Mountain - Nantucket Sleighride

Από τότε που ανακάλυψα τους Mountain, σχεδόν από τα 80ς, ξεχώρισα αμέσως αυτό το τραγούδι για τη μελωδικότητά του και τη σπάνια ευαισθησία που αποπνέει. Έτσι, δεν άργησε να γίνει το πιο αγαπημένο μου τραγούδι των Mountain και ένα από τα πιο αγαπημένα μου ροκ τραγούδια. Τόσα χρόνια το άκουγα χωρίς, όμως, να γνωρίζω ποιο θέμα πραγματεύονται οι στίχοι του. Πριν μερικούς μήνες, όμως, εκεί που "σερφάριζα" στο YouTube, ψάχνοντας βίντεο σχετικά με αυτό το τραγούδι, έπεσα σε ένα βίντεο, δίπλα από το οποίο αυτός που το ανέβασε διηγείται - φυσικά στην Αγγλική γλώσσα - την ιστορία αυτού του τραγουδιού, την οποία διάβασα και ... πραγματικά εντυπωσιάστηκα [παρόλο που τα Αγγλικά μου είναι ελλιπέστατα] !!! Θα είναι χαρά μου να μοιραστώ την ιστορία συτού του τραγουδιού μαζί σας ....

Οι Mountain θεωρούνται πρωτεργάτες του χαρντ ροκ ιδιώματος. Δημιουργήθηκαν περί το 1969 στο Bronx και αποτελούνταν από τους :

Leslie West : Πληθωρικός και πολύ καλός μάστορας της ηλεκτρικής κιθάρας, που ξεκίνησε από τα μισά των 60ς ως κιθαρίστας του συγκροτήματος Vagrants. Mάλιστα, επειδή ήταν αρκούντως ογκώδης σαν ... mountain πήρε από αυτόν το όνομα της μπάντας !!! Επηρέασε πολλούς "ηλεκτρικούς" κιθαρίστες με το ανυπέρβλητο παίξιμό του, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που υποστηρίζουν - μάλλον όχι άδικα - ότι "αν θέλεις να γίνεις καλός κιθαρίστας πρέπει οπωσδήποτε να μελετήσεις το παίξιμο του Leslie West".

Felix Pappalardi : Ο δυναμικός και συνάμα υπερ - ευαίσθητος μπασίστας, που διακρινόταν για το ιδιοφυές και ευρηματικό παίξιμό του. Ήταν, επίσης, και παραγωγός στη δισκάρα των Cream "Disraeli Gears". Μάλιστα, η υπέροχη μπαλάντα "World Of Pain", που περιέχεται στον εν λόγω δίσκο, είναι δική του σύνθεση. Για την ιστορία, ο Φέλιξ δολοφονήθηκε τον Απρίλιο του 1983 από τη σύζυγό του Gail Collins λόγω ζηλοτυπίας και, συγκεκριμένα, επειδή η Gail τον έκανε "τσακωτό" μέ άλλη γυναίκα.

Corky Laing : Ο επίσης δυναμικός ντράμερ [το παίξιμό του θυμίζει αρκετά τον Keith Moon των Who]. Αυτόε και ο Λέσλι συνεχίζουν μέχρι σήμερα να δίνουν συναυλίες - πλημμυρισμένες ακόμα με πολλά γκάζια και νεύρο - υπό το όνομα Mountain.

Steve Knight : Αυτός έπαιζε πολύ όμορφο πιάνο και χάμμοντ και είναι ο πλέον αγαπημένος μου μουσικός από την μπάντα. Η συμβολή του στον ήχο των Mountain ήταν κάτι παραπάνω από ουσιαστική και σημαντική.

Οι Mountain μπορεί μεν να έχουν ... "ηχητική συγγένεια" με τους Cream και τους Jimi Hendrix Experience, αλλά στην ουσία διαμόρφωσαν ουστιαστικά ένα δικό τους, προσωπικό στυλ ροκ παιξίματος. Επιπλέον, υπήρξαν από τους πρωτεργάτες του χαρντ ροκ / χέβι ροκ ιδιώματος, ανοίγοντας δρόμο - μαζί με άλλες μπάντες φυσικά - για τον ήχο των 70ς, όπως αυτός διαμορφώθηκε από Led Zeppelin, Deep Purple και Black Sabbath. Η επιτυχία ήρθε για τους Mountain το 1969, δηλαδή λίγο μετά την ίδρυσή τους, οπότε και έπαιξαν στο Woodstock. Στην ταινία "Woodstock" του Μάρτιν Σκορσέζε - στην οποία κινηματογραφήθηκε μεγάλο μέρος εκείνου του 3ήμερου στο Woodstock που ... άλλαξε τα πάντα - μπορεί κανείς να απολαύσει και την εμφάνιση των Mountain εκεί, όπου έπαιξαν καταπληκτικά.

Μέχρι τα μισά των 70ς, οπότε και οι Mountain ουσιαστικά διαλύθηκαν, το - κατ' εμέ σημαντικότατο - ροκ έργο που άφησαν ήταν "δυσυπόστατο" : Από τη μια χαρντ ροκ τραγούδια, εμπνευσμένα από το μπλουζ και την σόουλ, πλημμυρισμένα από τα "αγριεμένα" ριφς, τα ακόρντα και τη βραχνή φωνή του Λέσλι, κι από την άλλη τρυφερές ροκ μπαλάντες, όπου κυριαρχούσε το χάμμοντ του Knight, στις οποίες παρεμβάλλονταν τα εξαίσια γυρίσματα του μπάσου του Φέλιξ και πολύ μελωδικά σόλο από τον Λέσλι. Στη δεύτερη κατηγορία - υπερευαίσθητη μελωδική ροκ μπαλάντα - ανήκει και το τραγούδι στο οποίο αναφέρομαι, το οποίο περιέχεται στον ομώνυμο δίσκο "Nantucket Sleighride" του 1971. Το τραγούδι αυτό είναι ένα αργόσυρτο "ταξιδιάρικο" ροκ άσμα ["σλόου ροκ"], όπου κυριαρχεί ο ήχος του χάμμοντ και η φωνή του Λέσλι, η οποία ακούγεται πιο τρυφερή από ποτέ. Σε κάποια σημεία του το τραγούδι αποκτά κάποιες "επικές αποχρώσεις", ενώ σε κάποιο άλλο σημείο του [συγκεκριμένα, πριν το τρίτο κουπλέ], εμφανίζεται εντελώς "απρόβλεπτα" ένα αρκούντως μελωδικό κιθαριστικό ριφάκι του Λέσλι, το οποίο ... στην κυριολεξία απογειώνει το τραγούδι και "το στέλνει αλλού" !!!! Οι στίχοι του τραγουδιού έχουν ως εξής :

NANTUCKET SLEIGHRIDE [dedicated to Owen Coffin]

Goodbye little Robin - Marie

don't try followin' me

don't cry little Robin - Marie

'cause you know I'm comin' soon.

My ship's leavin' on a three year tour

the next tide will take us from shore

windlaced gather in sail and spray

on a search for the mighty sperm whale.

Fly your willow branches wrap your body down my soul

lay down your reeds and drums on my soft sheets

there are years behind us reachin' to the place that hearts are beating

and I Know you're the last true love I've ever meet.

Starbuck's sharpening his harpoon

the black man's playin's tune

and old salt's sleepin' his watch away

he'll drunk again before noon.

Three years sailin' on bounded knee

no found whales in the sea

don't cry little Robin - Marie

'cause we'll be in sight of land soon.

Οι Μountain συνήθιζαν να αντλούν τη θεματολογία των τραγουδιών τους από αμερικάνικες ιστορίες [βλ. επίσης τα τραγούδια τους For Yasgur's Farm, το οποίο αναφέρεται στη στη συναυλία του Woodstock, η οποια εδόθη στη φάρμα του κτηματία Yasgur, Mississippi Queen, Theme For An Imaginary Westearn, The Animal Trainer And The Toad κλπ κλπ]. Κι αυτές τις ιστορίες τις διηγούνταν με λιτό, άμεσο τρόπο, όπως, δηλαδή, κάνουν οι γνήσιοι λαϊκοί μουσικοί και τραγουδοποιοί [κι αυτός είναι ο λόγος που περιπτώσεις όπως τους Mountain, τους Free, τον Rory Galagher κλπ τους "εντάσσω" στην ίδια κατηγορία με τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη, τον Μητσάκη και γενικά τους παλιούς μας ρεμπέτες !!!].

Έτσι ακριβώς συνέβη και με το Nantucket Sleighride : Το έγραψαν για τους φαλαινοθήρες του 18ου αιώνα και, συγκεκριμένα, για τον Owen Coffin, ο οποίος ήταν ναύτης σε φαλαινοθηρικό εκείνη την εποχή. Το τραγούδι περιγράφει τη σκηνή όπου ο πολύ νέος Owen αποχαιρετά την αγαπημένη του πριν ξεκινήσει για ένα μακρύ ταξίδι με το φαλαινοθηρικό "Essex" το έτος 1819 προς ανεύρεση φαλαινών. Όμως .... δεν ήταν γραφτό ο μικρός Owen να ξαναγυρίσει στην αγκαλιά της αγαπημένης του ....

Τα αμερικανικά φαλαινοθηρικά του 18ου αιώνα πήγαιναν για κυνήγι φάλαινας στο νησί Nantucket, το οποίο βρίσκεται στη Μασσαχουσσέτη της Βορείου Αμερικής. Αυτός είναι, εξάλλου, ο λόγος που τόσο η σημαία, όσο και η επίσημη σφραγίδα αυτού του νησιού έχουν για έμβλημα μία φάλαινα. "Nantucket Sleighride" ονομαζόταν η διαδικασία που ακολουθούσε μετά το καμάκωμα της φάλαινας. Συγκεκριμένα : Όταν το φαλαινοθηρικό έφτανε στο Nantucket, την εποχή που ζευγάρωναν οι φάλαινες, αποβίβαζε βάρκες οι οποίες, αθόρυβα, πλησίαζαν τα άμοιρα κήτη. Κάποιος από τη βάρκα έριχνε καμάκι στη ράχη της φάλαινας και στη συνέχεια οι ναύτες από τις υπόλοιπες βάρκες έδεναν σχοινιά πάνω από το καμάκι. Μετά το καμάκωμα της φάλαινας, άρχιζε η διαδικασία του Nantucket Sleighride, η οποία ήταν η πιο δύσκολη και επικίνδυνη : Όλες μαζί οι βάρκες, με τα κουπιά, έσερναν προς το φαλαινοθηρικό το άμοιρο κήτος, το οποίο πάλευε να σωθεί .....

Κτηνωδία, έτσι ???? Κι όμως ... η φύση εκδικείται όσους επιχειρούν να τα βάλουν μαζί της. Έτσι, ένα χτύπημα της ουράς του πληγωμένου / καμακωμένου κήτους βούλιαξε το Essex, με αποτέλεσμα οι ναύτες του να ναυαγήσουν και να περιφέρονται επί πολλές μέρες με τις βάρκες στα - ακατοίκητα τότε - νησιά της Βορείου Αμερικής. Πολλοί από αυτούς πέθαναν. Σε μία από αυτές τις βάρκες, όπου βρισκόντουσαν ο Owen Coffin με τον πλοίαρχο του Essex ονόματι Pollard, που ήταν θείος του, αποφάσισαν οι επιβαίνοντες να ... στραφούν στον κανιβαλισμό, καθόσον δεν έβρισκαν τίποτα να φάνε !!! Συγκεκριμένα, "ρίξανε κλήρο για να δούνε ποιος θα φαγωθεί" προκειμένου να σωθούν οι υπόλοιποι. Και ο κλήρος έπεσε στον Owen [επίσης, ρίξανε κλήρο και για το ποιος θα θανατώσει τον Owen]. Όσο κι αν ο θείος το Owen κάπταιν - Pollard προσπάθησε να αποτρέψει τη θανάτωση του ανιψιού του, δεν τα κατάφερε. Ο Owen ήταν αποφασισμένος να θυσιασθεί για να σωθούν οι υπόλοιποι. Όπερ και εγένετο : Ο Owen Coffin θανατώθηκε και οι υπόλοιποι που επέβαιναν στη βάρκα έφαγαν το πτώμα του, έμειναν ζωντανοί και κατάφεραν και βγήκαν στη στεριά. Πάντως, ο θείος του Owen αρνήθηκε να φάει τον ανιψιό του ...

Και .... να πώς φτάσαμε σήμερα, στον 21ο αιώνα : Τα δύστυχα τα θαλάσσια κήτη κοντεύουν να εξαφανισθούν από τις θάλασσές μας. Κι εκεί που τους προηγούμενους αιώνες οι φάλαινες είχαν υποστεί ανελέητο κυνήγι, τώρα ... φθάσαμε στο άλλο άκρο : να γίνεται εκστρατεία για τη διάσωσή τους !!!!

Τέλος, να σημειώσω ότι στο βίντεο του YouTube, όπου βρήκα το τραγούδι που παρουσίασα και την ιστορία του, παρουσιάζονται παλιοί πίνακες και παλιές γκραβούρες που απεικονίζουν τα φαλαινοθηρικά του 18ου αιώνα τη στιγμή που πρικυκλώνουν κάποια φάλαινα, τις βάρκες με τους φαλαινοθήρες τη στιγμή που πλησιάζουν την ανύποπτη δύστυχη φάλαινα [και, φυσικά, κάποιος από τη βάρκα είναι έτοιμος να μπήξει το μακρύ καμάκι στη ράχη του άμοιρου κήτους], κλπ κλπ. Πραγματικά, πολύ ενδιαφέρον ...

Υ.Γ. Το κείμενο αυτό το δημοσίευσα και στο φόρουμ, και, συγκεκριμένα, στο τόπικ "πώς γράφτηκαν". Όμως, διάβασα σε κάποια ποστ τις προτροπές του Jorge "να δημοσιεύουμε τις ιστορίες των τραγουδιών αυτού του τόπικ στο e - περιοδικό επειδή έχουν ενδιαφέρον", όπως και την επισήμανσή του ότι "το e - περιοδικό έχει ανάγκη από υλικό αυτήν την περίοδο". Έτσι, πήρα το θάρρος  να δημοσιεύσω το κείμενό μου και εδώ. Πάντως, το κείμενο του φόρουμ το εμπλούτισα με περισσότερα στοιχεία και πληροφορίες ...