Με Φως και Σκοτάδι

Προϊόν δύο συστατικών το ημίφως. Το πρώτο έχει να κάνει με πολλά. Φως για την αλήθεια. Φως για την άνοιξη και τη χαρά. Φως και για το γλέντι. Πώς αλλιώς άλλωστε; Εξάλλου δεν είναι τυχαίο πως ο καλός Θεούλης δημιούργησε το φως την πρώτη κιόλας μέρα της δημιουργίας («Και είπε ο Θεός Γενηθήτω Φώς, και έγινε φώς, και είδε ο Θεός ότι το φώς ήτο καλό»). Το άλλο έχει να κάνει με ακόμα περισσότερα. Προηγήθηκε βλέπεις των γεγονότων («Η δε γή ήτο άμορφος και έρημος και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου»). Σκοτάδι για τη λύπη και την μελαγχολία. Νύχτα με τσιγάρο κι ένα ποτήρι whiskey είναι μια καλή αφορμή να αρχίσεις να αναθεωρείς τα ήδη θεωρημένα και τα κοινώς αποδεκτά (έτσι, γιατί είναι μόδα). Σκοτάδι για τον πόνο, σκοτάδι και για το ψέμα. Πολλοί λένε αβίαστα πως όλοι μπορούμε να λέμε τουλάχιστον από ένα αθώο ψεματάκι. Πως «δεν πειράζει και πολύ». Μέγα λάθος. Κάθε αθώο ψεματάκι αποτελεί μια στάλα σκοτάδι. Αν αφήσεις το τσουκάλι να γεμίσει βυθίζεσαι και άντε μετά να βρεις μπούσουλα να σε γλιτώσει. Βέβαια- θα πεις- οι περισσότεροι το αποδέχονται. Κανείς όμως από αυτούς δεν άφησε επίτηδες τη βρύση του ανοιχτή το βράδυ πριν πέσει για ύπνο. Κι αν το έκανε, σίγουρα στο τέλος θρήνησε το λογαριασμό.

Προϊόν δύο συστατικών το ημίφως. Μέσα του ως συνήθως γίνονται και τα πιο μεγάλα όνειρα. Αυτό έκανα καιρό πολύ για να το καταλάβω. Κάποτε ένας φίλος, μισομεθυσμένος και τρελά ερωτευμένος, είπε πως τα πιο μεγάλα όνειρα γίνονται σε περιόδους που η ψυχή βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αυθαρσίας. Εκεί που δεν μπορεί να ξεχωρήσει το ορθολογικό από την αιθεροβασία. Εκεί που δεν καταφέρνει να στοχεύσει σωστά ούτε μία κατάρα. Μέσα σε ένα ημίφως από ευχάριστα και δυσάρεστα λουτρά καταστάσεων και γεγονότων.

Η συνταγή εν τέλει είναι μία: μαζεύεις λίγο φως (από το μαλακό), αρπάζεις και σκοτάδι και ανακατεύεις καλά. Το αποτέλεσμα θα σε χαϊδέψει απαλά στην πλάτη μετά από καιρό.