Οι Ιστορικές Μπάντες: Pink Floyd

Pink Floyd
Ίδρυση: 1965, Λονδίνο

(Υπάρχουν πολλά περισσότερα πίσω από τη “Σκοτεινή Πλευρά” του “Τοίχου”).

Οι Pink Floyd, είναι ένα αίνιγμα για την κουλτούρα και την ιστορία του κλασσικού Rock και είναι μία από τις πιο σπουδαίες μπάντες των τελευταίων 30 χρόνων. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να διαφωνεί σ’ αυτό.

Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει ακούσει το “Dark Side of the Moon”, το “Wall”, ή το “Wish You Were Here” και να μην τους έχει τοποθετήσει σε υψηλό επίπεδο. Και κομμάτια από αυτά τα συγκεκριμένα άλμπουμς, είναι από τα πιο πολυπαιγμένα στο ραδιόφωνο. Αυτό μπορεί να είναι πολύ όμορφο, αλλά μπορεί και να μην είναι. Σε αντίθεση όμως με την τεράστια επιτυχία τους και το τεράστιο έργο που έχουν προσφέρει, λίγοι άνθρωποι τους “γνωρίζουν”. Αν σταματήσετε κάποιον στο δρόμο και του ζητήσετε να σας ονομάσει τίτλους από άλμπουμς των Floyd, είμαι σίγουρος ότι οι 99 στους 100, θα σας πουν τo “Dark Side of the Moon”, το “Wall”, ή ίσως και το “Wish You Were Here”. Το θεωρώ άδικο να συμβαίνει αυτό. Οι Pink Floyd, δεν είναι μόνο αυτά τα τρία άλμπουμς.

Ναι σύμφωνοι. Το “Money” είναι ένα υπέροχο τραγούδι. Όπως επίσης το “Comfortably Numb” και το “Another Brick in the Wall”. Αλλά οι Floyd δεν είναι μόνο αυτά. Πού είναι το “Astronomy Domine” ή το “Cymbaline”? Πού είναι το “San Tropez”, το “Pillow of Wings”, το “Time”, το “One of These Days” ή το περίφημο “Echoes?

H λίστα των Rock Albums, του περιοδικού “Rolling Stone”, δίνει από 5 αστέρια στα “Dark Side of the Moon” και “Wish You Were Here”, στο “Wall”, δίνει 4 και στα υπόλοιπα δίνει 2 ή 3. Αυτό σημαίνει ότι η πλειονότητα, δέχεται ότι “γνωρίζει” το γκρουπ από αυτά τα 3 άλμπουμς. Ακόμα σημαίνει ότι το σύστημα αξιολόγησης χωλαίνει. Πώς είναι δυνατόν να αγνοούνται καταθέσεις όπως τα “Piper at the Gates of Dawn”, “Ummagumma”, “Atom Heart Mother”, “Meddle”, “Obscured by Clouds”? Πώς είναι δυνατόν να αγνοείται το περίφημο και κορυφαίο “Animals”?

Δεν διαφωνώ με την αγάπη προς το γκρουπ. Διαφωνώ με την αιτία.

Οι Pink Floyd δεν ήταν ΤΟ αγαπημένο μου γκρουπ. Ήταν όμως, ΑΠΟ τα αγαπημένα μου. Πρόκειται βέβαια –όπως είπα και πριν- για μία από τις πιο αξιοσημείωτες μπάντες στην ιστορία, παρ’ όλο που δεν είχαν την μουσικότητα που είχαν μπάντες όπως οι Yes, ή οι Who, την μελωδικότητα που είχαν οι Beatles, ή οι Moody Blues, τον “αέρα” που είχαν οι Rolling Stones, ή την πολυπλοκότητα στη σύνθεση που είχαν οι Jethro Tull. Θεωρητικά, δεν είχαν τίποτα. Απέδειξαν όμως, ότι αν μπορείς να “ριχτείς” και να “χαθείς” μέσα στον ήχο σου, μέσα σ’ αυτό που εσύ δημιουργείς, τότε ξεπερνάς την οποιαδήποτε “αδυναμία” και μπορείς όχι μόνο να επιπλεύσεις, αλλά και να ανταγωνιστείς επάξια τους συναγωνιστές σου, αλλιώς θα βρεθείς προ του τέλους.

Ας τους δούμε έναν-έναν:

-Syd Barrett:
Υπέροχος τραγουδοποιός και μανιακός με την δημιουργία ήχων από το κάθε αντικείμενο που έβρισκε μπροστά του. Πρόλαβε να κάνει ένα αριστούργημα πριν να “φύγει”. Ασφαλώς θα είχαν διαφορετική τύχη μαζί του. Καλύτερη ή χειρότερη, δεν μπορεί κανείς να το πει. Διαφορετική όμως ναι.

-Roger Waters:
Ειδικός στα εφφέ και με το χάρισμα να γράφει εξαιρετικούς στίχους. Δεν ήταν όμως μελωδός.

-Dave Gilmour: Καλή φωνή και με ένα στυλ στο παίξιμο της κιθάρας, που δημιούργησε ο ίδιος. Δεν έγινε ποτέ του Jimmy Page και όσο για τις ικανότητές του στην τραγουδοποιία …….ας το αφήσουμε!!!

-Rick Wright:
Εξαιρετικός στα πλήκτρα, με γλυκιά φωνή, αλλά την κατέστρεψε από την κοκαΐνη. Είχε την ικανότητα να γράφει πολύ όμορφα τραγούδια, αλλά σκόνταψε πάνω στον …….Roger Waters.

-Nick Mason:
Τα περισσότερα μέρη από τα τύμπανα που έπαιζε, ήταν ….λούπες. Ικανότητα στην τραγουδοποιία; Ανύπαρκτη.

Και όμως αυτό το σχήμα “δούλεψε”. Πήγαν μπροστά έχοντας την ικανότητα να δημιουργούν εικόνες στο μυαλό μας και άφησαν μία σπουδαία μουσική κληρονομιά. Με την πάροδο του χρόνου, κατέληξαν να γίνουν παρωδία των εαυτών τους, αλλά αυτό δεν είναι και τόσο κακό. Έτσι κι’ αλλιώς οι μουσικές τους καταθέσεις (ανεξάρτητα από το αν σας αρέσουν ή όχι), είναι ….εδώ!!!!

* Η Ιστορία:
Στα τέλη της δεκαετίας του '60, στο Cambridge της Aγγλίας οι Roger Keith 'Syd' Barrett (κιθάρα/φωνητικά), Roger Waters (μπάσο/φωνητικά), Nick Mason ( τύμπανα) και Rick Wright (κίμπορντς) σχημάτισαν τους Pink Floyd Sound, που πήραν το όνομά τους από ένα άλμπουμ των Blues μουσικών από τη Georgia, Pink Anderson και Floyd Council.
Λίγο αργότερα "συντόμευσαν" το όνομά τους σε Pink Floyd και εντάχθηκαν δυναμικά στο Βρετανικό ψυχεδελικό κίνημα, με εμφανίσεις στο φημισμένο κλαμπ UFO, δίνοντας μουσική έμφαση στον αυτοσχεδιασμό και ιδιαίτερο βάρος στα οπτικά εφέ και τους ειδικούς φωτισμούς κατά τις ζωντανές τους εμφανίσεις. Tο 1967 κάποια πρωτόλεια αλλά επιτυχημένα singles ("Arnold Layne", "See Emily Play") και το ντεμπούτο άλμπουμ τους με τίτλο "The Piper At The Gates Of Dawn" που ακολούθησε, έδιναν το στίγμα του Βρετανικού "καλοκαιριού της αγάπης".
O Barrett συνεισέφερε το μεγαλύτερο μέρος του υλικού, σταδιακά όμως η κατάχρηση παραισθητικών ναρκωτικών τον έκανε να χάνεται μέσα στον εαυτό του με σοβαρά προβλήματα επικοινωνίας.
Tα υπόλοιπα μέλη, φοβούμενα μια συνολική κατάρρευση του συγκροτήματος, πρόσθεσαν στη σύνθεση τον Dave Gilmour (κιθάρα/φωνητικά) τον Φεβρουάριο του 1968. H αποχώρηση του Barrett, ήρθε τον Aπρίλιο σαν φυσικό επόμενο.
Oι Pink Floyd συνέχισαν με τα άλμπουμς "A Saucerful Of Secrets", "More", "Ummagumma", ενώ η μαγνητοσκόπηση της live εμφάνισής τους στον ηφαιστειακό κρατήρα της Πομπηίας επρόκειτο να γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μουσικά βίντεο.
Tο "Atom Heart Mother", αντιπροσώπευε μια πειραματική προσπάθεια σε συνεργασία με τον avant-garde συνθέτη Ron Geesin, με το οποίο εγκαινιάστηκε μια σειρά από εντυπωσιακά εξώφυλλα, σχεδιασμένα από το στούντιο Hipgnosis, αλλά κανένα από αυτά δεν συμπεριλάμβανε φωτογραφίες του συγκροτήματος.
Παράλληλα το γκρουπ άρχισε να εξελίσσει ένα παρακλάδι του Progressive Rock με επικά θέματα και μεγαλειώδεις αναπτύξεις. Mετά το "Meddle", ήρθε η κοσμογονία του "Dark Side Of The Moon", μιας από τις πιο επιτυχημένες ηχογραφήσεις όλων των εποχών, με πωλήσεις οι οποίες έχουν ξεπεράσει τα 25 εκατομμύρια αντίτυπα. Ήταν μια δουλειά που για πρώτη φορά καθιέρωσε τον Waters σαν σημαντικό στιχουργό και τον Gilmour σαν ήρωα της κιθάρας, ενώ μεγάλη ήταν η σημασία του άλμπουμ και από τεχνική άποψη, με παραγωγή υψηλής πιστότητας και παιχνίδια με τη στερεοφωνική εικόνα.
Στο ίδιο περίπου ύφος ακολούθησε το "Wish You Were Here", ενώ το εξώφυλλο του "Animals" εισήγαγε για πρώτη φορά την εικόνα του φουσκωτού γουρουνιού που έκτοτε συνδέθηκε με το γκρουπ και ιδιαίτερα με τις ζωντανές του εμφανίσεις.
Tο 1979 κυκλοφόρησε το "Wall", με αυτοβιογραφικές αναφορές του Waters ο οποίος πλέον είχε ξεκάθαρα πάρει το πάνω χέρι. O αντι-εκπαιδευτικός λίβελος "Another Brick In The Wall" έγινε το πρώτο και μοναδικό τους No.1 single. Στο "Wall" βασίστηκε το ομώνυμο φιλμ του 1982 με πρωταγωνιστή τον Bob Geldof (Boomtown Rats) και πρωτοποριακά κινούμενα σχέδια από τον Gerald Scarfe, ο οποίος είχε σχεδιάσει το εξώφυλλο του άλμπουμ.
Ακολούθησε η απόλυση του Wright από τον ……Αυτοκράτορα Waters και η κυκλοφορία του μέτριου "Final Cut", που θα μπορούσε να είναι το καλύτερο .....προσωπικό άλμπουμ του Αυτοκράτορα, ο οποίος την επόμενη χρονιά, ξεκίνησε σόλο καριέρα.
Tο 1985 οι Mason και Gilmour αποφάσισαν να συνεχίσουν να δουλεύουν χρησιμοποιώντας το όνομα Pink Floyd, με την επιστροφή του Rick Wright και με τη σύνθεση αυτή, ηχογράφησαν το …….προσωπικό άλμπουμ του Gilmour, "A Momentary Lapse Of Reason" και το απαράδεκτο live άλμπουμ "Delicate Sound Of Thunder".
Mε θετικά σχόλια έγινε δεκτό το "Division Bell", ενώ ακολούθησε live άλμπουμ "Pulse", που χάρισε στους Floyd τη φήμη του μεγαλύτερου περιοδεύοντος Rock θεάματος στον κόσμο.

* Τα Μέλη:
-David Jon Gilmour (6 Μαρτίου, 1946)
Έχει 7 ……παιδιά!!!! (Sara, Clare, Alice & Matthew με την Ginger), Joe & Gabriel με την Polly και τον Charlie που είναι γιος της Polly από τον πρώτο της γάμο. Σε αντίθεση με τον Roger, ο Dave είχε “προσβάσιμους” γονείς. Στα 13 του, ένας γείτονας του έδωσε μία Ισπανική κιθάρα και το ταξίδι …..ξεκίνησε. Το μεγαλύτερο μουσικό ταλέντο του Dave είναι το timing. Παντρεύει την καρδιά με την κιθάρα. “Πιάνει” το συναίσθημα. Το τρυφερό άγγιγμα των δαχτύλων του επάνω στις χορδές φτιάχνει την όλη ατμόσφαιρα, ακόμα και αν παίζει δύο νότες. Στα …...νιάτα του, ακολούθησε τον πατέρα του στις Η.Π.Α. και εκεί (με πλήρη ανεξαρτησία), έκανε διάφορες δουλειές. Αυτό τον βοήθησε να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση να πετυχαίνει σε ότι κάνει και του φάνηκε πραγματικά χρήσιμο στον –πολύ αργότερα- Φλοϋδικό ….πόλεμο και ακόμα πιο αργότερα, όταν χρειάστηκε να σημάνει την “Καμπάνα της Μεραρχίας”.
Ο Dave έχει μία μεγάλη συλλογή από μικρά αεροπλάνα και το χόμπυ του είναι να πετάει. Η πρώτη του αγάπη πάντως, παραμένει η μουσική..

-Nicholas Berkeley Mason (27 Ιανουαρίου, 1944)
Ο Nick έχει 3 παιδιά. (Holly, Chloe & Carey με την Lynette, αλλά είναι παντρεμένος με την ……..Annette.) Ο Nick συντρόφευε τον πατέρα του στο Vintage Sports Car Club και αργότερα εξέλιξε αυτό το πάθος παίρνοντας μέρος ο ίδιος σε κούρσες με σπορ αυτοκίνητα. Έχει δε, μία μεγάλη συλλογή από αυτά. Σήμερα εξακολουθεί να τρέχει με τις Ferrari, τις Bugatti και τις Maserati του, για δική του ευχαρίστηση.

-Richard William Wright (28 Ιουλίου, 1945)
Ο Rick είναι παντρεμένος και έχει 3 παιδιά με την Millie. (Gala, Jamie και ένα γιο που είναι κι’ αυτός παντρεμένος). Όταν ο Rick έπρεπε να αποφασίσει τι σπουδές να ακολουθήσει, κάποιος του σύστησε να γίνει αρχιτέκτονας. Όταν όμως συνάντησε τον Nick και τον Roger, κατάλαβε ότι θέλει να γίνει μουσικός. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η μεγάλη αγάπη του Rick είναι να το σκάει με το 22 μέτρων σκάφος του, όποτε έχει την ευκαιρία.

-George Roger Waters (6 Σεπτεμβρίου, 1943)
Ο Roger έχει δύο παιδιά. (Harry & India με την Priscilla). Υπήρξε όμως στο παρελθόν παντρεμένος με την Jude και την Carolyn. Ο πατέρας του, σκοτώθηκε στις πολεμικές επιχειρήσεις του Anzio, όταν ακόμα ο Roger ήταν λίγων μηνών βρέφος. Στα παιδικά του χρόνια ο Roger έπαιζε πάντα με πολεμικά παιχνίδια, ενίοτε και με ….αληθινά πιστόλια. Τις νύχτες έμενε ξάγρυπνος ακούγοντας στο ραδιόφωνο τον σταθμό των ενόπλων δυνάμεων. Δεν έκανε φίλους και η εύκολη παραίτησή του από τις συναναστροφές τον έκανε αντικοινωνικό. Η ζωή του Roger από την αρχή της ήταν –και είναι ακόμα- ένα διαρκές πένθος για τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ και ένα μίσος για το σύστημα και τις καταστάσεις που του τον “έκλεψαν”. Παρ’ όλο που κανείς δεν αμφισβητεί την στιχουργική του “ευφυΐα”, η δυσκολία να συμφιλιώσει τη θλίψη του με το μίσος του, δυσαρέστησε ένα μεγάλο μέρος από τους θαυμαστές του και του δημιούργησε αρκετά προβλήματα στην πορεία του.

-Roger Keith Barrett 6 Ιανουαρίου, 1946)
Ο Syd είχε μία φυσιολογική παιδική ηλικία και οι γονείς του ήταν αξιαγάπητοι. Σαν μαθητής στο σχολείο ήταν δημοφιλής και τα ενδιαφέροντά του, είχαν μία γκάμα που έπιανε από το camping και τα σπορ και έφτανε μέχρι το θέατρο και τη ζωγραφική. Ο πατέρας του, ενθάρρυνε τα μουσικά ενδιαφέροντα του Syd, κάνοντάς του δώρο ένα μπάντζο και αργότερα μία κιθάρα. Δυστυχώς όμως ο Dr. Barrett, πέθανε όταν ο Syd ήταν 14 ετών και αυτό υπήρξε το “καταλυτικό” ψυχικό του τραύμα. Ο Syd και ο Dave ήταν φίλοι από πολύ μικρά παιδιά και μάθαιναν ο ένας τον άλλον κιθάρα. Ο Dave ήταν καλύτερος κιθαρίστας, αλλά ο Syd είχε σπουδαίο ταλέντο στο στίχο. Θα μάθαιναν απ’ αυτόν….. Το ιδρυτικό μέλος των Pink Floyd που όλοι θαυμάζουν και σέβονται, ζει σήμερα με μία “άρρωστη” υγεία. Ο κάποτε πανέξυπνος και ευρηματικός τραγουδοποιός, καταστράφηκε από τα ναρκωτικά. Οι προσπάθειες του Dave, δεν έφεραν αποτέλεσμα. Ο Syd, είναι κληρονομιά και μύθος.

* Η Δισκογραφία:
1. The Piper at the Gates of Dawn (Μάιος 1967)
2. A Saucerful of Secrets (Ιούνιος 1968)
3. More (Original Soundtrack Album/Ιούλιος 1969)
4. Ummagumma (Οκτώβριος 1969)
5. Zabriskie Point (Original Soundtrack Album/Ιανουάριος 1970)
6. Atom Heart Mother (Οκτώβριος 1970)
7. Relics (Μάιος 1971)
8. Meddle (Νοέμβριος 1971)
9. Obscured by Clouds (Μουσική από την ταινία “The Valley”/Ιούνιος 1972)
10. Dark Side of the Moon (Μάρτιος 1973)
11. A Nice Pair (Απρίλιος 1973) **
12. Wish You Were Here (Σεπτέμβριος 1975)
13. Animals (Ιανουάριος 1977)
14. The Wall (Νοέμβριος 1979)
15. A Collection of Great Dance Songs (Νοέμβριος 1981)
16. The Final Cut (Μάρτιος 1983)
17. Works (Νοέμβριος 1983)
18. A Momentary Lapse of Reason (Σεπτέμβριος 1987)
19. Live - Delicate Sound of Thunder (Νοέμβριος 1988)
20. Shine on (8CD Boxed Set) (Νοέμβριος 1992)
21. The Division Bell (Απρίλιος 1994)
22. PULSE (Ιούνιος 1995)
23. Zabriskie Point (Special Εκδοση/Σεπτέμβριος 1997)

** Ειδική έκδοση διπλού άλμπουμ, που περιλαμβάνει τα: “The Piper at the Gates of Dawn” & “A Saucerful of Secrets”.

* Η Κατάθεση:
-The Piper at the Gates of Dawn - 1967 Capitol
Παρ’ όλο που ο περισσότερος κόσμος (κι’ εγώ μαζί) γνώρισε τους Floyd από τον “Επικό” Roger Waters της δεκαετίας του ’70, αυτό δεν σημαίνει ότι άρχισαν έτσι. Επίσης, δεν σημαίνει ότι το ξεκίνημά τους ήταν λιγότερης σημασίας, ή λιγότερο “εκπληκτικό”. Τους πρώιμους Pink Floyd, τους οδηγούσε ένας “τρελός” που τον έλεγαν Syd Barrett. Αυτός ο “τρελός”, είχε τρία χαρακτηριστικά και είναι αδιανόητο να φανταστούμε τους Floyd χωρίς αυτόν!!!!

* Ο Syd ήταν ένας εκπληκτικός τραγουδοποιός. Είχε όλες αυτές τις παιδικές μικρές του ιστορίες για ποντικάκια που δεν έχουν σπίτι, για αθόρυβες γάτες και για νάνους. Ιστορίες (παραμυθάκια) για παιδιά που πριν πάνε για ύπνο τους αρέσει να ακούνε κάτι τέτοια. Το αγαπημένο παιχνίδι του Syd, ήταν το κρυφτό. Η φωνή του δεν ήταν πολύ σπουδαία, αλλά ήταν υπερβολικά αθώος και αυτή η παιδικότητά που καραδοκούσε πίσω από όλα αυτά, έκανε τα τραγούδια του θαυμάσια και μοναδικά.

** Ήταν βαθιά εθισμένος στο LSD. Μπορεί μία μικρή ποσότητα, να βοηθάει πραγματικά στη δημιουργία και το αποτέλεσμα να είναι θαυμάσιο, αλλά πρέπει να γίνεται κάτω από έλεγχο και κοντά σε έναν καθοδηγητή (Carlos Castaneda). Οι μεγάλες ποσότητες όμως και η ανεξέλεγκτη χρήση πειράζουν το μυαλό και αυτά δεν είναι αστεία. Τέτοια ήταν και η περίπτωση του Syd.
Πάρα πολύ γρήγορα και αφού τέλειωσαν με το “Piper”, έπρεπε να τον αφήσουν να φύγει, γιατί ο Syd, ήταν ήδη “φευγάτος”. Δεν μπορούσαν να ρισκάρουν ούτε ζωντανές εμφανίσεις μαζί του. Το δίχως άλλο, σε αυτό το άλμπουμ έκανε την περισσότερη δουλειά. Δούλευε ατέλειωτα προκειμένου να έχει ένα τέλειο αποτέλεσμα. Το άλμπουμ τελείωσε, αλλά ο Syd κατέρρευσε. Αυτός ήταν το μυαλό. Αυτός ήταν πίσω από τα πάντα. Τώρα όμως δεν είχε πια ….μυαλό και δεν ήταν …..πουθενά!!! Καλύτερα να κάνεις 5 μέτρια άλμπουμ και να φτάσεις μέσα από μία πορεία στο αριστούργημα, παρά να φτιάξεις ένα και μοναδικό θαύμα και να “φύγεις” με τέτοιο τρόπο.

*** Ακόμα και αν δεν σας αρέσουν τα τραγούδια του, ακόμα και αν σας δυσαρεστεί ο εθισμός του στα ναρκωτικά, αυτό το τρίτο του χαρακτηριστικό, πρέπει να το παραδεχτείτε. Ήταν φοβερά δημιουργικός με ότι έβρισκε μπροστά του. Μπορούσε αυτό το οτιδήποτε, να το μετατρέψει σε κρουστό, ή ακόμα και σε χορδή προκειμένου να δημιουργήσει έναν ήχο καινούργιο. Η απόδειξη βρίσκεται σ’ αυτό το άλμπουμ.
Το “Piper at the Gates of Dawn”, είναι ένα 40λεπτο ντοκουμέντο με έναν “τρελό” Syd να υπάρχει παντού. Στα ρυθμικά μέρη, στα έγχορδα, στα πλήκτρα, στα εφφέ….. Το κομμάτι “Astronomy Domine” είναι ένα διανοητικό ταξίδι με μία μιξαρισμένη φωνή που έρχεται από το …υπερπέραν και το σχεδόν 10λεπτο instrumental “Interstellar Overdrive”, στέλνει τις κιθάρες στο Σύμπαν….
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην “παιδική” κατηγορία, αλλά δεν είναι της …..παιδικής καθημερινότητας. Το “Lucifer Sam” το βρίσκω καταπληκτικό. Το “Matilda Mother” (τραγουδισμένο από τον Rick Wright), επίσης καταπληκτικό. Το “Chapter 24” (ίσως δεν αρέσει σε πολύ κόσμο), είναι επίσης εξαίσιο. Και τι να πω για τα “Flaming”, “Gnome”, “Scarecrow” & “Bike”…..
Τώρα που τα γράφω αυτά, το έχω βάλει και παίζει…..
Παρά λίγο να το ξεχάσω: Στο άλμπουμ αυτό, βρίσκεται και το πρώτο κομμάτι που έγραψε ποτέ ο Roger Waters. Είναι το “Take Up Thy Stethoscope and Walk”. Να με συμπαθάτε, αλλά είναι …..απαίσιο!!!!
Ακούστε αυτό το άλμπουμ. Ντοκουμεντάρει όχι μόνο το πώς είναι να είναι κανείς “τριπαρισμένος”, αλλά και το τι βρίσκεται σε ένα μυαλό που σε λίγο θα “φύγει”.
Ακούστε αυτό το άλμπουμ, γιατί αυτά τα παιδιά μπορεί να μας έδωσαν αριστουργήματα, αλλά τέτοιο άλμπουμ δεν μας έδωσαν ποτέ ξανά!!!

-A Saucerful of Secrets - 1968 Capitol
Όπως έγραψα και πριν, αφού τέλειωσαν με το “Piper”, ο Syd πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Έκανε οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε για να δυσφημίζει το γκρουπ. Σε μία τηλεοπτική συνέντευξη, δεν απάντησε σε καμία ερώτηση και προτίμησε να κοιτάζει ανέκφραστα την κάμερα. Το πρόβλημα χειροτέρεψε όταν στα lives, σταματούσε να παίζει στη μέση του τραγουδιού, ή ακόμα χειρότερα ξεκούρδιζε την κιθάρα του. Προκειμένου να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση, τα υπόλοιπα μέλη προσέλαβαν έναν φίλο του Syd, τον David Gilmour με ένα και βασικό καθήκον. Να είναι πάντα σε επιφυλακή και να συμπληρώνει με την κιθάρα του τις φράσεις που δεν έπαιζε ο Syd. Παρ’ όλο που το στυλ του ήταν εντελώς άλλο από το στυλ του Syd, κατάφερνε πάντοτε να παίζει οτιδήποτε του ανέθεταν. Εκτός από αυτό, είχε και μία απαλή μπλουζίστικη φωνή, εντελώς αντίθετη από την ευχάριστη και παιχνιδιάρα φωνή του Syd. Τέλος πάντων, αυτό το πράγμα δούλεψε για λίγο, αλλά έγινε κουραστικό για όλους και ένα απόγευμα καθώς πήγαιναν για live, αποφάσισαν να μην ανέβει ο Syd στη σκηνή. Η καινούργια σκέψη ήταν να αναλάβει ο Dave την κιθάρα και ο Syd να παραμείνει ο βασικός τραγουδοποιός του γκρουπ. Καθώς όμως η τραγουδοποιία του Syd είχε πάει κι’ αυτή στον πάτο, αποφάσισαν τελικά να τον απολύσουν. Δεν είχαν άλλη επιλογή. Αυτό βέβαια τους κόστισε αρκετά σε κοινό και σε χρήματα. Πολλοί οικονομικοί υποστηρικτές του γκρουπ δυσαρεστήθηκαν και αποφάσισαν να χρηματοδοτήσουν τη σόλο καριέρα του Syd, σκεπτόμενοι ότι οι Pink Floyd χωρίς τον Barrett, δεν κάνουν μία.
Ας έρθουμε τώρα στο “A Saucerful of Secrets”. Όποιος ψάχνει να βρει εδώ τραγούδια που να στέκονται αντάξια δίπλα στα τραγούδια του “Piper” καλύτερα να ψάξει ….αλλού. Ο Wright συμμετέχει με δύο ρομαντικές συνθέσεις και τραγουδάει με μία φωνή σοροπιασμένη και τα τραγούδια του Waters εδώ είναι περισσότερο “κοσμικά” από εκείνο το ….απόκοσμο “στηθοσκόπιο”. Το “Let There Be More Light” που ανοίγει το άλμπουμ καταλήγει σε ένα τζαμάρισμα στο οποίο ο Dave βάζει την υπογραφή του. Το “Set the Controls For the Heart of the Sun” του Waters, είναι ήσυχα ….δυνατό. Ότι πρέπει για περισυλλογή. Το “Corporal Clegg” επίσης του Waters, είναι ….αστείο, αλλά ο Wright το σώζει αρκετά
Το ομότιτλο κομμάτι το έχουν γράψει και οι 4 μαζί. Θα έλεγα πως είναι το πρώτο “επιστημονικής φαντασίας” κομμάτι. Νομίζεις ότι βλέπεις διαστημόπλοια να μάχονται στο διάστημα καθώς και οι 4 κάνουν όσο πιο πολύ φασαρία μπορούνε. Ξαφνικά η μάχη τελειώνει και το κομμάτι σβήνει και βυθίζεται αρμονικά μέσα στο δεύτερο “γλυκερό” τραγούδι του Wright.
Το “Jugband Blues” κλείνει το δίσκο και είναι του Barrett. Δεν είναι από τα καλά του, αλλά άμα ξέρεις τι του έχει συμβεί προηγουμένως, δεν γίνεται να μην σε “πιάσει” κάτι ακούγοντάς τον να κλείνει το τραγούδι (και το δίσκο) ακουστικά, με τις φράσεις:

"And what exactly is a dream? And what exactly is a joke?"

-More - 1969 Capitol
Αυτό είναι το πρώτο full studio album της “μετά-Barrett-εποχής” και είναι soundtrack. Ο Waters έχει ήδη αρχίσει να παίρνει τον έλεγχο του γκρουπ. Από τα 13 κομμάτια του δίσκου, έχει γράψει τα 5 και συμμετέχει στη σύνθεση άλλων 6. Τα τραγούδια “Cirrus Minor”, “Crying Song” και το “Green is the Colour”, είναι τρία από τα ωραιότερα τραγούδια που έγραψε ποτέ. Εγώ προτιμώ το “Cymbaline” (κι’ αυτό δικό του είναι).
Αν έχετε ακούσει μόνο το “Dark Side of the Moon” και το “Wall”, ακούστε αυτά τα τραγούδια. Θα ….εκπλαγείτε!!!!!

-Ummagumma - 1969 Capitol
Αν το “Piper” ήταν το “ταξιδιάρικο” άλμπουμ των Floyd, το “Ummagumma” είναι το “παράξενο” και το “εκκεντρικό”. Είναι διπλό και είναι μισό live και μισό studio. Όσο δε για το studio album, φαίνεται ότι τα παιδιά εδώ ήθελαν να έχουν την ευκαιρία να γράψει ο καθένας μόνος του και έτσι έκαναν.
Οι καλύτερες συνθέσεις –ναι σωστά μαντεύετε- είναι του Waters. Το πρώτο του, είναι απαλό σε στυλ Simon and Garfunkel και το δεύτερο ……….πω-πω τίτλος: “Several Species of Small Furry Animals Gathered Together in a Cave and Grooving with a Pict”, είναι …..περίεργο. Δεν καταλαβαίνεις τι λέει.
Και η δουλειά των υπολοίπων καλή είναι. Ο Roger μοιράζεται τη μία πλευρά με τον Rick και ο Mr. Wright, βαδίζει σε κλασσικά μονοπάτια. Καταφέρνει δε, να αποσπά την προσοχή του ακροατή σε κάθε σημείο.
Και ο Dave είναι πολύ καλός. Έχει δηλώσει ότι ντρέπεται για τη συμμετοχή του με αυτό το κομμάτι, αλλά δεν θα έπρεπε. Το “Narrow Way”, είναι πολύ καλό και στα τρία του μέρη.
Ο Mason ακούγεται πιο “αδύναμος” από τους υπόλοιπους, αλλά θα μπορούσε να είναι και ….χειρότερα.
Και ακόμα δεν έχω γράψει τίποτα για το live άλμπουμ!
Ξεχάστε το “Pulse” και το “Delicate Sound of Thunder”. Αυτό είναι το μόνο live που χρειάζεστε από τους Floyd. Έχει 4 κομμάτια, και είναι και τα 4 υπέροχα. Είναι καλύτερα και από τις studio εκτελέσεις. “Astronomy Domine”, “Careful With That Axe Eugene”, “Set the Controls for the Heart of the Sun” και το “A Saucerful of Secrets”.
Είναι το άλμπουμ που έβαλε τα θεμέλια για την κληρονομιά που άφησαν οι Pink Floyd στην μουσική.

-Atom Heart Mother - 1970 Capitol
Το περίφημο εξώφυλλο με την αγελάδα. Αυτός ο δίσκος θα μου μείνει αξέχαστος. Είναι η πρώτη μου επαφή με τους Floyd και είναι η πρώτη τους προσπάθεια να κάνουν ένα κομμάτι που να πιάνει ολόκληρη την πλευρά του δίσκου. Είναι υπέροχο!!!! Το χρησιμοποίησα πολλά χρόνια αργότερα, για να επενδύσω μουσικά, ένα θεατρικό στο ραδιόφωνο και η ατμόσφαιρα που έδωσε ήταν ανεπανάληπτη.
Η δεύτερη πλευρά, είναι εξ ίσου πολύ καλή και ενδιαφέρουσα. Ο Rick εδώ με το “Summer '68”, κλέβει την παράσταση, αποδεικνύει ότι είναι πολύ καλός τραγουδοποιός και είναι κρίμα που στα επόμενα 24 χρόνια, δεν φάνηκε ξανά σαν συνθέτης/στιχουργός στους δίσκους των Floyd. Όταν όμως δουλεύεις με τον …..Αυτοκράτορα Roger Waters, έτσι συμβαίνει.
Και αφού ανέφερα τον Roger, να σας πω ότι έχει στη συνέχεια ένα υπέροχο ακουστικό κομμάτι. Το “If”, είναι το πρώτο κομμάτι της φάσης της τραγουδοποιίας του Waters, "το σύστημα σε στίβει".
Στη συνέχεια έχουμε το βαρετό “Fat Old Sun” του Dave και κλείνουμε με το “Alan's Psychadelic Breakfast” που έγραψαν όλοι μαζί. Είναι ένα πολύ όμορφο κομμάτι με διάφορους ήχους που ακούγονται καθώς σερβίρεται το πρωινό, ένα πιάνο εδώ κι’ εκεί και μία φωνή που ψάχνει για τη μαρμελάδα. "marmalade, marmalade, where's the marmalade ... "
Ο Roger Waters, έχει δηλώσει επανειλημμένα, ότι ντρέπεται για τη σουίτα “Atom Heart Mother” και δεν θα την έπαιζε live ούτε για ένα εκατομμύριο δολάρια.
Εγώ πάντως, σας συνιστώ τον δίσκο. Δεν θα το μετανιώσετε. Είναι πάρα πολύ καλός. Πάρτε τον και αν ποτέ συναντήσετε τον Roger, πείτε του ότι τον αγοράσατε για τα ……υπόλοιπα κομμάτια.

-Relics - 1971 Capitol
Πρόκειται για συλλογή, αλλά αξίζει επειδή συμπεριλαμβάνει δύο πρώιμα κομμάτια του Barrett. Το “Arnold Layne” και το “See Emily Play”. Είναι και τα δύο υπέροχα και είναι δύσκολο να τα βρείτε αλλού.

-Meddle - 1971 Capitol
Το “Meddle” βρίσκεται ένα βήμα …..δίπλα από το “Atom Heart Mother”. Έξη υπέροχα κομμάτια. Ανοίγει με το “One of These Days”. Ένας καταιγισμός από φασαρία και τρακαρίσματα αυτοκινήτων, για να σας “κουλάρει” αμέσως με το “Pillow of Winds”. Στη συνέχεια έρχεται το υπέροχο “Fearless” με μόνη συνοδεία ένα πιάνο και μία ακουστική κιθάρα και κλείνει με τον ύμνο των οπαδών της (νομίζω) Liverpool.
Βέβαια, το κλου του δίσκου, βρίσκεται στο 23λεπτο “Echoes”, που δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μία υπέροχη εισαγωγή στο …..“Dark Side of the Moon”!!! Φανταστικό κομμάτι. Τι να πρωτοαναφέρω; Το πιάνο της εισαγωγής; Το ντουέτο των Gilmour-Wright? Τους στίχους που δένουν μοναδικά με την ατμόσφαιρα; Τον παραδεισένιο ήχο του Dave στο σολάρισμα; Το ψυχεδελικό τζαμάρισμα; Τους ήχους από τις φάλαινες και τις κραυγές της κιθάρας του Gilmour που μέσα από τον ήχο των κυμάτων σε ξαναβάζουν στο αρχικό θέμα; Νομίζω ότι είναι η πιο έξοχη στιγμή τους. Θα τους αγαπούσα πάλι, ακόμα και αν δεν έκαναν τίποτα άλλο!!!!

-Obscured by Clouds - 1972 Capitol
Την περίοδο που το γκρουπ ηχογραφούσε τα κομμάτια του “Dark Side of the Moon”, δέχτηκε την πρόταση να γράψει μουσική για το φιλμ “The Valley”. Κανείς δεν την απέρριψε και έτσι σε δύο εβδομάδες έκαναν το “Obscured by Clouds”.
Το άλμπουμ αυτό, είναι το “μικρό αδελφάκι” –θα έλεγα- του “Dark Side of the Moon”. Αναπόφευκτο. Ηχογραφώντας τα ταυτόχρονα, ήταν επόμενο να μοιάζουν. To “Wot's ... uh the Deal” είναι ένα υπέροχο κομμάτι, όπως είναι και το “Burning Bridges” που ακολουθεί. Το “The Gold it's in the ...” και το “Childhood's End” είναι μία “προ-ακρόαση” του “Dark Side of the Moon”. Όσο δε για το “Childhood's End”, είναι το τελευταίο κομμάτι του Gilmour. Δεν έβαλε άλλο για τα επόμενα 15 χρόνια. Χτύπησε πάλι ο …..Αυτοκράτορας!!!!! To “Stay” των Wright/Waters, είναι μία ευχάριστη “επανάληψη” του υπέροχου “Summer '68”. Όντως, πρόκειται για μία όμορφη δουλειά.

-Dark Side of the Moon - 1973 Capitol
O Waters, προέβαλλε πάντοτε τον εαυτό του -από τότε που έφυγε ο Syd- σαν αρχηγό του γκρουπ, έστω και ανεπίσημα. Με το άλμπουμ όμως αυτό, γίνεται επίσημα ο Αυτοκράτορας του γκρουπ. Αυτός είναι που γράφει όλους τους στίχους. Αυτός είναι που επιμελείται όλα τα εφφέ. Και επιδιώκει να μας μεταφέρει την ατμόσφαιρα του κόσμου που ζει. Του κόσμου που ζούμε κι’ εμείς. Και πώς το καταφέρνει αυτό; Πολύ απλά, “καρφώνοντας” μέσα στο μυαλό μας τα εφφέ του δίσκου. Ποιος δεν θυμάται την ταμειακή μηχανή που χτυπάει σε χρόνο 7/4 στο “Money”? Ποιος δεν θυμάται την εισαγωγή με τα ρολόγια στο “Time”? Όλα έχουν έναν σκοπό. Να μας μεταφέρουν την καταπίεση που μας ασκεί το σύστημα. Είμαστε όλοι θύματα της κατανάλωσης και δέσμιοι του χρόνου.
Το άλμπουμ έχει πάρει πολύ καλές κριτικές και έχει ένα ρεκόρ που δεν το έχει κανένα άλλο. Έμεινε στα charts 12 ολόκληρα χρόνια. Τα δύο δε, ήταν συνεχώς στην πρώτη θέση.
Υπάρχουν φυσικά και οι αντιρρησίες. Ε μα δεν θα υπήρχαν κι’ αυτοί; Αυτοί λοιπόν λένε, ότι άμα αφαιρέσετε τα εφφέ και τα λόγια από τα τραγούδια, δεν θα μείνει τίποτα άλλο, παρά μερικά ανούσια ακόρντα.
Λοιπόν σας συνιστώ (εσάς τους αντιρρησίες), να ασχοληθείτε με τη μαγειρική. Και θα σας δώσω μάλιστα μία συνταγή. Γεμίζετε μία κατσαρόλα με νερό και το βάζετε να βράσει. Όταν βράσει, ρίχνετε μέσα ένα πακέτο μακαρόνια Νο. 6 (όποια μάρκα προτιμάτε) και τα βγάζετε σε 10-12 λεπτά, για να είναι “al dente”.
Στο μεταξύ, έχετε ετοιμάσει την σάλτσα της αρεσκείας σας. Στραγγίζετε τα μακαρόνια, τα τσιγαρίζετε με βούτυρο και τα σερβίρετε στα πιάτα, προσθέτοντας από πάνω τη σάλτσα και το τριμμένο τυρί που προτιμάτε.
Προσέξτε τώρα, γιατί εδώ κρύβεται όλο το μυστικό της επιτυχίας.
Πριν καθίσετε στο τραπέζι για να φάτε, αφαιρέστε από τα μακαρόνια το αλάτι, τη σάλτσα, το τυρί και το βούτυρο και είσαστε ……έτοιμοι!!!!!

-Wish You Were Here - 1975 Columbia
Το “Dark Side of the Moon” λοιπόν, είχε τεράστια επιτυχία και ο Roger είχε πλέον στρογγυλοκαθήσει στον Αυτοκρατορικό του Θρόνο. Αυτό τον έκανε ευτυχισμένο; Όχι!!!! Πραγματικά, η επιτυχία αυτή σε σύγκριση με την …..αποτυχία που είχαν στην Αμερικανική αγορά, τον ανησύχησε. Τον έπιασαν τα παράπονα γιατί δεν έπιασαν το νόημα των στίχων του και ενδιαφέρθηκαν μόνο για την εισροή των δολαρίων. Αποφάσισε αυτά τα παράπονα, να τα κάνει στίχους που η θεματική τους, αφορούσε στην –λίγο ή πολύ- συνέχιση της θεματικής του “Dark Side of the Moon”. Αυτά τα παράπονα/τραγούδια, θα μπορούσαμε να τα μοιράσουμε σε τρεις κατηγορίες.

* Το πρώτο παράπονο/τραγούδι, έχει να κάνει με το σύστημα και την καταπίεση που ασκεί στους πάντες. Όλοι παραλύουν από φόβο και χάνουν έτσι το νόημα της ζωής (“Wish You Were Here”). Το ξέρετε όλοι. Έχει παιχτεί πάμπολλες φορές από το ραδιόφωνο. Δεν είναι από τα καλύτερά του, αλλά είναι πολύ όμορφο και εξακολουθεί ακόμα να συγκινεί τους ακροατές.

** Το δεύτερο παράπονο/τραγούδι, έχει να κάνει με τη μουσική βιομηχανία. ¶πληστα καθάρματα, που ενδιαφέρονται μόνο για το χρήμα (είναι ικανά να σου κλέψουν ακόμα και την ψυχή) και δεν ξέρουν τίποτα από τέχνη. (“Welcome to the Machine” & “Have a Cigar”). Το “Welcome to the Machine” , κάνει ότι μπορεί για να πείσει τον ακροατή ότι η είσοδος στη μουσική βιομηχανία ("the machine"), σημαίνει παραίτηση από τα “θέλω” σου. Σημαίνει υποταγή στους …….“μηχανικούς”. Το “Have a Cigar”, το τραγουδάει ο περίφημος Roy Harper και είναι εμπειρικό. Αναφέρεται στις εμπειρίες που είχαν οι Roger & Σια, μετά την επιτυχία του “Dark Side of the Moon”. Τους πλησίασαν άνθρωποι από κορυφαίο στούντιο και ………….("Ας τους γλύψουμε, γιατί αυτοί φέρνουν λεφτά"). ¶νθρωποι που δεν ήξεραν τίποτα για το γκρουπ και δεν είχαν ακούσει τίποτα άλλο εκτός από το “Dark Side of the Moon” ("Ας κάνουμε μαζί τους ένα μόνο δίσκο, για να τα οικονομήσουμε") και είχαν το θράσος να προσποιούνται ότι είναι …..κολλητοί τους ρωτώντας μάλιστα με …….ενδιαφέρον: "Ποιος είναι ο …….Pink?"

*** Το τρίτο παράπονο/τραγούδι, έχει να κάνει με όλους αυτούς που δεν γνώριζαν την μέχρι τώρα πορεία του γκρουπ. Που δεν ήξεραν τίποτα άλλο εκτός από το “Dark Side of the Moon”. Που δεν ήξεραν ποιος ήταν ο άνθρωπος που ανέβασε τους Floyd στο τρένο. Αποφάσισε λοιπόν να αναφερθεί –φόρος τιμής- στον Syd Barrett ("Shine on You Crazy Diamond").
Προσέξτε τα κεφαλαία γράμματα του τίτλου: (“SoYcD” SYD). Είναι ολόκληρο, ένα 25λεπτο αριστούργημα. Έχουν μείνει ιστορικές οι περίφημες 4 νότες της κιθάρας στο "Syd's Theme". Απλό και τέλειο. Οι στίχοι έχουν πολλές αναφορές στο “Piper” και στη ζωή του Barrett. Και θα πρέπει εδώ να αναφέρω ότι κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων δέχθηκαν στο στούντιο έναν χοντρό και φαλακρό επισκέπτη, που πέρασε να τους πει ένα “γεια” και που φυσικά δεν ήταν άλλος από τον …...Syd Barrett!!!
Ο Roger είπε ότι οι Floyd έφτασαν στο ζενίθ με το “Dark Side of the Moon” και ότι όλα τα υπόλοιπα, ήταν ….κατήφορος. Εγώ λέω, ότι η μπάντα εδώ, έφτασε σε πολύ υψηλό σημείο και το άλμπουμ αυτό αξίζει τη φήμη του Είναι πολύ σπουδαίο. Έμελλε όμως, να κάνουν άλλο ……ένα!!!!

-Animals - 1977 Columbia
Αν τώρα νομίζετε ότι αυτό το άλλο ένα, εννοώ πως είναι το “Wall”, κάνετε λάθος. Μάλιστα!!! Κάνετε λάθος!!!!
Στο “Dark Side of the Moon”, νοιώσαμε τον τρόπο που ζούμε. Είδαμε την καταπίεση που μας ασκεί η ίδια μας η ζωή. Στο “Wish You Were Here”, είδαμε τα αρπακτικά της μουσικής βιομηχανίας. Στο “Animals” ο Roger, επεξεργάζεται κάποιες ιδέες από το “Animal Farm” του George Orwell και δημιουργεί 40 λεπτά γεμάτα δηλητήριο και μίσος.
Βασικά, το θέμα του άλμπουμ είναι ότι οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. “Dogs”, “Pigs”, και “Sheep”. Εδώ ο Roger με τον Dave τζαμάρουν θαυμάσια, αλλά και ο Rick είναι εξαιρετικός. Παίζει ότι ακριβώς του έχει πει ο Roger.
Τα ακουστικά “Γουρούνια”, εισάγουν το “Dogs” που είναι παγκοσμίως ένα από τα 17λεπτα τραγούδια που αξίζει κάθε του δευτερόλεπτο. Ακουστικό, ηλεκτρικό, γρήγορο, αργό και “ροκάτο”. Φοβερό!!!! Εκείνο το "stone" που επαναλαμβάνεται συνεχώς και από τη φωνή του Waters περνάει στο synth, είναι κάτι που δεν έχετε ξανακούσει ποτέ.
Τα κουλαρισμένα “Γουρούνια”, εισάγουν το “Sheep”. Υπέροχο….Καταπληκτικό!!!!

"Helplessly passing your time in the grassland awaaaaaaaaayy" ΜΠAAAAM!!!!

"Οnly dimmly aware of a certain unease in the airrrrrrrrrrrrr" ΜΠAAAAM!!!!

Ειλικρινά δεν βρίσκω λόγια να το περιγράψω και θα ξαναπώ: Υπέροχο!!!! Καταπληκτικό!!!!
Τελικά, όταν τα “Πρόβατα” παίρνουν κουράγιο να πολεμήσουν με τα “Σκυλιά”, μένουμε με την τελευταία προειδοποίηση του Roger: "Get out of the road if you wanna grow old", πριν οι κιθάρες αρχίσουν να τζαμάρουν ξανά….
Αυτό είναι λοιπόν το άλλο ……..ένα καλύτερο άλμπουμ των Pink Floyd, μετά από το “Wish You Were Here” και αν δεν το έχετε σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.

-The Wall - 1979 Columbia
Μία πραγματικότητα που είχαν να αντιμετωπίσουν οι Pink Floyd, ήταν ότι στις συναυλίες τους, έρχονταν όλο και περισσότερος κόσμος. Αυτό ήταν φυσικό να συμβαίνει, γιατί όταν προσθέτεις έργο στο έργο, είναι επόμενο να κερδίζεις καινούργιο κοινό. Πρέπει όμως να προσέχεις ταυτόχρονα και το παλαιότερο. Αυτό ήταν ένα μεγάλο πρόβλημα για τον Roger. Θα ήθελε ευχαρίστως να πετάξει έξω από το ρεπερτόριο του γκρουπ το “Echoes” ή το “Careful with that Axe Eugene”, αφού ο κόσμος ζητούσε συνεχώς να ακούει το “Money”. Τι θα έκανε όμως με τους παλαιότερους; Παράλληλα, το κοινό είχε αρχίσει μέσα στον θαυμασμό του, να γίνεται και επιθετικό σε τέτοιο σημείο που το γκρουπ άρχισε να φοβάται για την ασφάλειά του. Αποφάσισαν να σηκώσουν μία φαρδιά αλλά όχι πολύ ψηλή μπάρα που να χωρίζει το κοινό από το γκρουπ, αλλά σε μια συναυλία της “Animals περιοδείας”, ένας τρελαμένος θαυμαστής, σκαρφάλωσε στη μπάρα, ανέβηκε στη σκηνή και ο Roger τον πέταξε κάτω με …….κλωτσιές!!!!

Όταν γύρισε στο ξενοδοχείο, αναρωτήθηκε: “Πώς έγιναν έτσι τα πράγματα; Πώς βρέθηκα εγώ πίσω από τον τοίχο; Και τι μπορώ να κάνω για να τον γκρεμίσω; Και αν τον γκρεμίσω θα είμαι ασφαλής;”

Έφτιαξε έτσι μία καινούργια ιστορία (με στοιχεία από τη ζωή του), για ένα αγόρι που το λένε Pink Floyd και που έχασε τον πατέρα του στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μεγάλωσε με μία υπερπροστατευτική μητέρα, οι δάσκαλοι στο σχολείο του ήταν αυστηροί και ………μαντεύετε ασφαλώς τη συνέχεια
Τώρα θα σας δυσαρεστήσω αν σας πω ότι το “Wall” δεν είναι το καλύτερό του; Ε λοιπόν δεν είναι!!!
Στο “Wall”, ο Roger βγάζει προσωπικά του πράγματα. Λέει για τη θλίψη που αισθάνεται στη ζωή του και για το παρελθόν του. Μιλάει για το πένθος του. Το ίδιο κάνει και στο “Final Cut” που θα ακολουθήσει.

Κοιτάξτε….
Ο πρώτος δίσκος είναι φανταστικός. Τραγούδια όμως όπως το “Vera” και το “Bring the Boys Back Home”, με αρρωσταίνουν. Θα μου πείτε ότι αυτό είναι ….προσωπικό μου θέμα. Εντάξει το δέχομαι.
Ξανακοιτάξτε λοιπόν….
Το θέμα δεν είναι καινούργιο. Η ερημιά, η μοναξιά και η κατάθλιψη έχουν ειπωθεί στο παρελθόν από τους Who, στο “Tommy”. Η αυστηρότητα και η σκληρότητα των δασκάλων στα σχολεία, ειπώθηκαν από τους Kinks, στο “Schoolboys in Disgrace”. O ήρωας που θέλει να αλλάξει τα πάντα και να βγει στην επιφάνεια, ειπώθηκε πάλι από τους Who, στο “Quadrophenia”.
Το “Wall” έχει όμορφες στιγμές και είναι πολύ καλός δίσκος. Απλά τονίζω, ότι δεν είναι το αριστούργημα που με …..τρελαίνει!!!
Ο πρώτος δίσκος είναι υπέροχος. Όλοι ξέρουν το “Another Brick in the Wall”, το “Thin Ice” και το “Mother”.
Ο δεύτερος έχει κι’ αυτός τις στιγμές του με το “Hey You” και το “Comfortably Numb”.
Το ξαναλέω. Είναι ένας πολύ καλός δίσκος, αλλά δεν είναι ο καλύτερος και δεν αξίζει όλη αυτή τη φήμη που τον περιβάλλει. Θεωρώ επίσης ότι είναι μεγάλη αδικία ότι πολλοί άνθρωποι, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό τους όταν σκέφτονται τους Pink Floyd, είναι το “Wall”. Το “Animals” για παράδειγμα, είναι πάρα πολύ ανώτερο. Και είναι ανώτερο …..παντού!!!!
Αυτό που θα ‘λεγα για να κλείσω με το “Wall”, είναι ότι οι Pink Floyd μπήκαν στη δεκαετία του ’70 υποτιμημένοι (“Atom Heart Mother”) και βγήκαν υπέρ το δέον …….υπερτιμημένοι (“Wall”).
Όσες φορές και να ακούσω αυτό το άλμπουμ, δεν θα αλλάξω γνώμη.

-The Final Cut - 1983 Columbia
Σαν συμπλήρωμα του “Wall”, ο Roger απέλυσε τον Rick Wright. Η δικαιολογία ήταν ότι ο Rick είχε εθιστεί τόσο πολύ στην κοκαΐνη, που η ικανότητά του να συνεργάζεται με τους υπόλοιπους, ήταν πλέον ανύπαρκτη. Τον προσέλαβε πάλι αργότερα, όχι όμως σαν επίσημο μέλος του γκρουπ, αλλά σαν “έμμισθο υπάλληλο” και με καθήκοντα "stage helper" για την “Wall περιοδεία”. Τώρα πως ο Roger επανεκτίμησε τις ικανότητες συνεργασίας του Rick, αυτό είναι όντως ένα ερώτημα. Τον προσέλαβε λοιπόν προκειμένου να συμμετάσχει σε μία προγραμματισμένη περιοδεία και με την συμφωνία να μην πάρει τίποτα από τα κέρδη, αλλά μία προκαθορισμένη εφ’ άπαξ αμοιβή. Το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι ο Rick ήταν ο μόνος που πήρε χρήματα από την περιοδεία αυτή. Και ξέρετε γιατί; Γιατί πουθενά δεν είχαν τέτοιες εισπράξεις που να μπορούν να καλύψουν τα τεράστια “Wall έξοδα”. Έπρεπε όμως να σεβαστούν τη συμφωνία που έκαναν μαζί του και έτσι οι υπόλοιποι τρεις, ανέλαβαν να μοιραστούν το ποσό της αμοιβής του Rick. Κρίμα για τον Dave και τον Nick, αλλά ο “Αυτοκράτορας” Roger, είχε τις υπογραφές τους στο συμβόλαιο με τον Rick.
O Roger ήταν πλέον οι Pink Floyd …..μόνος του. Όχι μόνο το πίστευε, αλλά το δημοσίευε κι’ όλας.
Δεν το πιστεύετε; Ιδού η απόδειξη. Αντιγράφω από το εξώφυλλο του “Final Cut”:

a requiem for the post war dream
by roger waters
performed by Pink Floyd

Ναι είναι πραγματικότητα πλέον. Οι Pink Floyd είναι μονάχα ένα όνομα στο δίσκο και τίποτα περισσότερο. Ο Dave συμμετέχει σε ελάχιστα σολιστικά μέρη, τα τύμπανα είναι προσχεδιασμένα και όπου είναι αληθινά (σε δύο τραγούδια μόνο), δεν παίζει ο Nick, αλλά ο Ray Cooper και o Andy Newmark. Επίσης, παρ’ όλο που υπάρχουν πάρα πολλά πιανιστικά και οργανικά μέρη, δεν τα παίζει ο Rick (που έχει ήδη απολυθεί), αλλά διάφοροι session μουσικοί. Το άλμπουμ αυτό, μοιάζει με κακέκτυπο του “Comfortably Numb” και είναι ……..αμελωδικό!!!! Θεωρητικά, δεν είναι καθόλου ευχάριστο.
Δεν μου αρέσει καθόλου. Tο δέχομαι όμως, σαν μία κατάθεση ψυχής ενός ανθρώπου που έχασε τον πατέρα του σε βρεφική ηλικία και κουβαλάει μέσα του μία απέραντη θλίψη από την οποία δεν μπόρεσε ποτέ να απαλλαγεί, διαμορφώνοντας έτσι, έναν χαρακτήρα δύστροπο και αντικοινωνικό. Ο Roger είχε να πει πολλά πράγματα και με το “Final Cut”, συμπλήρωσε όλα όσα είχε να πει. Τι καλά να είχαν σταματήσει εδώ τα πράγματα. Όλα όσα συνέβησαν μετά, σχετικά με τη διαμάχη για το όνομα του γκρουπ, ήταν εγωιστικές ανοησίες μεταξύ “πρώην” φίλων, που κουβαλούσαν μέσα τους ένα σωρό απωθημένα για το “αρχηγιλίκι”.

-Ο Roger πίστευε ότι αυτός ήταν οι Floyd.

-Ο Gilmour πίστευε επίσης, ότι θα μπορούσε και αυτός να είναι οι Floyd και αυτό θα το δούμε παρακάτω….

Όσο για το συγκεκριμένο άλμπουμ των Pink Floyd, σας το συστήνω σαν το καλύτερο προσωπικό άλμπουμ του …...Roger Waters.

-A Momentary Lapse of Reason - 1987 Columbia
Μετά από το “Final Cut”, η ατμόσφαιρα είχε βαρύνει πάρα πολύ. Δεν είχαν διαλύσει “επίσημα”, αλλά ο καθένας μπορούσε να διαπιστώσει ότι δεν μπορούσαν πλέον να συνεργαστούν ξανά. Έγιναν κάποιες συζητήσεις πάνω σ’ αυτό, και ο Roger δήλωσε δημόσια, ότι δεν είχε αντίρρηση να μπουν ξανά στο στούντιο για μια καινούργια δουλειά, αλλά ζήτησε να έχει μόνος του ολόκληρο τον έλεγχο και οι άλλοι να μην έχουν κανένα λόγο. Ο Dave δήλωσε ότι τίποτα πια στον κόσμο δεν μπορούσε να τον πείσει να συνεργαστεί ξανά με τον Roger. Έτσι ξεκίνησαν τα σόλο άλμπουμς. Ο Roger έκανε το “Pros and Cons of Hitchiking” και ο Dave το “About Face”. Απαράδεκτα και τα δύο. Ξεχάστε τα!!!!
Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ο Roger αποφάσισε ότι θέλει να κρατήσει το όνομα Pink Floyd για τη δική του σόλο καριέρα και έτσι διέλυσε επίσημα το γκρουπ το 1985. Ξέρετε πώς αντέδρασε ο Dave? Σχεδόν αμέσως, επανίδρυσε τους Pink Floyd, προσλαμβάνοντας τους Nick & Rick και η μάχη ξεκίνησε.
Ο Dave δήλωσε ότι σαν μέλος του γκρουπ, είχε κάθε δικαίωμα να κάνει ότι θέλει με το όνομα και ο Roger απάντησε ότι το μοναδικό δικαίωμα ήταν δικό του αφού αυτός ήταν οι …..Pink Floyd.
Τελικά, ο Roger κέρδισε όλα τα δικαιώματα του “Wall” και ο Dave το όνομα. Ιδού λοιπόν τι έκανε: Έκανε έναν προσωπικό δίσκο κάτω από τη φίρμα ……..Pink Floyd.
Γιατί ναι. Το “A Momentary Lapse of Reason”, δεν είναι Pink Floyd, αλλά είναι Gilmour. O Wright και ο Mason, παίζουν ελάχιστα. Στα περισσότερα μέρη παίζουν session μουσικοί. Μερικά τραγούδια είναι καλά, αλλά βέβαια δεν πρόκειται για Pink Floyd. Πρόκειται για …..παρωδία.
Το “Learning to Fly”, είναι ένα καλό τραγούδι. Το “One Slip”, είναι επίσης καλό, παρ’ όλο που “πλευρίζει” το riff του “Time”. Το “On the Turning Away” είναι κι’ αυτό καλό με ένα εξαιρετικό –αν και μακρύ- σολάρισμα του Dave στο φινάλε.
Τα υπόλοιπα είναι για τα σκουπίδια. Το “Signs of Life”, δεν έχει απολύτως τίποτα εκτός από ένα τρίλεπτο σολάρισμα του Dave. Το “Dogs of War”, θυμίζει έντονα Waters με μόνη εξαίρεση τα λόγια που είναι …..απαίσια. Εκείνο δε το κημπορντίστικο βιολί, το μόνο που καταφέρνει είναι να σε ενοχλεί. Το “Yet Another Movie/Round and Round” είναι μία προσπάθεια για μεταλλικό ήχο χωρίς κανένα ενδιαφέρον και το “Sorrow” είναι ανόητο. Ας μην σχολιάσω το “A New Machine”.
Δεν είναι άσχημο να υπάρχει στη συλλογή σας σαν το πρώτο άλμπουμ της “μετα-Waters-εποχής”. Αλλά προς θεού, ας μην είναι αυτό το άλμπουμ η πρώτη σας επαφή με τους Pink Floyd. Θα σχηματίσετε άσχημη γνώμη για ένα Ιστορικό, Μεγάλο και Υπέροχο γκρουπ.

-Delicate Sound of Thunder - 1988 Columbia
Το χειρότερο live άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ!!!! Καταστροφή!!!!
Τι να αναφέρω; Για ποια τραγούδια να μιλήσω;

“Shine on You Crazy Diamond”? “One Slip”? “Dogs of War”? “On the Turning Away”? “One of These Days”? “Time”? “Us and Them”? “Money”? “Wish You Were Here”? “Comfortably Numb”? “Run Like Hell”?

Είναι όλα απαράδεκτα και δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τα original. Μόνο το “Learning to Fly” σώζεται …..κάπως!!!!

Εδώ που τα λέμε, αυτό το άλμπουμ δεν θα έπρεπε να λέγεται “Delicate Sound of Thunder”, αλλά “Monumental Crap of Gilmour” (!!!!) Έτσι εξηγείται και το γιατί μερικά χρόνια αργότερα, αποφάσισε να κυκλοφορήσει το “Pulse”. Είχε χρέος να σώσει την κατάσταση. Την πίκρα όμως;

Αν θέλετε να έχετε ένα live album από τους Pink Floyd, προτιμήστε το “Pulse”, ή καλύτερα το “Ummagumma”.

-The Division Bell - 1994 Columbia
Έξη χρόνια μετά από τα αποτελέσματα του αποτυχημένου Gilmour-ικού σκεπτικού “Μπορώ κι’ εγώ να είμαι οι Pink Floyd”, ο Dave αποφάσισε να προσεγγίσει τον κλασσικό ήχο των Floyd με έναν καινούργιο δίσκο και μπήκε στο στούντιο μαζί με τους Wright και Mason. Ναι!!!! Αυτή τη φορά, είναι οι Pink Floyd που μπαίνουν στο στούντιο για να κάνουν έναν δίσκο των Pink Floyd και κάνουν ένα πραγματικά καλό άλμπουμ προσεγγίζοντας το “Dark Side of the Moon” και το “Wish You Were Here”.
Το άλμπουμ είναι εξαίσιο και το όλο εγχείρημα, είναι πραγματικά ευχάριστο. Εάν το “Wish You Were Here” ήταν ένα ανοιχτό γράμμα προς τον Syd Barrett, το “Division Bell”, είναι ένα ανοιχτό γράμμα προς τον .... Roger Waters!!! Ναι έτσι είναι. Οι στίχοι απευθύνονται άμεσα στον Roger.

-What Do You Want From Me:
"Should I sing until I can't sing anymore?
Play these strings until my fingers are raw?
You're so hard to please."
"You can own everything you see,
sell your Soul for complete control."

Έτσι είχαν βλέπετε τα πράγματα στα χρόνια της …..Roger-ικής αυτοκρατορίας.

-Poles Apart:
"Why did we tell you then you were always the golden boy then
and that you'd never lose that light in your eyes?
Hey you ... did you ever realize what you'd become?
And did you see that it wasn't only me you were running from?
Did you know all the time but it never bothered you anyway,
leading the blind while I stared out the steel in your eyes."

Ακόμα και ο Rick επανα-δραστηριοποιήθηκε γράφοντας κατά τη συνήθειά του, ένα πολύ όμορφο τραγούδι. Το “Wearing the Inside Out”.

Το άλμπουμ είναι concept, αλλά και αν δεν είναι, μόνο καλά λόγια μπορώ να πω. Το τραγούδισμα του Dave είναι υπέροχο και οι κιθάρες του καταπληκτικές. Ο Rick και ο Nick βρίσκονται σε γνώριμα εδάφη και είναι κι’ αυτοί πολύ καλοί. Πιστεύω ότι θα σας αρέσει ακόμα και αν είστε θαυμαστές του ……αυτοκράτορα!!!!

-PULSE - 1996 Columbia
Το “Pulse” (που είναι live), ήρθε για να επανορθώσει ένα λάθος και να διασώσει τη φήμη του γκρουπ.
Γι’ αυτό το λόγο, “επιστρατεύθηκαν” 20 backup μουσικοί για τη σκηνή. Ντραμμίστες, κιθαρίστες, μπασίστες, πιανίστες, σαξοφωνίστες, backup τραγουδιστές και ότι άλλο …..θέλετε.
Το αποτέλεσμα ήταν καλό. Ελάχιστα κομμάτια δεν πήγαν καλά.

-Is There Anybody Out There? - The Wall Live - SONY 2000
Αυτό το live album, αφορά στην περιοδεία του 1983 και δεν είναι καθόλου καλό.
Τα τραγούδια βέβαια μπορεί να είναι τα ίδια, αλλά τα σόλα ας πούμε του Dave, είναι παρατραβηγμένα και δεν “βρίσκονται” μέσα στο τραγούδι, αλλά παίζουν το ρόλο της ευχαρίστησης του κοινού. Προσθέστε σ’ αυτό και την πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση του Wright (ο Waters τον είχε απολύσει. Το θυμάστε;) και πολύ εύκολα θα αντιληφθείτε ότι τα τζαμαρίσματα δεν είχαν καμία σχέση με …...τζαμαρίσματα. Μπλιαχ!!!!
Αν πιστεύετε ότι το “Wall” είναι ότι καλύτερο έχετε ακούσει από τους Floyd και θέλετε να έχετε ένα κομμάτι “για την ιστορία”, προτιμείστε το στουντιακό.

* Οι Αναφορές:
Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι οι Pink Floyd σε αρκετά πρώιμα τραγούδια τους αναφέρονται στην Κινεζική Ποίηση.
Η αρχή έγινε με το “Chapter 24” του Syd Barrett (“Piper at the Gates of Dawn”), που εισάγεται με στίχους από το I Ching.
Ένα άλλο τραγούδι που έχει πολύ ενδιαφέρον, έρχεται από την δυναστεία των Tang (9ος αιώνας). Είναι το “Set the Controls for the Heart of the Sun” του Waters (“A Saucerful of Secrets”)

SET THE CONTROLS FOR THE HEART OF THE SUN
Little by little the night turns around, (*)
Counting the leaves which tremble at dawn. (**)
Lotuses lean on each other in yearning;
Under the eaves the swallow is resting.
Set the controls for the heart of the Sun.

Over the mountain, watching the watcher,
Breaking the darkness, waking the grapevine.
One inch of love is one inch of shadow.
Love is the shadow that ripens the wine.
Set the controls for the heart of the Sun.

Witness the man who raves at the wall
Making the shape of his questions to Heaven.
Knowing the sun will fall in the evening,
Will he remember the lessons of giving?
Set the controls for the heart of the Sun.
Set the controls for the heart of the Sun.

(*) “Little by little the night turns around”

Ο στίχος αυτός, είναι από ένα ποίημα ενός άλλου Κινέζου Ποιητή.
Το “¶τιτλο Ποίημα” του Li shang-yin.

UNTITLED POEM
Bite back passion. Spring now sets.
Watch little by little the night turn around.
Echoes in the house; want to go up, dare not.
A glow behind the screen; wish to go through, cannot.
It would hurt too much, the swallow on a hairpin;
Truly shame me, the phoenix on a mirror.
On the road back, sunrise over Heng-t'ang.
The blossoming of the morning-star shines
farewell on the jewelled saddle.


(**) “Countless the twigs which tremble in the dawn”.
Αυτός ο στίχος είναι πάλι του Li Shang-yin, αλλά από το ποίημα “Willow”

WILLOW
Boundless the leaves roused by spring,
Countless the twigs which tremble in the dawn.
Whether the willow can love or not,
Never a time when it does not Dance.
Blown fluff hides white butterflies,
Drooping bands disclose the yellow oriole.
The beauty which shakes a kingdom must reach through all the body:
Who comes only to view the willow's eyebrows?

Το τραγούδι “Cirrus Minor” του Waters (“More”) αναφέρεται επίσης στο “Willow”

CIRRUS MINOR
In a churchyard by a river
Lazing in the haze of midday,
Laughing in the grasses and the graves.

Yellow bird you are not long in
Singing and in flying on,
In laughing and in leaving.

Willow weeping in the water,
Waving to the river daughters,
Swaying in the ripples and the reeds.

On a trip to Cirrus Minor
Saw a crater in the sun
A thousand miles of moonlight later. (***)

(***) “A thousand miles of moonlight later”. Αυτός ο στίχος, είναι από το ποίημα του Li He, “On the Frontier”.

Υ.Γ:
Τήρησα πιστεύω την υπόσχεσή μου περί αντικειμενικότητας. Έχετε κάποιο παράπονο;