Ξεχασμένες Μπάντες: Troggs

Γράφει ο Γιώργος Μπιλικάς (Orfeus)
228 άρθρα στο MusicHeaven

*** Εισαγωγή:

Δεν υπάρχει κανένας -μα κανένας- στον κόσμο, που να μην ξέρει τους Troggs και το 'Wild Thing'. Κυκλοφόρησαν τα πρώτα τους singles στα 1966, σε μία εποχή δηλαδή ψυχεδέλειας και "ψαξίματος" και έγιναν παγκοσμίως γνωστοί παίζοντας τα πιο απλά τραγούδια που θα μπορούσε κανείς να γράψει. Το μουσικό τους στυλ ήταν ένα "βρώμικο" Garage Rock των …σπηλαίων!!! Μερικές φορές προσπάθησαν να κάνουν "BritPop" αλλά στο είδος αυτό υπήρχαν μεγαθήρια που δεν μπορούσαν με τίποτα να συναγωνιστούν (π.χ. Ray Davies/Kinks). Παρέμειναν έτσι στο είδος που εισήγαγαν στα 1966 και που δεν έπαιζε κανείς άλλος. Θα μπορούσα να πω ότι ήταν οι Sex Pistols των 60’s. Σε γενικές γραμμές, οι Troggs ήταν μία 'minor' μπάντα αλλά δεν θα σπαταλούσα το χρόνο μου για να κάτσω να γράψω για μία 'minor' μπάντα αν δεν είχαν ένα ενδιαφέρον έστω και αν αυτό το ενδιαφέρον είναι μόνο ιστορικό. Είναι όμως μόνο ιστορικό; Μπάντες όπως οι Sex Pistols, οι Ramones ή οι AC/DC τους οφείλουν πολλά. Πέρα απ΄αυτό, οι Troggs κατέχουν ένα ρεκόρ που δεν κατέχει κανείς άλλος. Ένα ρεκόρ …παράδοξο. Διαλύθηκαν στα 1967 και έκαναν τον καλύτερό τους δίσκο στα …1968. (!!!)

*** Lineup:

* Reg Presley (Reginald Maurice Ball, 12 Ιουνίου 1941, Andover, Hampshire - Φωνή),
* Chris Britton (Charles Christopher Britton, 21 Ιανουαρίου 1945, Watford, Hertfordshire – Κιθάρα),
* Pete Staples (Peter Lawrence Staples, 3 Μαΐου 1944, Andover, Hampshire – Μπάσο) 
* Ronnie Bond (Ronald James Bullis, 4 Μαΐου 1940, Andover, Hampshire - 13 Νοεμβρίου 1992, Winchester, Hampshire – Τύμπανα).

Υπήρξαν πολλές αλλαγές στη σύνθεσή τους μέσα στα χρόνια με μόνο τους Presley & Britton να παραμένουν αναντικατάστατοι. Πέρα από τον θάνατο του Ronnie Bond στα 1992, δεν γνωρίζω τι απέγιναν οι άλλοι, όπως δεν γνωρίζω τι απέγιναν και οι αντικαταστάτες τους. Υπάρχουν φήμες που λένε ότι κάπου βρίσκονται και παίζουν ακόμα. Δεν το ξέρω, αλλά αφού τα αφεντικά (οι Stones δηλαδή) παίζουν ακόμα, γιατί να μην παίζουν και οι Troggs?

*** Δισκογραφία (Λίστα):

• From Nowhere  (1966)
• Wild Thing (1966)
• Trogglodynamite (1966)
• Cellophane (1967)
• Love is All Around (1968)
• Mixed Bag (1968)
• Athens Andover (1992)

*** Albums:

** From Nowhere (1966)

* Tracks: 1) Wild Thing, 2) The Kitty Cat Song, 3) Ride Your Pony, 4) Hi Hi Hazel, 5) I Just Sing, 6) Evil, 7) Our Love Will Still Be There, 8) Louie Louie, 9) Jingle Jangle, 10) When I'm With You, 11) From Home, 12) Jaguar And Thunderbird, 13) I Can Only Give You Everything.

Ο Reginald Maurice Ball αλλάζει το όνομά του σε Reg Presley (για τον ίδιο λόγο που αργότερα ο Declan Patrick MacManus αλλάζει το δικό του όνομα σε Elvis Costello)  και ντεμπουτάρει με τους Troggs έτσι όπως το λέει και ο τίτλος: From Nowhere. Έρχεται λοιπόν "Από το Πουθενά" και ντεμπουτάρει χωρίς καμία επαγγελματική προσέγγιση στον ήχο της μπάντας του.

Αυτό για τους Troggs (αλλά και για τους ακροατές τους), δεν ήταν καθόλου πρόβλημα, γιατί εδώ που τα λέμε, ποιος χρειάζεται επαγγελματική ηχητική προσέγγιση όταν ο δίσκος ανοίγει με το 'Wild Thing' και σε αφήνει άφωνο; Το πιο απλό τραγούδι όλων των εποχών, δομημένο σε τρία κλασικά ακόρντα, με ένα εκνευριστικά κολλημένο αργό τέμπο και με ένα πρωτόλειο σολάρισμα από ένα όργανο που δεν μάθαμε ποτέ τι είναι. Είναι θαύμα που ο  Hendrix το μεταμόρφωσε σε σώου στο φεστιβάλ του Monterey, αλλά τι περισσότερο μπορούσαν να κάνουν οι Τρωγλοδύτες στα 1966;

Στο 'Ride Your Pony' το μπάσο παίζει δύο νότες όλες κι όλες (ε αφού η μπάντα έπαιζε συνήθως ….τρεις!!!) και στο 'I Just Sing', ο Reg προσπαθεί να μιμηθεί το τραγούδισμα του αφεντικού (του Mick Jagger δηλαδή), αλλά….άστο Reg…άστο! 

Δεν ήταν βέβαια δυνατό για μία μπάντα της British Invasion να μη συμπεριλάβει και τη διασκευή του 'Louie Louie' και οι Τρωγλοδύτες εδώ, παραδίδουν μία από τις καλύτερες διασκευές της εποχής.

Το δεύτερο καλύτερο τραγούδι του δίσκου είναι το 'From Home' με ένα καταπληκτικό σολάρισμα που σε κάνει να αναρωτιέσαι: Μα είναι οι Troggs αυτοί που παίζουν; Μάθανε κι’ άλλες νότες;

Το 'Kitty Cat Song' είναι ένα ανόητο τραγουδάκι που δεν πάει στους Troggs, το 'Hi Hi Hazel' έχει στοιχεία country, αλλά δεν πάει πουθενά, το 'Our Love Will Still Be There' μιμείται τους Beatles και το 'Jingle Jangle' σε στέλνει στον Dylan και στο Mr. Tambourine Man.

To album κλείνει σε high level με το 'Jaguar And Thunderbird' του Chuck Berry και το 'I Can Only Give You Everything', που ηχεί σαν προσχέδιο για τους Slade της δεκαετίας του 70.

* Σχόλιο: Καλό album, αλλά με το μειονέκτημα της λάθος εποχής. Οι 'Troggs' σαν "άνθρωποι των σπηλαίων", δεν νοιάζονταν για την εξέλιξη και την πρόοδο. Έπρεπε να είναι άγριοι, επιθετικοί, κτηνώδεις και ήταν όντως έτσι. Κυκλοφόρησαν ένα βαρύ album για τα δεδομένα του 1966, που ήταν όμως light για τους ίδιους.

** Trogglodynamite (1967)

* Tracks: 1) Last Summer, 2) Meet Jacqueline, 3) Oh No, 4) It's Too Late, 5) No. 10 Downing Street, 6) Mona, 7) I Want You To Come Into My Life, 8) Let Me Tell You Babe, 9) Little Queenie, 10) Cousin Jane, 11) You Can't Beat It, 12) Baby Come Closer, 13) It's Over.

Θα ήταν Τρωγλοδυναμίτης εάν είχε κυκλοφορήσει πριν από το From Nowhere. Εννοώ δηλαδή ότι θα έπρεπε αυτά τα δύο πρώτα τους albums να έχουν ανταλλάξει τίτλους. Υποτίθεται ότι στην καλή εντύπωση του πρώτου album θα είχαμε στο δεύτερο ένα "συν", αλλά εδώ δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Κανένα κομμάτι δεν αγγίζει έστω και στο ελάχιστο ούτε το 'Wild Thing' αλλά ούτε και το 'From Home'. Εδώ έχουμε κομμάτια soft, μπαλάντες και Pop μονοτονίες κάτω από έναν απατηλό τίτλο. Τρωγλοδυναμίτης; Με τίποτα. Μας κοροϊδέψατε κύριοι!! Μας κοροϊδέψατε διότι τη βάση την έχουμε. Έχουμε τους Beatles, τους Rolling Stones, τους Kinks (που δεν παίζουν μόνο τρία ακόρντα οκ?) από κει και πέρα ψάχνουμε για κάτι διαφορετικό σαν κι αυτό που μας δώσατε όταν ήρθατε "Από το Πουθενά".

Ο Larry Page που ήταν μάνατζερ των Kinks, γράφει εδώ το 'No. 10 Downing Street' και μιμείται στιχουργικά τον Ray Davies.

Στα 'Meet Jacqueline' & 'Mona' μιμούνται τον Bo Diddley και ευτυχώς που ο Reg σώζει το album από την ολοκληρωτική καταστροφή με τέσσερα δικά του τραγούδια.

Το 'I Want You To Come Into My Life' δανείζεται τις φωνητικές αρμονίες από το 'Land Of A Thousand Dances' αλλά είναι καλό, όπως είναι καλό και το 'You Can't Beat It' για το οποίο θα ένοιωθαν περήφανοι οι Pretty Things αν το είχαν γράψει οι ίδιοι.

Αυτά τα δύο τραγούδια μαζί με το 'It's Over' είναι δομημένα κατά τη συνήθεια των Troggs στο γνωστό riff των τριών ακόρντων και το μόνο που ξεχωρίζει από τα κομμάτια του Reg, είναι το 'Last Summer' που ανοίγει το album και είναι ευφυέστατο. Αν βάλεις δίπλα του και το 'Little Queenie' που περιέχει ένα καταπληκτικό garage κιθαριστικό σολάρισμα, σε κάνει να απορείς και να αναρωτιέσαι αν είναι όντως οι Τρωγλοδύτες που παίζουν.

Μα αν μπορούν να κάνουν τέτοια πράγματα γιατί δεν το κάνουν πιο συχνά; Γιατί αρκούνται σε βαρετά, μονότονα και πρωτόλεια τραγουδομαστορέματα; Μήπως προσλάμβαναν sessions μουσικούς από καιρό σε καιρό και δεν μας το έλεγαν; Όπως και να έχει το πράγμα, οι Troggs έμειναν στην ιστορία επειδή στα 1967 λειτουργώντας με τη λογική του 1963 παρουσίασαν ένα garage και proto-punk Rock a la Stooges.

* Σχόλιο: Αυτό το album δεν είναι Τρωγλοδυναμίτης. Μάλλον για Τρωγλοδιαρροή πρόκειται. Καλύτερα να επιστρέψετε στη σπηλιά παιδιά μήπως και γράψετε κάτι αξιόλογο. Και εντάξει, δεν ζητάω πάλι ένα "Wild Thing" αλλά ένα "From Home" έστω;

** Cellophane (1967)

* Tracks: 1) Little Red Donkey, 2) Too Much Of A Good Thing, 3) Butterflies And Bees, 4) All Of The Time, 5) Seventeen, 6) Somewhere My Girl Is Waiting, 7) It's Showing, 8) Her Emotion, 9) When Will The Rain Come, 10) My Lady, 11) Come The Day, 12) Love Is All Around.

Και να λοιπόν που μετά το 'Wild Thing' κάνουν άλλο ένα σπουδαίο τραγούδι. Πρόκειται για το 'Little Red Donkey' που ανοίγει το Cellophane και βάζει τους Troggs ξανά στο παιχνίδι, αλλά μέχρι να το συνειδητοποιήσεις, έρχεται καπάκι και το "σκοτεινό" 'Too Much Of A Good Thing' και σε αφήνει άφωνο.

Το Cellophane λειτουργεί στη λογική του 1967 και μέσα στα πλαίσια που λειτουργούσαν οι Rolling Stones όταν έκαναν το σοφιστικέ Between The Buttons. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το Cellophane ανησύχησε τους Jagger & Co.

Δυστυχώς το υπόλοιπο υλικό δεν είναι άξιο λόγου. Το 'Butterflies And Bees' είναι το ντεμπούτο του κιθαρίστα Chris Britton σαν τραγουδοποιού, αλλά δεν πάει πουθενά. Ο Chris νόμιζε ότι αν προσθέσει ένα φλάουτο θα κάνει σώνει και καλά ψυχεδελικό τραγούδι στο κλίμα του flower-power.

Το 'Somewhere My Girl Is Waiting' είναι ελαφρώς καλύτερο παρ’ όλο που σου σπάει τα νεύρα με τη ληθαργική του ατμόσφαιρα.

Το 'Seventeen' δεν εντυπωσιάζει. Είναι ένα ρομαντικό τραγουδάκι με "προσεγμένους" στίχους. Δηλαδή ενώ ο Jagger λέει στα ίσια “Let’s spend the night together”, ο Reg λέει  'cuz just last week you were seventeen' πράγμα που σημαίνει ότι "αυτή τη βδομάδα είσαι ….18".

Το 'Her Emotion' ροκάρει αλλά αυτά τα na-na-na στα backing vocals είναι πολύ σπαστικά.

Το 'It's Showing' είναι μία επανάληψη του 'Butterflies And Bees' χωρίς την …..ψυχεδέλεια και το 'When Will The Rain Come' είναι κι αυτό ληθαργικό.

Φαίνεται όμως ότι κάπου μέσα στον λήθαργο ανοιγόκλεισαν τα μάτια τους και έφτιαξαν το 'Love Is All Around', που είναι μία όμορφη μπαλάντα, ξεχωρίζει από όλα αυτά τα τριτοκλασάτα τραγούδια και είναι οι Troggs που ξέρουμε. Έγινε μάλιστα τόσο μεγάλη επιτυχία ώστε να μνημονεύεται μέχρι σήμερα.

* Σχόλιο: Αν έχετε "θετικό" γούστο και δεν είστε προκατειλημμένοι, θα σας αρέσει. Θα αποζημιωθείτε με τα 'Little Red Donkey' & 'Love Is All Around'. Είναι οι γνωστοί Troggs με τα τρία ακόρντα, τις δύο νότες στο σολάρισμα της κιθάρας και τη μία στο μπάσο. Αν μπορούσε δηλαδή κανείς να δει την παρτιτούρα του μπασίστα, θα έβλεπε μόνο ….παύσεις!!!

** Mixed Bag (Το Καλύτερο, 1968)

* Tracks: 1) Surprise Surprise, 2) You Can Cry If You Want To, 3) Say Darlin', 4) Marbles And Some Gum, 5) Purple Shades, 6) Heads Or Tails, 7) Hip Hip Hooray, 8) Little Girl, 9) Maybe The Madman, 10) Off The Record, 11) We Waited For Someone, 12) There's Something About You.

Το Mixed Bag είναι το καλύτερο album των Troggs και είναι ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος. Ένα μιξάρισμα με τραγούδια από διαφορετικά είδη που θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν συλλογή. Περιέχει τραγούδια του ενός ακόρντου, των δύο αλλά και των τριών. Μέχρι εκεί φτάνουν τα παιδιά. Εντάξει δεν είμαστε απαιτητικοί. Το δεχόμαστε. Άλλωστε αυτή την ταυτότητα μας δώσατε και έτσι σας δεχτήκαμε στην παρέα μας. Αλλά μην θεωρείτε ότι θα κάνετε ψυχεδέλεια επειδή βάλατε ένα φλάουτο στην ενορχήστρωση. Αυτό βέβαια πάει για τον Britton και το 'Butterflies And Bees', ο οποίος όμως Britton, καταθέτει εδώ τρία εξαιρετικά Rock τραγούδια.

Το 'Say Darlin' είναι πρωτοκλασάτο και περιέχει σεξουαλικά υπονοούμενα (κάτι που ο Jagger κάνει πάρα πολύ καλά), το 'Heads Or Tails' κλίνει ελαφρά την έμπνευσή του προς το 'Louie Louie' και το 'Maybe The Madman' ηχεί σαν Yardbirds της περιόδου του Jeff Beck. Μπράβο Chris.

Από την άλλη μεριά, ο Reg εναποθέτει την προσοχή του στις μπαλάντες. Το 'Surprise Surprise' πάει προς Rolling Stones μεριά, αλλά έχει υπέροχο ήχο ειδικά στα μέρη του πιάνου που βέβαια δεν τα παίζει ο Nicky Hopkins, αλλά κάποιος που οπωσδήποτε έχει επηρεασθεί από το παίξιμο του έκτου Rolling Stone.

Το 'Marbles And Some Gum' είναι νοσταλγικό και το 'You Can Cry If You Want To' είναι πολύ καλό αν και θα μπορούσαν να το είχαν κάνει οι Rolling Stones στα 1964. Το λέω αυτό επειδή το 'You Can Cry If You Want To' μοιάζει μουσικά πολύ με το 'You Better Move On', που έκαναν οι Jagger & Co στα 1964.

Το 'Little Girl' κόπηκε από τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις του BBC επειδή αναφέρεται στη γέννηση ενός παιδιού που ήταν καρπός ενός παράνομου έρωτα. Ο Reg πάντως, είναι συνεπής στις στιχουργικές του καταθέσεις. Αφού δηλώνει ότι 'love is all around' και ότι "αυτή τη βδομάδα είσαι 18", το ότι θα υπάρξουν νεογέννητα παιδιά είναι η φυσική των πραγμάτων ακολουθία.

Το 'We Waited For Someone', μας προσφέρει ένα ηχητικό ταξίδι προς την ανατολή και το 'There's Something About You' που κλείνει, μας συστήνει για συνθέτη τον ντραμίστα Ronnie Bond αλλά…..όχι….δεν……μπα….άσε….μα τι λες τώρα;

* Σχόλιο: Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για ένα καλό album. Θα μπορούσε να είναι μία συλλογή, αλλά οι εταιρίες σκέπτονται πονηρά και αυτό θα το δείτε στην πρόταση που ακολουθεί.

** Athens Andover (Super Comeback, 1992)

* Tracks: 1) Crazy Annie, 2) Together, 3) Tuned into Love, 4) Déjà Vu, 5) Nowhere Road, 6) Dustbowl, 7) I'm in Control, 8) Don't You Know, 9) What's Your Game, 10) Suspicious, 11) Hot Stuff .

Το Athens Andover είναι αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ Troggs & R.E.M. και είναι καταπληκτικό. Ο τίτλος παραπέμπει στις πόλεις από όπου οι μπάντες προέρχονται. Andover, Hampshire της Αγγλίας για τους Troggs και Athens, Georgia των ΗΠΑ για τους R.E.M.

Οι ηχογραφήσεις έγιναν στην Αθήνα της Georgia στο στούντιο του John Keane και κράτησαν μία εβδομάδα. Από τους R.E.M. έλαβαν μέρος οι Bill Berry, Mike Mills & Peter Buck. Ο τραγουδιστής  Michael Stipe αποχώρησε διακριτικά, αφήνοντας τα φωνητικά στον Reg Presley.

Εδώ βέβαια τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Εδώ ξεχνάμε τα τρία ακόρντα και τη μία νότα του μπάσου. Εδώ εκτός από τα βασικά όργανα των Troggs (κιθάρα, μπάσο, τύμπανα) έχουμε περισσότερα όργανα. Έχουμε έξτρα κρουστά, έξτρα μπασίστα και έξτρα κιθάρες. Από ακουστικές και ηλεκτρικές, μέχρι δωδεκάχορδες και slide. Έχουμε ακορντεόν και μαντολίνα και έχουμε και φωνητικά.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Δεν θα ήταν δυνατόν να συμμετέχουν οι R.E.M. και το αποτέλεσμα να μην είναι άρτιο. Το μόνο κομμάτι που οι Reg & Chris δεν συμμετέχουν συνθετικά είναι το Nowhere Road, το οποίο ανήκει συνθετικά στους R.E.M.

Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω; Αυτό το album δεν περιγράφεται. Μόνο ακούγεται. Το ακούς και μετά κάθεσαι και σκέφτεσαι: Μπορούσαν οι Troggs να κάνουν τέτοια διαμάντια και δεν το έκαναν; Μήπως δεν είχαν τα μέσα; Πώς γίνεται η φωνή του Reg να γεμίζει τώρα όλο το δωμάτιο; Μήπως όντως δεν είχαν τότε οι Troggs τα μέσα;

Ανατρέπω αυτό το σκεπτικό γιατί δεν μπορώ να ξέρω τι θα έκανε ο Chris μόνος του με τις κιθάρες αν δεν είχε τους έξτρα κιθαρίστες Peter Lukas, Peter Buck, Peter Holsapple, John Keane & Daniel Boone να τον βοηθήσουν, όπως δεν ξέρω τι θα έκανε ο μπασίστας της μιας νότας χωρίς τη βοήθεια του Mike Mills, αλλά το επαναφέρω όταν αναλογίζομαι μία εντυπωσιακή δήλωση του Chris Britton: "Εγώ τότε είχα μία κιθάρα για να παίζω και ο Peter Buck με έβαλε σε ένα δωμάτιο με 65 κιθάρες και μου είπε να διαλέγω ανάλογα με το τραγούδι όποια θέλω για να έχω τον ανάλογο ήχο".

* Σχόλιο: Το αποτέλεσμα του Athens Andover μας δείχνει πώς θα έπρεπε να έχουν εξελιχθεί ηχητικά οι Troggs. Δεν θα είναι υπερβολή να πω ότι οι δύο μπάντες ταίριαξαν τόσο θαυμάσια στον ήχο, που μοιάζει να είναι R.E.M. των 90’s με προσθήκη Troggs των 60’s  ή Troggs των 90’s με προσθήκη R.E.M. των 60’s. Ένα και το αυτό!

*** Πρόταση:

Έλεγα λοιπόν ότι οι εταιρίες σκέπτονται πονηρά, ακριβώς επειδή έκαναν το εξής: Έβαλαν το Mixed Bag μαζί με το Cellophane και το From Nowhere μαζί με το Trogglodynamite σε 2 cd packs. Έτσι ο πιθανός αγοραστής που θέλει ας πούμε το "Wild Thing" από το From Nowhere θα πάρει αναγκαστικά και τον Τρωγλοδυναμίτη, ενώ ένας άλλος που θέλει το "Love Is All Around" από το Cellophane, θα υποχρεωθεί να αγοράσει και το Mixed Bag.

Η δική μου πρόταση έχει τρεις συλλογισμούς:

1. Αντικειμενικά, το cd pack Mixed Bag/Cellophane είναι καλύτερο από το From Nowhere/Trogglodynamite.

2. Τα albums των Troggs δεν είναι πολλά. Τέσσερα είναι όλα κι όλα. Οπότε δεν υπάρχει λόγος να σπάτε το κεφάλι σας. Τα παίρνετε και τα τέσσερα και …ησυχάζετε!!!

3. Άσχετα από το τι θα κάνετε με τις δύο παραπάνω επιλογές, φροντίστε να αποκτήσετε οπωσδήποτε το Athens Andover. Είναι διαμάντι!!!

*** Βιβλιογραφία:

1: Encyclopedia of Rock & Roll (Rolling Stone)

2: Illustrated Encyclopedia of Rock (Salamander)

3: Classic Rock And Pop Album Rev and Updat (G. Starostin)

4: Encyclopedia of Pop, Rock and Soul (Irwin Stambler)

*** Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση…