Το ράφι με τα βινύλια: Budgie - Bandolier

Ένα συγκρότημα, το οποίο, παρόλο που με τον ήχο και με το ύφος του άνοιξε το δρόμο για πολλά συγκροτήματα της χέβι μέταλ σκηνής των 80ς, εντούτοις παραμένει άγνωστο στο ευρύ κοινό, ιδίως εδώ στην Ελλάδα. Πρόκειται για τον δίσκο Bandolier των Budgie, εκδόσεως έτους 1975.

Οι Budgie δημιουργήθηκαν περί το έτος 1967 στο Κάρντιφ της Ουαλλίας. Ιθύνων νους του συγκροτήματος ήταν ο Bourke Sheley, που έπαιζε ηλεκτρικό μπάσο, με ιδιαίτερο δυναμισμό, και τραγουδούσε με τη χαρακτηριστική λεπτή, αλλά εμποτισμένη με πολλή βραχνάδα, φωνή του. Επιπλέον, το χαρακτηριστικό του ήταν τα γυαλιά μυωπίας του, τα οποία δεν αποχωριζόταν ούτε όταν έβγαινε στη σκηνή [δεν γνωρίζω άλλον περφόρμερ ροκ μπάντας που να εμφανιζόταν φορώντας γυαλιά μυωπίας]. Οι Budgie ξεκίνησαν δισκογραφικά με το πρωτόλειο ομώνυμο ντεμπούτο τους, έτους 1971, στο οποίο ο ήχος είναι ακόμη ακατέργαστος [και γι' αυτό πολύ ενδιαφέρων]. Οι επόμενοι δίσκοι τους ήταν οι Squawk [1972], Never Turn A Back On A Friend [1973] και In For The Kill [1974]. Ο ήχος τους σε αυτούς τους δίσκους είναι ο κλασικός χαρντ ροκ των 70ς, με επιρροές από μπλουζ, ο οποίος θυμίζει άλλοτε Zeppelin και άλλοτε Black Sabbath. Και φθάνουμε στο έτος 1975, όπου οι Budgie βγάζουν τον πιο ώριμο δίσκο τους, ονόματι Bandolier. Κι όχι μόνο αυτό ... η μπάντα έχει, πλέον, διαμορφώσει τον δικό της, προσωπικό ήχο και, επιπλέον, είναι έτοιμη να συνεισφέρει "νέες ιδέες" και "νέα πράγματα" εν γένει, τα οποία θα αποτελούσαν πολύτιμη "κληρονομιά" για τα συγκροτήματα που θα έβγαιναν τα επόμενα χρόνια. Σε αυτό το δίσκο η σύνθεση της μπάντας είναι οι Bourke Sheley - μπάσο, φωνητικά, Tony Bourge - κιθάρες, Steve Williams - ντραμς. Αν και μόλις τρία μέλη ... ο ήχος τους είναι πληθωρικός και μεστός !!!

Το εξώφυλλο του δίσκου είναι, ομολογουμένως, εντυπωσιακό. Τρεις καβαλάρηδες πάνω στα άλογά τους σε ένα βραχώδες τοπίο και πίσω από αυτούς ένα ξερό δέντρο κι ένας τεράστιος ήλιος που μάλλον βρίσκεται στη δύση του. Ο ένας από τους καβαλάρηδες υψώνει θριαμβευτικά το τουφέκι του. Αλλά ... τι βλέπουμε ... Οι καβαλάρηδες δεν έχουν ανθρώπινα πρόσωπα αλλά ... κεφάλια παπαγάλων !!!!Η side A του δίσκου αρχίζει δυναμικά : Breaking All The House Rules, διάρκειας επτάμισι λεπτών περίπου. Μια απλή μελωδία εμποτισμένη με ... ένα σωρό εναλασσόμενα ριφς !!! Το τραγούδι αυτό θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται σε κάποιον δίσκο των AC/DC. Στο δεύτερο και στο τρίτο track της Side A οι τόνοι πέφτουν, αρχής γενομένης με το γλυκύτατο σλόου Slipaway. Το τραγούδι αρχίζει με πολύ όμορφα κιθαριστικά αρπέζ και ακολουθεί η φωνή του Bourke, που ακουγεται πολύ - πολύ τρυφερή. Όποτε το ακούω φέρνω στο μυαλό μου ζευγάρια ερωτευμένων, πιασμένα χέρι - χέρι, που κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα. Αυτό το "lounge" τραγούδι άργησα να το εκτιμήσω [βλέπετε, ως έφηβος είχα αγοράσει τον δίσκο για να ακούσω "άγριες ροκιές" και να "χτυπηθώ"]. Το τρίτο τραγούδι της Side A είναι το επίσης σλόου Who Do You Want For Your Lover, όπου τα ακόρντα της κιθάρας παραπέμπουν σε "φανκ πινελιές". Στο ρεφρέν, όμως, οι κιθαριστικές παραμορφώσεις δυναμώνουν και η - αρκούντως ερωτική - φωνή του Bourke ακούγεται κάπως οργισμένη : "I ain't messing, call your name, don't you ever turn your back on a friend" !!! Και, ναι, σε αυτό το τραγούδι μπορεί, κατά τη γνώμη μου, κάποιος να διακρίνει από πού επηρεάστηκαν οι Red Hot Chili Peppers, όταν, 15 χρόνια μετά, "ανέμιξαν" τη φανκ μουσική με το χαρντ ροκ / χέβι μέταλ.

Συνεχίζουμε με Side B του δίσκου, η οποία αρχίζει με το "καψούρικο" I can't see my feelings, όπου, και πάλι, γύρω από μία απλή μελωδία χτίζεται ένας ολόκληρος κόσμος από εναλασσόμενα ριφάκια, όλα με πολύ όμορφο τρόπο συνταιριασμένα. Ακολουθεί το I ain't no mountain, του οποίου το ριφ θυμίζει αρκετά Deep Purple. Όσο κι αν η μελωδία του φαίνεται απλή ... μόνο τέτοια δεν είναι !!! Για δοκιμάστε να την τραγουδήσετε ... το κουπλέ ακολουθεί ένα περίεργο "μελωδικό μονοπάτι", το οποίο ο Bourke, με τα ιδιαίτερα φωνητικά προσόντα του, το διαβαίνει με άνεση και πειστικότητα. Και τέλος στο τέλος του δίσκου ... το έπος !!! Napoleon Bona Part 1 & 2. Αυτό αρχίζει με μια σλόου μελωδία, συνοδευόμενη από αρπέζ ηλεκτρικής κιθάρας, η οποία, όσο τρυφερή και ευαίσθητη είναι, άλλο τόσο είναι δύσβατη. Αλλά και πάλι, η εκπληκτική φωνή του Bourke την αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο. Η τρυφερή μελωδία γίνεται βαθμιαία όλο και πιο επική, βοηθούμενη και από τα ντραμς [προτείνω σε όσους μαθαίνουν ντραμς να προσέξουν την "κλιμάκωση" των ντραμς σε αυτό το τραγούδι : το "τσακ - τσακ" από τα πιατίνια σιγά - σιγά μεταμορφώνεται σε ... τύμπανα πολέμου !!!]. Και μετα ... η παραμόρφωση της κιθάρας γίνεται σκληρή και το τραγούδι γρήγορο, ντελιριακό. Η δε φωνή του Bourke έχει αποτινάξει πλήρως τον ερωτισμό που είχε στα προηγούμενα τραγούδια του δίσκου και ακούγεται νευρώδης, γεμάτη γρέζια. Κάποια στιγμή κάνει την εμφάνισή του κι ένα επικό σόλο κιθάρας, το οποίο, χωρίς να είναι εντυπωσιακό, είναι ουσιώδες και λειτουργικό. Πρόκειται μάλλον για το πρώτο επικό χαρντ ροκ τραγούδι που ηχογραφήθηκε. Σε αυτό το τραγούδι είναι σίγουρο ότι οι ακροατές των Iron Maiden θα διακρίνουν έντονα τις επιρροές της αγαπημένης τους μπάντας. Πράγματι, ακούοντας κανείς π.χ. το Flight Of Icarus μπορεί να καταλάβει ότι οι Maiden είχαν "μελετήσει" για τα καλά τους Budgie, γεγονός, άλλωστε, που οι ίδιοι οι Maiden δεν αρνούνται.

Κι όχι μόνο αυτοί ... Και οι Metallica έχουν δηλώσει επανειλημμένως την αγάπη τους και το σεβασμό τους απέναντι στο έργο των Ουαλλών χαρντ - ροκάδων. Μάλιστα, κάποια στιγμή δισκογράφησαν και μια διασκευή ενός τραγουδιού των Budgie, με αποτέλεσμα να τους μάθει αρκετός κόσμος που δεν τους ήξερε. Κι όμως, όπως έγραψα και στην ειαγωγή, οι Budgie ποτέ δεν έγιναν ευρέως γνωστοί, ποτέ δεν κατέκτησαν τα μεγάλα ακροατήρια [από τότε που ιδρύθηκαν μέχρι και σήμερα παίζουν ως επί το πλείστον σε κλαμπάκια]. Κατά την προσωπική [και πλήρως υποκειμενική] μου άποψη, αυτό συνέβη για τον εξής λόγο : Επειδή οι ίδιοι ποτέ δεν επεδίωξαν να γίνουν "πρώτο όνομα". Έφτιαξαν τη μπάντα πρωτίστως για να περνάνε καλά και για να "παίξουν", μιας και ήταν "μεγάλα παιδιά". Σε αυτό το συμπέρασμα κατέληξα ακούγοντας αρκετά τραγούδια τους γεμάτα "παιχνιδιάρικη διάθεση", αφοπλιστική αθωότητα και "εφηβική αφέλεια".

Τέλος ... επιτρέψατέ μου να παραθέσω τους στίχους τους από το τραγούδι I ain't no mountain [το δεύτερο τραγούδι της δεύτερης πλευράς του Bandolier]. Δεν ξέρω πώς, αλλά ... όποτε ακούω αυτό το τραγούδι ή διαβάζω τους στίχους του, με πλημμυρίζει μια διάθεση "ελευθερίας" και νιώθω την ψυχή μου να ταξιδεύει .....

Now it wasn't easy when you didn't see much
And you buried your feet
And you lost your love
You cheated someone
Then you strayed too far
Now you're on your own
And you drive your car
I ain't no mountain for you to climb on
I ain't nobody that you could be
So don't make me bed for me to lie in
While I'm paying like the rest
Although you see some action
You know it's bad
Oh let's see you tell you, 'bout you on your hat
Don't speak so loudly as you drive your car
Boy you blow your mind, and I know who you are
I ain't no mountain for you to climb on
I ain't nobody that you could be
So don't make me bed for me to lie in
While I'm paying like the rest

Υ.Γ. Το βινύλιο που παρουσίασα σε αυτή τη δημοσίευση μπήκε με ... περιπετειώδη τρόπο στη δισκοθήκη μου, καθόσον, γύρω στο 1986, το έψαχνα σχεδόν ... τρεις μήνες στα δισκάδικα για να το βρω !!!