Στον Αστρομουσικό

Γράφει ο Astron
24 άρθρα στο MusicHeaven

Σκοτεινές θάλασσες, νύχτες απέραντες, ψηφιδωτά από χίλιους ουρανούς. Καράβι που βάλθηκε να σχίσει τα ουράνια πέλαγα. Για πού τραβάς ω καπετάνιε των αιώνων, με την πυξίδα που δείχνει πέρα απ’ τη γη μέχρι το τέλος του νου σου; Πού ταξιδεύεις με τις ατσάλινες μπότες που πατούν στην άβυσσο και σου δίνουν μάταιο στήριγμα;

¶λλοτε ο νους σου ταξίδευε στα επίγεια, στα ανθρώπινα. Λυπόσουν για τις καθημερινές σκοτούρες, τους μικρούς γρίφους που βάζει εδώ η ζωή, και αναρωτιόσουν μονάχα για την επόμενη μέρα. Έτσι όπως κάνουν όλοι: Πάνω σε μια κεφαλή καρφίτσας να ψάχνουν και να μοιράζουν οικόπεδα.
Μα όλα αυτά σου φάνηκαν μικρά και δεν τα άντεξες. Κι έκανες την πιο απλή μα και πιο ονειρεμένη κίνηση, την πιο ανθρώπινη μα και πιο θεϊκή: μια νύχτα έστρεψες το βλέμμα σου στον ουρανό. Και είδες την αλήθεια καπετάνιε! Χάθηκες στην θάλασσα του σύμπαντος και γίνηκες ένα με αυτό.
Με το καράβι σου αρχίνησες τα ταξίδια σου μέσα στους αιώνες και το σύμπαν, πάντα με την πυξίδα να δείχνει πέρα απ’ τη γη, όσο βαθύτερα στο άγνωστο γινόταν. Και στο χέρι σου ένα βιολί πάντα να παίζει τη μουσική της γνώσης, τη μουσική που για αιώνες συνθέτεις και μας χαρίζεις.

Εδώ σε φθονούσαν και σε φθονούν. Γιατί εσύ είσαι ταξιδευτής του σύμπαντος κι εκείνοι ακίνητοι, εφήμεροι βράχοι. Μα δεν τους λογάριασες ποτέ. Δεν έχουν σημασία τούτες οι παραφωνίες όταν ακούγεται η συμφωνία του σύμπαντος. Κάθε ατέλεια πνίγεται σε τούτη την αρμονία που χαρίζεις με το βιολί σου αστρομουσικέ του κόσμου. Γιατί εσύ μονάχα είδες τον κόσμο ως τέχνη κι ανακάλυψες την αλήθεια καπετάνιε μου, ανακάλυψες τις πιο ονειρεμένες μελωδίες. ¶λλοτε περνώντας δίπλα απ’ τα μαγεμένα δακτυλίδια του Κρόνου κι άλλοτε μελετώντας κηλίδες και σχηματισμούς παράξενους σε άγνωστους πλανήτες. Πρωτοπόρος εσύ της μεγαλύτερης ομορφιάς που μπορεί ν’ αντέξει η καρδιά του ανθρώπου, πρωτοπόρος της αλήθειας. Η Γη φάνηκε μικρή για να χωρέσει τον νου σου. Χρειάστηκαν πολλοί γαλαξίες για να εξαπλωθεί σε όλο της το μεγαλείο η φαντασία και το πνεύμα σου. Και με τα λόγια σου ταξιδεύεις και μας τους θνητούς -που ασθμαίνοντας προσπαθούμε να συλλάβουμε τα νοήματά σου- σε αποστάσεις ασύλληπτες, σε τόπους ονειρεμένους που η μικρή μας ύπαρξη ποτέ δεν θα γνωρίσει.

Ο κόσμος είναι άπειρος για την πεπερασμένη νόησή μας, άλλωστε η ίδια η μητέρα μας, η Γη, είναι τόσο ελάχιστη που ολόκληρη η ύπαρξή της δεν αλλάζει τίποτα στην ισορροπία του σύμπαντος. Εσύ το κατάλαβες νωρίς και μας έδειξες την πορεία προς τα άστρα: εκεί που βρίσκεται ο αληθινός κόσμος.
Μόνος συνθέτης εσύ, με μεράκι προσπαθείς να αποκωδικοποιήσεις την αρμονία του σύμπαντος και να την κάνεις νότες. Να την κάνεις μελωδία που θα γαληνέψει την ψυχή μας, να την κάνεις γνώση και να φτάσεις την ανθρώπινη νόηση στο ζενίθ.
Μα αναλογιζόμενος το μεγαλείο σου, ένα μεγάλο παράδοξο ξεπηδάει από μέσα μου: ο άνθρωπος, πλάσμα ατελές κι ασήμαντο μπροστά στο θαύμα του σύμπαντος, πώς δύναται να συλλάβει τούτα τα νοήματα; Αναπάντητο μυστήριο που μονάχα εσύ θα το λύσεις στους αιώνες του μέλλοντος που σου ανήκουν.


Συχνά όταν πνίγεται η καρδιά μου, όταν θέλω να λευτερωθώ απ’ τις στενοχώριες μου, όταν τα προβλήματα του μικρού «εδώ» έχουν γίνει μεγάλα σαν θηρία στον νου μου, στρέφομαι σε σένα Αστρομουσικέ και σε ψάχνω ανάμεσα στους αστερισμούς και τους κομήτες του νυχτερινού ουρανού για να θυμηθώ την αλήθεια:
Όλα εδώ είναι εφήμερα και μικρά. Όλα εκτός από σένα αιώνιε καπετάνιε της ανθρώπινης νόησης! Μόνο σε σένα βρίσκω παρηγοριά κι ελπίδα και μονάχα οι δικές σου μελωδίες με λυτρώνουν.

Γιατί για σένα το μόνο μυστήριο είναι ότι το σύμπαν είναι κατανοητό.
Και απλόχερα θα χαρίζεις τις μελωδίες της γνώσης σου, αποκρινόμενος πάντα, -και πάντα σοφά: «Kι όμως γυρίζει».