Ο Βασίλης Λέκκας στο MusicHeaven

Γράφει ο John Deos (Deos)
33 άρθρα στο MusicHeaven

Βασίλη, είχες την ευκαιρία κι ευτυχία να σε επιλέγουν ως ερμηνευτή μεγάλοι συνθέτες ξεκινώντας από το Μάνο Χατζηδάκι και χαράσσοντας μια σημαντική και συνάμα διακριτική πορεία μέχρι σήμερα. Μετά από τόσα χρόνια όπου έχει ανακτηθεί το «μπορώ κι επιλέγω» πώς επιλέγεις τα επόμενα βήματά σου;

Καμιά φορά πιστεύουμε ότι τα πράγματα είναι εύκολα αν στηριχτούμε ότι κάποιος έχει κάνει κάποια πορεία και μπορεί να κάνει τις επιλογές του. Όχι, εγώ πιστεύω ότι πρέπει να κατακτούμε τις σχέσεις μας και μετά να κάνουμε μαζί κι ένα δημιουργικό τραγούδι, να συγγενέψουμε μέσω της μουσικής. Αυτό όμως «καμιά φορά» δεν είναι τόσο απλό όσο το πιστεύουμε. Η αλήθεια είναι όμως ότι πολλές από τις επιθυμίες μου που είχα για να πραγματοποιήσω μια συνεργασία, έγιναν και ελπίζω να γίνουν κι αυτές που έχω στο μυαλό μου, αργότερα. Χρόνος υπάρχει. Άλλωστε δεν έχω βάλει κάποιο όριο στη ζωή μου να πω ότι τα ΄χω κάνει όλα και πρέπει να σταματήσω. Μ΄αρέσει πάρα πολύ αυτό που κάνω και συναντώ σιγά σιγά τους “συγγενείς” μου της μουσικής οικογένειας. Μακάρι να συναντήσω όλους όσους επιθυμώ.

Ακόμα και να μην αρέσει σε κάποιον ένα κομμάτι, καταφέρνεις και τον καθηλώνεις, με τον τρόπο που το νιώθεις. Μεταφέρεις όλο το πάθος και την ενέργεια σε όποιον είναι δεκτικός και έτσι η εμπειρία γίνεται εκστατική. Τα διαχρονικά τραγούδια δε σβήνουν ποτέ, τι εσωτερική διαδικασία όμως ακολουθείς στις εμφανίσεις σου και τα ερμηνεύεις σαν να είναι πάντα η πρώτη δυνατή φορά;

Σωστό, είναι πάντα η πρώτη δυνατή φορά, είναι για μένα πάντοτε η πρώτη φορά, γιατί το αποτύπωμα της μιας φοράς σου δίνει το δικαίωμα να υπάρξεις και την επόμενη. Όταν δεν το πιστεύεις, όταν δεν το αγαπάς όταν δεν καταθέτεις την ψυχή σου είναι καλύτερα να μην το κάνεις. Κάθε φορά που βγαίνω να τραγουδήσω στη σκηνή λέω στον εαυτό μου ότι “τι θα χάσω αν δε δώσω;” . Καλύτερα λοιπόν να δώσω ότι μπορώ να δώσω και καμιά φορά μπορεί να εκτίθεμαι σ΄αυτό ποικιλοτρόπως, αλλά πραγματικά η τελική μου πρόθεση είναι να μην αφήσω να χαθεί αυτό που ο κόσμος μου δίνει την ευκαιρία να το κάνω επί σκηνής. Για τους ανθρώπους που μου έδωσαν τα τραγούδια τους να μη μειώσω αυτή την εμπιστοσύνη τους. Καταλήγει να είναι η πολύ προσωπική σχέση που έχουμε με το τραγούδι, που ο διάλογος, όταν κάνουμε διάλογο με το τραγούδι επί σκηνής είναι κάτι πάρα πολύ χρήσιμο, αφορά και μένα και κατ΄επέκταση και στον κόσμο.

Πώς καταφέρνει ένας καλλιτέχνης να επιβιώσει όταν δεν είναι μέρος του κυκλώματος;

Τώρα αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα για το κύκλωμα, ποιός είναι και ποιός δεν είναι. Βέβαια αυτή η οριοθέτηση ή μάλλον η άποψη περί κυκλώματος, αν υποθέσουμε οτι έχει κάποια στοιχεία όπως είναι π.χ. οι δημόσιες σχέσεις, τα γραφεία παραγωγής τα οποία ένας καλλιτέχνης τα χρησιμοποιεί, οι δημοσιογράφοι, τα τηλεοπτικά κανάλια, οι νυχτερινοί χώροι που μπορεί κανείς να τραγουδήσει κλπ, μ΄αυτά πραγματικά έχω πολύ  άθλια σχέση.  Δηλαδή δεν έχω καταλάβει τον τρόπο που γίνεται για να μπορέσω κι εγώ να στηριχτώ σ΄αυτές τις σχέσεις και να επενδύσω σ΄ένα θέμα που λέγεται “καριέρα”. Πραγματικά δεν έχω επαφές με το περιβάλλον μου,  αγαπάω πολύ τους συναδέλφους  τραγουδιστές αλλά από κει και πέρα σε ότι αφορά τον τρόπο που ο καθένας είναι σε θέση να διαχειριστεί και το κομμάτι της πορείας του, σ΄αυτό εγώ πραγματικά σηκώνω τα χέρια ψηλά. Είναι σχεδόν σαν να μην κάνω αυτή την δουλειά. Ολα γίνονται κάτω από μία προστασία η οποία δεν ξέρω από που προέρχεται, αλλά είναι αυτή η αγάπη που έχω. Είμαι με κλειστά μάτια, προχωράω, δείχνω με τον τρόπο μου αυτό που αγαπάω και βρίσκω ανθρώπους και ευκαιρίες να πορεύομαι. Σ΄όλα αυτα τα 33 χρόνια που είμαι στη δισκογραφία έχω κάνει τόσες λίγες εμφανίσεις π.χ. στην Αθήνα. Τωρα που πάω στο Σταυρό του Νότου είναι μια μουσική σκηνή που ειναι πάνω από 15 χρόνια μουσική σκηνή και δεν έχω πάει ποτέ. Οι μουσικές σκηνές της Αθήνας που κατά καιρούς ανοίγουνε, υπάρχουνε και θα υπάρχουνε, όμως δεν έχω πάει ποτέ. Από την περίοδο του Χατζηδάκι στον Σείριο έχω κάνει ελάχιστες εμφανίσεις σ΄αυτή την πόλη. Δεν έχω πάει ποτέ στο Φεστιβάλ του Βύρωνα.. δεν έχω πάει ποτέ στο Φεστιβάλ Πέτρας, αν θυμάμαι καλά. Όλες αυτές οι μεγάλες εκδηλώσεις που γίνονται κατά καιρούς δεν έχω την τύχη να φιλοξενηθώ. Όλα αυτά για να γίνουνε θέλουν κάποιους ανθρώπους να τους έχεις δίπλα σου και να δουλεύουνε γι αυτό. Εγώ πραγματικά αν μ΄ακούει κανείς πρέπει τελικά να είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος που μπορούν και γίνονται πράγματα χωρίς να κουνάω το δάχτυλό μου σε επίπεδο διαχείρισης. Αλλά εντάξει, επειδή η ζωή έχει και τις υποχρεώσεις της, και οικογένεια πλέον έχω και δύο παιδιά, πρέπει να πάω να κάνω φροντιστήριο για να μπορέσω να υπάρξω, να υπάρχω και στην άλλη περίπτωση που λέγεται “διαχείριση” αυτού του πράγματος. 

Τι άλλο σου προσφέρει ψυχική ηρεμία εκτός από τη μουσική και το τραγούδι;

Είμαι πατέρας φρέσκος κι αυτό νομίζω τα λέει όλα..

Είναι μια ολοκλήρωση και η οικογένεια για σένα;

Η οικογένεια και τα παιδιά έτσι όπως το βιώνεις, πραγματικά μπορείς να το μοιραστείς μάλλον μ΄αυτούς που έχουν τα παιδιά. Από κει και πέρα ό,τι και να προσθέσεις δεν τελειώνει ποτέ. Άλλωστε η ζωή μου με τα παιδιά άλλαξε μια σελίδα, άρχισα να τα γράφω όλα από την αρχή, αλλά τώρα πια το κίνητρο είναι τελείως διαφορετικό.

Όταν αποκτάς μια οικογένεια ωριμάζεις διαφορετικά σε ο,τι κι αν συμβεί;

Κατ΄αρχήν έχεις ένα σημείο αναφοράς. Το σημείο αναφοράς δεν είναι πόσο θα πετύχω να κάνω συναυλίες, δίσκους ή οτιδήποτε. Αυτά είναι πολύ δευτερευούσης σημασίας. Πρώτη προτεραιότητα και η οποία δε συγκρίνεται με τίποτα είναι πως την άλλη μέρα που θα ξυπνήσεις και θα ΄χεις τα παιδιά σου δίπλα σου να είσαι σε θέση να τα στηρίξεις να είσαι σε θέση να τα φροντίσεις να είσαι σε θέση να τα θρέψεις σαν γονιός, να τα πληροφορήσεις, να τα αγκαλιάσεις, να τα φιλήσεις γιατί εκεί είναι η μεγαλύτερη ευτυχία. Και νομίζω οτι μ΄αυτή την ισορροπία την ψυχική μπορείς μετά να επενδύσεις και σ΄αυτό που λέγεται μουσική ενασχόληση και να πεις οτι έχω κι ένα αντίβαρο ας πούμε. Η μουσική έχει μια πολύ προσωπική σχέση με τον καθένα μας αλλά όταν έρχεται η οικογένεια, τα πράγματα δίνουν αλλού την προτεραιότητά τους.

Σε μια εποχή όπου οι αξίες εκφυλίζονται, κοιτάζοντας στα μάτια τα παιδιά σου σε τι αξίες θα τους έλεγες ότι μπορούν πιστεύουν ακόμα;

Εδώ ο διάλογος με το γιό μου ο οποίος είναι 5.5 χρονών αρχίζει και διευρύνεται. Γιατί βλέπω κατά καιρούς να μπαίνει από το σχολείο στο σπίτι ο Ηλίας και να λέει “αυτοί οι άνθρωποι είναι κακοί κι εγώ μία μέρα θα τους δείρω…γιατί θέλουνε μόνο πολέμους και δεν αγαπάνε τη φύση...” και πάει λέγοντας. Και πραγματικά δεν είναι για ν΄ανοίγεις τηλεόραση να βλέπουν τα παιδιά ή τέλος πάντων μια καθημερινότητα που δίνει ηρεμία. Αυτό τα παιδιά το αντιλαμβάνονται πολύ πιο έντονα απ΄ότι εμείς αλλά δεν μπορούν να το μεταφράσουν. Σ΄αυτήν τη διαδικασία μετά μπαίνουμε εμείς ν΄αρχίσουμε να μιλάμε για ουτοπίες που δεν ισχύουν έξω απ΄το σπίτι και να υπάρχει η αγωνία μας πώς αυτό το παιδί θα ισορροπήσει μεταξύ των πληροφοριών του σπιτιού και της έξωθεν μαρτυρίας που είναι η κοινωνία. Το βιώνουμε πολύ έντονα εδώ και βεβαίως απευθύνομαι σ΄αυτόν τον τρόπο διαχείρισης της Κυβέρνησης αυτού του τόπου, όπου το μόνο που έχει να κάνει είναι να διαλύει τα πάντα. Σ΄αυτές τις περιπτώσεις εγώ σαν γονέας δεν θέλω να καθίσω κι ούτε πρόκειται να καθίσω με σταυρωμένα χέρια. Δεν το κάνω για τον εαυτό μου, το κάνω για τους μικρότερους, για όλα τα παιδιά του κόσμου όσο μπορώ θα αντιστέκομαι, όσο μπορώ θα καταγγέλλω, όσο μπορώ θα μπαίνω στη διαδικασία κόντρας μ΄αυτην τη μορφή εξουσίας, γιατί πραγματικά βλέπω ότι αν αυτά τα παιδιά σ΄αυτή την ηλικία είναι σε απελπισία, δεν μπορώ να φανταστώ τι θα είναι μετά από 15-20 χρόνια. Όταν αυτά τα παιδιά των 25 χρονών δεν έχουνε τίποτα μπροστά τους και αν τύχει να κάνουν μια οικογένεια φαντάσου σε τι απελπισία θα είναι τα δικά τους παιδιά. Αυτό λοιπόν, αυτή η αλυσίδα του χαμού, αυτός ο χορός του Ζαλόγγου που παρασέρνει η μια γενιά την  άλλη από δω και πέρα πρέπει να μην μας αφήσει να κοιμόμαστε ήσυχοι. 

Τι είναι αυτό που τόσο σε φοβίζει;

Με φοβίζει να πάψω να βρίσκω δύναμη να αντισταθώ. Αυτή την στιγμή όμως δεν με φοβίζει. Γιατί όσο μας προκαλούνε, όσο βάζουν την κοινωνία στον τοίχο, τόσο χτυπάει ένα καμπανάκι συνείδησης και είμαι σίγουρος οτι αφορά όλη την Ελλάδα αυτή τη στιγμή, η οργή είναι κρυμμένη, θα σκάσει και δεν θα το πιστεύουνε. Εκείνο που θα ΄θελα επίσης να προσθέσω, σε περίπτωση που ξεχειλίσει το ποτάμι και ο κόσμος ξεσηκωθεί, είναι να έχει την ωριμότητα στη συνέχεια να μπορέσει να διαχειριστεί σωστά αυτή την επανάστασή του για να μην έχουμε μεταξύ μας θέματα. Γιατί ήδη οι κυβερνώντες, υποψιάζοντας αυτό, έχουν αρχίσει ήδη να το δουλεύουνε ώστε στην επόμενη φάση να μη μπορεί ο λαός να διαχειριστεί την ελευθερία του. Αυτό πρέπει να το συλλάβουν και να το καταλάβουν όλοι. Πρέπει καταρχήν να διώξουμε όλους αυτούς τους απατεώνες, όλους αυτούς οπού τους καταγγέλλω μονίμως  και όχι τώρα. Πρέπει να σου πω οτι έχω κάνει μια προσωπική πορεία διαμαρτυρίας , είμαι από τους πολίτες που αντέδρασαν πολύ νωρίς  σ΄αυτή την ιστορία.. κάνοντας το 2010 τον Οκτώβριο μια προσωπική πορεία διαμαρτυρίας απ το Μαραθώνα στην Ακρόπολη. Για το γεγονός αυτό υπάρχει μια ανάρτηση στο internet και κρατούσα ένα πανώ που έλεγε “Λαέ μην πνίγεις την οργή σου - Ολοι στην Ακρόπολη” . Σ΄αυτό εδώ το γεγονός με οδήγησε αυτή η αίσθηση που έχω για τα πράγματα, αυτό που αντιλαμβανόμουν εγώ ως πολίτης, ως καλλιτέχνης, ως πατέρας και αποφάσισα να το κάνω. Βεβαίως ο μηχανισμός είχε τον τρόπο να το αντιμετωπίσει κι αυτό έστω κι εκείνη την στιγμή χωρίς να το αφήσει να διαρρεύσει. Το καπελώσανε. Θέλω να πω μακάρι να μη φοβόμαστε τίποτα απ΄αυτούς. Πρέπει να σας πω οτι φοβισμένοι είναι αυτοί, που είναι εγκάθετοι, που είναι σ΄ενα κλουβί που το διαχειρίζονται μεταξύ τους ποιός θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι σ΄αυτή τη σκλαβιά που έχουν υποβάλλει τους εαυτούς τους και νομίζουμε εμείς οτι έχουμε τον φόβο με το μέρος μας. Καθόλου ! Είναι κλεισμένοι σ΄ένα καβούκι, έχουνε κάνει νόμους για να αυτοπροστατεύονται  αγνοώντας παντελώς τον λαό.. είναι απέναντι από τον λαό.. δεν έχουνε καμία επαφή με τον λαό ούτε τους νοιάζει, κι αυτές οι 4.500 αυτοκτονίες -δεν ξέρω πόσες είναι- μπορεί να μην μπορούμε να τις καταμετρήσουμε στην αλήθεια τους.. μπορεί να ΄ναι πιο πολλές.. αλλά δεν ιδρώνει τ΄αυτί τους. Πρέπει η νεολαία να στηρίξει και τους πατεράδες και τους παππούδες ή τελος πάντων να πάρει την πρωτοβουλία η νεολαία να βγει στους δρόμους, να ξέρει οτι όλοι σύσσωμοι θα τους συμπαρασταθούμε. Πρέπει την αρχή να την κάνει η νεολαία. Τα σχολειά που δεν έχουν ούτε να ζεσταθούνε, τα συσσίτια που υπάρχουν στα σχολεία τα ξέρουμε? Βλέπω ότι οι νέοι θα πρέπει να σηκωθούνε όρθιοι και να πάρουνε με το ένστικτο της ηλικίας και το γεγονός οτι δεν μπορούν να πιστέψουν οτι γι αυτά που ζούνε φταίνε αυτοί, να πούνε «όχι δεν θέλουμε τέτοιους ανθρώπους επάνω απ΄τη ζωή μας». Θα αντιδράσουνε και θα έχουνε τους γονείς και τους συγγενείς και τους φίλους και όλους τους Έλληνες με το πλευρό τους.

Η Μάνα μας Ελλάς είναι χώρα των αντιθέσεων και της αυτοκαταστροφής. Αυτό οφείλεται στην έλλειψη κοινής λογικής ή απολύτων αντιλήψεων;

Οφείλεται στο ότι αυτό το κράτος από την σύστασή του -ξέρετε τον Καπποδίστρια τον φάγανε μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα- δεν ευτύχησε να ΄χει Ελληνες να το διοικούνε. Ήταν πάντοτε ένα εργαλείο το οποίο είχε να κάνει με συμφέροντα της Ευρώπης,  γνωστά κράτη τα οποία είχαν υπ΄όψιν τους  πώς θα διαχειριστούν αυτό το κομμάτι, βάζοντας πάντοτε ξενόφερτους, βάζοντας πάντοτε Εφιάλτες, βάζοντας Παπανδρέου στην τελευταία περίοδο. Είναι ένα κράτος το οποίο “ευτύχησε” να έχει μία οικογένεια 3 πρωθυπουργούς. Το τσιφλίκι αυτό είναι μιας οικογένειας και άλλων δύο. Λοιπόν πρέπει να ωριμάσουμε σαν λαός. Πρέπει να μην φοβόμαστε ακόμη και την άλλου είδους αλλαγή  η οποία μπορεί να μας αιφνιδιάσει, αλλά αυτή την έχουμε δοκιμάσει πολλές φορές. Πότε λοιπόν θα αποφασίσουμε να είμαστε Λαός με Λ κεφαλαίο?

Γιατί μια πολιτική δεν μπορεί πάντα να πείσει και χρειάζεται ανατροπή κι αγώνας;

Η πολιτική δεν μπορεί να πείσει και χρειάζεται ανατροπή και αγώνας. Διότι παράγουμε ένα μοντέλο οπού δεν ανήκει στις εθνικές και ελληνικές αξίες. Δεν επικοινωνεί με την ιστορία. Ελάχιστα πρόσωπα είναι αυτά που επικοινωνούν με την ιστορία του τόπου ώστε να διαχειριστούνε κι αυτόν τον τόπο και να έχουνε στοιχεία αναφοράς με τον Έλληνα πολίτη. Ό,τι έρχεται ό,τι εισάγεται ό,τι διαχειρίζεται είναι μοντέλο ξένο. Αυτή τη στιγμή όταν μιλάμε για μία Ευρώπη είναι η Ευρώπη της Γερμανίας. Την τελευταία που θα ζητούσα σ΄αυτή τη φάση ευθύνη από μία χώρα είναι η Γερμανία γιατί πρώτα πρώτα αυτοί που αφήσανε αυτό τον τόπο να καταστραφεί είναι αυτοί που τον προδώσανε και υπογράψανε ό,τι θέλησε η Ευρώπη, η Γερμανία κυρίως. Η Γερμανία απ΄την άλλη δεν είναι η πρώτη φορά που κάνει ό,τι κάνει, και σε τελευταία ανάλυση αυτό το θέμα που το κάνουνε γαργάρα οι Ελληνες πολιτικοί είναι τα χρωστούμενα που έχουμε από τον παγκόσμιο πόλεμο. Από την εισβολή των Γερμανών, από τα Καλάβρυτα, από το Δίστομο, από τ΄Ανώγεια από τόσα χωριά που κάψανε και ρημάξανε. Και ζητάνε οι Ελληνες αποζημίωση στην Ευρωπαϊκη Ένωση, στο δικαστήριο της Χάγης και οι μόνοι που το ξέρουνε, το ξέρουνε 5 δημοσιογράφοι. Και όσοι κάνουν αναφορά, ο Γλέζος ή ο Θεοδωράκης ή διάφοροι Έλληνες και αναρτούνε στο internet το θέμα της είδησης. Κι αν μιλούν μερικές εκπομπές το πρωί από κει και πέρα τελειώνει το θέμα. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν το ανανεώνουν. Είναι τρομερό. Αυτή τη στιγμή είμαστε η χώρα που γέννησε Εφιάλτες τους συντηρεί τους αναπαράγει και τους έχουμε στο κεφάλι μας!! Πρόκειται για Εφιάλτες. Δεν πρόκειται για πολιτικούς  ούτε για Έλληνες ηγέτες. Αυτή η έννοια έχει τελειώσει προ πολλού.

Πώς ερμηνεύεις τη χιλιοειπωμένη άποψη ότι "εν καιρώ κρίσης θα πρέπει να βγουν οι πνευματικοί άνθρωποι (καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές) και να μιλήσουν"; Μήπως μιλάνε, ωστόσο η φωνή τους δεν φτάνει στον κόσμο; Και πως θα μπορούσε αυτό να έχει καλύτερο αποτέλεσμα;

Πιστεύω ότι υπάρχει η διάθεση -εκ των πραγμάτων δηλαδή- δε μπορεί κάποιος να κρύψει τον λόγο του ούτε την εναντίωσή του αλλά αυτή η τηλεόραση έχει ακόμη την δύναμη να δίνει την δική της πλευρά. Στην τηλεόραση λοιπόν είναι πολύ δύσκολα να πας να μιλήσεις. Άλλωστε είναι ελεγχόμενα όλα, ακόμη και το κρατικό κανάλι που λέμε κατά καιρούς κάνει την ανιδιοτελή -ας πούμε- πολιτική, ίσα ίσα που διώχνει δημοσιογράφους όταν ορθώνουνε τον λόγο τους. Στα ιδιωτικά κανάλια υπάρχει αυτό το slalom – θα πούμε λίγα θα τα πάρουμε πίσω θα ξαναπούμε λίγα- υπάρχουν και κάτι παπαγαλιστές υπάλληλοι των καναλιών οι οποίοι έρχονται και μπορούνε να έχουνε ένα τρόπο και μπορούν να δίνουν μια εικόνα τελείως διαφορετική στους ανθρώπους που πραγματικά έχουν κλειστεί στο σπίτι τους και φοβούνται να αντιδράσουνε. Κλείστε το αυτό το χαζοκούτι και αποφασίστε να σώσετε τα παιδιά σας κι αυτό τον τόπο.

Βλέπεις στην Ελλάδα του 2013 κάποιο σύγχρονο Κεμάλ έτοιμο να τα βάλει με τα ακράτητα σκυλιά των αγορών ώστε να ελπίζουμε πως μπορεί αυτός ο κόσμος να αλλάξει;

Αυτό για όσους δεν καταλαβαίνουνε είναι το τραγούδι του Χατζηδάκι, χωρίς να παρεξηγηθούμε. Κοίταξε, οι Έλληνες έχουν εμπειρία και από ηρωϊκά πρόσωπα κι από πνευματικά πρόσωπα και από ανθρώπους της καθημερινότητας και έχουνε μέσα τους την φλόγα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε έναν σωσία. Μας έχουνε πει τόσα χρόνια -και τόσες φορές έχουνε θυσιαστεί άνθρωποι- ότι είναι δικό μας θέμα πια, είναι συλλογική απόφαση να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Και πρόκειται για τις ζωές μας πια.

Ένα σχόλιο σχετικά με την δήλωσή σου  "είμαι έτοιμος να κάνω κάποια βίαιη πράξη αφού μας κυβερνούν επιεικώς προδότες και ξεπουλημένα τομάρια, άτομα που αποτελούν μια εταιρία δολοφόνων εισαγόμενη."

Δεν το παίρνω πίσω. Ίσα ίσα τα έχω κάνει και πολύ νωρίς. Δε μου λέτε, ποιός δεν τα ΄χει πει σήμερα? Πόσες φορές τους έχουμε πει εθνικούς προδότες? Τους έχουνε πει άνθρωποι πιο σημαντικοί από μένα. Καθηγητές πανεπιστημίων έχουνε βγει και τους έχουνε αποκαλέσει προδότες... μεταξύ τους οι πολιτικοί ηγέτες φωνάζουνε και λένε “προδότες” για τα δύο κόμματα εξουσίας. Ο Μίκης Θεοδωράκης έχει κάνει ολόκληρες εκπομπές και τους αποκαλεί “εθνικούς προδότες”. Ο λαός “εθνικούς προδότες”. Ο Λαός τους βρίζει και με την λαϊκή γλώσσα. Λοιπόν, δεν το παίρνω πίσω εγώ αυτό.

Οπότε η βίαιη πράξη έρχεται όταν ουσιαστικά μας φθάνουν στο τέρμα? Δεν υπάρχει πια διέξοδος;

Kοίταξε, φτάνει η βίαιη πράξη γιατί δίπλα μας έχουμε ανθρώπους που έχουν χάσει την ζωή τους, έχουμε ανθρώπους που είναι άνεργοι και μαζεύουν τα σκουπίδια κι αυτή την στιγμή δεν υπάρχει τακτ.. θέλει την γλώσσα της αλήθειας. Πρόκειται να μας αφανίσουνε, πρόκειται να μειώσουν τον πληθυσμό. Δεν τους αφορά η ζωή σου και η ζωή μου.  Αν δουλεύεις, είσαι τυχερός... τυχερός μέσα στην ατυχία σου. Όλοι μας είμαστε υποψήφιοι άνεργοι κι ο καθένας ανάλογα με τις υποχρεώσεις του έχει κι ένα φορτίο παραπάνω. Αν δεν έχεις παιδιά αν δεν έχεις οικογένεια τέλος πάντων, πες οτι τα κουτσοβγάζεις. Aν έχεις παιδιά σε κοιτάνε στα μάτια και αναρωτιώνται γιατί και για ποιό λόγο ας πούμε, με το δικό τους μυαλουδάκι πρέπει να υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα που πλανάται και δεν υπάρχει χαρά δεν υπάρχει γέλιο σ΄ένα τόπο ο οποίος σφίζει από ζωή, σ΄ένα τόπο ο οποίος έχει ένα εκπληκτικό ορίζοντα, ένα τοπίο απ΄τα ομορφότερα.. ανθρώπους που μπορούν να βγούνε το βράδυ στο δρόμο, κι όλα αυτά αρχίζουν και μας τα μαζεύουνε, πετάνε κάγκελα γύρω μας κι έχουμε εγκλωβιστεί λες και είμαστε δούλοι, λες και δε μας ανήκει τίποτα στη ζωή και για κάποιο λόγο χωρίς να υπάρχει λόγος και εξήγηση πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να αριθμηθούμε... να είμαστε αριθμοί οι οποίοι καταναλώνονται. Πότε θα γίνει κάτι ουσιαστικό?

Τι θα συμβούλευες ένα νέο καλλιτέχνη ιδιαίτερα στην εποχή της κρίσης που ζούμε;

Να μην αφήνει την ευκαιρία να κάνει με οποιοδήποτε τρόπο την παρουσία του ζωντανή, να ψάχνει να βρει χώρους, να ψάχνει συναδέλφους, να συνυπάρχει σε γκρουπ, να παίζει σε μουσικές σκηνές μικρές -οποιοδήποτε κόστος έχει αυτό.. καμιά φορά δωρεάν- και αν μπορεί να καταθέσει την ψυχή του εκεί. Γιατί θα μπορέσει μόνο με αυτό τον τρόπο να “πάρει κεφάλι” που λέμε. Επίσης να γράφει τα τραγούδια του, να επιλέγει το ρεπερτόριό του, να υποστηρίξει κυρίως την ελληνική γλώσσα. Επαναλαμβάνω.. με όλη μου την καλή διάθεση-πρόθεση: Μην αγνοείτε το ελληνικό τραγούδι  γιατί μας έχει απομακρύνει πολύ από τις αντιστάσεις μας, μας έχει αποκόψει απ΄την γλώσσα το γεγονός οτι δε δουλεύουμε πάνω στην ελληνική μουσική και έχουμε απώλειες. Έχουμε πολιτιστική κατοχή που είναι χειρότερη. Είναι πολύ άγρια αυτή τη στιγμή η πολιτιστική κατοχή. Είναι ένας τρόπος για να ΄χουμε γενικότερα κατοχή. Πρέπει να ασχοληθεί κάποιος και με τα ελληνικά τραγούδια. Το 99% τα γκρουπς προσπαθούν να κάνουν καριέρα στηριζόμενα πάνω στην αγγλική γλώσσα κυρίως, να γράψουν ένα τραγούδι το οποίο να αφορά περισσότερο κόσμο και περισσότερη αγορά, όμως αυτό που πραγματικά χάνουμε είναι πολύ πιο σημαντικό: την γλώσσα μας, την ταυτότητά μας. Κι αν έχουμε πολύ ισχυρή ταυτότητα και γλώσσα είμαστε αυτομάτως οικουμενικοί. Αυτομάτως οικουμενικοί γιατί έχουμε σήμα. Κατά τα άλλα, στην άλλη περίπτωση είμαστε μια αγορά μέσα στην παγκόσμια αγορά στην οποία πόσοι θα χωρέσουνε? Πως θα βρεις άκρη εκεί?

Ξένη μουσική ακούς;

Δεν αποκλείω δεν αποποιούμαι την ξένη μουσική, μ΄αρέσει πάρα πολύ αντιθέτως. Αλλά γιατί τόσο μεγάλη ψαλίδα από το να ασχολούμαστε με το ελληνικό τραγούδι σε σχέση με το ξένο, ειδικά η νεολαία?

Ποιους καθηγητές φωνητικής ή ποια "σχολή" και ποια μέθοδο θα πρότεινες σε όσους ασχολούνται με το τραγούδι και θαυμάζουν την τεχνική αρτιότητα σου;

Δεν ξέρω αν έχω άρτια τεχνική... εγώ έχω μία πολύ προσωπική ερμηνεία αλλά αυτό περισσότερο είναι θέμα προσωπικής δουλειάς. Πρέπει να σε καίει αυτό Γιάννη, πρέπει να το ψάχνεις..και δεν τελειώνει ποτέ. Xιλιάδες φορές πέσαμε στην παγίδα να μην είναι αυτό που πρέπει να είναι. Σιγά τώρα... δεν είμαστε οι ειδήμονες, αλλά όσο αφαιρείς από μία παγίδα που πέφτεις μέσα στο μοντέλο καριέρας που κυριαρχεί, εκεί την πατάς. Πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου σ΄αυτό και να γυρίσεις προς τα μέσα, πρέπει να βρεις την ερμηνεία σου. Υπάρχει στον καθένα μας ένας τρόπος που διαχειριζόμαστε αυτό που λέγεται τραγούδι και όταν βρούμε το δικό μας τρόπο γινόμαστε εμείς οι οδηγοί του οχήματος. Κάνουμε μια προσωπική παρέμβαση. Σ΄άλλους θ΄αρέσει σ΄άλλους δεν θ΄αρέσει, αλλά είμαστε εμείς. Εγώ τραγουδάω πολλά είδη, μ΄αρέσει κυρίως βέβαια η ελληνική μουσική. Μ΄αρέσουν τα δημοτικά, τα ρεμπέτικα κι έχω ασχοληθεί πάρα πολύ. Με τον Σπάθα και τον Τρανταλίδη επίσης έχω κάνει πολύ σπουδαία πράγματα τα οποία και τα θεωρώ σχολεία για μένα. Έκανα το λαϊκό τραγούδι με τον Μίκη σε μία άλλη διάσταση. Όλο αυτό έχει δύο πλευρές,  την βιωματική μου πλευρά και την πλευρά δουλειάς. Δούλεψα γι αυτό, για να κατακτήσω κάτι που δεν το ξέρω, αλλά που πραγματικά ήξερα το κίνητρό του ποιο είναι, το αντιλαμβανόμουν. Το αισθητήριο μου είναι αλάνθαστο σε σχέση μ΄αυτό που πρόκειται να τραγουδήσω. Νοιώθω οτι αυτό αυτομάτως με αγκαλιάζει. Κι όταν απέναντί μου έχω ανθρώπους που δε μπορώ να πω τίποτα γι αυτούς προσπαθώ να μπω μέσα εκεί, να γίνω όργανο. Κι αυτομάτως ανακαλύπτεις οτι είσαι πολύ κοντά σ΄αυτό γιατί είπαμε ότι σε προστατεύει η ελληνική γλώσσα.

Πες μας δυο λόγια για τον ασίκικο σκοπό και γενικότερα για το "Ασίκικο πουλάκη".

Το “Ασίκικο Πουλάκη” είναι ένας δίσκος που έγινε το 1996. Στην ουσία αφορμή ήταν ο Γιάννης ο Σπάθας οπού τα τραγούδια αυτά -σε ορχηστρικούς σκοπούς που ανήκουν στον Μίκη Θεοδωράκη- έπαιζαν σε συναυλίες, κοινές συναυλίες του Χατζηδάκι-Θεοδωράκη. Ο Μίκης λοιπόν σ΄αυτές τις συναυλίες έπαιζε αυτούς τους ασίκικους... όχι όλους. Αυτοί οι ασίκικοι σκοποί είναι ένα δικό του εύρημα ρυθμικό, το οποίο το αναπτύσσει με τον δικό του τρόπο τέλος πάντων. Υπάρχει μια καταγωγή σαφώς, αλλά το αναπτύσσει και με τον δικό του τρόπο. Κι εκεί λοιπόν ήταν η ιδέα να κάνουμε μία συνεργασία, αυτούς τους ασίκικους σκοπούς -πολλοί απ΄αυτούς, όχι όλοι- περιέχονται μέσα στο δίσκο το “Ασίκικο Πουλάκη”  κι έχουν να κάνουν με την καταγωγή της μητέρας του Μίκη Θεοδωράκη απ΄τα παράλια της Ιωνίας και ακούγοντας αυτή τη μουσική θέλησε να καταθέσει και μια τέτοια άποψη. Και αυτό το πέρασε ως μια βιωματική ιστορία, η πορεία του ίδιου του Μίκη όλα τα χρόνια μέχρι την εξορία.. στους τόπους που γεννήθηκε.. που έζησε.. κι ο Μιχάλης ο Γκανάς στην ουσία έγραψε ένα σενάριο γι αυτήν την πορεία και το μοίρασε σε στίχους. Ήρθε κι ο Γιάννης ο Σπάθας κι έκανε αριστουργηματική δουλειά και κάναμε το “Ασίκικο Πουλάκη” που γραμμένο με ήτα υποδηλώνει το γένος της μητέρας του Μίκη Θεοδωράκη. Τώρα με τον Γιάννη έχω κάνει πολύ μεγάλη συνεργασία, βεβαίως με τον Χατζηδάκι ξεκίνησα κι έχω κάνει μαζί του 8 δίσκους... αυτό είναι το σχολείο μου και εκεί επαναλαμβανω γνώρισα την μεγάλη μουσική οικογένεια. Γνώρισα το Μαρκόπουλο, τον Τρανταλίδη, το Μίκη που είπαμε πριν, το Σπάθα, πολλούς νεώτερους συναδέλφους... έχω κάνει μερικές συνεργασίες και μακάρι να έχω την ευκαιρία να κάνω και με άλλους.

Ποιους απ’τους νεότερους συνθέτες παραδέχεσαι;

Αυτό που λέμε τραγουδοποιοί, γιατί μερικοί βέβαια γράψανε και ορχηστρικά θέματα, Soundtracks είναι ο Παπαδημητρίου, ο Καλατζόπουλος, ο Καζαντζής, ο Ανδρέου, ο Σωκράτης Μάλαμας. Επίσης μ΄αρέσει πάρα πολύ ο Πανούσης, οι Τρύπες, ο Παύλος Παυλίδης, αυτοί γενικότερα..  λίγο παραπάνω λίγο παρακάτω.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Τζίμη Πανούση και ερμήνευσες το "Κάγκελα παντού";

Με τον Τζίμη είχαμε πει πριν από πολλά χρόνια να κάνουμε μια συνεργασία δισκογραφική  σε μία στιγμή λίγο πριν του συμβεί ένα επεισόδιο υγείας και μετά δεν επικοινώνησα μαζί του από διακριτικότητα. Άφησα να δω πως θα εξελιχθεί το πράγμα, δεν είχαμε επικοινωνία και το μόνο που έγινε ήταν αυτή η διασκευή που την συμπεριέλαβα στο cd “Ορθιοι” το 2004 και έκτοτε εντάξει έχουμε μια πολύ αραιά επαφή όταν παίζει κάπου και πάω και τον βλέπω. Τώρα πια τα πράγματα έχουνε αλλάξει και δεν ξέρουμε τι θα γίνει ποτέ.

Είσαι εξοικειωμένος με το internet; Ποιες δυνατότητές του χρησιμοποιείς;

Μπα δεν θα το ΄λεγα οτι είμαι εξοικειωμένος. Προσπαθώ να ψάξω κάποιες πληροφορίες ή τέλος πάντων αναζητώ κάποια θέματα αν είναι ν΄αγοράσω κάτι. Σε ότι αφορά το facebook έχω επαφή, με το twitter δεν έχω επαφή καθόλου, ασχολούμαι με την ηλεκτρονική ανταλλαγή μηνυμάτων..μέχρι εκεί (γέλια)..από κει και πέρα δεν μου χρειάστηκε κι όλας να σου πω την αλήθεια.

Το θεωρείς όργανο προώθησης και διαφήμισης της δουλειάς σου;

Βέβαια, και μάλιστα σκέφτομαι κάποια στιγμή να το χρησιμοποιήσω και για το κομμάτι της δισκογραφίας μέσα απ΄το itunes για να μπορέσω να προωθήσω κάποια πράγματα που σε λίγο καιρό θα προσπαθήσω να εκδώσω.

Με τι μουσικά σχέδια σε βρίσκει η Άνοιξη του 2013;

Κοίταξε, είναι στο περίπου ξεκαθαρισμένα τα πράγματα. Πέρα απ΄τις συναυλίες που κάνω και θα κάνω, τη δισκογραφία θα την έχω ξεκαθαρίσει πολύ σύντομα και θα ΄χω την ευκαιρία να σου πω περί τίνος πρόκειται.

Οι εμφανίσεις σου στον Σταυρό του Νότου τι περιέχουν;

Περιέχουν τη δισκογραφία, διασκευές και ακυκλοφόρητα τραγούδια, απ΄αυτά που ετοιμάζω και ξεκαθαρίζω το θέμα της έκδοσής τους. Τα παίζω, τα δοκιμάζω, κάπως έτσι.

Τι τραγούδια και περιεχόμενο λόγου θα έδινες σε μια ραδιοφωνική εκπομπή που θα παρουσίαζες και θα είχες την επιμέλεια;

Δε με απασχόλησε -να σου πω την αλήθεια- ώστε να έχω μια άποψη... αυτό το πράγμα αυτοσχεδιαστικά θα με διευκόλυνε πολύ. Να μην του δώσω συγκεκριμένη διάσταση. Εμένα μ΄αρέσουν οι μουσικές από τον βορρά στο νότο κι απ΄την ανατολή στη δύση. Υπάρχουνε διαμάντια από παντού... είμαστε ανοιχτοί σ΄αυτά, δεν είναι μόνο θέμα ό,τι μας αρέσει ή τραγουδάμε.. αλλά συνεχώς βλέπουμε οτι η μουσική θα μας δημιουργεί μόνο εκπλήξεις. Έχοντας λοιπόν σαν αφετηρία και σαν στόχο να πούμε ό,τι πούμε μέσα απ΄τη μουσική, ίσως εκεί γεννιέται ένας διάλογος ο οποίος αφορά παγκόσμια ας πούμε. Το να μιλήσεις μέσω της μουσικής ή να πεις κάποια πληροφορία ή να φθάσεις σ΄έναν τόπο μέσα από ένα τραγούδι και να πεις δυο πράγματα για τον τόπο αυτόν. Θα είναι ένα ραδιόφωνο του κόσμου, ας πούμε. “Ραδιόφωνο του κόσμου”.. να ένας πολύ ωραίος τίτλος... έτσι απλά, λέω τώρα.

Το εύχομαι πολύ σύντομα.

(γέλια) Μπα δεν περνά απ΄το μυαλό μου καθόλου... γιατί δεν μπορώ να είμαι συνεπής σε ωράρια και να έχω και προετοιμασίες. Ξέρω οτι οι άνθρωποι που κάνουν κάποιο ραδιόφωνο προφανώς έχουνε κάποια προετοιμασία να βρουν υλικό. Εγώ αν πάω σ΄ένα στούντιο είναι όπως πάω στη σκηνή. Θ΄ανέβω επάνω και θα πω “θα παίξω αυτό τώρα.. θα κάνω εκείνο” αλλά να το προγραμματίσω πριν και να πάω να το εκτελέσω μετά, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί. Οι μουσικοί που παίζω μαζί τους αν τους πεις οτι ο Βασίλης έφερε πρόγραμμα βάζουν τα γέλια.. δηλαδή είναι το γνωστό ανέκδοτο: “Ο Λέκκας με πρόγραμμα!”,  δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.

Αν είχες χρόνο και δυνατότητα γι αυτή τη ραδιοφωνική εκπομπή, γιατί έχει μεράκι και δημιουργία πίσω απ΄αυτό, θα το έκανε

Μπα..δεν νομίζω..όχι... δε νομίζω. Το διαχειρίζομαι με την λογική που διαχειρίζομαι τη σκηνή. Άμα μου την βάλεις σε άλλο κάδρο αυτή την άποψη που έχω για τον αυτοσχεδιασμό και το κάνω εκπομπή νομίζω είναι δύσκολο.

Βασίλη να κλείσουμε με ένα μήνυμα προς όσους μας ακούν και μας διαβάζουν.

Όρθιοι. Καιρός είναι !!!

Ο Βασίλης Λέκκας θα εμφανιστεί για μια ακόμα βραδυά στο Σταυρό του Νότου (μουσική σκηνή club) την Τετάρτη 13 Μαρτίου στις 22.00.

Μαζί του επί σκηνής:
Τάσος Ζαφειρίου: Κιθάρα – Μπουζούκι – Φωνή
Σπήλιος Ζευκίλης: Κιθάρα
Νίκος Σπάθας: Κιθάρα 

Επίσημη Ιστοσελίδα: http://vasilislekkas.gr

Ευχαριστώ πολύ τη mary_omikron για την απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης και τη συνδρομή της στις ερωτήσεις της συνέντευξης παρέα με τα μέλη sympetheros, travelogue, HP, alfa70, Erwtokritos, PanGuitar, CHE, mamadeos.