Δέκα πράγματα που δεν ξέρεις για τον Nick Cave!

Γράφει η hrysi
20 άρθρα στο MusicHeaven

Αρχικά κάποια πράγματα που ίσως δε γνωρίζουμε γι’ αυτόν:

- Συνειδητά σταμάτησε να παίρνει ναρκωτικά διότι όπως έχει δηλώσει  του αποσπούσαν την προσοχή. Ένιωθε πως δεν ήταν καθόλου δημιουργικός.

- Το 2011 όταν το τραγούδι ‘The ship song’ χρησιμοποιήθηκε για την προβολή του  Sydney Opera House προβάλλοντας  τους καλλιτέχνες, την αρχιτεκτονική και την ιστορία του πολιτιστικού αυτού χώρου και τόπου,  συγκινήθηκε βαθειά.

- Ήθελε να συνεργαστεί με την Amy Winehouse.

- Ο αγαπημένος του performer είναι ο Elvis Presley.

- Είχε γράψει το Gladiator  2 ύστερα από παράκληση του Russell Crowe (στεναχωρήθηκε που δεν προχώρησε).

- Αγαπά την Ελλάδα διότι τον στήριξε κυρίως στα πρώτα του μουσικά βήματα.

- Είναι φιλόκαλος.

- Έχει τέσσερα παιδιά (αγόρια πιο συγκεκριμένα) εκ των οποίων ο έναs είναι τραγουδιστής της Hip-Hop μουσικής.

- Του αρέσει  να αφηγείται ιστορίες.

- Ανυπομονεί να εγκριθεί η κατασκευή ανδριάντα του στη πόλη Wangaratta  απ’ όπου γεννήθηκε.

Ο Nicholas Edward Cave γεννήθηκε το 1957 σε μία περιοχή της Victoria, στην Αυστραλία από γονείς εκπαιδευτικούς. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη μικρή πόλη Wangaratta, όπου για αρκετά χρόνια τραγουδούσε στην παιδική χορωδία της εκκλησίας της ενορίας του.

Το 1969 ο 12χρονος Nicholas αναγκάζεται να μετακομίσει εσωτερικός σε σχολείο της Μελβούρνης μετά από την αποβολή του από το σχολείο στο οποίο εργάζονταν οι γονείς του ο πατέρας του ως φιλόλογος και η μητέρα του ως βιβλιοθηκάριος. Στα 14 χρόνια γνωρίζει τον Mick Harvey, μαθητή στο ίδιο οικοτροφείο που στο μέλλον θα γίνει ο πιο πιστός του φίλος και συνεργάτης.

Ταυτόχρονα με ένα άτυχο δίχρονο φλερτ με τη ζωγραφική που οδήγησε την απόρριψή του από τη Σχολή Καλών Τεχνών και ενώ στην Αγγλία σαρώνει ο άνεμος του πανκ,  ο Cave σχηματίζει με τον Harvey τους BOYS NEXT DOOR, ένα μάλλον δεύτερης σειράς εφηβικό συγκρότημα, στο οποίο συμμετέχουν επίσης οι φίλοι τους Rowland S. Howard, Tracy Pew και Phil Calvert, ηχογραφώντας μάλιστα και ένα L.P το Door Door.

Ξαφνικά στα τέλη του ’79, ο χαλαρός και προβλέψιμος ήχος των Boys Next Door μεταμορφώνεται στον άγριο, ακατέργαστο, βέβηλο χείμαρρο των Birthday Party που σαγηνεύει και προκαλεί μαζί  τις αισθήσεις. Το μικρόφωνο κρατάει πάντα ο Cave.

Δυο χρόνια μετά, η παρέα μετακομίζει στο Λονδίνο αναζητώντας την τύχη που της αξίζει. Η τελματωμένη μετά-πανκ σκηνή δέχεται ως νέο μεσσία τον ψηλό, κοκκαλιάρη αυστραλό. Οι Birthday Party αποκτούν ευθύς ένα κύκλο φανατικών οπαδών και εχθρών και μια σωρεία συγκροτημάτων – μιμητών, ενώ οι κριτικοί αδυνατούν να κατατάξουν κάπου τον ήχο αυτό που ήρθε  από το πουθενά. Η επιβλητική εμφάνιση του Cave, η μανιακή του ερμηνεία, η προκλητικότητα των στίχων και την γενικότερης στάσης του έναντι του τύπου και του κοινού καθώς και διάφορες προσωπικές του περιπέτειες, δίνουν άφθονες αφορμές για να του κολληθεί η ετικέτα του καταραμένου – προς κατανάλωσιν –καλλιτέχνη, του αυτοκαταστροφικού ήρωα που σηκώνει σαν σταυρό τα διάφορα συμπλέγματα των οπαδών του.

Μέσα σε δύο χρόνια οι Birthday Party βγάζουν δύο δίσκους  ‘Prayers on Fire’ και ‘Junkyard’, αποδεικνύοντας στην πράξη τη δύναμη και τη ζωντάνια του rock’n ‘roll τους ενστίκτου. Όμως ο από καιρό υποβόσκων ανταγωνισμός μεταξύ του Cave και του Howard γίνεται το ’83 αξεπέραστο χάσμα. Μετά από δύο απαστράπτοντα Ε.Ρ ηχογραφημένα στο Βερολίνο, αποφασίζει να εγκατασταθεί σε αυτό και περνάει τον καιρό του συμμετέχοντας σε δουλειές φίλων και γνωστών, μεταξύ των οποίων η Lydia Lunch, ο Marc Almord,  ο Jim Thirlwell.

Το 1984 δημιουργεί το προσωπικό του συγκρότημα τους Bad Seeds με κεντρικό πυρήνα τους: Harvey σε διάφορα όργανα, Bargeld στην κιθάρα και Adamson στο μπάσσο, κυκλοφορώντας της ίδια χρονιά το ‘From Her to Eternity’ τα αποκαλυπτήρια μιας νέας πορείας. Οι συνθέσεις τώρα αποβάλουν τις κοφτερές  αιχμές τις κιθάρας του Howard, αποκτούν πιο στέρεη δομή, η ερμηνεία γίνεται πιο συγκρατημένη και βαθειά ενώ οι στίχοι απελευθερώνουν το σκοτεινό ρομαντικό λυρισμό ενός δεινού χειριστή της γλώσσας.

Τον επόμενο χρόνο κυκλοφορεί το ‘The Firstborn is dead’ που αφήνει να διαφανεί η αδυναμία του Cave για τα Blues και τους μύθους του Αμερικάνικου Νότου. Το ’86 ο καλλιτέχνης ξαφνιάζει με ένα δίσκο αποκλειστικά διασκευών αγαπημένων του τραγουδιών, από το παραδοσιακό νέγρικο γκόσπελ ‘Jesus met the woman at the well’ έως το γλυκό -Pitney- ποπ  ‘Something΄s gotten hold of my heart’ και ενδιάμεσες στάσεις του Cash, Velvets, Hooker. Ακολουθεί το Your funeral, My trial που πείθει όσους πίστεψαν ότι το ταλέντο του στέρεψε, πως η πηγή έχει ακόμα άφθονο νερό. Το 1988 βρίσκει τον Cave να πραγματοποιεί  όνειρα και σχέδια ετών, αποκαλύπτοντάς μας νέες πτυχές του δημιουργικού του οίστρου. Συμμετέχει στα ‘Φτερά του έρωτα’ του Wenders αποκτώντας έτσι πρόσβαση και σ’ένα ευρύτερο κοινό.

Γράφει τη μουσική, μέρος του σεναρίου και κρατά το ρόλο ενός τρόφιμου φυλακών στο έργο Ghosts of the civil dead και εκδίδει το πρώτο του βιβλίο King Ink. Το Σεπτέμβριο βλέπει το φώς ο πέμπτος κατά σειρά προσωπικός του δίσκος ‘Tender Pray’. Την ίδια εποχή όμως η σύλληψή του για κατοχή ηρωίνης τον οδηγεί σε κλινική αποτοξίνωσης όπου παραμένει περίπου ένα μήνα. Αμέσως μετά ξεκινά μία Ευρωπαϊκή περιοδεία με τους Bad Seeds, της οποίας σταθμό αποτέλεσε και η Αθήνα. Τον Αύγουστου του επόμενου χρόνου ο 32χρονος καλλιτέχνης εκδίδει το δεύτερο του βιβλίο ‘And the ass saw the angel’, ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται τους μυθικούς τόπους και χαρακτήρες του αμερικάνικου Νότου. Το φθινόπωρο του ΄89 κυκλοφορεί ο δίσκος ‘The good son’ που ηχογραφήθηκε στη Βραζιλία στο Rio de Janeiro όπου περιείχε μπαλάντες με το πιάνο σε πρωταγωνιστικό ρόλο. O Powers φεύγει  από το σχήμα και για άλλη μια φορά, η σύνθεση του group αλλάζει με την προσθήκη των Αυστραλών μουσικών Martyn Casey και Conway Savage.

Τα επόμενα χρόνια αλλάζει ύφος και πειραματίζετε σχεδόν σε κάθε άλμπουμ με τον ήχο και το στυλ. Το 1992 κυκλοφορεί ένα έντονο  άλμπουμ  το ‘ Henry's Dream’ με στίχους που συγκλονίζουν. Ξεχωρίζουν κυρίως τα τραγούδια  John Finn's Wife, Loom of the Land και το   I Had a Dream . Το 1994 κυκλοφορεί το πιο δημοφιλή τους άλμπουμ ‘ Let Love In’ ένα σκοτεινό δυνατό ροκ αριστούργημα από το πρώτο κομμάτι ως το τελευταίο. Το  1996 οι μπαλάντες συνοδεύουν τη δολοφονία και το πάθος  στο άλμπουμ ‘Murder Ballads’.  Το 1997 το ‘The Boatman's Call’ είναι ένα προσωπικό άλμπουμ, όπως έχει δηλώσει ο ίδιος ο Cave, όπου μιλά για την αρχή και το τέλος της αγάπης, με λιτή μουσική θλίψη. Υπέροχο και αληθινό.

Το 2001 έρχεται ένας μουσικός θρίαμβος με το άλμπουμ  ‘No More Shall We Part’ με ορχηστρική μουσική και λιγότερο σκοτεινούς στίχους. To 2003 το άλμπουμ ‘ Nocturama’ δεν κερδίζει τις εντυπώσεις. Περιέχει ωραίες απλές μελωδίες, μόνο που δεν θυμίζουν καθόλου το μέχρι τώρα ύφος του Nick Cave και των Bad Seeds.  Το  2004 ένα διπλό cd έρχεται να ξαφνιάσει. Το ‘ Abattoir Blues/The Lyre of Orpheus’. Το κάθε cd αφήνει στον ακροατή μία διαφορετική αίσθηση. Στο πρώτο η αγάπη και η θρησκεία χορεύουν Blues και στο δεύτερο η θεατρική ατμόσφαιρα  πλανάτε απαλά στα αυτιά μας.

Το 2006 δημιουργεί μία εναλλακτική, ψυχεδελική ροκ  μπάντα τους Grinderman, για να ξεφύγει από το ΄΄ βάρος΄΄ των Bad Seeds (αλλα τελικά θυμίζουν Birthday Party). Βλέπουμε τον ίδιο για πρώτη φορά στην ηλεκτρική κιθάρα συνοδευόμενος από τον Warren Ellis και τον  Martyn P. Casey.  Έτσι το 2007 κυκλοφορεί το άλμπουμ ‘ Grinderman’ και το 2010 το Grinderman 2 , (μία πιο βελτιωμένη έκδοση του Grinderman με πολλές κραυγαλέες ερωτικές επιθυμίες). Ένα τραγούδι που προκάλεσε αίσθηση και για τη μουσική του αλλά και για το βίντεο είναι το Grinderman - Mickey Mouse & The Goodbye Man.

 Το 2008 κυκλοφορεί το υπέροχο άλμπουμ ‘Dig, Lazarus, Dig!!!’. Στην αρχή νομίζεις πως ακούς μία παρωδία. Τα μουσικά όργανα μπερδεύονται περίεργα εξιστορώντας μία διαφορετική ιστορία σε κάθε κομμάτι. Στο τέλος όμως ένα πλατύ χαμόγελο σε κυριεύει από το ιδιοφυές αυτό μουσικό αποτέλεσμα.

Το 2009, ο Harvey αφήνει το συγκρότημα για προσωπικούς λόγους , όμως ο Nick Cave συνεχίζει με τους Bad Seeds και αποθεώνετε από κοινό και κριτικούς. Το  2013 κυκλοφορεί  το αγαπημένο μου ‘ Push the Sky Away’ ένα ισχυρό σκοτεινό, εξομολογητικό άλμπουμ.

Το ανήσυχο πνεύμα του Cave δε σταματά. Οι  live εμφανίσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου του. Η αφήγηση των τραγουδιών του και η θεατρικότητά του μεταφέρονται στην  έντονη κινησιολογική του φιγούρα πάνω στη σκηνή με τέτοιο τρόπο που καταφέρνει να εγκλωβίζει τα εκστασιασμένα βλέμματα του κοινού.  (Κάποια στιγμή είχε κάνει περιοδεία  μόνο με τον Warren Ellis).

Επίσης υπάρχει και το αναγνωστικό του κοινό και το κοινό του κινηματογράφου.  Γίνετε σεναριογράφος, συνθέτει ξανά μουσική για τον κινηματογράφο και το θέατρο  και συνεχίζει να γράφει στίχους και διηγήματα με χαρακτήρες που είναι μέρος του εαυτού του. Το 1997 εκδίδει το  «King Ink II» μια συλλογή από στίχους και το 2009 το  «The Death of Bunny Munro» . Αφηγείται την ιστορία ενός μεσήλικα μέθυσου  όπου η αυτοκτονία της γυναίκας του αλλάζει τη ζωή του. (εδώ περιγράφει ένα μέρος του βιβλίου. Πολύ ωραία στιγμή, δείτε το chapter 3 from "The Death of Bunny Munro'' )  

Γενικότερα, στο έργο του Nick Cave βασιλεύει η αγωνία του για το μυστήριο της ζωής, το έγκλημα, τη βία, τη μισανθρωπιά,  το βασανισμένο ρομαντισμό του, την απώλεια και την αφοσίωση. Ακόμα και η θρησκεία του Χριστιανισμού έχει κατά καιρούς προσφέρει την πλούσια ιστορία της στα τραγούδια και στα κείμενά του.  

Όλα αυτά τα χαρισματικά του χαρακτηριστικά τον έφεραν πολλές φορές στο προσκήνιο και έγιναν τροφή για τους κριτικούς, δημιουργώντας μία αλλοπρόσαλλη εικόνα γύρω από το όνομά του. Πολλοί των χαρακτήρισαν ιδιόρρυθμο και ζοφερό. Χρειάστηκαν χρόνια για να κερδίσει την εκτίμησή τους.  Μέσα από τις συνεντεύξεις που παρακολούθησα τον βρήκα αρκετά υπομονετικό, συνεργάσιμο, ειλικρινή ,με ενδιαφέρουσα αίσθηση του χιούμορ  και  πολύ δουλευταρά. Δεν πιστεύει στη θεοδώρητη έμπνευση αλλά στη σκληρή δουλειά. Κάθε μέρα κατεβαίνει σε ένα χώρο κάτω από το σπίτι του που αποκαλεί γραφείο και από τις 7:30 έως  τις 17:30 περίπου, δουλεύει μεθοδικά δημιουργώντας ιδέες και ύστερα έργο΄ τερατώδες παραμύθια ή διδακτικά παραμύθια με ρυθμό.  Η δημιουργικότητα του είναι αδιάλειπτη και επιτυχής. Ταινίες, βιβλία, δισκογραφία και πιο είναι το κοινό όλων αυτών;  η εξιστόρηση χαρακτήρων μέσα από μυστηριακές εικόνες.  Είναι επαναστάτης του απλού λόγου και φωτοφόρος της μουσικής.  Η καλλιτεχνική του βλάστηση ανθίζει μέσα από κάθε του σπόρο. Άλλωστε πώς να το κάνουμε… είναι ένας άνθρωπος της τέχνης .

 Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο είναι το βιβλίο King Ink (Ο Βασιλιάς Μελάνι) από τις εκδόσεις ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ – Α.Α ΛΙΒΑΝΗ. Έχουν συμπεριληφθεί και μικρά αποσπάσματα.