Σχόλια

gate: Σταύρο πράγματι και οι θεοί, σύμφωνα με τη μυθολογία, υπόκεινται στους νόμους, χωρίς όμως να τους αφαιρείται και η δυνατότητα να τιμωρούν. Η περιγραφή εξάλλου του μύθου του Μαρσύα αυτό αποδεικνύει ("τον έγδαρε ζωντανό", λέει, ο ίδιος ο Απόλλωνας και κρέμασε το δέρμα του στον ίδιο το ναό του, στη Φρυγία βλ.Απολλόδωρος 1,4,2, Ηροδ. 7,26, Αιλιαν.Ποικ.Ιστ.13,21, Διοδ.Σικ.3,59,2-5).
Βέβαια ίσως δεν έχει σημασία τόσο τελικά, ποιος ήταν αυτός που τιμωρούσε, αλλά αυτό που λες...δηλαδή ποιος ήταν ο πραγματικός λόγος της τιμώρησης. Ποια ήταν η αλαζονεία...
Δεν ξέρω τελικά αν κάνω καλά να προσπαθώ να γίνω συνήγορος του Μαρσύα. Ξέρω όμως ότι, αν γίνομαι, γίνομαι μόνο στο βαθμό που τόλμησε να παραδεχτεί πως η επιθυμία του είναι να συναγωνιστεί στη δεξιοτεχνία ακόμα και τον ίδιο τον "ευεργέτη Θεό" του. Η πράξη του είναι όντως αμφισβήτηση ιερών αξιών κι είναι και ανόητη και δονκιχωτική, γιατί το αποτέλεσμα του αγώνα είναι προδιαγεγραμμένο....άλλα δεν μπορούμε να μην του αναγνωρίσουμε την τόλμη να παραδέχεται αυτό που κάνει... και την τόλμη να πιστεύει ότι το τάλαντο που του έδωσε ο Θεός μπορεί να το μεγαλώσει πέραν απ' τις δυνάμεις, όσο κι αν δεν μπορεί στην πραγματικότητα...
Καμιά φορά, πιστεύω πως τους ανθρώπους που τους κρίνουμε μεμιάς ως αλαζόνες, ο Θεός ίσως τους βλέπει με πολύ πιο διαφορετικό μάτι, απ' ότι εμείς και ερμηνεύει τις πράξεις τους με τις περισσότερες εκδοχές τους, σύνθετα και όχι απλά, όπως εμείς.

Απ' την άλλη, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που η αλαζονεία είναι πράγματι στην καθαρή μορφή της, όπου δε σου αφήνει περιθώρια να τη δεις διαφορετικά, όσο κι αν θα 'θελες. Και συνήθως αυτή η μορφή έχει να κάνει σε σχέση με τη συμπεριφορά μας προς τους άλλους και όχι σε σχέση με την προσπάθεια για την προσωπική μας εξέλιξη (που κατ' αυτόν τον τρόπο είδα εγώ, εν προκειμένω, τον αγώνα Μαρσύα - Απόλλωνα - γιατί όποιος θέλει να συναγωνιστεί το Θεό δεν μπορεί παρά να θέλει να συναγωνιστεί και τον ίδιο του τον εαυτό)
Σε αυτήν την καθαρή περίπτωση αλαζονείας θα ταίριαζε σίγουρα η ερμηνεία που είχε δώσει σχετικά ο Παπαδιαμάντης, με αφορμή και πάλι αυτόν το μύθο και ο οποίος γράφει: "κανείς αοιδός, καμμία αοιδός δεν αναγνωρίζει συνάδελφον καλυτέραν εαυτής, σπανίως δε σέβεταί τις πρεσβεία και κεκτημένα δικαιώματα. Δεν υπάρχει κανταδόρος όστις να μην προκαλέση τους καλυτέρους ή τους γεροντοτέρους του εις αγώνα. Αλλά και δεν υπάρχη ραψωδός, όστις να μη μισή και κατατρέχη μέχρις ωμότητος τον συνάδελφόν του. Και οι περιπλανώμενοι κιθαρωδοί Μαρσύαι, νομίζοντες εαυτούς ηδικημένους Απόλλωνας, μισούσι και κατατρέχουσιν άλλους ομοιοπαθείς των, ουδέ αναγνωρίζουσιν υπεροχήν τινά και εις τους μάλιστα φημισμένους μεταξύ των ομοτέχνων των, οίτινες πάλιν τρώγονται ελεεινά μεταξύ των. "Και πτωχός πτωχώ φθονέει και αοιδός αοιδώ...". Εάν δε τις αποστρέψη το βλέμμα από της σκηνής και της θυμέλης και έλθη εις την καθ' ημάς ιεράν μουσική, τι βλέπει...Πλην ας τ' αφήσουμε" (Παπαδιαμάντης, άρθρο: "Ο Απόλλων και το δέρμα του Μαρσύου", "¶παντα" εκδ. Δομός 1998)
΄
Πόσο δίκιο έχει...πραγματικά...

gate: Να δω τι σοδειά θα σου βγάλω στο τέλος.... :-):-):-) ;-)

gate: Γιώργο, παρότι καμία σχέση δεν έχω με τη rock μουσική και παρότι ουδέποτε έδειξα ενδιαφέρον γι' αυτήν..., μέσα από τα άρθρα σου έχει αρχίσει να μου αρέσει...επικίνδυνα... ;)

gate: Με το άρθρο αυτό καλωσορίζουμε στη μουσική μας παρέα, το μικρό μου αδερφάκι (καλά όχι και τόσο μικρό...) Θοδωρή, που αυτήν ακριβώς τη στιγμή, ως πασίγνωστος fun της Eurovision, παρακολουθεί την επιλογή του ελληνικού τραγουδιού...
Καλωσόρισες Θοδωράκο :)

gate: Γιώργο κατ' αρχάς....είμαι περίεργη τι θα λέει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, όταν σε ακούει να παίζεις πιάνο...Τον φαντάζομαι σε μια γωνιά να παίζει το κομπολόι του και να λέει στους διπλανούς του: "μη μου πείτε ότι δεν πέτυχα διάνα ; Αυτός μια μέρα θα είναι πρώτο όνομα να μου το θυμηθείτε..."

Όσο για το Live, καλή μας επιτυχία....! Αυτή τη φορά, θα είμαι κι εγώ εκεί.

Piterpiano, μην ανησυχείς για το πώς θα μας βρεις, γιατί πολλοί θα είναι αυτοί που θα τιμήσουν τα μπλουζάκια του ΜusicHeaven.... ¶σε που μπορείς να παραγγείλεις κι εσύ κανένα, μέχρι τότε...¶μα σε δούμε να το φοράς, θα σε τσακώσουμε...:)

gate: Επιτέλους,...να και κάτι για να μας ξυπνά λίγο απ' το λίθαργο...!

gate: Πάρα πολύ χρήσιμα τα άρθρα σου Γιώργο! Εξαιρετική δουλειά πραγματικά. Νομίζω πως θα είναι χρήσιμο να κάνουμε παραπομπή στους σχετικούς όρους, από την εγκυκλοπαίδεια του Μ/Η (που για καιρό την έχουμε αφήσει, ομολογουμένως, ελλιπή...και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό) προς τα άρθρα σου, μιας και πρόκεινται για μια μικρή εγκυκοπαίδεια κι αυτά... ή έστω να εντάξουμε τα όργανα στην εγκλυκλοπαίδεια, με τους ίδιους ορισμούς και πιθανόν με μικρή διαφοροποίηση ως προς την έκταση, παραπέμποντας ταυτόχρονα στα κείμενά σου...(Μάλλον το δεύτερο είναι προτιμότερο...) Συμφωνείς φαντάζομαι....;

gate: Πανέμορφο Γιώργο!

gate: Στέλιο, είσαι ένας σπάνιος άνθρωπος, όχι γιατί είναι σπάνια η σωματική σου πάθηση αλλά γιατί είναι σπάνια η θέληση και η δύναμη της ψυχής σου, η παιδεία σου και ο τρόπος που μιλάς...
Αντί να πω οτιδήποτε άλλο, θα σου ζητήσω συγγνώμη που θα μεταφέρω εδώ αυτούσια τα λόγια που έχεις γράψει στο υπέροχο cd σου, που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις, τις "ψηφίδες"....
Κι αν το κάνω αυτό είναι γιατί πάντα ο τρόπος που επιλέγουμε να χρησιμοποιούμε τις λέξεις λέει πολλά για όσα είμαστε... κι εσύ, όπως φαίνεται, είσαι πολλά περισσότερα απ' όσα γράφουμε ...

"Ο καημός για την πατρίδα και τους ανθρώπους της δεν εκφράζεται με λόγια. Ο πόνος έγινε για μένα μουσική, που χρόνια με πλημμύριζε, χωρίς να βγαίνει προς τα έξω.

Οι συγκλονιστικοί στίχοι του πατέρα μου, που με συγκίνησαν βαθιά, έδωσαν την έμπνευση και την ώθηση να εκφραστώ με τη μουσική μου. Τον ευχαριστώ.

Βήμα - βήμα με χαρά κι ενθουσιασμό κάναμε τα βιώματα τραγούδια και λευτερώθηκε ο καημός. Για το ελληνικό παρελθόν, το τραγικό παρόν, για τον αγνούμενο, για τη γυναίκα της Κύπρου και τα κλεμμένα μνημεία μας.

Ευχαριστώ την ¶ννα Ποιηταρίδου για τις "Δύο Πατρίδες" και ζητώ συγγνώμη που φέρνω στο φως το ταλέντο που η μετριοφροσύνη της το κρύβει. Ευχαριστώ το Σωτήρη Γιάγκου, που ο πόνος για τον αγνοούμενο αδελφό του έδωσε τους στίχους του "Αγνοούμενου".

Καταθέτω τα έξι τραγούδια μου, ψηφίδες στον καημό της ρωμιοσύνης

Αφιερώνω αυτό το δίσκο στους γονείς και τ' αδέλφια μου που στέκονται τόσο υπέροχα δίπλα μου."(Στέλιος Πισής)

13-02-05, 00:04 υπόλοιπα σχόλια (18) σχόλια από gate (275)