Γράφει η hrysi
20 άρθρα στο MusicHeaven

Ο Μάνος Μυλωνάκης  και ο Γιώργος Παπαδόπουλος είναι δύο φίλοι από τη Θεσσαλονίκη όπου με περίτεχνη μαεστρία συνθέτουν ήχους με πολλά και διαφορετικά μουσικά όργανα  δίνοντας ένα χαρακτηριστικό στίγμα στη μουσικής τους. Ακούμε ένα κομμάτι και λέμε ωπ κάτι καινούριο από τους ‘Your Hand In Mine’!

Στα τέλη του 2006 κάνουν την εμφάνιση τους. H αγάπη τους για την Γαλλική folk μουσική, τα ακουστικά όργανα και τη μουσική του δρόμου, τους δημιουργούν την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από δικά τους μονοπάτια και προσωπικά ηχοχρώματα. Χρησιμοποιούν όργανα όπως wurlitzer piano, μελόντικα, toy piano, ukulele, ακορντεόν, μαντολίνο, σαντούρι, glockenspiel, κιθάρα, χτυπούν τυχαία αντικείμενα και εισβάλλουν στους προσωπικούς μας χώρους κάνοντάς μας μοναδική παρέα. 

 Έχουν κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ. Το 2007  το “Your Hand In Mine” (100 χειροποίητα CD),  το καλοκαίρι της ίδια χρονιάς (έπειτα από ανάθεση από τις «Μέρες Ανεξαρτησίας» του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης) συνέθεσαν πρωτότυπη μουσική για  το βωβό φιλμ του Mikio Naruse “Every Night Dreams” (1933) το οποίο κυκλοφόρησε σε cd την άνοιξη του 2008 από την Inner Ear  και το Σεπτέμβριο του 2011 κυκλοφόρησαν σε cd και βινύλιο το  “the garden novels” από την Inner Ear.  

Με αφορμή τις συναυλίες τους στην Ιταλία, τα Χανιά και  τη Θεσσαλονίκη  μας παραχώρησαν μία μικρή συνέντευξη για να τους γνωρίσουμε καλύτερα.

- Όταν ακούω τη μουσική σας νομίζω πως ζω ένα παραμύθι. Εσείς πως θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας;

Θα τη χαρακτηρίζαμε με μια λέξη "προσωπική". Είναι, προσχεδιασμένα ή όχι, η αποτύπωση των συναισθημάτων που κατά καιρούς έχουμε σε μελωδίες. Συχνά έχουμε στόχο να λειτουργούμε όσο γίνεται ανεπηρέαστοι, μέσα στη δική μας γυάλα, όταν πρόκειται να συνθέσουμε μουσική, όχι μόνο για λόγους αυτοσυγκέντρωσης, αλλά και γιατί έτσι επιτυγχάνουμε μια πιο ουσιαστική επικοινωνία με το υποσυνείδητό μας, που μας οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα περισσότερο "ειλικρινές". Και νομίζουμε μέχρι τώρα αυτό είναι που επιβραβεύεται.

- Είχα τη χαρά να σας ακούσω και να σας γνωρίσω για πρώτη φορά στο Synch Festival το 2008. Η μουσική σας ήταν σαν τονωτική ένεση (η μουσική σας ευφραίνει καρδίαν). Ύστερα από τόσα χρόνια υπάρχει ακόμα κοινό που σας ανακαλύπτει? Πως νιώθετε γι’αυτό;

Είναι μεγάλη η χαρά μας για τα καλά σου λόγια, ευχαριστούμε πολύ! Όντως έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 2008, πόσο μάλλον από το 2006 που ουσιαστικά ξεκινήσαμε το σχήμα. Φυσικά υπάρχει πολύς κόσμος που ακόμα μας ανακαλύπτει, αρκετός που μας ανακάλυψε και μας ξέχασε, και ακόμη περισσότερος που ίσως να μη μας ανακαλύψει ποτέ. Όλο αυτό το βλέπουμε σαν ένα μεγάλο συνεχές τρένο, που πρέπει διαρκώς να τρέχεις από δίπλα του και να μην το αφήνεις να φύγει. Αν σε ενδιαφέρει φυσικά να μην το αφήσεις να φύγει, δηλαδή σε ενδιαφέρει να μοιράζεσαι τη μουσική σου. Η ροή της πληροφορίας είναι τόσο μεγάλη και τόσο γρήγορη στις μέρες μας που όταν ο χρόνος που σου αφήνουν οι λοιπές σου υποχρεώσεις είναι λιγοστός (η μουσική δεν είναι το επάγγελμά μας), τότε προκύπτουν μεγάλα χρονικά κενά φαινομενικής αδράνειας που η επικαιρότητα δεν συγχωρεί. Από τη μία είναι κάπως λυπηρό να έχεις 3 δίσκους και 50 live στο ενεργητικό σου και να είσαι μονίμως το "νέο" ελπιδοφόρο ντουέτο από τη Θεσ/νίκη, αλλά από την άλλη η μη συνεχής ενασχόληση είναι σε μεγάλο βαθμό και συνειδητή επιλογή μας γιατί, όταν δε μας αποδιοργανώνει, μας προστατεύει από πιθανόν επιπολαιότητες και παραστρατήματα, αλλά, το πιο σημαντικό, τροφοδοτεί την όρεξη και την έμπνευσή μας.

- Ο ήχος σας μοιάζει αρκετά με τον πειραματικό ήχο του Yann Tiersen. Γνωρίζετε δηλαδή ένα μουσικό όργανο και το φτάνετε σε ένα άλλο επίπεδο. Γιατί το κάνετε αυτό, βαριέστε τους κλασικούς ήχους;

Η αντιμετώπιση των κλασσικών ή παραδοσιακών οργάνων με διαφορετικό τρόπο από τον συνηθισμένο δεν γίνεται συνειδητά, ούτε πειραματιζόμαστε με αυτοσκοπό τον πειραματισμό. Το αντίθετο θα λέγαμε μάλιστα…ότι δηλαδή ένα μαντολίνο μπορείς να το αντιμετωπίσεις μόνο ως μαντολίνο και ένα πιάνο μόνο ως πιάνο (και όχι ως πνευστό για παράδειγμα). Οι ιστορίες που το κάθε όργανο κουβαλά μέσα του είναι τόσες πολλές ακόμα, που θέλουμε να κάτσουμε δίπλα τους και να τις ακούσουμε όλες πριν αρχίσουμε να αμφισβητούμε και να βαριόμαστε. Θεωρητικά. Τώρα, το αντισυμβατικό παίξιμο που ίσως παρατηρείς προέρχεται από το γεγονός ότι είμαστε αυτοδίδακτοι ή ελλιπώς καταρτισμένοι στα περισσότερα όργανα, όμως πολλές φορές αυτό μας φαίνεται γοητευτικό κι ας μας παιδεύει σε άλλες περιπτώσεις.

- Αλήθεια τι ακούσματα είχατε όλα αυτά τα χρόνια από παιδιά έως και σήμερα;

Χμ, περίεργη ερώτηση.... Εγώ (ο Γιώργος) μεγάλωσα με Led Zepellin, Jethro Tull, Sonic Youth, συνέχισα με ελληνικό ροκ, Post-Rock και ρεμπέτικο. Εγώ (ο Μάνος) άκουσα  πολύ Beatles, Blues Wire, επίσης ελληνικό και Post-Rock, και Electronica. Έχουμε περάσει από πολλά μουσικά είδη σαν ακροατές με πολλά σημεία σύμπτωσης και απόκλισης μεταξύ μας.  Προφανώς υπάρχουν και πολλά αμαρτωλά ακούσματα και των 2 (τύπου, στο Δημοτικό) που δεν είναι χρήσιμο για κανέναν να τα ξέρει!

- Νομίζετε πως έχουν επηρεάσει το μουσικό σας ύφος;

Όχι, παραδόξως είμαστε σίγουροι ότι δεν ακουγόμαστε καθόλου σαν ότι ακούσαμε! Κι αν ακουγόμαστε σαν κάτι, μάλλον απίθανο να έχουμε ακούσει πολύ από αυτό. Κι αυτό γιατί ποτέ δεν ήμασταν καλοί στο να κλέβουμε ήχο, ενορχηστρωτικές ιδέες και mood…Αν έχουμε βρει κάποιον προσωπικό τόνο, είναι γιατί κάναμε μια καλή συλλογή οργάνων, τα χρησιμοποιήσαμε μέσα από ένα δικό μας πρίσμα, στη δική μας γυάλα, σαν να φανταζόμαστε πως θα θέλαμε να ακούγεται ένα συγκρότημα που ακόμα δεν έχουμε ανακαλύψει.

Φαίνεται πως σέβεστε τη μουσική και το καθετί  που βγάζει ήχο γύρω σας. Ευχαριστούμε πολύ για τη μικρή γεύση  που μας δώσατε από τους εαυτούς σας και καλή συνέχεια στις συναυλίες σας.