Ο Γιάννης Χαρούλης των Βράχων

Το καλοκαίρι βρίσκεται στο δρόμο, αλλά οι συναυλίες σε ανοιχτούς χώρους άρχισαν να παίρνουν το ρυθμό τους και εμείς παρακολουθήσαμε την πρώτη από τις τρεις συνεχόμενες sold out συναυλίες του Γιάννη Χαρούλη, στις 8 του Ιουνίου, στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», στο Βύρωνα. Έτσι άνοιξε και το πρόγραμμα της καλοκαιρινής περιοδείας του Γιάννη Χαρούλη σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Στην αρχή της βραδιάς ήταν λίγο αμφίβολο το αν θα κάνει κρυαδάκι ή αν θα ρίξει ψιλόβροχο, γιατί κάτι σύννεφα βόλταραν στον ουρανό, όμως πολλές καλές εκπλήξεις μάς φανέρωσε, καθώς τελικά εξελίχθηκε σε κάψα, όπως παρατήρησε και ο ίδιος ο ερμηνευτής, σε κάποιο σημείο αυτής της πολύ θερμά όμορφης μουσικής συνάντησης.

«μήτε στον ίδιο το Θεό δεν κάνω τέτοια χάρη,

δε θέλω απ’ την αγάπη σου άλλος κανείς να πάρει»

«Συ με ’μαθες πώς αγαπούν», παραδοσιακό, ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης, Θέατρο Βράχων, 8 Ιουνίου 2015.

Όσοι πιστοί προσήλθαν, λοιπόν, αφέθηκαν στις μελωδίες παραδοσιακών και αγαπημένων γνωστών τραγουδιών πολλών δημιουργών, όπως των Δημήτρη Αποστολάκη, Νίκου Ζιώγαλα, Σωκράτη Μάλαμα, Δήμου Μούτση, Νίκου Παπάζογλου, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Διονύση Σαββόπουλου και πολλών άλλων, και τραγουδιών όμως σε στίχους ή σε μουσική του Γιάννη Χαρούλη. Και βέβαια ήταν πολύ σημαντική η συμβολή και των υπόλοιπων μουσικών της ορχήστρας, που είναι ο Κωσταντής Πιστιόλης στα πνευστά, ο Πάνος Τόλιος στα τύμπανα, ο Λευτέρης Ανδριώτης στη λύρα, ο Μιχάλης Καλκάνης στο κοντραμπάσο και ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς στις κιθάρες.

«Άντε και ξέχασα», σε μουσική Παύλου Συνοδινού και σε στίχους Γιάννη Χαρούλη, ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης, Θέατρο Βράχων, 8 Ιουνίου 2015.

Το θέατρο ήταν κατάμεστο, οι άνθρωποι δεν κρέμονταν από τους βράχους σαν σταφύλια, αλλά θύμιζαν ζωντανή παράσταση αγαλμάτων, που, όταν ο φωτισμός το επέτρεπε, δημιουργούσαν συνθέσεις βιβλικές. Άνθρωποι όλων των ηλικιών καθιστοί και όρθιοι από μέση ηλικία και κάτω γέμιζαν ασφυκτικά το χώρο. Ήμουν ανάμεσα σε εκείνους που παρακολουθήσαμε τρεις ώρες όρθιοι τη συναυλία κοντά στη σκηνή, έτυχε, όχι από πρόθεση, μου αρέσει πάντα να κάθομαι, για να μπορώ να απολαμβάνω, χωρίς να σκέφτομαι πόδια, μέση και κούραση. Αν και εδώ βόλεψε, γιατί μπορούσα να έχω και καλύτερη οπτική επαφή, κάτι που επίσης αποτελεί ζητούμενο. Και λέω για χάρη σου, Χαρούλη, χαλάλι!

«Μα εγώ θα πιαίνω να ’ρχομαι

για ένα χατίρι μόνο».

 

«Του Λασιθιού η στράτα», σε στίχους Γιάννη Βάρδα, Θέατρο Βράχων, 8 Ιουνίου 2015.

Το βράδυ αποκοιμήθηκα άθελά μου στον δερμάτινο καναπέ και ξύπνησα απότομα από τη σεισμική δόνηση στις 4:00 π.μ. περίπου, και από εκείνη τη στιγμή άρχισε να στρώνεται τούτο το κείμενο φράση τη φράση στο μυαλό μου και δε με άφησε ήσυχη μέχρι να ολοκληρωθεί. Γιατί δεν ήταν οι τρεις ώρες, αλλά κάναμε όλοι πολύ δρόμο, ταξιδέψαμε Κρήτη, Ήπειρο, Ικαρία, πήγαμε βόλτα στα Εξάρχεια, όπου ήθελε πήγαινε ο καθένας με το νου. Αυτή είναι άλλωστε και η μαγεία της μουσικής, ενώνει, απελευθερώνει, γαληνεύει, αναστατώνει και μετά πάλι ημερεύει τις ψυχές, για να σμίγουμε με το καλό και να τα λέμε ή καλύτερα για να τα τραγουδάμε.

«Σύννεφα του γιαλού», σε μουσική Γιάννη Χαρούλη και σε στίχους Κώστα Σπηλιωτάκου, ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης.

H σπασμένη χορδή του σολ και μια αφήγηση σαν τραγούδι:

«Κάτι έσπασε εδώ, άμα δεν είναι κόκαλο, δεν πειράζει». Τελικά, ήταν η χορδή του σολ και, φτιάχνοντας τη, ή μάλλον στρουφίζοντάς τη, γιατί «εδώ σπάμε και χορδές» και «στρουφίζω στην Κρήτη σημαίνει γυρίζω», ο Γιάννης Χαρούλης έκανε μία μικρή παρενθετική περιήγηση στα παιδικά του χρόνια μέσα από την αφήγηση της ανάμνησης μιας τηλεοπτικής εκπομπής, όπου ένας κύριος έδειχνε το πώς μάζωναν παλιά τα άχυρα και άλλα χορτάρια με χλωρά κλαριά που δε στρούφιζαν όμως όσο εύκολα θα έπρεπε, επειδή σε εκείνη την περίπτωση δεν ήταν όσο χλωρά χρειαζόταν να είναι. Και αυτό ήταν ένα διαφορετικό τραγούδι...

«Ένα γύρο το φεγγάρι», σε στίχους και μουσική Δανάης Παναγιωτοπούλου, ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης.

Ο Eric Burdon κι ο Γιάννης Χαρούλης ροκάρουν:

Και ύστερα ήρθε μία από τις εκπλήξεις της βραδιάς, όπως μας την είχε υποσχεθεί, «όμορφο πράμα είναι, όμορφο» είχε πει, όταν ανέβηκε ο Eric Burdon στη σκηνή και μαζί τραγούδησαν, σμίγοντας τα μουσικά είδη που ο καθένας υπηρετεί, καθώς όλα προκύπτουν από μία κοινή γλώσσα επικοινωνίας και έτσι οι μουσικές ιδιόλεκτοι καταφέρνουν να συνομιλούν. Πριν αποχωρήσει, επιπλέον, ο guest star τραγούδησε με το δικό του τρόπο και το «Paint it Black» των The Rolling Stones.

«Black Dog», των Eric Burdon and The Greenhornes και «Εκατόφυλλα» σε στίχους Ελένης Φωτάκη και μουσική Μάνου Ξυδούς, ερμηνεύουν ο Eric Burdon και ο Γιάννης Χαρούλης, Θέατρο Βράχων, 8 Ιουνίου 2015.

Tα χαρούμενα τραγούδια του πόνου:

Και σκεφτόμουν, ανάμεσα σε άλλα, τι δύναμη έχει ο στίχος των δημοτικών τραγουδιών και όσων άλλων μετά γράφτηκαν όντας εμπνευσμένα από αυτή την παράδοση, που εκφράζει την ψίχα του ανθρώπου ο οποίος τραγουδάει την τραγωδία του και την αντιστρέφει σε χαρά, για να την ξορκίσει, σπάει το τσόφλι της και φτάνει στον καρπό, μεταμορφώνοντας το φαρμάκι σε μέλι. Γιατί ο Χαρούλης με τον ίδιο ενθουσιασμό, το ανάλαφρα παθιασμένο μπρίο και το γλυκό του τρόπο μάς αφηγήθηκε τραγουδιστά με το λαούτο του ‒άλλωστε όλα αυτά τα τραγούδια μικρές ιστορίες είναι‒ για τον έρωτα, το θάνατο, το χωρισμό και την ξενιτιά. Βέβαια σε άλλα ο πόνος ήταν εκεί σπαρταριστός μπροστά μας και λαχτάριζε τους μυσταγωγούς και μύστες, αλλά μετά πάλι σε ένα γύρισμα τον ξάπλωνε κάτω και χόρευε πάνω του, σαν να φυτεύει αυτόν στο χώμα, δίνοντας φτερά στο μυαλό και στην καρδιά αέρα.

«Βασιλική», σε μουσική Νίκου Ζιώγαλα, ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης, Θέατρο Βράχων, 8 Ιουνίου 2015.

Το κλαρίνο και το ηπειρώτικο τραγούδι της ξενιτιάς:

Μας συνεπήρε ο Κωσταντής Πιστιόλης με το παραδοσιακό ηπειρώτικο τραγούδι «Ξενιτεμένα μου πουλιά», με τα γυρίσματα και τον στρογγυλεμένα απαλό και τρυφερό ήχο του κλαρίνου του. Μία θλίψη πένθιμη του αποχωρισμού, που συσχετίζει τα τραγούδια της ξενιτιάς με τα μοιρολόγια, εφόσον και τα δύο συνδέονται με πραγματικούς και με νοερούς θανάτους, με απόσταση και με χωρισμό.

«Ξενιτεμένα μου πουλιά

και παραπονεμένα, μωρέ ξένε μου,

και παραπονεμένα,

η ξενιτιά σας χαίρεται,

τα νιάτα τα γραμμένα, μωρέ ξένε μου,

τα νιάτα τα χαμένα.

 

Τι να σου στείλω, ξένε μου,

αυτού στα ξένα πού ’σαι, μωρέ ξένε μου,

αυτού στα ξένα πού ’σαι;

Σου στέλνω μήλο, σέπεται,

κυδώνι, μαραγκιάζει, μωρέ ξένε μου,

κυδώνι, μαραγκιάζει.

 

Σου στέλνω και το δάκρυ μου,

σ’ ένα χρυσό μαντίλι, μωρέ ξένε μου,

σ’ ένα χρυσό μαντίλι.

Το δάκρυ μου είναι καυτό

και καίει το μαντίλι, μωρέ ξένε μου,

και καίει το μαντίλι»

Κωσταντής Πιστιόλης, «Ξενιτεμένα μου πουλιά», Θέατρο Βράχων, 8 Ιουνίου 2015.

Ο Ερωτόκριτος:

Τα κοπέλια του, λοιπόν, από κάτω ήξεραν όλους τους στίχους, τον συνόδευαν, χόρευαν, γνώριζαν ακόμα και πώς συνηθίζει να χαιρετάει το κοινό του με τον «Ερωτόκριτο», αλλά έκανε και εκεί την έκπληξη, καθώς συνέχισε να τραγουδά α καπέλα, μέχρι που στο τέλος είπε ένα τραγούδι και για εκείνον, όπως μας ανακοίνωσε, με τη χαίτη του ν’ ανεμίζει ξέφρενα, ακολουθώντας τον ταχύποδο και πυρωμένο του ρυθμό.

 «Κάλλια ’χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου

Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου»

«Ερωτόκριτος» (τα θλιβερά μαντάτα), με στίχους Βιτσέντζου Κορνάρου και σε μουσική Χριστόδουλου Χάλαρη (1976), ερμηνεύει ο Γιάννης Χαρούλης, Θέατρο Βράχων, 8 Ιουνίου 2015.

Μας μίλησε και για τη ζωή που «καλή είναι, μωρέ, κι αυτή» και για την τύχη, γιατί όλοι είμαστε τυχεροί, ευχαριστώντας τον κόσμο που είναι μπροστάρης σε όλο αυτό, τραβώντας την προσπάθεια που έκανε και συνεχίζει να κάνει στη μουσική του διαδρομή, δεδομένου ότι μπορεί κάποιος να αξίζει, αλλά χρειάζεται η ανταπόκριση και η συμμετοχή των άλλων, για να πετύχει. Όλοι ρουφούσαμε τη θετική ενέργεια την οποία μας μετέδιδε από σκηνής μαζί με την ευχή-προτροπή «Με τις υγείες σας», όποτε την απηύθυνε κάθε τόσο πίνοντας ρακή και συνοδεύοντας όσους ακροατές ‒ θεατές ήταν εφοδιασμένοι με τα δικά τους κεράσματα. Και κάπως έτσι, με ευχαριστίες για την υποστήριξη του κοινού, με όμορφες δονήσεις πραγματοποιημένων και πραγματοποιήσιμων ονείρων, με ευχές για καλή υγεία, καλή τύχη, προσπάθεια και ελπίδα, ολοκληρώθηκε η βραδιά, αφήνοντας νοερά μία υπόσχεση για γόνιμη δημιουργική συνέχεια, ώστε πάντα με αγάπη και καρδιά ανοιχτή καλώς να σμίγουμε στο χρόνο...

*Οι φωτογραφίες είναι από:

Την επίσημη σελίδα του Γιάννη Μαργετουσάκη (Yiannis Margetousakis) .

Και από την επίσημη σελίδα του Γιάννη Χαρούλη .