Bruce Springsteen (Το Αφεντικό)

Ο Bruce -Frederick Joseph- Springsteen (23 Σεπτεμβρίου 1949, Long Branch, New Jersey), είναι Αμερικανός (Ολλανδο-Ῑρλανδο-Ῑταλικής καταγωγής) τραγουδιστής και τραγουδοποιός και είναι ευρύτατα γνωστός με το ψευδώνυμο "The Boss".  Τα albums του, Born in the U.S.A. & Born to Run, θεωρούνται από τα πιο επιτυχημένα και έχει πουλήσει πάνω από 64 εκατομμύρια albums στις ΗΠΑ και πάνω από 120 εκατομμύρια παγκοσμίως. Έχει κερδίσει 20 Βραβεία Grammy και στα 1999 εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame και στο Songwriters Hall of Fame.

Κατά τη γνώμη μου, ο Bruce εμφανίστηκε την εποχή που θα έπρεπε να εμφανιστεί κάποιος σαν κι αυτόν, παρ’ όλο που στη δεκαετία του 70, όλοι, όλο και κάτι είχαν για να τους εκφράζει. Ακόμα και οι “διανοούμενοι” είχαν κάτι. Είχαν τους New York Dolls και τον John Cale, για να μην πω δηλαδή και για την εντελώς αντίθετη πλευρά που την “έβρισκε” με τους Kiss και τους Aerosmith. Τι είχε όμως η εργατική τάξη που δεν την ικανοποιούσε απόλυτα το Southern Rock και που χρειάζονταν κάποιον να τραγουδήσει το “καμαρούλα μια σταλιά, δύο επί τρία, κόχη και λατρεία, τοίχος και φιλιά.”; Αυτό δεν το είχε κάνει κανένας μέχρι τώρα και από αυτή την ανάγκη, προέκυψε ο Bruce.

Ας το δούμε ξανά: Ο Bruce, δεν έρχεται στο μυαλό μας λόγω της μουσικής του. Εντάξει υπάρχουν ίσως κάποιες εξαιρέσεις, αλλά σε γενικές γραμμές, δεν έρχεται στη σκέψη μας λόγω μουσικής. Η μοναδική του μουσική επινόηση ήταν η προσθήκη πνευστών στην ήδη υπάρχουσα "big band", αν και αυτό πάλι συζητιέται. Όχι. Δεν έρχεται στη σκέψη μας για τη μουσική του. Ο Bruce είναι ένας τραγουδιστής, ένας τραγουδοποιός, ένας ποιητής, και υποτίθεται ότι η μουσική του δεν θα έπρεπε να είναι οτιδήποτε, παρά μόνο αυτή που θα συνόδευε σωστά το ποιητικό του όραμα και αν αυτό είναι μεγαλοπρεπές, τότε και η μουσική του θα πρέπει να είναι μεγαλοπρεπής. Βρυχάται, ουρλιάζει, βάζει πομπώδη πιάνα, επί πλέον σαξόφωνα, δυνατά τύμπανα και ότι κάνει, το κάνει δυνατά. Δεν θα δούμε ποτέ τον Bruce χωρίς την κιθάρα του, γιατί η κιθάρα αυτή, είναι μέρος του image που υπηρετεί και το image αυτό, τον θέλει ιδρωμένο, με τριχωτές μασχάλες, με βρώμικο σκισμένο τζην και με μύες σε στυλ Rambo.
 

Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ειλικρινής με αυτή την εικόνα, αλλά το Rock έτσι όπως γεννήθηκε και το μάθαμε, έχει να κάνει με “απόγνωση”, με “επανάσταση”, με “We Wanna Change The World”, με “We Gotta Get Out Of This Place”, με “There Must Be Someway Out Of Here”, με “We Won’t Get Fooled Again”, με “Street Fighting Man”, με “Revolution”, και ο Bruce δεν είναι επαναστάτης. Θα έλεγα πως είναι ένας κομφορμιστής, γιατί αυτά που δηλώνει μέσα από τα τραγούδια του, είναι τα εξής:

“Νομίζεις ότι είσαι δυστυχισμένος εργατάκο μου; Λάθος κάνεις. Κοίτα γύρω σου. Όλα είναι όμορφα. Γεννήθηκες στις ΗΠΑ και η ζωή σου είναι στα χέρια σου. Γιατί κάθεσαι εδώ και παραπονιέσαι για τη ζωή σου, αφού μπορείς να “βουτήξεις” το κορίτσι σου και να την κάνετε για ρομάντζο και έτσι φάση; Εντάξει, η ζωή έχει και τις δυσκολίες της, δεν λέω. Είναι όμως μαγική και εσύ επειδή είσαι μοναδικός, μπορείς άμα γουστάρεις, να γίνεις μέχρι και ο Σούπερμαν.”  

Με μία πρώτη ανάγνωση, το πράγμα δείχνει μια χαρά. Στο κάτω-κάτω τι λέει; Δεν λέει κάτι άσχημο. Λέει ότι δεν χρειάζεται να την κοπανήσω από εδώ. Λέει να πάρω τη ζωή όπως είναι, γιατί είναι όμορφη, να χαρώ την αγάπη μου, να κάνω τις βόλτες μου κι άμα λάχει και γουστάρω, να γίνω και Σούπερμαν. Αυτά λέει.

“Bruce, αγόρι μου, πού ήσουνα τόσον καιρό; Εσένα θέλαμε. Σε ευχαριστούμε που μας βοηθάς να ξεφεύγουμε από τη μιζέρια και τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας. Είσαι ο άνθρωπός μας.”

Αυτή είναι η σχέση του Bruce με τους θαυμαστές του και όσον αφορά στη σχέση του με τον κόσμο, ή τον αγαπάς ή τον μισείς. Δέχεσαι αυτά που λέει ή τα απορρίπτεις. Είναι φανερό, ότι ένας τύπος σαν τον Springsteen, μόνο στις ΗΠΑ θα μπορούσε να εμφανιστεί. Γίνεται αποδεκτός από άτομα “κολλημένα” σε  μία στάσιμη (όχι απαραίτητα ευτυχισμένη) ζωή, γιατί και ο ίδιος άλλωστε, είναι σημάδι στασιμότητας αφού έγινε από τους Αμερικάνους "εθνικός ήρωας", μη έχοντας να προτείνει κάτι καινούργιο. Προσπαθεί να μας πείσει, πώς όλα τα απαραίτητα, πως οτιδήποτε δηλαδή είναι αυτό που έχουμε ανάγκη, έχει ανακαλυφθεί. Άρα προς τι να ψάχνουμε;

Θεωρώ όμως απαραίτητο να τονίσω, ότι παρ’ όλα αυτά, η εμφάνισή του στα μουσικά πράγματα ήταν ένα καλό σημάδι και σέβομαι επίσης και το ταλέντο του. Όμως η στασιμότητα και ο κομφορμισμός, δεν είναι αυτό που εγώ ψάχνω ή χρειάζομαι να μου δώσει η Rock μουσική και προλαβαίνω τη σκέψη σου και σου δηλώνω, ότι ναι, αυτό είναι υποκειμενικό. Εδώ όμως που τα λέμε, δε νομίζω ότι ο Bruce είναι καλύτερος από τους Eagles, και αναφέρω τους Eagles, επειδή και οι δυο τους είναι η επιτομή του κομφορμισμού στις ΗΠΑ. Στο κάτω-κάτω, οι Eagles είχαν τουλάχιστον το 'Hotel California' και αναφέρομαι σ’ αυτό, επειδή είναι ένα τραγούδι που στέκεται στην απέναντι όχθη της φιλοσοφίας του Bruce.

Ένας άλλος μύθος που πρέπει να καταρριφθεί, είναι ότι ο Bruce είναι πεσιμιστής καλλιτέχνης. Σίγουρα, παρουσιάζει μία σκοτεινιά, αλλά αυτή είναι επιφανειακή. Το υλικό του, δεν είναι με τίποτα πιο σκοτεινό από τα παραδοσιακά Blues και αυτή η σκοτεινιά δεν είναι δικιά του γιατί ακριβώς από αυτά τα Blues την έχει δανειστεί και έχει τη μαεστρία να τη μετατρέπει σε “ευγένεια”, έτσι όπως ακριβώς έκανε και το προηγούμενο αφεντικό (ο Frank Sinatra δηλαδή), που ευτυχώς πρόλαβε και τα είπε ο Pete Townshend: 'Meet the New Boss, same as the Old Boss...', που δεν εννοούσε βέβαια ούτε τον Frank, ούτε τον Bruce, αλλά μη μου πεις ότι δεν ταιριάζει ε;  

Για να δούμε κάτι άλλο τώρα: Θέλει ο κόσμος να ζει ευτυχισμένα και ειρηνικά; Εάν ναι, τότε χρειάζεται καλλιτέχνες όπως ο Bruce, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να ξεχάσουμε διά παντός τη μουσική δημιουργία γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε κάτι τέτοιο.  Καλλιτέχνες όμως, όπως ο Bruce είναι ικανοί να αντιπροσωπεύσουν το μέλλον της λαϊκής μουσικής; Μα έχω ήδη γράψει ότι η δύναμη του Bruce δεν είναι η μουσική. Έτσι δεν είναι; Ας το δούμε όμως, γιατί το Boss δεν μας αφήνει καμιά επιλογή. Η δύναμη του Bruce δεν είναι και δεν συγκρίνεται σε καμία περίπτωση με τη δύναμη π.χ. του Dylan. Η δύναμη του Dylan, βρίσκεται α) στον στίχο του, β) στο τραγούδισμά του, γ) στις μελωδίες του, δ) στην ατμόσφαιρα που δημιουργούν τα τρία προηγούμενα. Ο Bob δηλαδή, έχει όλο το πακέτο και βρίσκω πολύ πιο ενδιαφέρουσες τις μελωδίες του Dylan, ενώ για να θυμηθώ μια μελωδία του Bruce χρειάζεται να πιεστώ λιγάκι. Είναι σίγουρο ότι και ο πιο φανατικός οπαδός του Bruce, δεν τον αγαπάει για τις μελωδίες του. Η δύναμη του Boss δεν είναι η μουσική και εδώ θα πρέπει να παραδεχτούμε αυτό που τελικά είναι πασιφανές: Το Boss χωρίς τη φωνή του είναι ένα τίποτα.
 

Η μουσική του φιλοσοφία, μπορεί να μοιάζει με του Dylan, αλλά αυτό είναι επιφανειακό, γιατί οι δύο φιλοσοφίες διαφέρουν. Ο Dylan τραγουδάει από τη θέση:

“Είμαι μικρός, ασήμαντος, κι άμα λάχει είμαι και άπλυτος και είμαι και μεθυσμένος κι από πάνω και έλα και μη μου κάνεις τη δύσκολη γιατί θα πάω μέχρι μέσα στο Κογκρέσο να φωνάξω ότι σε γουστάρω και θα το μάθει μέχρι και ο Πρόεδρος, που τον είδα τις προάλλες να γλύφει τη μαρμελάδα από το βάζο.”

Ενώ ο Bruce τραγουδάει από τη θέση:

“Τέλειωσα τη δουλειά, πήρα το βδομαδιάτικο, καβάλησα τη μηχανή, βούτηξα τη γκόμενα και την έκανα για την παραλία και μη μου πεις ότι δεν γουστάρεις να το κάνεις κι εσύ αυτό, γιατί δεν θα σε πιστέψω με τίποτα ακόμα και αν μου ορκιστείς στους Δημοκρατικούς του Obama.”

Με λίγα λόγια, ο Bruce είναι ένα απαραίτητο συστατικό για τον ακροατή της μεσαίας εργατικής τάξης, όπως η Britney Spears είναι ένα απαραίτητο συστατικό για τον μέσο teenager ακροατή.

Συμπερασματικά, βλέπω ότι όλα αυτά που έχω γράψει μέχρι τώρα, είναι με μία λέξη αντί-Bruce ή αντί-Boss, αλλά ειλικρινά, δεν είναι πάντα έτσι τα πράγματα. Ναι, παραδέχομαι ότι η μουσική του ακούγεται πάντα ευχάριστα και το ταλέντο του σαν ποιητής είναι αναμφισβήτητο, αλλά δεν μου τρέχουνε τα σάλια πάνω από το  Born To Run ούτε πάνω από το Born In The USA. Τον προτιμώ να στέκεται μακριά από την εικόνα του Rambo και γουστάρω να φτιάχνει εξαιρετικά albums έστω και αν υποτιμούνται από τους θαυμαστές του, όπως το Darkness On The Edge Of Town. Τον προτιμώ επίσης (όταν και όποτε “του κάτσει”), να φτιάχνει αριστουργηματικές μελωδίες (κάτι που είναι πάρα πολύ σπάνιο βέβαια) όπως το River.

Τέλος, δεν μπορώ να αγνοήσω το μήνυμα που ο ίδιος έχει στείλει σε εκατομμύρια ανθρώπους. Ότι γράφει πάντα για τον κόσμο και όχι για τον εαυτό του. Λειτουργεί σαν θεραπεία πρώτης τάξεως και λειτουργεί σαν την καλύτερη θεραπεία ακόμα και αν αντιπαραθέσεις όλες τις θεραπείες του κόσμου και τις βάλεις όλες μαζί σε μία. Τέτοια είναι η σχέση και το δέσιμό του με τους θαυμαστές του και όσο για το αν η θεραπεία λειτουργεί ώστε να θεραπεύονται οι “ασθενείς”, αυτό ας το κρίνουν οι ίδιοι.

Δισκογραφία (Λἰστα):

1973: Greetings From Asbury Park, NJ
1973: The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle
1975: Born To Run
1978: Darkness On The Edge Of Town
1980: The River
1982: Nebraska
1984: Born In The USA
1987: Tunnel Of Love
1992: Human Touch
1992: Lucky Town
1993: MTV Plugged
1995: The Ghost Of Tom Joad
2002: The Rising
2005: Devils & Dust
2006: We Shall Overcome: The Seeger Sessions
2007: Magic
2009: Working on a Dream
2012: Wrecking Ball
2014: High Hopes

 

Albums (Επιλεκτική Παρουσίαση)

 

The Wild, The Innocent & The E Street Shuffle (1973)

Tracks: 1) The E Street Shuffle 2) 4th Of July Asbury Park 3) Kitty's Back 4) Wild Billy's Circus Story 5) Incident On 57th Street 6) Rosalita 7) New York City Serenade.



Μπορεί να μην καταλαβαίνεις ούτε μία λέξη από αυτά που τραγουδάει, μπορεί να ανακυκλώνει τις μελωδίες του προηγούμενου album του, αλλά η E Street Band είναι υπέροχη και το Boss, δεν θα φτάσει ποτέ ξανά σε τέτοιο μουσικό επίπεδο.

Born To Run (1975)

Tracks: 1) Thunder Road 2) 10th Avenue Freezeout 3) Night 4) Backstreets 5) Born To Run 6) She's The One 7) Meeting Across The River 8) Jungleland.



Επιτυχημένο album για τον Bruce. Ειπώθηκε ότι αυτό είναι το "greatest American album" αλλά θα πρέπει να σοβαρευτούμε κάποια στιγμή παιδιά, γιατί αν αυτό ισχύει, λυπάμαι για την Αμερική. Ευτυχώς που δεν ισχύει βέβαια.

Darkness On The Edge Of Town (1978)

Tracks: 1) Badlands 2) Adam Raised A Cain 3) Something In The Night 4) Candy's Room 5) Racing In The Street 6) The Promised Land 7) Factory 8) Streets Of Fire 9) Prove It All Night 10) Darkness On The Edge Of Town.

Ανάμεσα στο Born To Run και σ’ αυτό, ο Bruce έδωσε μία σκληρή και μεγάλη δικαστική μάχη με τον πρώην μάνατζέρ του για να κερδίσει την δημιουργική του ελευθερία. Έτσι εξηγείται και η επί τρία χρόνια μη δισκογραφική του παρουσία. Η μάχη όμως αυτή, τον εξαγρίωσε τόσο πολύ, ώστε τον έκανε να επικεντρωθεί επάνω της και να την περάσει ακόμα και μέσα στα αυλάκια του δίσκου. Το Darkness είναι ένα θυμωμένο album, ενώ μας δείχνει ταυτόχρονα τη νεανική αλλά και τη ρομαντική πλευρά του Bruce, και με τον έρωτα μάλιστα να πρωταγωνιστεί, στέκεται σε μεγάλη απόσταση από το Born To Run. Υποτιμήθηκε από τους θαυμαστές του, αλλά κατά τη δική μου γνώμη, εδώ έχουμε έναν αληθινό Bruce και το Darkness είναι το καλύτερό του.

The River (1980)

Tracks: 1) The Ties That Bind 2) Sherry Darling 3) Jackson Cage 4) Two Hearts 5) Independence Day 6) Hungry Heart 7) Out In The Street 8) Crush On You 9) You Can Look 10) I Wanna Marry You 11) The River 12) Point Blank 13) Cadillac Ranch 14) I'm A Rocker 15) Fade Away 16) Stolen Car 17) Ramrod 18) The Price You Pay 19) Drive All Night 20) Wreck On The Highway.



Δεν είχα σκοπό να γράψω κάτι για το River, αλλά αναίρεσα την απόφασή μου αυτή, επειδή σαν διπλό album, παρουσιάζει δύο πλευρές του Bruce. Η μία πλευρά είναι η βαθιά ενδοσκοπική του πλευρά, που εκφράστηκε με τον καλύτερο τρόπο στο Darkness και επαναλήφθηκε αργότερα στο Nebraska, και η άλλη πλευρά είναι η δημοφιλής και “ξεσηκωτική” –για το κοινό- πλευρά, που εκφράστηκε στο Born To Run και αργότερα στο Born In The USA. Αυτή η δεύτερη πλευρά, είναι η πλευρά που απαιτούν οι μύες του Rambo και τελικά, οι μύες υπερισχύουν στο River που επειδή όπως έγραψα είναι διπλό, έχει αρκετά πράγματα να κρατήσεις, αλλά και αρκετά να πετάξεις.

Nebraska (1982)

Tracks: 1) Nebraska, 2) Atlantic City, 3) Mansion On A Hill, 4) Johnny 99, 5) Highway Patrol, 6) State Trooper, 7) Used Cars, 8) Open All Night, 9) My Father's House, 10) Reason To Believe.



- Όπα! Τι έγινε εδώ;
- Σύμφωνα με αυτά που ακούω, σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα τραγούδια, επρόκειτο να ηχογραφηθούν με πλήρη μπάντα, αλλά την τελευταία στιγμή το Boss αποφάσισε να πάει στο στούντιο μόνος του με την κιθάρα του και τη φυσαρμόνικά του.
- Πότε έγινε αυτό;
- Το 1982.
- Α ναι; Γιατί αυτό που ακούω με πάει πίσω στο 1962, τότε που είχε βγει ένας άλλος τροβαδούρος με την κιθάρα του και με μια φυσαρμόνικα και που είχε και εκείνος έτσι μια… πώς να πω… βραχνή φωνή.
- Ναι, ξέρω τι λες. Εδώ έχουμε έναν Bob Dylan στην πρώιμη φάση του, και γι αυτό αναρωτιέμαι αν αυτό το album ήταν ειλικρινές, ή ήταν ένα “τέχνασμα”.
- Έχεις καταλήξει σε κάποιο συμπέρασμα;
- Όχι. Έχω μπερδευτεί. Αλλά ψάχνοντας να βρω αν ήταν ειλικρινές ή ήταν ένα τέχνασμα, ανέκυψε και άλλο ένα ερώτημα.
- Για πες…
- Ποιος χρειαζόταν στα 1982 έναν Bob Dylan του …1962; Όμως, πρέπει να παραδεχτώ, ότι αυτός ο ενδοσκοπικός Bruce, έχει ενδιαφέρον.   

Born In The USA (1984)

Tracks: 1) Born In The USA 2) Cover Me 3) Darlington County 4) Working On The Highway 5) Downbound Train 6) I'm On Fire 7) No Surrender 8) Bobby Jean 9) I'm Going Down 10) Glory Days 11) Dancing In The Dark 12) My Hometown



Πέτα το Nebraska στην τουαλέτα, μην ξεχάσεις να τραβήξεις το καζανάκι, κάψε το Darkness, σκόρπα τη στάχτη του στον άνεμο, βάλε το σκισμένο σου τζην, φόρα το άρωμα του Born To Run, βάλε και εκείνο το γιλέκο που σου αφήνει τα μπράτσα έξω και έβγα αγόρι μου στην αρένα. Εκεί θα συναντήσεις τον πιο εμπορικό Rambo, -sorry… Bruce ήθελα να πω, sorry… Boss μάλλον- που έχεις δει/ακούσει ποτέ σου.

Στα 1984, δεν ξέρω αν είχαμε τον Μεγάλο Αδελφό. Είχαμε όμως τον Reagan και την κομπανία του, που μάλλον δεν έδωσαν σημασία στον στίχο του ομότιτλου τραγουδιού και το πήραν …πατριωτικά. Είναι βλέπεις και το εξώφυλλο που σε ξεγελάει. Μία Αμερικανική σημαία μπροστά και ένα μπαλωμένο τζην πίσω, είναι ότι πρέπει. Και καταλαβαίνω πολύ καλά τον Αμερικανό που το πήρε και το έκανε μέχρι και κάδρο στον τοίχο του καθιστικού του. Τον Ισπανό, τον Γάλλο, τον Ιταλό, τον Έλληνα; Πώς να τους καταλάβω που χτυπιούνται και ουρλιάζουν μαζί με το Boss “Born in the USA”?

Πρόταση:

1: Darkness On The Edge Of Town (1978)

Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)
2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)
3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)
4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

Ακουστικά Βοηθήματα:

1: Bruce Springsteen (Discography: 1973-2014)

Ευχαριστώ για την ανάγνωση…