Οι Χαρούμενες Εκατονταφυλλιές

Κι ο Χριστόφορος έφυγε. Στη βαλίτσα του τα απαραίτητα, στην καρδιά πείσμα και οργή και στην ψυχή του αγριεμένα όνειρα.

Πήγε στην Αγγλία, για να σπουδάσει σκηνοθεσία. Δούλευε όπου μπορούσε για τα καθημερινά του έξοδα. Έμαθε να διαχειρίζεται τα λιγοστά του χρήματα και προσπαθούσε να κάνει γνωριμίες που θα τον βοηθούσαν αργότερα στην επαγγελματική του εξέλιξη.

Πέρασε δύσκολα, μα είχε τους στόχους του που τον έκαναν λιοντάρι. Είχε βάλει κι ένα στοίχημα που δε θα το έχανε με τίποτα. Νέα της μητέρας του δεν έπαιρνε, μιας και δεν ήθελε να έχει καμία σχέση μαζί της. Ήταν από εύπορη οικογένεια, ο πατέρας του, της είχε αφήσει μεγάλη σύνταξη και αρκετή περιουσία. Δεν είχε ανάγκη η μάνα του, θα καλοπερνούσε.

Τέλειωσε τις σπουδές του και μπόρεσε να δουλέψει σε μερικά διαφημιστικά και σε video clip. Στο μυαλό του είχε πάντα να κάνει μια ταινία, έστω μικρού μήκους, μα μια ολόδικιά του ταινία. Είχε ονειρευτεί και το σενάριο, όμως δε διέθετε ακόμα τα μέσα να υποστηρίξει τα έξοδα ενός τέτοιου σχεδίου.

Τα πράγματα στην Αγγλία όσο κι αν το πάλευε ήταν στάσιμα κι αυτό δεν του άρεσε καθόλου. Εκεί που δεν ήξερε τι να κάνει, έμαθε πως στην Ελλάδα γίνεται ένας διαγωνισμός για νέους σκηνοθέτες. Μίλησε με ένα ευκατάστατο ξάδερφό του που θα του δάνειζε χρήματα για να μπορέσει να πάρει μέρος, έβγαλε ένα φτηνό εισιτήριο και μετά από πέντε χρόνια επέστρεψε στην Αθήνα.

Δούλεψε σκληρά πάνω στο όραμά του, ξεχνούσε μέχρι και νερό να πιει. Τέλειωσε το φιλμάκι δυο μέρες πριν την ημερομηνία λήξης του διαγωνισμού. Μετά άρχισε να συνεργάζεται με μια διαφημιστική εταιρία και περίμενε με αγωνία τα αποτελέσματα.

Τελικά κέρδισε το πρώτο βραβείο. Χάρηκε πολύ, τόσο που σκέφτηκε εκτός από τους φίλους και τα ξαδέρφια του, να προσκαλέσει στη βραδιά βράβευσης και προβολής της ταινίας του, και τη μητέρα του.

Έβαλε το όνομά της στην καλύτερη θέση της πρώτης σειράς και άφησε για εκείνη ένα πανέμορφο ροζ εκατοντάφυλλο. Ο τίτλος της ταινίας του ήταν «οι χαρούμενες εκατονταφυλλιές».

Ένας νεαρός είχε ένα μικρό άγονο κήπο, με πολύ κόπο κατάφερε να καλλιεργήσει μια τριανταφυλλιά που έβγαζε μεγάλα εκατοντάφυλλα.

Σιγά, σιγά γέμισε τον κήπο του, με την αγάπη και την επιμονή του. Τα λουλούδια του έμοιαζαν να χαμογελάνε και οι άνθρωποι της περιοχής, ονόμασαν προς τιμή του όλο το χωριό, οι χαρούμενες εκατονταφυλλιές.

Παρόλα αυτά ο νέος δεν ήταν ευτυχισμένος, γιατί ένιωθε μόνος, αφού στην προσπάθειά του, είχε αποκοπεί από τους ανθρώπους. Το φινάλε τον έβρισκε θλιμμένο να υποδέχεται ένα γλυκό ηλιοβασίλεμα στον κήπο του. Ένα δάκρυ του έπεσε πάνω σε ένα από τα λουλούδια του κι εκείνο μεταμορφώθηκε σε μια γλυκιά κοπέλα που τον αγκάλιασε και του υποσχέθηκε πως θα έμενε μαζί του για πάντα, μέσα στον πανέμορφό του κήπο.

Αυτή ήταν η ιστορία της ταινίας του Χριστόφορου. Που κατά κάποιο τρόπο ήταν η ιστορία του. Η μητέρα του δεν πήγε να τον δει. Είχε πεθάνει τη μέρα που είχε στείλει την ταινία του στο διαγωνισμό.

Ποτέ δεν τον είχε ξεχάσει, με κάποιον τρόπο μάθαινε τα νέα του κι ήταν εκείνη που είχε δώσει τα χρήματα στον ξάδερφό του για τα έξοδα της ταινίας. Ο Χριστόφορος, πέρασε μια περίοδο κατάθλιψης. Είχε κερδίσει το στοίχημά του, πληρώνοντας βαρύ τίμημα.

Αυτό τον καιρό έχει καταφέρει να βρει την ισορροπία του, έχει δεχτεί τα πράγματα όπως ήρθαν και στην ψυχή του αρχίζουν να ανθίζουν χαρούμενα εκατοντάφυλλα.