτουσιακό  'Psychomodo' που ακολουθεί και σημαίνει με άλλα λόγια 'ψυχικός Κουασιμόδος'. Εξαιρετικότατο και κορυφαίο κομμάτι. Το δεύτερο καλύτερο κομμάτι είναι το 'Mr Soft', που μας παραπέμπει κατ’ ευθείαν στους Kinks και αμέσως μετά έρχεται η αντι-Rock-star διατριβή που λέγεται 'Singular Band'. Τα δύο επικά κομμάτια  του album είναι το κατασκότεινο 'Ritz' και το επτάλεπτο 'Cavaliers' που είναι γεμάτο από μουσικές ιδέες. Τα δύο επόμενα που ακολουθούν είναι το κοροϊδευτικό 'Bed In The Corner' όπου ο Steve ουρλιάζει ότι δεν μπορεί να ρίξει την κοπέλα με τη γοητεία του και της τη στήνει με ένα κρεβάτι στη γωνία και το 'Sling It' με μία κιθάρα και ένα βιολί να ουρλιάζουν κι αυτά. Το 'Tumbling Down' κλείνει το album απαλά και ρομαντικά με μία εξαιρετική ενορχήστρωση που κάνει το 'Death Trip' να ακούγεται ….αστείο!!! Υπερβάλλω βέβαια.

* Σχόλιο: Τα Psychomodo & Human Menagerie είναι δύο albums πικρά και σαρκαστικά και φαίνεται ότι ο Steve έπιασε μ’ αυτά το σφυγμό της προ-Punk εποχής.

** The Best Years Of Our Lives (1975)

Tracks: 1) Introducing "The Best Years" 2) The Mad Mad Moonlight 3) Mr Raffles 4) It Wasn't Me 5) Panorama 6) Make Me Smile (Come Up And See Me) 7) Back To The Farm 8) 49th Parallel 9) The Best Years Of Our Lives.

Μετά από το Psychomodo, ο Steve Harley διέλυσε τους original Cockney Rebel, δίνοντας ένα σκληρό τέλος στο όνειρο της Cockney Επανάστασης που κράτησε μόλις δύο χρόνια. Από τα original μέλη, επέζησε μόνο ο Stuart Elliott και από τα νέα μέλη αναγνωρίσιμος είναι μόνο ο Jim Cregan που πέρασε για λίγο από τους Family (ιδρυτικό μέλος) και συνεργάστηκε με τον Rod Stewart αργότερα στη δεκαετία του 80. Έτσι, τώρα έχουμε τους Steve Harley & Cockney Rebel που σημαίνει με άλλα λόγια ότι οι Cockney Rebel μένουν πίσω και ο Steve Harley περνάει μπροστά.

Το album είναι γεμάτο από εξαιρετικά στιχάκια, εξαιρετικές μελωδίες και είναι επίσης γεμάτο από έντονη θεατρικότητα. Περιέχει την  τεράστια επιτυχία που ονομάζεται 'Make Me Smile (Come Up And See Me)' και που θυμίζει έντονα Bob Dylan, αλλά και Beatles. Πολύ καλό κομμάτι είναι το 'Panorama' που έχει ρεφρέν Ντυλανικής μορφής, αλλά είναι επίσης πολύ καλό και το ομότιτλο που είναι ακόμα πιο Ντυλανικό. Το 'Back To The Farm' είναι εντελώς παρανοϊκό και δεν χρειάζεται να σπάτε το κεφάλι σας για να βρείτε κάποιο κρυμμένο μήνυμα, αλλά έρχεται το 'Mr Raffles' που μας ισιώνει κι αυτό ….Ντυλανικά!!! Τα '49th Parallel' & 'Mad Mad Moonlight' δεν είναι τίποτα το εξαιρετικό.

Αν πάμε δύο χρόνια πίσω, θα βρούμε ένα Psychomodo και ένα Human Menagerie που ήταν τολμηρά και μας έδειχναν έναν καλλιτέχνη που σε έπειθε ότι το ψάχνει το πράγμα και σε έκανε να λες: “Εντάξει ρε παιδιά, έχουμε τους Rolling Stones, αλλά χάσαμε τους Beatles. Λες να έχει δίκιο η EMI που προορίζει τους Cockney Rebel για διάδοχους;”. Γιατί είχε κυκλοφορήσει και αυτή η φήμη. Τώρα όμως στα 1975 βρίσκουμε έναν Steve που προσπαθεί να σταθεί μόνος του στα δυο του πόδια, να βάζει τη μπάντα πίσω από την κουρτίνα και να αναμασάει πράγματα ειπωμένα από τον μέγιστο Dylan. (Τι άφησες Δάσκαλε ανείπωτο για να το πουν οι άλλοι;)

* Σχόλιο: Δεν ξέρω τι κάνουν εδώ οι Cockney Rebel. Αυτό που ξέρω, είναι ότι η θεατρικότητα του Steve, σώζει τελικά αυτό το  album.

** Timeless Flight (1976)

Tracks: 1) Red Is A Mean, Mean Colour 2) White White Dove 3) Understand 4) All Men Are Hungry 5) Black Or White 6) Everything Changes 7) Nothing Is Sacred 8) Don't Go Don't Cry.

To Timeless Flight είναι η μεγάλη στροφή του Steve προς το "singer-songwriter" στυλ, αλλά φαίνεται να έχει χάσει το πάθος  που είχε για να κάνει ενδιαφέρουσα μουσική.

Στο 'Nothing Is Sacred' βρίσκουμε πάλι τον Dylan και μάλιστα το κομμάτι –αν είναι δυνατόν- μοιάζει σα να κόπηκε από το …Desire!!! Έλεος…  Είναι οδυνηρό να βλέπεις έναν άνθρωπο που μας ξεδίπλωσε ένα ταλέντο, να αναλώνεται κάνοντας "tributes" σε άλλους καλλιτέχνες, για να μη σας πω κι όλας ότι το συγκεκριμένο τραγούδι είναι το χειρότερο που έγραψε ποτέ ο Steve. To 'Don't Go, Don't Cry' που κλείνει, είναι χωρίς έμπνευση, αλλά ευτυχώς που υπάρχουν τα ενδιάμεσα έξη τραγούδια που ακούγοντάς τα, θυμάσαι τις παλιές καλές ημέρες, παρ’ όλο που δεν έχουν εκείνο το μοναδικό μουσικό background. Αυτό πάντως που παραμένει αναλλοίωτο, είναι το μοναδικό και αξεπέραστο τραγούδισμα του Steve. Ευτυχώς. Ευτυχώς ακόμα, που οι Jim Cregan & Duncan Mackay κάνουν εντυπωσιακά περάσματα με την κιθάρα ο πρώτος και με τα πλήκτρα ο δεύτερος και προσδίδουν ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Το 'Red Is A Mean Mean Colour' είναι υπέροχο, όπως το  'White White Dove', αλλά και το 'Understand' επίσης. Ευτυχώς θα πω ξανά. Ευτυχώς που ακούω αυτά και αποζημιώνομαι. Το 'All Men Are Hungry' είναι ηχητικά πεσιμιστικό ενώ το 'Black Or White' βρίσκεται στην αντίθετη όχθη αφού σε αναγκάζει να χαμηλώσεις την ένταση. 

* Σχόλιο: Βασικά δεν πρόκειται για Timeless αλλά ούτε και για Flight. Απλά οι Ντυλανισμοί, δείχνουν έλλειψη επινοητικότητας.

** Love's A Prima Donna (1976)

Tracks: 1) Seeking A Love 2) GI Valentine 3) Finally A Card Game 4) Too Much Tenderness 5) (Love) Compared With You 6) (I Believe) Love's A Prima Donna 7) Sidetrack II 8) Seeking A Love (Part 2) 9) (If This Is Love) Give Me More 10) Carry Me Again 11) Here Comes The Sun 12) Innocence And Guilt 13) Is It True What They Say?

Well… Back in business. Πρόκειται για τους πρώτους μουσικούς πειραματισμούς του Steve μετά από το  Psychomodo, αλλά δυστυχώς πρόκειται και για τους τελευταίους. Και δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση, αλλά επειδή το Abbey Road ήταν το τελευταίο ηχογραφημένο δημιούργημα των Beatles, ο Steve διαλέγει από εδώ να κάνει ένα tribute στον George Harrison διασκευάζοντας το 'Here Comes The Sun'. Ο Steve κάνει το Love's A Prima Donna ακολουθώντας την Μπητλική λογική: "Ας δώσουμε ένα σούπερ δημιούργημα στον κόσμο πριν το διαλύσουμε".

Δεν θα έλεγα ότι το Love's A Prima Donna αγγίζει τα ύψη της περιόδου του 1973-74, αλλά έχει σύντομες accappella εισαγωγές που είναι δεκτές. Έχει μεγάλα ορχηστρικά περάσματα που είναι κι αυτά δεκτά. Ψυχεδελικά ανεβάσματα που τα δεχόμαστε κι αυτά και έχει και Soul. Έχει και Soul? Γιατί όχι; Όλα λειτουργούν σε μία "normal" στάθμη και τα δεχόμαστε ανεπιφύλακτα. Παρ’ όλο τον πειραματισμό του, πρόκειται για το πιο εύκολα προσεγγίσιμο album του Steve.

Διορθώνει εδώ το λάθος του προηγουμένου album που δεν έβγαλε καμία επιτυχία και μας παραδίδει το '(I Believe) Love's A Prima Donna' στα ίχνη του 'Make Me Smile'. Είδες Steve? Είδες που σου το λέω και δεν το πιστεύεις; Όταν θέλεις, μπορείς. Το 'Innocence And Guilt' μπορεί να το βαριέσαι στα δύο πρώτα λεπτά, αλλά στα επόμενα πέντε μένεις με το στόμα ανοιχτό καθώς  τα πρώτα δύο soft λεπτά τα διαδέχεται μία goth ατμόσφαιρα η οποία μετά από άλλα δύο λεπτά, δίνει τη σκυτάλη σε ένα jazz/blues κιθαριστικό σολάρισμα διαρκείας τριών λεπτών. Η διασκευή του 'Here Comes The Sun' έχει τόσα πολλά synthesizers που θα ήθελαν ένα τετραγωνικό μίλι για να χωρέσουν, αλλά δεν ενοχλεί. Είναι δοσμένη θεατρικά σε στυλ clown και άρεσε στον κόσμο αφού το single ανέβηκε πολύ ψηλά στα charts προσφέροντας στον Steve την τελευταία του επιτυχία. Το '(If This Is Love) Give Me More' είναι παθιάρικο, το 'Too Much Tenderness' στέκεται περίφημα σε ρυθμό Jamaika και το 'Is It True What They Say' ηχεί νεωτεριστικά με όλους αυτούς τους διαλόγους του κοινού που υποτίθεται ότι παρακολουθεί τη συναυλία  ενός καλλιτέχνη ο οποίος τους ρωτάει κάθε λίγο 'Is It True What They Say?' για να καταλήξουν τελικά να τραγουδάνε όλοι μαζί το ατέλειωτα επαναλαμβανόμενο 'Is It True What They Say'. Το '(Love) Compared With You' είναι από τις πιο ωραίες μπαλάντες που έγραψε ποτέ ο Steve και μοιάζει σα να κόπηκε από το Timeless Flight. Το 'Finally A Card Game' είναι σύντομο και μας παραπέμπει στον Zappa ενώ το accappella 'Seeking A Love' μας στέλνει ξανά στο Abbey Road. Το instrumental 'Sidetrack II' δεν καταλαβαίνω όμως βρε Steve τι το ήθελες και το έβαλες εδώ. Δεν είσαι ούτε Wagner ούτε Ludwig Van Beethoven (Αν ήσουν δεν θα σε άκουγα δηλαδή, αλλά λέμε τώρα). Τι το ήθελες; Δώσε μου ένα 'Death Trip' αντί γι αυτό.

* Σχόλιο: Τι μπορεί να περιμένει κανείς όταν ξαφνικά οι πειραματισμοί επανέρχονται στο προσκήνιο ύστερα από το διάλειμμα του Timeless Flight? Προφανώς μία συνέχεια και την ελπίδα ότι το όνειρο δεν τελείωσε ακόμα. Δεν μου αρέσουν όλα εδώ, αλλά το δικό μου “όλα”, δεν είναι απαραίτητο να μοιάζει με το δικό σας. Ας το δούμε και διαφορετικά: Το Punk και το New Wave την έχουν στημένη και σε λίγο πρόκειται να στριμώξουν τον  Steve (όπως και άλλους) στη γωνία. Το σημαντικό λοιπόν εδώ, είναι ότι το album αυτό έχει ενδιαφέρον παρ’ όλο που οι πειραματισμοί του ρίχνουν ματιές προς τα πίσω αντί να κοιτάζουν μπροστά. Ο κόσμος δεν το πρόσεξε, αλλά σύμφωνα με τα μουσικά standards του 1976, το Love's A Prima Donna βρίσκεται στην "κόψη του ξυραφιού", γι αυτό και αξίζει.

** Face To Face (1977)

Tracks: 1) Here Comes The Sun 2) (I Believe) Love's A Prima Donna 3) Mad Mad Moonlight 4) Red Is A Mean Mean Colour 5) Sweet Dreams 6) Finally A Card Game 7) Psychomodo 8) (If This Is Love) Give Me More 9) The Best Years Of Our Lives 10) (Love) Compared With You 11) Mr Soft 12) Sebastian 13) Seeking A Love 14) Tumbling Down 15) Make Me Smile (Come Up And See Me).

Οι Cockney Rebel είναι αξιοσημείωτοι για τα live τους με τον frontman Steve Harley δυναμικό και εκκεντρικό να ξεσηκώνει τον κόσμο με την παρουσία του. Ναι αλλά ποιοι Cockney Rebel? Μόνο οι original. Το Face To Face είναι ένα live album και οι Cockney Rebel εδώ, όχι μόνο δεν είναι οι original (πού να τους βρεις άλλωστε τώρα πια;) αλλά είναι ήδη σε φάση διάλυσης. Τότε ποιος ο λόγος για το live album? Ο λόγος είναι η προώθηση του τελευταίου album του Steve και έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι περιέχει στο μεγαλύτερο μέρος του υλικό από το Love's A Prima Donna. Ελάχιστα είναι τα κομμάτια που μας θυμίζουν τις παλιές καλές ημέρες. Ο Steve βέβαια, είναι πάντοτε καλός performer, αλλά πιστεύω ότι θα ήταν καλύτερο για τον ακροατή/θεατή να ακούσει τα 'Loretta's Tale' & 'Judy Teen' αντί για το '(Love) Compared With You', που μπορεί να είναι καλό αλλά δεν σε ξεσηκώνει. Φυσικά, δεν αποφασίζω εγώ ποιο κομμάτι θα μπει στο album, ούτε ποιο θα παιχτεί στο live, αλλά η εταιρία που ενδιαφέρεται για τις πωλήσεις.   Το 'Mr Soft' για παράδειγμα, ξεσηκώνει τον κόσμο και είναι κρίμα που το 'Sebastian' είναι το μοναδικό κομμάτι που επιλέγεται από το Human Menagerie. Το Psychomodo είναι πιο τυχερό αφού εκτός από το 'Mr Soft', είναι εδώ και τα 'Sweet Dreams', & 'Tumbling Down'. Οι εκπλήξεις έρχονται με το 'Mad Mad Moonlight' που από Rock μεταμορφώνεται σε ένα  blues/music-hall υβρίδιο, με το '(If This Is Love) Give Me More' όπου ο Steve μιμείται τον Elvis Presley αλλά διαβεβαιώνει το κοινό ότι δεν τον μιμείται και με το 'Best Years Of Our Lives', όπου ο Steve αφήνει τη μπάντα στην άκρη, βγαίνει μόνος του μπροστά με μία ακουστική κιθάρα και παρακινεί τον κόσμο όχι να τραγουδάει μαζί του, αλλά να τραγουδάει αντί γι αυτόν. Αποτέλεσμα; Αντί να τραγουδάει ο master του είδους (λέει μόνο μία συλλαβή), τραγουδάει το κοινό και ένα υπέροχο τραγούδι μεταμορφώνεται σε σκουπίδια.  Από ότι φαίνεται, η μπάντα δεν ήταν έτοιμη να παρουσιάσει το υλικό του Prima Donna. Μάλλον τους έλειπαν οι πρόβες. Παίζουν καλά και σωστά, αλλά παίζουν μόνο τα δοσμένα θέματα χωρίς να ακολουθούν τη θεατρικότητα του Steve και χωρίς να έχουν φαντασία στα τζαμαρίσματα. Ακόμα και ο Duncan McKay δεν δείχνει τίποτα από το ταλέντο του στα πλήκτρα. Το πράγμα δουλεύει, αλλά το αποτέλεσμα του album δείχνει να είναι μάλλον δουλειά/αγγαρεία, παρά δημιουργία.

* Σχόλιο: Προφητικό το εξώφυλλο με τον τύπο που ακουμπάει το χέρι του στον ώμο του Steve. Είναι σα να  του λέει: "Stop! Don't do this!".

** Hobo With A Grin (1978)

Tracks: 1) Roll The Dice 2) America The Brave 3) Living In A Rhapsody 4) I Wish It Would Rain 5) Riding The Waves (For Virginia Woolf) 6) Someone's Coming 7) Hot Youth 8) (I Don't Believe) God Is An Anarchist 9) Faith, Hope And Charity 10) Spaced Out. Bonus Tracks: 11) That's My Life In Your Hands (live).

Δεν ξέρω αν τους διάλυσε επειδή δεν τα πήγαν καλά στο live, αλλά αυτό το δισκάκι, είναι το πρώτο του Steve χωρίς τους Cockney Rebel και σηματοδοτεί την σταδιακή αποχώρησή του από τη μουσική σκηνή. Οι κριτικοί (οι τύποι που ανέφερα στην αρχή του άρθρου) το αποκάλεσαν “Σκιά του παρελθόντος”. Βασικά, πρόκειται για το πιο προσωπικό και πιο τρυφερό album του Steve. Οι Cockney Rebel ήταν πάντοτε μία μεγάλη θεατρική μπάντα, αλλά εάν σας ενδιαφέρουν τα εσώψυχα του Steve Harley, το Hobo With A Grin, είναι ότι πρέπει για να τα ανακαλύψετε. Θα με ρωτήσετε βέβαια πού να το βρείτε και θα δυσκολευτώ πάρα πολύ να σας απαντήσω, γιατί είναι το μοναδικό που δεν έχω (σε cd) και ψάχνω χρόνια να το βρω. Μέχρι και στα amazon.com & cd-universe έχω δώσει το mail μου για να με ειδοποιήσουν για την άφιξή του. Προς το παρόν βέβαια δεν έχω καμία απάντηση. Έχει ο θεός λέει η λαϊκή σοφία. Ε εντάξει, ο θεός έχει, αλλά άμα έχει το Hobo With A Grin γιατί δεν μου το δίνει κι εμένα;

Φαίνεται ότι εδώ ο Steve εξορκίζει τα προσωπικά του δαιμόνια. Το '(I Don't Believe) God Is An Anarchist' σε γραπώνει κατ’ ευθείαν και το 'Living In A Rhapsody' που είναι ισάξιο με το καλύτερο υλικό του Nick Drake, σε ματώνει. Τι τραγουδάρα είναι αυτή; Με τι λόγια να την περιγράψω; Θα πω μόνο ότι αυτό το τραγούδι είναι υπεύθυνο που ψάχνω αυτό το album. Στο 'I Wish It Would Rain' διασκευάζει Steely Dan, αλλά ακούγοντάς το αναρωτιέσαι: "Ο Donald Fagen σε δίσκο του Steve Harley? Τι δουλειά έχει εδώ μέσα;" και μετά έρχεται το 'America The Brave' όπου ο Steve μεταμορφώνεται σε Κολόμβο και ανακαλύπτει την Αμερική. Έξυπνο κομμάτι αλλά του λείπουν τα ιστορικά στοιχεία. Το 'Roll The Dice' είναι σε στυλ Blondie, αλλά το 'Riding The Waves' είναι πολύ καλύτερο, όπως είναι καλύτερα και τα 'Someone's Coming' & 'Hot Youth' που θυμίζουν Cockney Rebel στην παλιά καλή εποχή. Ακόμα καλύτερα, είναι τα 'Spaced Out' & 'That's My Life In Your Hands', που έρχονται κατ’ ευθείαν από το Human Menagerie, επαναφέρουν την περίφημη cockney προφορά του Steve και δηλώνουν στα ίσια τις επιρροές του από τον Dylan. Παλιά και δοκιμασμένη συνταγή που πάντα πετυχαίνει.

* Σχόλιο: Εγώ σ’ αγαπώ Steve, σου το έχω πει και μέσα από την πολυετή μας επικοινωνία, έχω διαπιστώσει ότι ο Bob Dylan είναι η μεγάλη αγάπη και των δυο μας. Τώρα… αν πρόκειται να κάνεις διαμάντια επηρεασμένος από τον Δάσκαλο, εεε….κάντο. Κάντο, γιατί ο Dylan έχει πολλά ονόματα. Τον λένε Marc Bolan, τον λένε Mark Knopfler, ε δεν χάθηκε ο κόσμος να τον λένε και Steve Harley.

** The Candidate (1979)

Tracks: 1) Audience With The Man 2) Woodchopper 3) Freedom's Prisoner 4) Love On The Rocks 5) Who's Afraid? 6) One More Time 7) How Good It Feels 8) From Here To Eternity 9) Young Hearts (The Candidate) 10) I Can't Even Touch You. Bonus Tracks: 11) Psychomodo (live).

Ο Steve Harley συνεχίζει ΚΑΙ εδώ την πετυχημένη συνταγή. Έχουμε έτσι κομμάτια a la Dylan δοσμένα και ενορχηστρωμένα με τoν τρόπο του Steve. Πιάνα, κιθάρες, σύνθια και φυσικά το μοναδικό τραγούδισμα που παραδόξως του λείπει η cockney προφορά. Με άλλα λόγια, το φαγητό είναι εντελώς ανάλατο και η συνταγή χωλαίνει. Μα είναι σα να τρως μακαρονάδα χωρίς τα ….μακαρόνια!!! Αν είναι δυνατόν.

Το 'I Can't Even Touch You' έχει αποχρώσεις new wave, το 'Young Hearts (The Candidate)' προσπαθεί μάλλον να επαναλάβει την επιτυχία του 'Living In A Rhapsody', αλλά δεν το καταφέρνει και τα καλύτερα εδώ, είναι τα 'Audience With The Man', 'One More Time' & 'How Good It Feels' που μοιάζουν με τα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Dylan.

* Σχόλιο: Θα μπορούσα να πω ότι το Candidate είναι το Final Cut του Steve Harley. Εντάξει, αλλά με μία διαφορά. Το Candidate είναι καλύτερο από το Final Cut.

• *** Πρόταση:

Αφήστε εμένα να ψάχνω το Hobo With A Grin, αλλά εσείς φροντίστε να προσθέσετε οπωσδήποτε στη συλλογή σας τα Human Menagerie & Psychomodo. Είναι must!!!

• *** Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)

• *** Βοηθήματα:

1: www.steveharley.com

2: The Human Menagerie

3: The Psychomodo

4: The Best Years Of Our Lives

5: Timeless Flight

6: Love’s A Prima Donna

7: Face To Face

8: Hobo With A Grin

9: The Candidate

*** Ευχαριστώ για την ανάγνωση…..